Η πρώτη φορά που είδα δουλειά της Aya Kakeda ήταν τυχαία σε ένα tumblr. Η εικονογράφηση του παιδικού βιβλίου «The Hole in the Middle» για ένα αγόρι που προσπαθεί να γεμίσει την τρύπα που κουβαλά, μια μοναδική παραπομπή σε εκείνο το ακαθόριστο «κενό» που αισθάνονται μέσα τους οι ενήλικες, κίνησε το ενδιαφέρον μου και θέλησα αμέσως να ανακαλύψω το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από αυτές τις δημιουργίες.
Η Aya Kakeda έχει συνεργαστεί ανάμεσα σε άλλους με τους New York Times, το New Yorker και την NIKE. Εκτός από τις εικονογραφήσεις δημιουργεί εκπληκτικά αγαλματίδια που συμπεριλαμβάνονται στις φωτογραφίες που ακολουθούν. Διδάσκει στο Fashion Institute of Technology της Νέας Υόρκης και ετοιμάζεται να λανσάρει αυτή την περίοδο το πρώτο της κατάστημα με κεραμικά.
Ας ακούσουμε τι έχει να πει στην συνέντευξη που παραχώρησε στο LIFO.gr σχετικά με τις δημιουργίες της, τις επιρροές που καθόρισαν την τέχνη της και το αγαπημένο της Τόκιο.
— Πες μας λίγα πράγματα για εσένα και το οικογενειακό σου background
Είμαι από το Τόκιο. Μεγάλωσα στο κέντρο του Τόκιου με τους γονείς μου, τους παππούδες μου και τους προπαππούδες μου. Συνηθίζαμε να έχουμε μια πολύ μεγάλη οικογένεια και να ζούμε όλοι σε ένα σπίτι, περιέργως είχαμε στην οικογένεια μου μέλη από διαφορετικές θρησκείες ανάμεσα τους Σιωνιστές, Βουδιστές και Χριστιανούς. Ως παιδί παρακολουθούσα τελετουργικά από αυτές τις διαφορετικές θρησκείες και είχα την δυνατότητα να τις εξερευνήσω μαθαίνοντας σχετικά με αυτές. Πιστεύω ότι το έντονο ενδιαφέρον μου σχετικά με την αφήγηση ιστοριών ξεκίνησε από αυτό το σημείο, ακούγοντας ιστορίες δημιούργησα τις δικές μου ιστορίες και μύθους.
— Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
Λατρεύω τις αναμνήσεις μου από το δωμάτιο της τελετουργίας του τσαγιού. Η γιαγιά μου ήταν δασκάλα της τελετουργίας του τσαγιού. Ανάλογα με τους μήνες μπορούσε να διακοσμεί το δωμάτιο διαφορετικά με λουλούδια και πίνακες/ πάπυρους καλλιγραφίας. Συγκέντρωνε κεραμικά και γλυκά(στην Ιαπωνία το σχήμα των γλυκών μοιάζει με λουλούδια, σύννεφα, φύλλα) πολύ προσεκτικά κάθε εποχή. Νομίζω ότι η εκτίμηση μου για τις εποχές και την φύση ξεκίνησε από αυτό το μικρό δωμάτιο. Κάθε εποχή θα έφτιαχνε ένα Κιμονό, θυμάμαι να ξεδιπλώνει τα υφάσματα στο δωμάτιο το ένα μετά το άλλο μέχρι που το δωμάτιο γινόταν μια θάλασσα υφασμάτων. Συνήθιζα να κάθομαι στο δωμάτιο παρακολουθώντας την να τα ξεδιπλώνει. Χρησιμοποιώ στην δουλειά μου πολλά υφάσματα εξαιτίας αυτών των απίθανων αναμνήσεων.
Οι πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις συνήθως είναι από τις βραδινές ώρες. Τις βραδινές ώρες που λάμπουν τα μάτια των γιαπωνέζικων ρακουνς, πυγολαμπίδες, η φωνή της γιαγιάς μου να μου διηγείται περιπέτειες από παραδοσιακούς μύθους πριν πέσω για ύπνο. Ο ναός της γειτονίας να λάμπει με τα φαναράκια των γιορτών, το άρωμα από τα φαγητά των πωλητών, οι φωτινές γυάλες με χρυσόψαρα. Το βράδυ κάνει τα πάντα να φαίνονται μυστηριώδη και μου αρέσουν τα μυστήρια τότε όσο και τώρα.
— Πες μας για την δουλειά σου «The Hole in the Middle». Πως εμπνεύστηκες τους χαρακτήρες;
O Paul έγραψε την ιστορία και τα πάντα ξεκίνησαν από αυτό το σημείο. Μιλήσαμε για τον χαρακτήρα σχεδιάζοντας τον και αλλάζοντας γνώμη συνέχεια. Είναι μια ιστορία σχετικά με ένα αγόρι που έχει μια τρύπα στο κέντρο του και το ταξίδι του να γεμίσει αυτή την τρύπα με την βοήθεια της φίλης του Yumi. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα κορίτσι της Ιαπωνίας ως κεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας και φίλη του Morgan, επειδή αυτή ήταν μια συνεργασία ανάμεσα σε έναν Αμερικανό συγγραφέα και μια Γιαπωνέζα εικονογράφο. Είχε πλάκα να σχεδιάζεις ένα αγόρι με μια τρύπα στην μέση, θα μπορούσα οπτικά να παίξω με την ιδέα. Και τελικά σκέφτηκα ότι χρειαζόταν ένα τσιράκι που θα τον ακολουθούσε παντού, έτσι δημιούργησα την πορτοκαλί γάτα. Ακολουθεί τον Morgan και την Yumi όλη την ώρα για να παίξει μαζί τους.
— Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης έχει κάποια υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία;
Αυτό πιστεύω. Εννοώ ότι ο καθένας έχει υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία. Ο καθένας χρειάζεται να βάλει το λιθαράκι του με κάτι ώστε να μπορέσει να προσφέρει. Οι καλλιτέχνες έχουμε την υποχρέωση χρησιμοποιώντας το ταλέντο μας να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος.
— Ένα top5 με τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
1.
Kuniyoshi
Αγαπώ το Ουκίγιο (σ.σ είδος ξυλογραφίας και ζωγραφικής που γνώρισε άνθηση τον 17ο εώς τον 20ο αιώνα στην Ιαπωνία) και θαυμάζω τους masters του είδους, ιδιαίτερα τον Kuniyoshi. Μου αρέσουν οι θαυμάσιες και μοναδικές συνθέσεις του καθώς και το χιούμορ.
2.
Henri Russeau
Όταν ζωγράφιζα τις σειρές της ζούγκλας ο ιδιοκτήτης της γκαλερί μου είπε ότι οι πίνακες μου του θυμίζουν τις δουλειές του Henri Russeau, γνώριζα τους πίνακες του όμως από αυτό το σημείο και μετά ξεκίνησα να παρακολουθώ στενότερα την δουλειά του. Συνδέθηκα άμεσα με τον κόσμο του, την ποιητική σκηνή και την ζούγκλα που ζωγράφιζε. Έγινε ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Ευτυχώς ζω στην Νέα Υόρκη όπου μερικές φορές μπορώ να πάω στο MOMA και να δω τους πραγματικούς πίνακες του Russo!
3.
Tove Jansson
Μεγάλωσα διαβάζοντας τις ιστορίες του Moomin. Μου αρέσει από τους χαρακτήρες ο ιπποπόταμος, είναι συχνά νοσταλγικός και μου αρέσει το γεγονός ότι οι ιστορίες του είναι λίγο σκοτεινές. Μεγάλωσε επίσης με Disney, μου αρέσουν κάποια από τα πρώτα καρτουν όπως Dumbo και Bambi. Αυτές οι ιστορίες είναι μελαγχολικές και ξεσπούσα σε κλάματα όταν τις έβλεπα, όμως είχαν μεγαλύτερο αντίκτυπο πάνω μου από τις χαρούμενες ιστορίες της Disney.
4.
Αδερφοί Grimm
Απέκτησα μια συλλογή των Αδερφών Grimm (είναι ένα χοντρό βιβλίο όπως τα λεξικά) όταν μου έκαναν ένα Χριστουγεννιάτικο δώρο όταν ήμουν στο Δημοτικό. Δεν ήταν η έκδοση για παιδιά αλλά μια πιο σκοτεινή και τρομακτική. Την διάβαζα ξανά και ξανά. Ξεκίνησα από αυτό το σημείο να δημιουργώ τις δικές μου ιστορίες.
5.
Πίνακες της Βουδιστικής Κόλασης(Ιαπωνία)
Μου αρέσουν οι πίνακες που έχουν ως θέμα την Κόλαση. Είναι απίθανοι. Συχνά απεικονίζουν κόκκινους, πράσινους και κίτρινους διαβόλους με τους ανθρώπους να πηγαίνουν στην κόλαση. Τα χρώματα μου επηρεάστηκαν αρκετά από αυτούς τους πίνακες. Αυτό που μου αρέσει σε αυτούς είναι το πώς ένας πίνακας είναι γεμάτος με διαφορετικές σκηνές και πολλές ιστορίες.
— Ποιος είναι ο ιδανικός θεατής της δουλειάς σου;
Κάποιος που αισθάνεται την σύνδεση με την δουλειά μου και εισπράττει ευχαρίστηση όταν την βλέπει.
— Διδάσκεις επίσης στο Fashion Institute of Technology. Τι σημαίνει για εσένα η φράση «Αυτός/Αυτή έχει στυλ»; Πως ορίζεις το στυλ ;
Καλλιτεχνική φωνή/ιδέα + ο τρόπος που επικοινωνείς με το κοινό= στυλ.
— Πως ορίζεις την κακή τέχνη;
Δύσκολη ερώτηση. Πιστεύω ότι όλα είναι εξαρτημένα από τον θεατή. Για μένα η κακή τέχνη είναι ένα έργο κλισέ ή κάτι με το οποίο δεν έχω καμία σύνδεση.
— Σκέψου τον εαυτό σου ως ταξιδιώτη μέσα στον χρόνο που συναντά τον 16χρονο εαυτό του. Τι θα του έλεγες;
16 χρονών….χμμμμ, είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Όταν ήμουν 16, ήμουν στην φάση της μετάβασης μετακομίζοντας από την Ιαπωνία στις ΗΠΑ. Ήμουν τότε εντελώς μόνη μου επειδή δεν μιλούσα αγγλικά. Τον περισσότερο χρόνο τον περνούσα μόνη μου όταν ήμουν στο σχολείο, ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο γιατί είχα πολλούς φίλους στην Ιαπωνία. Θα της έλεγα ότι αυτός ο ένας χρόνος μοναξιάς θα σου το ξεπληρώσει αργότερα, αυτός ο χρόνος θα σε κάνει περισσότερο δυνατή και γρήγορα θα μάθεις αγγλικά και θα αρχίσεις να απολαμβάνεις την ζωή και σύντομα θα κάνεις πολλούς φίλους και θα βρεις την αγάπη.
— Ποια είναι τα αγαπημένα σου μέρη σε Τόκιο και Νέα Υόρκη;
Μου αρέσει το Τόκιο, είναι η αγαπημένη μου πόλη για περπάτημα. Μπορείς καθώς περπατάς να σκοντάψεις πάνω σε κάτι παλιό, κάτι νέο, κάτι παράξενο. Η αγαπημένη μου διαδρομή είναι στην Yanaka, στην περιοχή Ueno όπου μεγάλωσα.
Περπατώ στην Yanaka στους μικρούς ελικοειδής δρόμους, περνάω μέσα από το μεγάλο νεκροταφείο και τους δεκάδες μικρούς ναούς. Μπορείς να χαθείς εντελώς σε αυτούς τους μικρούς δρόμους, μου δίνει την ψευδαίσθηση ενός ταξιδιού πίσω στο χρόνο. Το αγαπημένο δέντρο στέκεται ψηλά, μυρίζει λιβάνι, τα ξεραμένα λουλούδια πάνω στους τάφους, οι κραυγές από τις τεράστιες γκούσες, αδέσποτες γάτες ξεπηδούν μέσα από τις σκιές. Είναι σαν να έχεις πέσει στην τρύπα μιας λούπας που σε πηγαίνει από το παρόν στο παρελθόν.
Όταν περπατώ σε αυτούς τους δρόμους πάντα έχω την ψευδαίσθηση ότι ένα παράξενο πνεύμα ή τέρας βρίσκεται εκεί. Στην συνέχεια οι μικροί δρόμοι ξαφνικά καταλήγουν σε μεγαλύτερους δρόμους γεμάτους κόσμο με τα κτίρια της Παλιάς Δυτικής Σχολής που οδηγούν στο Ueno Park. O αέρας είναι ψυχρότερος απ’ ότι είναι στην Yanaka λόγω της σκιάς που δημιουργούν τα μεγάλα δέντρα.
Περπατώντας μέσα στο πάρκο φτάνω στην Shinobazu-no-ike η οποία είναι μια τεράστια λίμνη με νούφαρα. Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού τα νούφαρα γίνονται τόσο ψηλά ώστε όλη η περιοχή φαίνεται σαν αγρός μέσα στην λίμνη. Μόλις που μπορείς να δεις το νερό, μοιάζει σαν μια όαση στο Τόκιο. Μου αρέσει να σχεδιάζω αυτά τα νούφαρα. Μου δημιουργεί ένα συναίσθημα ηρεμίας.
Στην Νέα Υόρκη, το αγαπημένο μου μέρος πάντοτε αλλάζει εξαρτάται από την μέρα. Στο Τόκιο υπάρχει ένα αίσθημα γαλήνης, κάτι σταθερό. Στην Νέα Υόρκη είναι το αντίθετο, τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς και υπάρχει κάτι συναρπαστικό στον αέρα. Θα μπορούσα να πω ότι είναι κάτι παράξενο και απρόσμενο. Αυτός είναι ο λόγος που μου αρέσει η Νέα Υόρκη
— Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τελευταία ετοιμάζω να λανσάρω το κατάστημα με κεραμικά, φτιάχνοντας τα πρωτότυπα για να σχεδιάσω τα αντικείμενα και επίσης εικονογραφώ τα πακέτα. Είναι συναρπαστικό να έχω την δική μου σειρά προϊόντων. Σχετικά με τις Καλές Τέχνες τελευταία έχω συγκεντρώσει το ενδιαφέρον μου σε μια σειρά αγαλμάτων και έχω αφήσει τους πίνακες , αυτό είναι κάτι που μου λείπει. Υπάρχουν πολλά που θέλω να κάνω…Υποθέτω ότι χρειάζεται να είμαι υπομονετική και να δουλεύω λίγο-λίγο κάθε μέρα.
— Μπορείς να μας στείλεις μια φωτογραφία με κάτι που αγαπάς;
Σου στέλνω δυο κολαζ φωτογραφιών. Στην πρώτη φωτογραφίες απο πράγματα που αγαπώ και με έχουν επηρεάσει. Στην δεύτερη φωτογραφίες με ζώα σε αστείες σκηνές
Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν απο την Aya Kakeda στο LIFO.gr για αποκλειστική χρήση. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια της
