*
"Κι όμως, πιστεύω για μένα ότι είμαι ευσεβής, του έλεγε η Κυρία ντε Ρενάλ, στη συνέχεια της συζήτησης. Πιστεύω ειλικρινά στον Θεό• πιστεύω επίσης, κι αυτό μου έχει αποδειχθεί, ότι το έγκλημα που διαπράττω είναι απαίσιο, και μόλις σε βλέπω, ακόμη και μετά τις δύο πιστολιές που μου έριξες... Κι εδώ, παρά την αντιστασή της, ο Ζυλιέν τη γέμισε φιλιά.
- Αφησέ με, συνέχισε, θέλω να σκεφτούμε μαζί, μη τυχόν και ξεχάσω... Μόλις σε βλέπω, κάθε καθήκον εξαφανίζεται, είμαι μόνο αγάπη για σένα, ή μάλλον η λέξη αγάπη είναι πολύ αδύναμη. Αισθάνομαι για σένα αυτό που θα έπρεπε να αισθάνομαι μόνο για τον Θεό: ένα μείγμα σεβασμού, αγάπης, υπακοής... Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω τι μου εμπνέεις. Αν μου έλεγες να δώσω μια μαχαιριά στον δεσμοφύλακα, το έγκλημα θα είχε τελεστεί πριν προλάβω καν να το διανοηθώ. Εξηγησέ μου το αυτό με τον πιο σαφή τρόπο πριν σε αφήσω, θέλω να δω καθαρά μέσα στην καρδιά μου."
Stendhal, Το κόκκινο και το μαύρο.
Μτφ. Σ.Σ.
