Αν είστε ντράμερ, τρέξτε αμέσως.
Αν τα ντραμς σας αφήνουν αδιάφορους, μην το χάσετε.
Πήρε το βραβείο κοινού και εξαιρετικές κριτικές στο φεστιβάλ του Sundance. Χειροκροτήθηκε επί 20 λεπτά στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες. Και μάγεψε στην βραδυνή προβολή, στο Δαναό, στις Νύχτες Πρεμιέρας. Δικαίως. Μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος.
Μια ηλεκτρισμένη εμπειρία για την ακουστική τζαζ, ένα σχόλιο για επώδυνη διαδρομή προς το μεγαλείο που μόνο η τέχνη μπορεί να καταφέρει, μια πρωτότυπη ματιά για την εκπαίδευση σε υψηλό επίπεδο. Η μονομαχία ενός 19χρονου, πολύ φιλόδοξου, ακοινώνητου ντράμερ που λατρεύει τον σπουδαίο Μπάντι Ριτς, με τον αυστηρό, σε βαθμό προσβολής, καθηγητή του, σε μια πρεστιζάτη μουσική σχολή, ο οποίος χρησιμοποιεί τον επίσης σπουδαίο Τσάρλι Πάρκερ ως παράδειγμα ιδιοφυίας που ταπεινώθηκε πριν δοξαστεί.
Μια σειρά από ματωμένα σόλο πάνω στα τύμπανα, με ανατροπές και εκπλήξεις. Φοβερή μουσική. Και υπέροχες ερμηνείες, από τον Μάϊλς Τέλερ που σε κερδίζει, και τον Τζ. Κ. Σίμονς, που σε τρομάζει. Το ερώτημα είναι: πόσο δίκιο έχει ένας καθηγητής, όταν βασανίζει και εξευτελίζει ταλαντούχους μαθητές, προσπαθώντας με ανορθόδοξες μεθόδους, να ανασύρει το ταλέντο πάνω από την επαγγελματική μετριότητα;
Είναι καθίκι, σίγουρα, αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα στην περίπτωση που θα αναδείξει έστω και έναν καινούριο Τσάρλι Πάρκερ;
Δείτε την ταινία, όταν βγει αίθουσες το Νοέμβριο, και θα καταλάβετε.
σχόλια