Καλοκαίρι στην Αθήνα. Θα μετρήσω ως το δέκα και θα έχεις μείνει μόνος.
Ένα κείμενό μου πριν 25 χρόνια (!) στο περιοδικό 01. Δεν θα άλλαζα τίποτα - μόνο τους νεκρούς θα ζωντάνευα... Υπενθύμιση: Τη χρονιά εκείνη δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη τα smartphones.
Θα μετρήσω ως το δέκα και θα έχεις μείνει μόνος.
Ένα... Οι φίλοι σου φεύγουν στα νησιά. Σου στέλνουν κάρτες. Τηλεφωνήματα. Σου δίνουν τα κλειδιά τους να προσέχεις τα φυλλόδεντρα.
Δυο... Στην απέναντι πόρτα κάθεται σκόνη. Κανείς δε νοιάζεται.
Τρία... Ο δρόμος αδειάζει. Οι γάτες τον διασχίζουν ανενόχλητες.
Τέσσερα... Ο Λυκαβηττός κατεβάζει δροσιά. Βάζεις Θελόνιους Μονκ στις 3 το πρωί και κανείς δεν σου φωνάζει «Ησυχία».
Πέντε... Όλοι ζητάνε άδεια στο γραφείο. Ετοιμάζουν βαλίτσες. Μιλάνε σε μια γλώσσα ξένη, ακαταλαβίστικη -νησιά και ερωτόλογα μπερδεύονται στα επίσημα έγγραφα, ημερομηνίες αναχώρησης, αεροπορικά εισιτήρια, οι θάλασσες πνίγουν τις δακτυλογράφους.
Έξι... Οι εφημερίδες γράφουν ότι ο Πειραιάς βυθίστηκε.
Επτά... Η τηλεόραση παίζει επαναλήψεις στο prime time.
Οκτώ... Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι μια παλιά αγάπη. Σε θυμήθηκα, λέει, είμαι μόνη, έλα στον κρεμαστό μου κήπο στις εννιά.
Εννιά... Τα σεντόνια σου είναι μονά και ατσαλάκωτα.
Δέκα... θέλεις να μείνεις μόνος.
Είσαι μόνος.
Είσαι ένας άντρας στα 30. Έχεις ζήσει 30 καλοκαίρια. Καλοκαίρια που έχεις ξεχάσει γιατί ήταν σαν αντανάκλαση ενός άλλου κόσμου.
Φοράς ένα άσπρο πουκάμισο, μπότες, ένα λινό παντελόνι. Είσαι απροσδιόριστος. Τίποτα δε σου κάνει εντύπωση. Βαριέσαι τα κλαμπ. Βαριέσαι εσένα. Στην επόμενη φράση μου, θα σε πιάσει αγωνία θα κατέβεις τις σκάλες. Κατεβαίνεις τις σκάλες, θα πάρεις τους δρόμους. Σε βλέπω.
Λίγο μετά το Σχοινιά, στα Δικαστικά, θα κάνεις βουτιές στα βράχια. Ανεβαίνεις στο νερό με ανοιχτά τα μάτια. Οι φυσαλλίδες λάμπουν, αισθάνεσαι πιο εύθραυστος απ' αυτές. Λίγο πριν τελειώσει ο Αύγουστος θα πας στη Ραμνούντα, και εκεί θα κάνεις μπάνιο κάτω απ' τα αρχαία. Δεν το ξέρεις, αλλά θα σου συμβεί.
Είσαι δύσπιστος.
Ο χρόνος θα περάσει και θα γίνει μεσημέρι. Όση ώρα κοιμάσαι η Αθήνα θα καίγεται. Η Ελένη Βλάχου θα διαβάσει την εφημερίδα της στην πισίνα του Χίλτον. Ένα κορίτσι με περιφέρεια στήθους 84 θα παραγγείλει κοκτέιλ Ατλαντίς στο μπαρ του Πεντελικού. Τρεις Ιάπωνες θα μπουν χωρίς να πληρώσουν στην πισίνα του Αμερικανικού Κολεγίου Ψυχικού. Ο Μάνος Χατζιδάκις θα πιει καφέ με ζαχαρίνη στο G.B. Κάποιος που δεν ξέρεις θα πει τ' όνομά σου στο ραδιόφωνο, θα δεις όνειρα και θα ιδρώσεις. Θα είσαι για λύπηση. Θα μετρήσω ως το τρία και θα ξυπνήσεις.
Ξύπνα!
Ανοίγεις τα μάτια και βλέπεις το πράσινο φως της κουρτίνας, θυμάσαι πράγματα που όλοι οι άλλοι έχουν ξεχάσει. Τώρα θα θυμηθείς τα παιδικά καλοκαίρια σου. Πήγαινε στο ντους. Πηγαίνεις.
Διατάσσω το απόγευμα ν' απλωθεί πάνω απ' την πόλη. Διατάσσω τα τριαντάφυλλα ν' ανθίσουν. Το νερό κυλάει στην πλάτη σου. Θ' ανοίξεις το παράθυρο του μπάνιου και θα δεις την Αθήνα ως τη θάλασσα. Τα διαστημόπλοια αφήνουν φωσφορικές γραμμές στον ουρανό. Το απόγευμα θα απλωθεί. Τα τριαντάφυλλα θ' ανθίσουν, θα νιώσεις μια μικρή, αναίτια χαρά, θα μετρήσω ως το δέκα και θα γυρίσεις στο κρεβάτι.
Ένα... Ακούς δίσκους. Γυμνοπαιδιές, το Blue της Joni Mitchell, τον T.S. Eliot ν' απαγγέλλει τα Τέσσερα Κουαρτέτα.
Δύο... Βλέπεις τηλεόραση.
Τρία... Είσαι στο Zonar's και τρως κάτι που δεν διακρίνω.
Τέσσερα... Οδηγείς άσκοπα.
Πέντε... Τρως παγωτό μύγδαλο στο Everest της Ομόνοιας κι αγοράζεις τους Times.
Έξι... Πίνεις στο Galaxy. Λες ασυναρτησίες στο Μίλτο. Βλέπεις Μουντιάλ. Αρχίζεις να μεθάς.
Επτά... Είσαι στο Στάδιο και πίνεις μια μπίρα στις κερκίδες, θυμάσαι πράγματα.
Οχτώ... Είσαι μεθυσμένος. Τρέχεις στα πάρκα. Αγοράζεις κάρτες και τηλεφωνείς απ' το θάλαμο της Φωκυλίδου. Νέα Υόρκη, Κάιρο, άγνωστες πόλεις που αρχίζουν από μηδέν- μηδέν. Ακούς τις φωνές να σου λένε Αλό..., Χελόου..., Γιες..., Άια... Ουί... φαντάζεσαι τη ζωή τους, τα δωμάτιά τους, τους μιλάς στα ελληνικά, Sorry, λένε, και το κλείνουν.
Εννιά... Είσαι στην κουζίνα σου και βάζεις γάλα στο γάτο.
Δέκα... Αυνανίζεσαι μπροστά στο βίντεο και πριν τελειώσεις σε παίρνει ο ύπνος.
Κοιμάσαι.
Διατάσσω τον αέρα να σε δροσίσει. Διατάσσω τα όνειρα να σε λυπηθούν. Σε δέκα Κυριακές από σήμερα θα πάρεις τη λεωφόρο Πεντέλης. Δεξιά για Ανθούσα, στο 2ο χιλιόμετρο, θα βρεις έναν καταρράκτη. Γδύσου και μπες στο νερό.
Θ' αναστενάξεις και κανείς δεν θα σ' ακούσει.
Θα γυρίσεις και θα 'ναι φθινόπωρο.
Thelonious Monk Quartet Live In 66 Norway & Denmark concerts
_____
Περιοδικό 01, Ιούλιος 1994.
