Μου αρέσει να ταξιδεύω. Αν μπορούσα να είχα διαρκείας για τα αεροπλάνα όλου του κόσμου, θα μοίραζα τον χρόνο μου ανάμεσα στην Αθήνα και όποιο άλλο, άγνωστο μέρος ανακάλυπτα στον χάρτη. Ένας από τους λόγους, μάλιστα, που μου αρέσει να επισκέπτομαι τους τόπους του κόσμου, είναι για να δοκιμάζω τις κουζίνες τους. Όχι τα μεγάλα, ακριβά και διάσημα restaurants αλλά την κουζίνα στους δρόμους, στα παζάρια και στα σπίτια τους.
Το Yechef του Ηλία Σκουλά και του Γιάννη Ακτύπη στην Κολοκοτρώνη είναι ένας τρόπος να συνεχίζω τα ταξίδια μου και να παρηγοριέμαι με street food, γαστρονομικής εμμονής και τρέλας, με πιάτα που θα περίμενες να βρεις πάνω σε πορσελάνες και χαίρεσαι να τρως πάνω σε χαρτί. Αυτό ακριβώς είναι το πρώτο που μου άρεσε στο Yechef. Το γεγονός, ότι σε παρασύρει να ασχοληθείς από την πρώτη στιγμή με το φαγητό του, αφήνοντας στην άκρη οτιδήποτε άλλο.
Εξάλλου, το Yechef δεν το θαύμασα για τα τετραγωνικά ή τη διακόσμησή του. Θα μπορούσα εύκολα να πω πως είναι μια τρύπα μαγαζί, όπως εκείνα τα παλιά που υπήρχαν πάντα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Μου άρεσε πάρα πολύ, όμως, το στήσιμό του, σαν καντίνα του δρόμου, με την προετοιμασία των πιάτων να γίνεται δύο σκαλάκια πιο ψηλά και με τα υλικά παραταγμένα μπροστά μου, για να βλέπω τι γίνεται και να ξέρω τι τρώω.
Θα μπορούσα εύκολα να πω πως είναι μια τρύπα μαγαζί, όπως εκείνα τα παλιά που υπήρχαν πάντα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Μου άρεσε πάρα πολύ, όμως, το στήσιμό του, σαν καντίνα του δρόμου, με την προετοιμασία των πιάτων να γίνεται δύο σκαλάκια πιο ψηλά και με τα υλικά παραταγμένα μπροστά μου, για να βλέπω τι γίνεται και να ξέρω τι τρώω.
Μετά, μου άρεσαν οι άνθρωποί του. Όταν έφτασα, μια ανάσα πριν από το ελληνικό, βαθύ μεσημέρι, στο μαγαζί βρισκόταν και ο Ηλίας Σκουλάς και οι δυο Chefs de Cuisine θεότητες, Έφη Σταματιάδου και Μαριαλένα Φραντζή, που μου έφτιαξαν τα πιάτα που είχα βάλει στο μάτι από την πρώτη στιγμή. Και οι τρεις ήταν η χαρά της ζωής. Υπάρχει κάτι καλύτερο από το να τρως φαγητό που φτιάχνουν χαμογελαστοί άνθρωποι;
Έτσι, πριν καλά-καλά απολαύσω την ξανθιά, εξωτική μπίρα μου, με το υπέροχο όνομα Βlame The Sun, με νότες lime και ginger που μου αφήνει στο στόμα τη γεύση του ανανά και του μάνγκο, ήρθε μπροστά μου το burger Harakiri και τα Tijuana's Chicken Tacos. Το πρώτο πιάτο είχε τόπο καταγωγής την Ιαπωνία και το δεύτερο το Μεξικό. Κάθε πιάτο στο Yechef έχει δικό του θεό, εξάλλου. Γι' αυτές, τις δύο πρώτες επιλογές, είναι σίγουρο ότι θα μιλήσει πολύ κόσμος. Το Harakiri, που στην καρδιά του βρίσκεται ένα ζουμερό μπιφτέκι από 100% μοσχαρίσιο κιμά και φύκια γουακάμε, είναι συγκλονιστικά ανατρεπτικό και ζουμερό και τα Tacos με τορτίγια από μπλε αλεύρι Κολομβίας, μαριναρισμένο κοτόπουλο που σου σκάει πολλά αρώματα και σάλτσα mole Τιχουάνας, είναι αξιοπερίεργα και εθιστικά.
Ήμουν έτοιμη να συνεχίσω τις δοκιμές, όταν το μάτι μου έπιασε τον Σκουλά να κρατάει ένα εναλλακτικό hot dog και να το κοιτάει με ιερή προσήλωση. Πριν αρχίσει να το κατασπαράζει και χάσω κάθε επαφή μαζί του, ρώτησα να μάθω τι είναι αυτό που εκείνος επιλέγει για μεσημεριανό και η απάντηση με ενθουσίασε. Γιατί το hot dog αυτό έχει για πρωταγωνιστή ένα μεγάλο και λαχταριστό λουκάνικο που φτιάχνει ο ίδιος από συνταγή που ανακάλυψε στην πόλη Άιζεναχ της Γερμανίας. Εκεί γίνονται τα φανταστικά λουκάνικα Thuringian Rostbratwurst. Μάλιστα η συνταγή τους είναι πρώτη καταγεγραμμένη συνταγή για λουκάνικα και βρέθηκε στο μοναστήρι της περιοχής, όπου ο Λούθηρος έγραψε την θρησκευτική μεταρρύθμιση του Μεσαίωνα. Τρελό;
Ο Ηλίας, βέβαια, τα δοκίμασε για πρώτη φορά από έναν πλανόδιο 90χρονο που τριγυρνούσε στην πόλη με μια φουφού. Έτρεξε από πίσω του, τα δοκίμασε και άρχισε να συγκεντρώνει πληροφορίες γι' αυτά από όπου μπορούσε. Μετά από διάφορους πειραματισμούς και ταξίδια στην Θουρηγγία, πέτυχε την τέλεια γεύση. Και πρόκειται για ιδιαίτερη γεύση, χωρίς καμιά υπερβολή.
Μάλιστα, ο Ηλίας, για να συγκεντρώσει όλο το ενδιαφέρον στο λουκάνικο, έχει επιλέξει να το σερβίρει λιτά και δωρικά. Το όνομά του, War Dog, σε προετοιμάζει για την επανάσταση που θα γίνει στη γεύση σου..
Η τελευταία δοκιμή στην πρώτη μου επίσκεψη αφορούσε ένα βρόμικο της Αργεντινής. Όχι λόγια. Για αυθεντικά πράγματα μιλάμε. Η εν λόγω Bondiola φτιάχνεται έξω από τα γήπεδα Λα Μπομπονέρα και Ρίβερ Πλέιτ, στο Μπουένος Άιρες, και αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι μπορεί να εξημερώσει ακόμη και τα πιο εξαγριωμένα πλήθη φιλάθλων. Η Bondiola, λοιπόν, είναι ένα steak γεμάτο γεύση, που σερβίρεται πάνω σε ψωμάκι, με κρεμμύδια τουρσί και chimichurri sauce. Με απλά λόγια, ό,τι χρειαζόμουν για να σκεφτώ ότι θα περάσω πολλά βράδια έξω από αυτό το μαγαζί.
Για τα υπόλοιπα πιάτα δεν θα ήθελα να μιλήσω. Θα σ' τα αναφέρω, όμως, για να υπάρχει μια ολοκληρωμένη άποψη αλλά δεν θα προσθέσω τίποτα περισσότερο. Θα πω, βέβαια, πως ότι πέρασε μπροστά από τα μάτια μου εκείνη την ώρα με έκανε να μισήσω όλες τις δίαιτες και τις διατροφές του κόσμου.
Το καλύτερο είναι πως το μαγαζί αυτό ήρθε στο κέντρο της πόλης τη στιγμή που γκρίνιαζα χωρίς τέλος για τις επιλογές που έχει κάποιος όταν βγαίνει για ένα ποτό και θέλει κάτι νόστιμο και ποιοτικό για να κλείσει το βράδυ του. Το γεγονός ότι παραμένει ανοιχτό μέχρι τις 3:00 το πρωί, Παρασκευή και Σάββατο, με έκανε να νιώσω τουλάχιστον ανακουφισμένη. Το δεύτερο καλό, εκτός από το φαγητό του, είναι το κομψό περιβάλλον του, που με ξεκούρασε με την απλότητά του και το τρίτο είναι η προσωπικότητα του Ηλία Σκουλά αλλά και η διάθεσή του να επικοινωνήσει τον ενθουσιασμό του για τα πιάτα αλλά και την έμπνευση πίσω απ' αυτά.
Εννιά πιάτα είναι όλα και όλα, στο Yechef, σε τρεις πεινασμένες επισκέψεις θα τα έχεις καταφέρει. Αλλά δεν θα τα χορτάσεις. Δεν έχει βρεθεί ποτέ ο τρόπος να χορταίνει κάποιος απ' αυτό που του αρέσει τόσο πολύ.
σχόλια