Στον δρόμο για το Ρατζαστάν (2)
Ζωή και Τέχνη
Από την Βικτωρία Καβουριάρη
**
Κάθε τι στην Ινδία μοιάζει με διαπραγμάτευση για τη ζωή, τον θάνατο, την απώλεια.
Σαν εσωτερικός μονόλογος και πειθώ να μην φοβάσαι δεν θα αρρωστήσεις, δεν θα ξεχάσεις να καταπιείς νερό βρύσης όταν πλένεσαι, θα προσαρμοστείς γρήγορα και θα μάθεις να προφυλάσσεις τον εαυτό σου, να γίνεσαι πρακτικός, ευέλικτος. Να έχεις μαζί σου ρούχα σε όλες τις εποχές του χρόνου Δεκέμβρη-Γενάρη.
Δεν θα χαθείς, δεν θα χάσεις ή δεν θα ξεχάσεις τίποτα τόσο ουσιαστικό όσο η ταυτότητά σου, το ποιος είσαι. Οτιδήποτε άλλο είναι για να σου πει "συνέχισε, αλλού είναι η ουσία, αλλού τα σημαντικά, μην χάνεις χρόνο". Δεν θα συμβεί τίποτα απλώς και μόνο επειδή είσαι τόσο μακριά, όσο ενδεχομένως δεν έφτασες ποτέ και ταυτόχρονα τόσο κοντά σε ουσία ζωής και πυρήνα εαυτού.
Στην Ινδία όλα μοιάζουν, συνδέονται ή αφορούν την τέχνη, με "ταυ" πεζό και κεφαλαίο, από την τέχνη να ζεις και να επιβιώνεις, να νικάς τους φόβους και τη μοίρα σου, την τέχνη του να είσαι ευγνώμων με το τίποτα, τα ελάχιστα, να ξεφεύγεις από τις παγίδες του εαυτού σου και τη μοίρα σου μέχρι τις Καλές Τέχνες, την καλλιτεχνία, την τεχνική, την τεχνοτροπία να δημιουργείς, να κατασκευάζεις, να διορθώνεις, να διαβάζεις τα άστρα, τους πλανήτες, την ώρα από το φως και την σκιά του ήλιου όπως πέφτουν σε ένα μάρμαρο...
Στο Αστεροσκοπείο Jantar Mantar της Jaipur από το 1734 που ολοκληρώθηκε, 19 αρχιτεκτονικά αστρονομικά όργανα υπολογίζουν με ακρίβεια μέχρι και σήμερα την ώρα, τον μήνα ή άλλες μετρήσεις και μαζί 12 επιγραφές και απεικονίσεις των ζωδίων, αναδεικνύουν αναλλοίωτα την ανάγκη των ανθρώπων να διαβάζουν τον ουρανό και να λύνουν τα σκοτάδια με αφετηρία την αστρονομία των Πτολεμαίων. Υπενθύμιση ότι ο πολιτισμός, η επιστήμη είναι κοινά, ανήκουν σε όλους και ενώνουν. Σαν μια νοητή κλωστή που ενώνει όλα με όλους και κεντάει Τέχνη, επιστήμη, άνθρωπο, χρόνο, φύση, σύμπαν σε μια ολότητα και συνέχεια.
Δεν υπάρχει κάτι στην Ινδία που θα πέσεις πάνω του τυχαία ή στοχευμένα που να μην αφορά Τέχνη. Από την καθημερινότητα στον δρόμο, μια εσοχή στον τοίχο αφιερωμένη στην τέχνη να πιστεύεις και να προσεύχεσαι, μια πόρτα φρούριου ή παλατιού για την τέχνη να κλείνεις και να προφυλάσσεις ό,τι σημαντικότερο και αξεπέραστο στους αιώνες. Σαν ένα σύνορο. Κάποτε αντίπαλων βασιλείων, τώρα ένα νοητό όριο του εγώ και του εμείς με τον "άλλον" που χαίρεσαι να το καταρρίπτεις.
'Ιδια τέχνη και στα όπλα, τα σκεύη, τα ρούχα που περισώθηκαν και αφηγούνται μάχες, ευδαιμονία, αρετή, ανδρεία.
Το ίδιο και στις Μανιφακτούρες, κάτι σαν βιοτεχνίες ή οικογενειακές επιχειρήσεις δύο και τριών γενεών, επιδοτούμενες πολιτειακά από τις τοπικές κυβερνήσεις ώστε να συντηρείται η άφταστη δημιουργία τους, να παίρνει αξία ο κόπος, να καταπολεμάται η φτώχεια, η ανεργία, η ανισότητα φύλων και τάξεων, Βορρά-Νότου, Δύσης-Ανατολής, να έχουν υπόσταση οι χήρες, να μάθουν μια τέχνη τα παιδιά, να έχουν δικό τους εισόδημα τα κορίτσια.
Ταπητουργοί, υφαντουργοί, αργυροχρυσοχόοι, κεραμοποιοί, μαρμαροτεχνίτες, ξυλουργοί ξεδιπλώνουν κόσμους ολόκληρους στα πόδια σου. Μύθοι και θρύλοι, ζώα, Ποίηση, παραβολές γραμμένες σε μαλλί, μετάξι, ασήμι, χρυσό, πολύτιμες πέτρες και κάθε είδους πρώτη ύλη δουλεμένη επίμονα επί μήνες και χρόνια στο χέρι. Από το Rajasthan θα φύγουν για όλη την Ινδία και τον κόσμο, την Δύση σε επώνυμους Οίκους της Ευρώπης σε τιμές πολλαπλάσιες εκεί, κατάλοιπο της αποικιοκρατίας και της εκμετάλλευσης άλλοτε φυσικών πόρων, τώρα της εργασίας.
Άλογα που όσο και να τα αποτυπώσεις τέλεια, πάντα θα σου ξεφεύγει ο καλπασμός τους...
Δείτε επίσης στο Αλμανάκ το πρώτο μέρος του ταξιδιού εδώ:
