Όπως τα νεαρά πουλιά ζυγίζουν δοκιμαστικά τα φτερά τους λίγο πριν πάρουν τον απόλυτο έλεγχο της ικανότητάς τους να πετούν, έτσι κι ο Μίλτος Σωτηριάδης μαζί με άλλους πέντε συμφοιτητές του από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θέατρου αποφάσισαν να ανεβάσουν Ρωμαίο και Ιουλιέτα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Η σκηνοθεσία δεν υπήρχε σαν σκέψη μέσα του στην αρχή. «Όχι μόνο γιατί δεν ήταν τρελή επιθυμία αλλά μία ήρεμη απόφαση να πάω στη δραματική, αλλά και γιατί οι καθηγητές δεν μας τα έλεγαν καλά. Στην αρχή είχα απογοητευθεί πολύ, ιδίως με ορισμένες περιπτώσεις καθηγητών που εξέφραζαν μία απαράδεκτη ηθική άποψη για τη ζωή και τα πράγματα στο θέατρο, δεδομένου ότι απευθύνονταν σε παιδιά 18 και 20 χρόνων. Εντάξει, η διαφθορά γύρω μας είναι εκτεταμένη, αλλά όταν επιλέγεις να ασχοληθείς με την τέχνη, δηλαδή μ' έναν χώρο που υποτίθεται προωθεί αξίες, το να ακούς τον καθηγητή σου να σου λέει ότι με τον χαβαλέ ή με την ωραία εξωτερική εμφάνιση, με τα κόλπα και το γλείψιμο μπορείς να πετύχεις είναι τρομερό πλήγμα. Στο θέατρο κάποιος πηγαίνει για να δει μια αναλαμπή, μία άλλη, πιο φωτεινή ηθική. Στενοχωρήθηκα και απογοητεύτηκα σε τέτοιο βαθμό ώστε σχεδόν να πω "κύριοι, τελειώσαμε". Η αλλαγή μέσα μου έγινε με τη συμμετοχή μου στην Ηλέκτρα του Στάιν, ο οποίος, αν και στα 70 του, απαίτησε πειθαρχία, συγκέντρωση και πολλή δουλειά, δείχνοντάς μας ποιος είναι ο τρόπος για να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με το θέατρο».
Αποφάσισε μαζί με τους υπόλοιπους της ομάδας να κάνουν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα με καθαρές, αναγνωριστικής φύσης, προθέσεις. «Δεν ξεκινήσαμε με επαναστατική διάθεση, ούτε και πρόκειται για μια ηρωική πράξη. Το έργο ήταν αφορμή για να βρεθούμε και να κάνουμε θέατρο - θα μπορούσε να ήταν κάποιο άλλο. Άλλωστε, σήμερα ποιος πιστεύει στον απόλυτο έρωτα; Κανείς. Εγώ πάντως αντιμετωπίζω το ζήτημα του έρωτα με κυνισμό και με κρυφή ελπίδα». Γι' αυτό και δεν αντιμετώπισαν την ιστορία ρομαντικά, αλλά εστίασαν στο ανθρώπινο περιβάλλον γύρω από το ερωτευμένο ζευγάρι και στη δύναμη του τυχαίου. «Δεν είδαμε εξιδανικευμένα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα και το αίσθημα που τους συνέδεσε ως το θάνατο. Θελήσαμε να δείξουμε και τους "μεγάλους" του έργου πιο ελαστικά, να δείξουμε ότι κι αυτοί είναι ευάλωτοι στο μη αναμενόμενο, στο τυχαίο και απρόβλεπτο».
Έξι ηθοποιοί θα ερμηνεύσουν όλους τους ρόλους (έπειτα, εννοείται, από σχετικό κόψιμο σημείων και μερών που δεν ήταν σημαντικά για την εξέλιξη της ιστορίας). Διόλου εξοικειωμένοι με τον σαιξπηρικό λόγο, οι νέοι και σχετικά άπειροι ηθοποιοί της παράστασης δούλεψαν το σαιξπηρικό κείμενο 13 μήνες. «Προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε το 100% της κυριολεξίας κάθε φράσης, ώστε να μπορέσουμε στη συνέχεια να ερμηνεύσουμε τον λόγο με τρόπο που να είναι κοντά σ' ό,τι είμαστε οι ίδιοι εκτός θεάτρου. Αλλιώς, πώς μπορεί ένα πρόσωπο επί σκηνής να είναι ζωντανό, πραγματικό;».
σχόλια