Και πολυφορτωμένο είναι και τεράστιο σε διάρκεια (70 λεπτά) και δύσκολο με τα σημερινά μέτρα και σταθμά να το αντέξεις μέχρι το τέλος με τη μία - δηλαδή, τον ελάχιστο χρόνο που έχεις να διαθέσεις σε έναν δίσκο, την τεράστια παραγωγή και αμέτρητα άλμπουμ που σε ενθουσιάζουν και μετά από δυο ακροάσεις δεν υφίστανται.
Το «Embryonic» όμως είναι ο καλύτερος δίσκος των Flaming Lips από τις μέρες του «Soft Bulletin», κι ένας δίσκος που ’χει όλα τα φόντα να γίνει αυτό που λείπει από τα ’00s: το άλμπουμ ευρείας αποδοχής που δεν θα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την καλλιτεχνική του αξία, κάτι σαν το «OK Computer» των ’90s ή το «Joshua Tree» των ’80s. Στα 18 τραγούδια που το αποτελούν υπάρχουν από μακρόσυρτα επικά prog rock και φιλόδοξα ψυχεδελικά κομμάτια, μέχρι νανουρίσματα και περάσματα από παιδικά τραγουδάκια, οι Can και ο Syd Barrett, κομμάτια που φαίνονται μισοτελειωμένα ή στιγμές από πρόβες. Οι στίχοι μιλούν για εφιάλτες και απομόνωση, για ταξίδια στον χρόνο, για μια φωτεινή ελπίδα και για «τη ζωή που δεν έχει τέλος». Δεν είναι τίποτα που δεν έχουν ξανακάνει, απλά στο 12ο άλμπουμ τους ακούγονται καλύτεροι από ποτέ. Δεν είναι και λίγο…
Αβραμιώτου Σάββατο βράδυ, στον νέο πολυχώρο που ονομάζεται 6 D.O.G.S., μπαρ, λαϊβάδικο, με τραπέζια στον δρόμο και δεκάδες άτομα όρθια με ένα ποτό στο χέρι. Έξω γίνεται χαμός. Μέσα ο Publicist κάνει μία από τις πιο συναρπαστικές εμφανίσεις που έχουν γίνει στην Αθήνα τελευταία μπροστά σε 50 άτομα (έκοψε συνολικά 40 εισιτήρια). Οι υπόλοιποι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να δουν τι συμβαίνει στο νεο-διαμορφωμένο χώρο, αποδεικνύοντας ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη μουσική ή για όσα συμβαίνουν επί της ουσίας, απλά βγαίνουν για να χαριεντιστούν σε μια κατάσταση που θυμίζει νυφοπάζαρο. Είναι οξύμωρο να παραπονιέσαι για τα πανάκριβα εισιτήρια, αλλά να γεμίζουν τα στάδια με ό,τι πιο βαρετό και ξεπερασμένο έρχεται στην Ελλάδα και να μη δίνεις 5 και 8 ευρώ για να στηρίξεις τα νέα πράγματα. Τελικά, δεν είναι οι χώροι που λείπουν στην Αθήνα, αλλά το κοινό που θα τους γεμίσει.
Νωρίτερα, το νέο «trend» με τα σπιτικά live μετά τα event των My Wet Calvin και των Acte Vide συνεχίστηκε με μία εξαιρετική βραδιά με τους Άγγελο Κυρίου, Ku και Sally Zero, θυμίζοντας νεοϋορκέζικα event, με τους καλλιτέχνες να παίζουν δωρεάν για τους φίλους τους. Δεν είναι μαζικό, δεν είναι για όλους, αλλά από όλο αυτό τον καλλιτεχνικό «συνασπισμό» σίγουρα κάτι καλό θα βγει.
Home Lives Το νέο τριπλό άλμπουμ του Leyland Kirby ή Caretaker «When we parted my heart wanted to die» εξαντλήθηκε μόλις κυκλοφόρησε (επανακυκλοφορεί), ο poplie (www.poplie.eu) σκίζει διαδικτυακά -ένα πραγματικά ενδιαφέρον ραδιόφωνο-, ο Oh No κυκλοφορεί νέο εξαιρετικό άλμπουμ μέσα σε έναν μήνα («Now Again»), ο Jonny Trunks με το «Scrap» κάνει τη διαδικτυακή έκπληξη με ένα χαμηλών τόνων διαμάντι, το not an average music blog γίνεται το πρώτο ελληνικό μουσικό μπλογκ που κατεβάζει ο μπλόγκερ απροειδοποίητα - συνεχίζουν ακόμα πιο δυναμικά σε νέα διεύθυνση.
σχόλια