›Φτιαχτήκαμε το 2004, την ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μαζευτήκαμε για να δοκιμάσουμε ένα καινούργιο πρόγραμμα ηχογράφησης στον υπολογιστή και να γράψουμε ένα κομμάτι. Ξεκινήσαμε το πρωί, το τελειώσαμε το βράδυ, καθίσαμε και είδαμε την τελετή και μετά προέκυψαν οι My Wet Calvin.
›Οι My Wet Calvin είναι ο Άρης, ετών 27, νηπιαγωγός που κάνει αγγλικά σε παιδιά· τα αγγλικά στους στίχους μας είναι όντως νηπιαγωγείου! Ο Λεωνίδας, ετών 29, είναι αρχιτέκτονας. Ξεκίνησε να σπουδάζει από τα 5 του και του κακοφάνηκε όταν σταμάτησε για πρώτη φορά να σπουδάζει πριν από έναν χρόνο. Οι σπουδές είναι ένα μεγάλο μαξιλάρι που απλά σου φεύγει απ' το κεφάλι όταν σταματάς και πρέπει να συνηθίσεις να κοιμάσαι αλλιώς.
›Το όνομα βγήκε μέσα από την πατροπαράδοτη συνταγή της τυχαίας σελίδας λεξικού. Ανοίγεις το λεξικό, κλείνεις τα μάτια, αγγίζεις το χαρτί, ανοίγεις τα μάτια, επαναλαμβάνεις άλλες δύο φορές και τελείωσες. Αν ήμασταν πουρίστες και κρατούσαμε την αρχική σειρά των λέξεων, θα έπρεπε να λεγόμαστε Wet my Calvin.
›Στο πρώτο μας live αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, σκεφτήκαμε να μεταμφιεστούμε ο ένας σε χταπόδι κι ο άλλος σε αστροναύτη, θέλαμε μάλιστα το Μικρό Μουσικό Θέατρο να μοιάζει περισσότερο δικό μας κι είχαμε βάλει κάτι αρκούδια στη μια πλευρά και κάτι φωτάκια αλλού. Είπαμε να δώσουμε και τις πρώτες μας ηχογραφήσεις δωρεάν, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε CD και μας έγινε συνήθεια.
›Απ' τη μια σκεφτόμαστε ότι αυτό που γίνεται στη μουσική της Αθήνας αφορά μόνο τα μέλη άλλων συγκροτημάτων, απ' την άλλη διαπιστώνουμε ότι υπάρχει κοινό, όλοι αυτοί που γεμίζουν τις μουσικές σκηνές, τον Παυλίδη, τον Μαραβέγια... Έχει τρελό κοινό ο Μαραβέγιας. Οι διαφημίσεις για το Τζάμπο που ακούς τελευταία είναι αντιγραφές των κομματιών του.
›Κατά τη γνώμη μου οι στίχοι στο «Είμαι Αυτός» του Boy είναι ποίηση, είναι κάτι που το ακούς και σε συνταράσσει και το να κρίνεις κάτι ακυρώνοντάς το είναι επικίνδυνο. Ένα απλό «άντε γαμήσου» είναι η ποίηση την κατάλληλη στιγμή και στις κατάλληλες συνθήκες.
›Όταν μας ρωτάνε γιατί αγγλικό στίχο λέμε μια διαφορετική μαλακία κάθε φορά. Βασικά έχει να κάνει και με τον βαθμό έκθεσης που θέλεις να έχεις απέναντι σε όποιον σε ακούει. Με τα ελληνικά έχεις το δεδομένο πως ό,τι πεις ο άλλος θα το καταλάβει. Το ελληνικό κοινό ακούει αγγλικά κομμάτια επί δεκαετίες χωρίς να καταλαβαίνει τι λένε και τα φαντάζεται· αυτό είναι μια πολύ ασφαλής φόρμα πάνω στην οποία μπορείς να πατήσεις. Ο Παυλίδης είπε ένα ωραίο τις προάλλες: «Δεν μπορεί να υπάρξει "γιατί" όταν ο άλλος εκφράζεται», δηλαδή μπορεί να είναι ένα προσωπικό του ερώτημα, αλλά δεν μπορεί να το θέσει κάποιος άλλος.
›Η οικονομική αντιμετώπιση των γκρουπ πoυ παίζουν support είναι σωστή κατά τη γνώμη μου, γιατί αυτή είναι η οικονομική τους δυναμική. Ο άλλος που κάνει τη συναυλία δεν την κάνει για την ψυχή της μάνας του ή για την τέχνη, την κάνει για κάποιο σκοπό, την κάνει για να έχει κάποια έσοδα. Αν αυτός θεωρεί ότι το support δεν θα του φέρει λεφτά, δεν μπορεί να το πληρώσει. Στο εξωτερικό γίνεται το ίδιο ακριβώς, σου δίνεται η δυνατότητα να παίξεις σε ένα μεγάλο κοινό και να σε μάθουν. Για τα νέα γκρουπ πληρώνει η εταιρεία τους ως μέρος του promotion. Σημασία έχει αν το γκρουπ μπορεί να το δεχτεί αυτό. Είναι θέμα του τι δίνεις και τι παίρνεις.
›Η Αθήνα ζει πάντα στη σκιά ενός διαφεύγοντος ιδανικού, το οποίο πάντα το κυνηγά και αυτό πάντα ξεφεύγει. Υπάρχει πάντα κάτι που δεν κατακτιέται. Σου δίνει την αίσθηση ότι σε έναν βαθμό σου ανήκει ως πόλη, ότι μπορείς να έχεις μια πιο προσωπική σχέση μαζί της, αλλά κάθε φορά που πας να το αισθανθείς, πάει ένα βήμα παραπέρα και σε αφήνει μόνο σου τελείως. Το έχω νιώσει πάρα πολλές φορές αυτό.
›Μου αρέσει το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση η βλακεία αυτών των ανθρώπων να στέκονται εκεί τόσες ώρες ακίνητοι. Θαυμάζω την ανθρώπινη δύναμη του μυαλού που τους κρατάει εκεί ακίνητους για μια ηλιθιότητα. Μου αρέσει η παράνοια με τους τσολιάδες. Είναι ωραίο που μπορείς να μένεις κάτω απ' την Ακρόπολη και να το αντέχεις οικονομικά, κάτι που δεν γίνεται σε αντίστοιχη περιοχή σε καμία άλλη ευρωπαϊκή πόλη.
›Με ενοχλούν οι κόρνες. Κάποιος είπε ότι για κάθε κόρνα που πατάς θα έπρεπε να σου κόβουν ένα δάχτυλο, νομίζω συμφωνώ με αυτό. Δεν μ' αρέσουν οι πινακίδες που βλέπεις από έργα που έχουν τελειώσει εδώ και δεκαετίες και τις αφήνουν να υπάρχουν για πάντα. Με ενοχλεί που οι άνθρωποι είναι μουρτζούφληδες, τώρα ειδικά το πράγμα έχει παραγίνει. Με ενοχλεί που οποιαδήποτε ευθύνη και ανάληψη είναι κακό πράγμα, που δεν υπάρχει ο εισαγγελέας που θα βάλει μέσα όσους έφταιξαν χωρίς να λογαριάσει το κόστος. Λείπει ένας ήρωας. Με ενοχλεί που ετοιμάζονται να βάλουν στο κέντρο το άγαλμα του Ηρακλή να σπρώχνει δυο κίονες - δωρεά κάποιας κυρίας. Με εξοργίζει που δεν μπορείς να κοιτάξεις έναν μπάτσο στα μάτια. Το να τον κοιτάξεις στα μάτια είναι πρόκληση και κινδυνεύεις να θεωρηθείς παράνομος. Οφείλεται κατά πολύ στην αυθυποβολή, αλλά έχουν δώσει και δικαιώματα.
›Προς το παρόν, η κρίση μάς έχει επηρεάσει μόνο ψυχολογικά, πρακτικά όχι ακόμα. Ενδεχομένως να μας επηρεάσει σύντομα. Πάντως, έχουν ήδη σταματήσει να χτίζουν. Πολύ σύντομα πολλά πράγματα θα είναι πολυτέλεια, θα πληγούν ακόμα και δουλειές που θεωρούνταν σίγουρες: το να φτιάξεις ένα site για παράδειγμα.
›Το πρώτο πράγμα που θα έκοβα θα ήταν το φαγητό έξω. Θα μπορούσα να ελαττώσω τη χρήση του κινητού. Δεν είναι εύκολο να κόψεις κι άλλο όταν ζεις με τα απολύτως απαραίτητα. Αυτό που είναι πραγματικά δύσκολο είναι αν έχεις παιδιά. Το καλό στην Ελλάδα είναι ότι όλοι έχουν βοήθεια από τους γονείς τους και δεν θα ζήσουν την κρίση, όπως πχ. στην Ισλανδία. Μπορούν να σου πληρώνουν τη δόση του αυτοκινήτου μέχρι να ξεχρεώσεις ή να σου πληρώνουν το κινητό. Με όλα τα κακά που συνεπάγεται η ελληνική οικογένεια, η μόνη ασφάλεια που έχεις αυτήν τη στιγμή είναι οι δικοί σου. Επίσης, σχεδόν όλοι εδώ είναι από χωριό. Απώτατη καβάτζα είναι το κωλοχώρι όπου μπορείς να ζήσεις με λιγότερα και να επιστρέψεις σε καταστάσεις πριν από τη δεκαετία του '50, που όλοι αντάλλασσαν προϊόντα. Όλοι παρήγαγαν κάτι και μπορούσαν να επιβιώσουν.
›Την ευτυχία την αγγίζεις, όταν σταματάς να την ψάχνεις. Περνάω μια περίοδο κατάθλιψης, την ευτυχία δεν τη σκέφτομαι καθόλου και αναρωτιέμαι μήπως είναι από τις πιο ευτυχισμένες καταστάσεις της ζωής μου. Απλώς ζεις τα ζόρια. Αυτό το λιώσιμο που κάθεσαι 20 μέρες το καλοκαίρι μέσα στο σπίτι και βλέπεις συνέχεια ταινίες και DVD ή παίζεις παιχνίδια απ' το πρωί μέχρι το βράδυ νομίζω ότι είναι στιγμές ευτυχίας.
σχόλια