My Wet Calvin

My Wet Calvin Facebook Twitter
0

Φτιαχτήκαμε το 2004, την ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μαζευτήκαμε για να δοκιμάσουμε ένα καινούργιο πρόγραμμα ηχογράφησης στον υπολογιστή και να γράψουμε ένα κομμάτι. Ξεκινήσαμε το πρωί, το τελειώσαμε το βράδυ, καθίσαμε και είδαμε την τελετή και μετά προέκυψαν οι My Wet Calvin.

Οι My Wet Calvin είναι ο Άρης, ετών 27, νηπιαγωγός που κάνει αγγλικά σε παιδιά· τα αγγλικά στους στίχους μας είναι όντως νηπιαγωγείου! Ο Λεωνίδας, ετών 29, είναι αρχιτέκτονας. Ξεκίνησε να σπουδάζει από τα 5 του και του κακοφάνηκε όταν σταμάτησε για πρώτη φορά να σπουδάζει πριν από έναν χρόνο. Οι σπουδές είναι ένα μεγάλο μαξιλάρι που απλά σου φεύγει απ' το κεφάλι όταν σταματάς και πρέπει να συνηθίσεις να κοιμάσαι αλλιώς.

Το όνομα βγήκε μέσα από την πατροπαράδοτη συνταγή της τυχαίας σελίδας λεξικού. Ανοίγεις το λεξικό, κλείνεις τα μάτια, αγγίζεις το χαρτί, ανοίγεις τα μάτια, επαναλαμβάνεις άλλες δύο φορές και τελείωσες. Αν ήμασταν πουρίστες και κρατούσαμε την αρχική σειρά των λέξεων, θα έπρεπε να λεγόμαστε Wet my Calvin.

Στο πρώτο μας live αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, σκεφτήκαμε να μεταμφιεστούμε ο ένας σε χταπόδι κι ο άλλος σε αστροναύτη, θέλαμε μάλιστα το Μικρό Μουσικό Θέατρο να μοιάζει περισσότερο δικό μας κι είχαμε βάλει κάτι αρκούδια στη μια πλευρά και κάτι φωτάκια αλλού. Είπαμε να δώσουμε και τις πρώτες μας ηχογραφήσεις δωρεάν, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε CD και μας έγινε συνήθεια.

Απ' τη μια σκεφτόμαστε ότι αυτό που γίνεται στη μουσική της Αθήνας αφορά μόνο τα μέλη άλλων συγκροτημάτων, απ' την άλλη διαπιστώνουμε ότι υπάρχει κοινό, όλοι αυτοί που γεμίζουν τις μουσικές σκηνές, τον Παυλίδη, τον Μαραβέγια... Έχει τρελό κοινό ο Μαραβέγιας. Οι διαφημίσεις για το Τζάμπο που ακούς τελευταία είναι αντιγραφές των κομματιών του.

Κατά τη γνώμη μου οι στίχοι στο «Είμαι Αυτός» του Boy είναι ποίηση, είναι κάτι που το ακούς και σε συνταράσσει και το να κρίνεις κάτι ακυρώνοντάς το είναι επικίνδυνο. Ένα απλό «άντε γαμήσου» είναι η ποίηση την κατάλληλη στιγμή και στις κατάλληλες συνθήκες.

Όταν μας ρωτάνε γιατί αγγλικό στίχο λέμε μια διαφορετική μαλακία κάθε φορά. Βασικά έχει να κάνει και με τον βαθμό έκθεσης που θέλεις να έχεις απέναντι σε όποιον σε ακούει. Με τα ελληνικά έχεις το δεδομένο πως ό,τι πεις ο άλλος θα το καταλάβει. Το ελληνικό κοινό ακούει αγγλικά κομμάτια επί δεκαετίες χωρίς να καταλαβαίνει τι λένε και τα φαντάζεται· αυτό είναι μια πολύ ασφαλής φόρμα πάνω στην οποία μπορείς να πατήσεις. Ο Παυλίδης είπε ένα ωραίο τις προάλλες: «Δεν μπορεί να υπάρξει "γιατί" όταν ο άλλος εκφράζεται», δηλαδή μπορεί να είναι ένα προσωπικό του ερώτημα, αλλά δεν μπορεί να το θέσει κάποιος άλλος.

Η οικονομική αντιμετώπιση των γκρουπ πoυ παίζουν support είναι σωστή κατά τη γνώμη μου, γιατί αυτή είναι η οικονομική τους δυναμική. Ο άλλος που κάνει τη συναυλία δεν την κάνει για την ψυχή της μάνας του ή για την τέχνη, την κάνει για κάποιο σκοπό, την κάνει για να έχει κάποια έσοδα. Αν αυτός θεωρεί ότι το support δεν θα του φέρει λεφτά, δεν μπορεί να το πληρώσει. Στο εξωτερικό γίνεται το ίδιο ακριβώς, σου δίνεται η δυνατότητα να παίξεις σε ένα μεγάλο κοινό και να σε μάθουν. Για τα νέα γκρουπ πληρώνει η εταιρεία τους ως μέρος του promotion. Σημασία έχει αν το γκρουπ μπορεί να το δεχτεί αυτό. Είναι θέμα του τι δίνεις και τι παίρνεις.

Η Αθήνα ζει πάντα στη σκιά ενός διαφεύγοντος ιδανικού, το οποίο πάντα το κυνηγά και αυτό πάντα ξεφεύγει. Υπάρχει πάντα κάτι που δεν κατακτιέται. Σου δίνει την αίσθηση ότι σε έναν βαθμό σου ανήκει ως πόλη, ότι μπορείς να έχεις μια πιο προσωπική σχέση μαζί της, αλλά κάθε φορά που πας να το αισθανθείς, πάει ένα βήμα παραπέρα και σε αφήνει μόνο σου τελείως. Το έχω νιώσει πάρα πολλές φορές αυτό.

Μου αρέσει το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση η βλακεία αυτών των ανθρώπων να στέκονται εκεί τόσες ώρες ακίνητοι. Θαυμάζω την ανθρώπινη δύναμη του μυαλού που τους κρατάει εκεί ακίνητους για μια ηλιθιότητα. Μου αρέσει η παράνοια με τους τσολιάδες. Είναι ωραίο που μπορείς να μένεις κάτω απ' την Ακρόπολη και να το αντέχεις οικονομικά, κάτι που δεν γίνεται σε αντίστοιχη περιοχή σε καμία άλλη ευρωπαϊκή πόλη.

Με ενοχλούν οι κόρνες. Κάποιος είπε ότι για κάθε κόρνα που πατάς θα έπρεπε να σου κόβουν ένα δάχτυλο, νομίζω συμφωνώ με αυτό. Δεν μ' αρέσουν οι πινακίδες που βλέπεις από έργα που έχουν τελειώσει εδώ και δεκαετίες και τις αφήνουν να υπάρχουν για πάντα. Με ενοχλεί που οι άνθρωποι είναι μουρτζούφληδες, τώρα ειδικά το πράγμα έχει παραγίνει. Με ενοχλεί που οποιαδήποτε ευθύνη και ανάληψη είναι κακό πράγμα, που δεν υπάρχει ο εισαγγελέας που θα βάλει μέσα όσους έφταιξαν χωρίς να λογαριάσει το κόστος. Λείπει ένας ήρωας. Με ενοχλεί που ετοιμάζονται να βάλουν στο κέντρο το άγαλμα του Ηρακλή να σπρώχνει δυο κίονες - δωρεά κάποιας κυρίας. Με εξοργίζει που δεν μπορείς να κοιτάξεις έναν μπάτσο στα μάτια. Το να τον κοιτάξεις στα μάτια είναι πρόκληση και κινδυνεύεις να θεωρηθείς παράνομος. Οφείλεται κατά πολύ στην αυθυποβολή, αλλά έχουν δώσει και δικαιώματα.

Προς το παρόν, η κρίση μάς έχει επηρεάσει μόνο ψυχολογικά, πρακτικά όχι ακόμα. Ενδεχομένως να μας επηρεάσει σύντομα. Πάντως, έχουν ήδη σταματήσει να χτίζουν. Πολύ σύντομα πολλά πράγματα θα είναι πολυτέλεια, θα πληγούν ακόμα και δουλειές που θεωρούνταν σίγουρες: το να φτιάξεις ένα site για παράδειγμα.

Το πρώτο πράγμα που θα έκοβα θα ήταν το φαγητό έξω. Θα μπορούσα να ελαττώσω τη χρήση του κινητού. Δεν είναι εύκολο να κόψεις κι άλλο όταν ζεις με τα απολύτως απαραίτητα. Αυτό που είναι πραγματικά δύσκολο είναι αν έχεις παιδιά. Το καλό στην Ελλάδα είναι ότι όλοι έχουν βοήθεια από τους γονείς τους και δεν θα ζήσουν την κρίση, όπως πχ. στην Ισλανδία. Μπορούν να σου πληρώνουν τη δόση του αυτοκινήτου μέχρι να ξεχρεώσεις ή να σου πληρώνουν το κινητό. Με όλα τα κακά που συνεπάγεται η ελληνική οικογένεια, η μόνη ασφάλεια που έχεις αυτήν τη στιγμή είναι οι δικοί σου. Επίσης, σχεδόν όλοι εδώ είναι από χωριό. Απώτατη καβάτζα είναι το κωλοχώρι όπου μπορείς να ζήσεις με λιγότερα και να επιστρέψεις σε καταστάσεις πριν από τη δεκαετία του '50, που όλοι αντάλλασσαν προϊόντα. Όλοι παρήγαγαν κάτι και μπορούσαν να επιβιώσουν.

Την ευτυχία την αγγίζεις, όταν σταματάς να την ψάχνεις. Περνάω μια περίοδο κατάθλιψης, την ευτυχία δεν τη σκέφτομαι καθόλου και αναρωτιέμαι μήπως είναι από τις πιο ευτυχισμένες καταστάσεις της ζωής μου. Απλώς ζεις τα ζόρια. Αυτό το λιώσιμο που κάθεσαι 20 μέρες το καλοκαίρι μέσα στο σπίτι και βλέπεις συνέχεια ταινίες και DVD ή παίζεις παιχνίδια απ' το πρωί μέχρι το βράδυ νομίζω ότι είναι στιγμές ευτυχίας.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιώργος Αρβανίτης: «Έλεγα "είμαι καλύτερος" και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Αρβανίτης: «Πείσμωνα για να γίνω ο καλύτερος και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Από μια νιότη γεμάτη αντιξοότητες, ο τροχός για εκείνον γύρισε, η ζωή του στράφηκε στο φως και έγινε βιβλίο. Η Ευρώπη τον ανακάλυψε από τις ταινίες του Αγγελόπουλου, στις ιστορίες του πρωταγωνιστούν ο Φίνος, ο Μαστρογιάνι και ο Κουροσάβα. Ο πολυβραβευμένος διευθυντής φωτογραφίας που ήταν «πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος» είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ