→ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΑ ΑΚΟΡΝΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΤΕΡΟΣ ΝΙΚΗ. Την ώρα που μπαίνουμε στη Knot Gallery, όλοι παρακολουθούν ευλαβικά (και στα σκοτάδια) το κουαρτέτο του Στυλιανού Τζιρίτα να αποτίνει τον δικό του φόρο τιμής στον πρόσφατα εκλιπόντα Ronnie James Dio. Το θέαμα εντυπωσιακό, μοιάζει με ήρωα απ' την Ψυχή στο στόμα που απαγγέλλει σουρεαλιστική ποίηση (ενώ το φάντασμα του Dio παρακολουθεί πίσω απ' την κουρτίνα). Οι Old Fashion Donkeys που ακολουθούν ουρλιάζουν για δέκα λεπτά στο μικρόφωνο μέχρι που βραχνιάζουν, με τη συνοδεία ήχων από κομπρεσέρ. Σκέφτομαι ότι όλα τα συναρπαστικά πράγματα δεν γίνεται να κρατούν πολύ και θυμάμαι μια εμφάνιση των Extreme Noise Terror (προ εικοσαετίας) που είχα αντέξει ακριβώς 11 λεπτά. Λίγο πριν φύγουμε, αντιλαμβανόμαστε ότι το σετ τους τέλειωσε ακριβώς την ώρα που έπρεπε, επειδή χάλασαν τα tapes!
→ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟ Κ44. Φτάνουμε καθυστερημένοι για το live των Joalz με τη Mary - αυτή την εντύπωση έχουμε δηλαδή, είναι σχεδόν 10:30 και υποτίθεται ότι άρχιζε στις 10. Στο μαγαζί δεν υπάρχει ψυχή. Τελικά, ξεκίνησε λίγο πριν αποχωρήσουμε, στις 12, αφού είχαμε σχεδόν καταρρεύσει. Δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν, αλλά τη στιγμή που φεύγαμε το «Cock» ακουγόταν ακόμα πιο κλειστοφοβικό και τρομακτικό (I'm a cock, why don't you suck me...?). Επιστρέφοντας στο σπίτι και λίγο πριν πέσω ξερός, με περιμένει μια μεγάλη έκπληξη: μου έχουν στείλει με μέιλ (σκαναρισμένο σελίδα-σελίδα) το πανάκριβο και σπάνιο βιβλίο του Kodwo Eshun More brilliant than the sun: adventures in sonic fiction που δεν υπάρχει εδώ και χρόνια.
→MORE BRILLIANT THAN THE SUN. Ο Kodwo Eshun είναι ένας από τους πολύ γνωστούς Άγγλους δημοσιογράφους, υποψήφιος για το βραβείο Turner για το βιβλίο του Otilith (ο οποίος έγραφε για στυλ στο I-D, όταν υπήρχε λόγος να γράφεις για στυλ), με συνεργασίες με εφημερίδες και περιοδικά που είχαν τη δύναμη να επηρεάσουν τις τάσεις (σήμερα δεν υπάρχει κανείς και πουθενά) όπως η «Guardian», το «Face», το «Wire», η «Melody Maker», το «Spin», το «Arena» το «Frieze» και άλλα πολλά. Το βιβλίο του More rilliant than the sun που κυκλοφόρησε το 1998 παρουσιάζει όλη την εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής από τη «μαύρη σκοπιά», δηλαδή πώς οι μαύροι μουσικοί κι η επιστημονική φαντασία την έχουν έντονα επηρεάσει, ξεκινώντας από τον Sa-Ra και καταλήγοντας στον A guy called Gerald και τους 4 Hero. «Είναι σαν να παρακολουθείς την εξέλιξη μεταλλαγμένων οργανισμών κάτω από μικροσκόπιο ή κάτι τέτοιο», κάτι σαν συμπλήρωμα του «Ωκεανού του ήχου» του David Toop, με το οποίο φαίνεται να έχει άμεση σχέση. O λόγος του Eshun είναι ο ορισμός του «μεταμοντέρνου» με ένα σωρό νεολογισμούς, σύνθετες λέξεις που κατασκευάζει ο ίδιος και όρους της αργκό και έχει επηρεάσει πολύ τον τρόπο γραφής νεότερων μουσικογράφων. Το βιβλίο έχει σταματήσει εδώ και χρόνια να ανατυπώνεται και αλλάζει χέρια με 200 ευρώ. Μαζί με το βιβλίο του
Eshun φτάνει και το νέο τεύχος του «Wax Poetics» (του εξαιρετικού αμερικάνικου περιοδικού-βίβλου για την μαύρη κουλτούρα) με συνεντεύξεις από old school ράπερ-θρύλους των '80s και των '90s, όπως ο Ice-T, ο Ice Cube, ο KRS-One, οι EPMD και DXT και το Σαββατοκύριακο μετατρέπεται σε πανηγύρι αναμνήσεων.
→DO YOU WAV ME? Το ετήσιο-compilation που ολοκληρώνει κάθε φορά τα Yuria (περιέχει αποσπάσματα από τις εμφανίσεις όλων των ονομάτων που εμφανίστηκαν στην «σκηνή» του Vinyl Microstore τον περασμένο Νοέμβριο) μόλις κυκλοφόρησε και περιέχει 12 καινούργια και φρέσκα κομμάτια, δείγματα του «διαφορετικού» και πολύ ενδιαφέροντος ήχου του τώρα. Από τον Άγγελο Κυρίου που ανοίγει τη συλλογή μέχρι το κομμάτι των Fiery Furnaces που την κλείνει. «The contemporary is naked»: A Pseudo Might Envy Idol, Big Fat Lips, Bazooka, Spyros Pan, Exposed By Observers, Yuria Big Band, Acid Baby Jesus, Burgundy Grapes, STMC's Temperament, Τεφλόν-Νέο Ποιητικό Σκεύος, το παρόν και το μέλλον της ελληνικής σκηνής δηλαδή, και όχι μόνο της μουσικής...
→SUMMER IS HERE. Αναζητώντας τον ιδανικό ήχο για το καλοκαίρι, πετυχαίνω δυο άλμπουμ χαμηλών τόνων, «μικρά», που σίγουρα δεν πρόκειται να «παίξουν» πολύ, ούτε καν στα hip blog που «δίνουν γραμμή» τα τελευταία δύο χρόνια. Και τα δύο με όμορφη, απλή και καθαρή ποπ, με καλοκαιρινούς ήχους και στίχους που μιλάνε για κύματα, ήλιο, ερωτευμένα ζευγάρια εφήβων και όνειρα. Αν ανακατέψεις και λίγο Jonathan Richman, λίγο Jenz Lekman και τις απαραίτητες δόσεις Beach Boys, έχεις την πιο feel-good, ανέμελη ποπ του καλοκαιριού. Μέσα στην πειραματίλα και τη μαυρίλα που κυριαρχεί, φτάνει και περισσεύει. Ο Young Man είναι ένας πιτσιρικάς απ' το Σικάγο που στο «Boy» του τραγουδάει μπαλάντες «μόνος στο σπίτι» και γράφει όμορφα τραγούδια μόνο με τα στοιχειώδη: κιθάρα και φωνή. Οι Family Trees είναι απ' το Μπρούκλιν και δηλώνουν οπαδοί των Beach Boys. Κι αυτό ακριβώς κάνουν, προσπαθούν να τους μοιάσουν. Το «Windbreaker» είναι ένα άλμπουμ που αφήνεις να παίξει στο repeat για ώρες και σου φτιάχνει τη διάθεση. Τα πιο ωραία πράγματα προκύπτουν συνήθως από το απόλυτο τίποτα. Ορίστε η απόδειξη.
•TEN FOR MY I-POD: baby guru-baby guru, family trees-windbreaker, young man-boy, various-yuria 2009, mount kimbie-crooks & lovers, eric copeland-doo doo run, caribou-swim, ariel pink-before today, free piece of tape-free piece of tape, rooms in negative-ep
σχόλια