Οι αθώοι άνθρωποι (δεν υπάρχουν)

Οι αθώοι άνθρωποι (δεν υπάρχουν) Facebook Twitter
Μια γυναίκα παίρνει το λουτρό της σε μια λακκούβα νερό. Είναι γυμνή σε ένα τοπίο που μοιάζει προϊστορικό. Θυμίζει την όαση της Σίβα, αλλά δεν είναι (η ταινία γυρίστηκε στο Ιράν, την Υεμένη και το Νεπάλ).
0

Κυκλοφόρησε σε Βlu-rayη Τριλογία της Ζωής του Παζολίνι και την είδα το Σαββατοκύριακο. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν οι Σημειώσεις για μια Αφρικανική Ορέστεια, ένα ντοκιμαντέρ εργασίας που γύρισε το 1971 και υπήρχε ως extraσε έναν από τους τρεις δίσκους.

Πρώτα όμως η Τριλογία: δείτε αυτή την εικόνα από τις 1001 Νύχτες. Μια γυναίκα παίρνει το λουτρό της σε μια λακκούβα νερό. Είναι γυμνή σε ένα τοπίο που μοιάζει προϊστορικό. Θυμίζει την όαση της Σίβα, αλλά δεν είναι (η ταινία γυρίστηκε στο Ιράν, την Υεμένη και το Νεπάλ). Η γύμνια έχει τη φυσικότητα των αγαλμάτων κι αυτό προκαλεί ήδη κάτι παράξενο - διότι τα αγάλματα τα έχουμε συνδέσει με μια εκλεκτή στιγμή του πνεύματος, που μπόρεσε να διακρίνει στο κάλλος της σάρκας έναν κανόνα αξιοπρεπείας και ελευθερίας. Ενώ στην Αφρική έχουμε μάθει ότι κυριαρχούν τα ένστικτα, οι μαγγανείες και το υπερφυσικό. Η «σύγχυση» εντείνεται όταν μαθαίνουμε ότι αυτή ηγυναίκα, η απλή και απροσποίητη είναι βασίλισσα. Οι Ελληνίδες βασίλισσες πατούν με το ένα πόδι στον Όλυμπο - έχουν την ιδανική όψη των θεών. Αυτή εδώ θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε φελάχα.

Και οι τρεις ταινίες της Τριλογίας είναι ένα τέτοιο διαρκές παιχνίδι ασύμπτωτων εικόνων που η μια προβάλλεται πάνω στην άλλη. Χωριάτες με σπασμένα δόντια φορούν τη βασιλική πορφύρα, πρίγκιπες γίνονται τα «παιδιά της ζωής» (το υποπρολεταριάτο της Νάπολης και της Ρώμης, πριγκίπισσες είναι κάτι μικρές Αφρικάνες με λαγωχειλία και άσπρα, στραβά δόντια - μια είναι και λίγο αλλήθωρη!

Κι όμως. Το πράγμα λειτουργεί, αν και στηρίζεται σε μια εξωτική πεποίθηση: ότι στην Αφρική, στον ξεχασμένο Τρίτο Κόσμο, στην εσωστρεφή Μέση Ανατολή κ.λπ., ενδεχομένως να διασώζεται κάτι από την πρώτη αισθησιακή αυθεντικότητα των ανθρώπων, η αγνή χαρά και δόξα του σώματος - της καθαρής σαρκός η καθαρήη δονή. Ο Παζολίνι ταξιδεύει (με το μεγάλο μπάτζετ που του εξασφάλισε η τεράστια εμπορική επιτυχία του Δεκαήμερου - το οποίο παραναγνώστηκε ως πορνογράφημα και γέννησε 39 απομιμήσεις!) για να δώσει σάρκα και οστά στα ινδάλματα της ηδονής του. Δημιουργεί έτσι ένα από τα ωραιότερα παραμύθια του κινηματογράφου, έναν ιδιωτικό παράδεισο από ηδονές, γέλια και ευχαρίστηση - φιλιά και blowjobs κάτω από τον ίσκιο της ροδιάς. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του σινεμά που γκρο πλαν από γεννητικά όργανα δείχνονται κάτω από τους ήχους από γελάκια δροσερά...

Αργότερα,θα πει ότι ήταν λάθος του αυτές οι ταινίες- το σώμα, ακόμα και των προλετάριων,φέρει μέσα του τον ιό της καταναλωτικής αρρώστιας, τα γυμνά σώματα που χαίρονται γίνονται εικόνες που πουλιούνται και αγοράζονται και ολόκληρη η αστική Τέχνη, ακόμα και η καταγγελτική, γίνεται ένα ευχάριστο χωνευτικό του καταναλωτισμού. Βρισκόμαστε στο 1974, ο Παράδεισος γίνεται Κόλαση: ο σαντικός κόσμος του Σαλό, όπου το σώμα γίνεται εστία ζόφου και εγκλήματος.

Μου αρέσουν εξίσου οι δυο φάσεις του Παζολίνι, γιατί στους καλλιτέχνες έχει σημασία να ακολουθείς το βλέμμα τους, όχι να βλέπεις μόνο αυτό στο οποίο φτάνουν. Αυτός είναι ο λόγος που οι Σημειώσεις για μια Αφρικανική Ορέστεια (μια ταινία που δεν γύρισε ποτέ) μου έκαναν τόσο εντύπωση. Με φωνή off του ίδιου, περιπλανάται σε αφρικανικές χώρες για να βρει τους τόπους και τους ήρωες του κορυφαίου έργου του Αισχύλου. Σε ένα νεοσκαμμένο τάφο της Τανζανίας, όπου ένας φύλαρχος με την κόρη του σκορπάνε αλάτι, κατά το έθιμο, διαβάζει off τα λόγια της Ηλέκτρας που κάνει σπονδές στον τάφο του πατέρα της. Οι Ερινύες καταδείχνονται ως καταιγίδα στα κλαδιά των γιγαντιαίων δέντρων. Σκηνές από τον αιματηρό εμφύλιο της περιοχής γίνονται μέρος του αρχαίου μύθου. Εκεί που τα πρώτα αφρικανικά κράτη αποκτούν την ανεξαρτησία τους (δεκαετίες ‘60 και ‘70) τοποθετεί το λόγο της Αθηνάς, στο τέλος της Ορέστειας, που θεσπίζει το Νόμο των δικαστηρίων και σπέρνει πρώτη φορά την ιδέα και έννοια της Δημοκρατίας.

Ξαναβλέποντας αυτά τα φιλμ, διαπίστωσα ξανά πόσο σημαντικός άνθρωπος ήταν ο Παζολίνι. Πόσο λίγο μιλάμε πια για τα πράγματα που αξίζουν. Και πόσο λίγο προσπαθούμενα ελέγξουμε τους κανόνες που ορίζουντη ζωή.

Editorial
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ