«Ιστορία γάμου»: Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ

«Ιστορία γάμου»: Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ Facebook Twitter
Ο τίτλος της ταινίας του Νόα Μπάουμπαχ με τη Σκάρλετ Γιοχάνσον και τον Άνταμ Ντράιβερ στους ρόλους των πρώην(;) ερωτευμένων και νυν αντιδίκων θα έπρεπε να είναι «Ιστορία Διαζυγίου», αλλά τότε πολλοί λιγότεροι άνθρωποι θα έκαναν τον κόπο να κάτσουν να το δουν.
0

Αν το Netflix και οι πλατφόρμες streaming είναι το νέο παγκόσμιο χωριό ή η νέα εστία που αντικατέστησε την παραδοσιακή τηλεόραση, ταινίες υψηλού κύρους και «οικουμενικής» θεματικής όπως η Ιστορία Γάμου, ήδη φορτωμένη με έναν σκασμό υποψηφιότητες, λειτουργούν ως ένα σύγχρονο νέο πεδίο συζήτησης και διαχείρισης ζητημάτων που καίνε, σφάζουν και πονούν τους πάντες: σχέσεις, γάμος, παιδί, οικογένεια, χωρισμός, διαζύγιο.


Προφανώς, ο τίτλος της ταινίας του Νόα Μπάουμπαχ με τη Σκάρλετ Γιοχάνσον και τον Άνταμ Ντράιβερ στους ρόλους των πρώην(;) ερωτευμένων και νυν αντιδίκων θα έπρεπε να είναι Ιστορία Διαζυγίου, αλλά τότε –επίσης προφανώς– πολλοί λιγότεροι άνθρωποι θα έκαναν τον κόπο να κάτσουν να το δουν, παρότι δεν έχει τη μακρά διάρκεια του Ιρλανδού, που τόση φασαρία έκαναν κάποιοι ότι τους μονοπώλησε βάναυσα τον πολύτιμο χρόνο τους (ταινίες όπως, ο Λόρενς της Αραβίας, ο Νονός ή οι Κόκκινοι, δεν θα είχαν καμία τύχη στο σύγχρονο τοπίο διαρκούς διάσπασης προσοχής και ατέρμονης γκρίνιας).


Και μετά την προβολή της ταινίας ακολουθούν οι συζητήσεις στο γραφείο, στο μπαρ, στο Διαδίκτυο: τελικά, με ποιον από τους δύο είναι η ταινία; Και, κατ' επέκταση, με ποιον από τους δύο είμαστε εμείς; Κι αν χωρίζουν αυτοί οι δύο που, τέλος πάντων, φαίνονται να είχαν χτίσει μια ιδανική σχέση, τι ελπίδες έχουμε εμείς οι υπόλοιποι;

Όχι ότι μοιάζει «ψεύτικη» η ταινία (κάθε άλλο) ή αποκλειστικά περί προβλημάτων «πρώτου κόσμου», αλλά θα προτιμούσα να περιέχει κι άλλες τέτοιες επαναφορές σε μια κοινή πραγματικότητα ή και λιγότερες ξεκούδουνες αναφορές στον Μπέργκμαν.


«Άμα μπλέξεις με δικηγόρους, άσ' τα να πάνε στο διάολο...». Όλοι όσοι έχουμε φτάσει σε μια κάποια ηλικία, στατιστικά έχουμε εμπειρίες από διαζύγια με παιδιά στη μέση, είτε προσωπικές είτε από τον συγγενικό, φιλικό και κοινωνικό μας περίγυρο, που συχνά περιλαμβάνουν ιστορίες τρόμου και άγριων νομικών διενέξεων. «Είχα ανάγκη κι εγώ τον δικό μου μαλάκα (asshole)» δηλώνει σε κάποια στιγμή της ταινίας ο Τσάρλι στη Νικόλ, όταν εκείνη διαπιστώνει ότι σχόλασε τον καλό κυριούλη Άλαν Άλντα από συνήγορό του για να επιστρέψει στον καρχαρία Ρέι Λιότα, σε μια απόπειρα να ευθυγραμμιστεί η «υπερασπιστική» του γραμμή με την επιθετική ρητορική της δικής της δικηγόρου (Λόρα Ντερν).

Και λίγο αργότερα, όταν βρίσκονται για πρώτη φορά ενώπιον δικαστηρίου, ξεσπά μέσω των συνηγόρων τους η καταιγίδα αλληλοκατηγοριών, ανάρμοστων αποκαλύψεων, ρουφιανιάς, χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη και αντεγκλήσεων κωμικοτραγικά χαμηλού επιπέδου, ειδικά για τόσο έγκριτους, πολιτισμένους και προνομιούχους εν τέλει ανθρώπους της τέχνης και του θεάματος (εκείνος σκηνοθέτης, εκείνη ηθοποιός). Κάποια στιγμή, μάλιστα, σε μια φευγαλέα (και μάλλον «για το ξεκάρφωμα») σκηνή της ταινίας, ο πρόεδρος του δικαστηρίου καλεί τους δύο αφιονισμένους συνηγόρους να ολοκληρώσουν επιτέλους την προκαταρκτική διαδικασία, γιατί έχει τα ίδια και χειρότερα προβλήματα «πολύς κόσμος που δεν διαθέτει τους πόρους των δικών σας πελατών».


Όχι ότι μοιάζει «ψεύτικη» η ταινία (κάθε άλλο) ή αποκλειστικά περί προβλημάτων «πρώτου κόσμου», αλλά θα προτιμούσα να περιέχει κι άλλες τέτοιες επαναφορές σε μια κοινή πραγματικότητα ή και λιγότερες ξεκούδουνες αναφορές στον Μπέργκμαν (λες και δεν μας έφταναν οι αντίστοιχες στις ταινίες του Γούντι Άλεν), όπως το άρθρο περιοδικού για την επαγγελματική σχέση του κεντρικού ζεύγους τους που έχει τίτλο «Σκηνές από έναν γάμο» ή η εμφάνιση της Νικόλ που παίζει την Ηλέκτρα, όπως είχε κάνει η Λιβ Ούλμαν στην Περσόνα. Κατά την άποψή μου, πρόκειται για την καλύτερη (και τη λιγότερο χλιαρή και ασθματική) ταινία του σκηνοθέτη της, δύσκολο όμως να στριμωχτεί στο πάνθεον των αγαπημένων μου ταινιών περί χαρακωμάτων διαζυγίου (και οικόσιτης παράνοιας), εκεί όπου φιγουράρουν, μεταξύ άλλων, ο Πόλεμος των Ρόουζ και το Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό νέο ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ

Ένα νέο ντοκιμαντέρ εξετάζει και αμφισβητεί όλα όσα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τη διαβόητη φιγούρα, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ηχογραφημένες συνομιλίες του σε διάστημα είκοσι ετών.
THE LIFO TEAM
Τα γεγονότα της ζωής

Οθόνες / Κασσαβέτης, Σκορσέζε, Ερίθε: 10 άχαστες προβολές στο φετινό Πανόραμα

Πρεμιέρες, παράλληλες εκδηλώσεις, αφιερώματα: Από τις 21 ως τις 27 Νοεμβρίου, οι κινηματογράφοι Τριανόν, Newman και Στούντιο φιλοξενούν το μακροβιότερο αθηναϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Οθόνες / Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Ο αγαπημένος Έλληνας σκηνοθέτης ξεδίπλωσε σημαντικές στιγμές από τη ζωή και την πορεία του και αφηγήθηκε πολύτιμες ιστορίες που διαμόρφωσαν το queer σινεμά του στο φετινό Iconic Talks Powered by Mastercard που πραγματοποιήθηκε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Τα δέκα αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

Μυθολογίες / Τα 10 αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

«Κάθε φορά που το βλέπω προσπαθώ να καταλάβω πώς έχει οργανωθεί αυτό το χάος»: Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης μάς καλεί να ανακαλύψουμε δέκα animation διαφορετικών τεχνικών, που τον έχουν επηρεάσει βαθιά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Οθόνες / 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Η Fischer, επίσημος χορηγός των Βραβείων Κοινού εδώ και μια δεκαετία, στήριξε για μία ακόμη χρονιά τον θεσμό, απονέμοντας πέντε βραβεία στις ταινίες που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους των θεατών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου «Game of Thrones» συνεχίζεται

Οθόνες / «Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου Game of Thrones συνεχίζεται

Η σειρά του HBO, που παίρνει τη σκυτάλη από το πραγματικά αξιόλογο «Penguin», προσπαθεί να επικαλεστεί τη συνταγή του μεγάλου hit του καναλιού και ξεστρατίζει από το ατμοσφαιρικό σύμπαν του Ντενί Βιλνέβ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι θρυλικοί boomers του 65ου φεστιβάλ θεσσαλονίκης

Pulp Fiction / Οι θρυλικοί boomers του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ρέιφ Φάινς, Ζιλιέτ Μπινός, Ματ Ντίλον: Oι διάσημοι, σχεδόν συνομήλικοι ηθοποιοί που τιμήθηκαν με Χρυσό Αλέξανδρο και έδειξαν με τις διαφορετικές επιλογές τους ισάριθμα σίκουελ στην καριέρας τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Οθόνες / «Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Ένα έπος δράσης και χαρακτήρων που κυλά θεαματικά, ουσιαστικά, υπερβολικά, συγκινητικά, χορταστικά και εμφατικά, όπως όλοι οι υποψήφιοι θεατές αναμένουν εδώ και πολύ καιρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η πιο διάσημη υπόθεση «απαγωγής από εξωγήινους» αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Οθόνες / Η απαγωγή του αιώνα αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Παρότι συμμετείχε στο σενάριο του ντοκιμαντέρ «The Manhattan Alien Abduction», η Λίντα Ναπολιτάνο που ισχυρίζεται ότι απήχθη από εξωγήινους στο κέντρο του Μανχάταν προ 35ετίας μηνύει την πλατφόρμα για αθέτηση της συμφωνίας τους.
THE LIFO TEAM
Ο Άγγελος Φραντζής θέλησε να κάνει μια αστεία ταινία 

Οθόνες / Άγγελος Φραντζής: «Mόνο αν πας στην πηγή των τραυμάτων, μπορείς να απελευθερωθείς»

Μια κουβέντα με τον ακατάτακτο σκηνοθέτη λίγο πριν από την επίσημη πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Ο Νόμος του Μέρφυ», μιας σουρεαλιστικής υπαρξιακής κωμωδίας που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες δουλειές του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

The Review / Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και η δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ιωσηφίνα Γριβέα συζητούν για την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της χρονιάς, που έχει προκαλέσει έντονες διαμάχες στα social media, για τη φεμινιστική της διάσταση και για τις γυναικείες φωνές στο σινεμά, που επιτέλους ακούγονται πιο ηχηρά από ποτέ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ