Η απώλεια του Robert Williams, στα 73 χρόνια του (γράφουμε το όνομά του με λατινικά στοιχεία, γιατί έτσι υπέγραφε τους δίσκους του), δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη από τους φίλους της ελληνικής ποπ και του ελληνικού ροκ.
Ο Robert Williams είχε συνθέσει, είχε γράψει στίχους και είχε τραγουδήσει πολλά καλά τραγούδια, κυρίως στην δεκαετία του ’70, τραγούδια που έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, βραβεύτηκαν σε φεστιβάλ κ.λπ., ενώ υπήρξε και βασικό στέλεχος των Poll, μιας μπάντας από τις πιο αγαπημένες, διαχρονικά, του ελληνικού κοινού.
Ας δούμε τα πιο καίρια σημεία αυτής της υπερ-πεντηκονταετούς διαδρομής του...
Ο Robert Williams με τους Poll
Οι Poll άρχισε να παίρνουν μπροστά προς τα τέλη του 1970 και λίγο αργότερα (στους πρώτους μήνες του ’71) μία πρώτη, ουσιαστική σύνθεσή τους ήταν η ακόλουθη: Κώστας Τουρνάς κιθάρα, φωνή, Robert Williams κιθάρα, φωνή, Σπύρος Μαυρογιάννης σιτάρ, φυσαρμόνικα, Στιού Λόγκαρ μπάσο, κρουστά (επρόκειτο για τον Σταύρο Λογαρίδη φυσικά), Νάσια Σανδή φωνητικά και Μαίρη Γκλας επίσης φωνητικά.
Κώστας Τουρνάς και Robert Williams γνωρίζονταν από την εποχή των Teenagers (1966), ένα γκρουπ, που είχε αφήσει ένα 45άρι στην Pan-Vox (δεν συμμετείχε ο R. Williams στην εγγραφή), ενώ οι δυο τους θα βρίσκονταν μαζί και σ’ ένα επόμενο βραχύβιο σχήμα, τους Dino and X-Rays.
Τουρνάς, Williams, Λογαρίδης, Παπαϊωάννου και η Νάσια Σανδή στα φωνητικά, θα φτιάξουν ένα άλμπουμ σε παραγωγή του Κώστα Φασόλα, επιχειρώντας να μεταφέρουν την flower-power αισθητική στα καθ’ ημάς, μ’ έναν τρόπο που δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση. Εξώφυλλο ταγάρι, θεόρατη αφίσα, που θα κρεμιόταν πάραυτα στα εφηβικά δωμάτια και φυσικά τραγούδια που περιέγραφαν, με άψογο τρόπο, ουσιαστικά νεανικά θέματα.
Μετά από διάφορες ανακατατάξεις και την προσθήκη ενός «κανονικού» ντράμερ, του Κώστα Παπαϊωάννου (πριν στους Cinquetti και αλλού), οι Poll ήταν έτοιμοι, στις αρχές Απριλίου του ’71 να τυπώσουν το πρώτο τους δισκάκι, το «Άνθρωπε αγάπα / Έλα ήλιε μου» [Polydor].
Τα τραγούδια θα αποδειχθούν φλέβα χρυσού, οι Poll θα εμφανισθούν στην τηλεόραση, το 45άρι θα πουλήσει αρκετά, με το γκρουπ να γνωρίζει μία ανέλπιστη επιτυχία.
Τη σεζόν 1971-72 αποτελούν βασική ατραξιόν στο club Ελατήριον (Χέυδεν και Αριστοτέλους), σ’ ένα πρόγραμμα το οποίο είχε επιμεληθεί ο Γεράσιμος Λαβράνος (είναι ο «Γεράσιμος Ντο Ρε Μι» στο κόμικ, που συνόδευε το δεύτερο LP τους). Συμμετείχαν ακόμη ο Γιάννης Κιουρκτσόγλου, η Δέσποινα Γλέζου και τα Ανάκαρα.
Η μεγάλη επιτυχία στο Ελατήριον (το αντίπαλο δέος των κλαμπ Κύτταρο και Rodeo εκείνη την εποχή) τους οδηγεί ουσιαστικά στην ηχογράφηση του πρώτου μεγάλου δίσκου τους, που είχε τίτλο «Άνθρωπε...» [Polydor] και ο οποίος θα κυκλοφορούσε προς το τέλος του 1971.
Τουρνάς, Williams, Λογαρίδης, Παπαϊωάννου και η Νάσια Σανδή στα φωνητικά, θα φτιάξουν ένα άλμπουμ σε παραγωγή του Κώστα Φασόλα, επιχειρώντας να μεταφέρουν την flower-power αισθητική στα καθ’ ημάς, μ’ έναν τρόπο που δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση. Εξώφυλλο ταγάρι, θεόρατη αφίσα, που θα κρεμιόταν πάραυτα στα εφηβικά δωμάτια και φυσικά τραγούδια που περιέγραφαν, με άψογο τρόπο, ουσιαστικά νεανικά θέματα.
Το «2000 λόγοι (εμπειρίες από την ζωή των πόλεων)» («μέσα σε ωκεανό αν βρεθώ θα ζήσω ή στο πιο ψηλό βουνό δεν θ’ αντιμιλήσω / μόνο μεσ’ στον κόσμο αν με βάλεις θα χαθώ, δυο χιλιάδες λόγους έχω για να σ’ αρνηθώ, φοβάμαι...»), ο «Γέρος» («εσύ γέρο που μιλάς, χωρίς να σκέφθεσαι εμάς, σκέψου λίγο τι έχεις κάνει εσύ / όταν ήσουνα παιδί είχες κάποιον να σου πει ότι αυτό είναι σωστό ή λάθος...»), οι «Φόβοι μου» («τόσα πρόσωπα και άνθρωποι / τόσοι νέοι μέσα τους κλειστοί / πως φοβάμαι τη ζωή που θα ζήσουμε...»), καθώς και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τραγούδια δεν έγιναν απλώς επιτυχίες, αλλά κάτι παραπάνω.
Εκεί κι ένα από τα ωραιότερα ποπ-φολκ-ροκ άσματα που γράφτηκαν τότε στην Ελλάδα – το «Στην πηγή μια κοπέλλα», σε μουσική και στίχους του Κώστα Τουρνά, τραγουδισμένο από τον Robert Williams.
Στην πηγή μια κοπέλα
Τον Απρίλιο του ’72 θα βγει το δεύτερο δισκάκι τους με τα τραγούδια «Η γενειά μας / Αετοί» [Polydor], ενώ επιτυχία θα γνωρίσουν και οι εμφανίσεις τους στο δικό τους πλέον κλαμπ Πες της Μαϊμούς Να Πάψη Να Με Πειράζη Με Το Δάχτυλό Της ή απλώς Μαϊμού, στην Πλάκα (Μνησικλέους).
Είναι η εποχή όπου οι Poll θα παίξουν σε διάφορες πόλεις (Λαμία, Λάρισα, Βόλος, Πάτρα…), σε μια περιοδεία όμοια της οποίας δεν είχε γνωρίσει έως τότε ο χώρος και η οποία θα έκλεινε, κατ’ ουσίαν, με την αποχαιρετιστήρια εμφάνισή τους στο Σπόρτιγκ τον Σεπτέμβριο του ’72.
Είχε προηγηθεί η εμφάνιση στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (20-22 Σεπτεμβρίου 1972) με τις «Μολυβιές φωτογραφίες» (με τις συμμετοχές των Μίκη Μίχου στο μπάσο, Άρη Τασούλη στο πιάνο και την ενορχήστρωση του Κώστα Κλάββα), τραγούδι που θ’ αποτελούσε το τρίτο τους 45άρι, με πίσω πλευρά το «Όσες φορές» [Polydor]. Ήταν το κύκνειο άσμα τους, αφού όταν εκείνο θα κυκλοφορούσε το συγκρότημα ουσιαστικώς δεν βρισκόταν εν ζωή.
Παραλλήλως είχε ολοκληρωθεί και η ηχογράφηση του “Poll” [Polydor, 1972], του δεύτερου και τελευταίου (τότε) άλμπουμ, στο οποίο ακούγονταν μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια τους, που, αν θέλετε, προμήνυαν τα επερχόμενα – τα «Απέραντα Χωράφια» του Κώστα Τουρνά («Όσες φορές») και ίσως, στο βάθος-βάθος, τον Ακρίτα του Σταύρου Λογαρίδη («Ρυθμός»).
Ο Κώστας Τουρνάς οπισθοχωρεί από βασικός συνθέτης, ο Robert Williams γράφει δύο άψογες μπαλάντες («Ξημερώνει», «Δεν θα ’σαι μάρτυς»), ενώ και ο Σταύρος Λογαρίδης έχει την ευκαιρία να δείξει, πιο πολύ, πόσο δυνατός τραγουδιστής ήταν.
Στην ηχογράφηση βοήθησαν και οι Άρης Τασούλης όργανο, πιάνο, Στέλιος Φωτιάδης μπάσο, Κώστας Καβάκος βιολί (πατέρας του Λεωνίδα Καβάκου), Γιώργος Τσουπάκης ντραμς, Τάκης Μαρινάκης ντραμς. Το δε 12σέλιδο ένθετο με το πολύχρωμο κόμικ του Στέργιου Δελιαλή έδινε στο άλμπουμ μία επιπρόσθετη ποπ χροιά.
Οι Ρουθ (Κώστας Τουρνάς κ.ά.), ο Ακρίτας (Σταύρος Λογαρίδης κ.ά.) και οι Plan (Robert Williams, Κώστας Παπαϊωάννου κ.ά.) θα έπαιρναν οσονούπω την σκυτάλη, ασχέτως αν οι Poll θα επανεμφανίζονταν το 1982 με το άλμπουμ «Οι Poll στο Λυκαβηττό» [Polydor], το 1991 με το άλμπουμ «Poll 91 Live στον Λυκαβητό» [RCA] (με ένα «ταυ» εδώ) και το 1994 με το maxi-single «Εμείς που Αγαπάμε» [Columbia].
H προσωπική διαδρομή
Οι πρώτες ηχογραφήσεις του Robert Williams, μακριά πια από τους Poll, θα έρθουν μέσα στο 1973, με δύο δίσκους 45 στροφών, πάντα στην Polydor, που φανέρωναν κατ’ ευθείαν το ταλέντο του, όπως και τις τραγουδοποιητικές δυνατότητές του – όλα εκείνα, τέλος πάντων, που απαιτούνταν, ώστε να στεκόταν μόνος του στον χώρο.
Τα τραγούδια «Σαν την δης» και «Το πουλί του νοτιά» υπήρξαν από τα ωραιότερά του.
Σαν την δεις
Στο τέλος του 1973 ο Καναδός Terry Jacks ηχογραφεί και κυκλοφορεί το “Seasons in the sun”, ένα παλιό τραγούδι του Jacques Brel, με αγγλικούς στίχους από τον Rod McKuen, το οποίο, μέσα στο 1974 θα γινόταν τεράστια επιτυχία.
Το τραγούδι αυτό παίρνει ο Robert Williams, του βάζει ελληνικούς στίχους και ως «Αντίο φίλε μου πιστέ» το κάνει επιτυχία και στην Ελλάδα, το 1974 (στην ελληνόφωνη εκδοχή του εννοούμε – γιατί ακουγόταν παντού και του Terry Jacks).
Το «Αντίο φίλε μου πιστέ» φιγουράριζε, φυσικά και στο πρώτο προσωπικό LP του Robert Williams, με τίτλο το όνομά του, που θα κυκλοφορούσε από την Polydor, την ίδια χρονιά (1974).
Επίσης τότε θα συμμετείχε και στο θρησκευτικό άλμπουμ του Κώστα Τουρνά «...Επί Γης Ειρήνη...» [Polydor], με το ενδιαφέρον χριστουγεννιάτικο περιεχόμενο.
Το 1975 ο Robert Williams θα εμφανισθεί με τραγούδι του στο 14ον Ελληνικόν Φεστιβάλ Τραγουδιού, στην Θεσσαλονίκη (18-20 Σεπτεμβρίου), το οποίο θα σαρώσει, λαμβάνοντας το πρώτο βραβείο. Ήταν το «Σαν ένα όνειρο», που θα τραγουδούσε μαζί με την Μπέσσυ Αργυράκη.
Και κάπως έτσι θα προκύψει και το ανάλογο LP «Robert & Μπέσσυ» [Polydor, 1975], το οποίο ήταν γεμάτο με ποπ διασκευές διεθνών επιτυχιών (τραγουδισμένες στα ελληνικά φυσικά). Ανάμεσα και το τραγούδι «Θα ζήση» (δηλαδή το “Time in a bottle” του Jim Croce), επηρεασμένο από την τηλεταινία “She Lives!” (1973) του Stuart Hagmann, που είχε συγκινητικό νεανικό θέμα.
Επίσης εκείνη την χρονιά θα τον ακούσουμε στην ροκ όπερα των Γιάννη Πετρίτση – Γιάννη Κοζάτσα «Τρωικός Πόλεμος» [Philips]. Το τραγούδι «Η αρπαγή της Ελένης», που λέει μαζί με την Ελπίδα και τον Κώστα Τουρνά, είναι ίσως το ωραιότερο του δίσκου.
Το 1976 ήταν επίσης μία γόνιμη χρονιά για τον Robert Williams, καθώς κυκλοφορεί ο δίσκος του «Εσύ Κι Εγώ» [Polydor], ο πρώτος ουσιαστικά, που περιέχει αποκλειστικώς δικά του τραγούδια. Εδώ ακούγεται για πρώτη φορά το πασίγνωστο «Μίλα μου» (που το αποδίδουν ο ίδιος ο Robert Williams με την Λία Βίσση).
Robert Williams-Λία Βίσση, Μίλα Μου
Ο Robert Williams δεν ήταν ποτέ αυτό που θα λέγαμε συνειδητός αριστερός, αλλά, όπως και πολλοί άλλοι νέοι εκείνης της εποχής, δεν γινόταν να μην συγκινηθεί από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του ’73 ή και από τον ξαφνικό χαμό του Αλέκου Παναγούλη, την Πρωτομαγιά του 1976.
Έτσι, σ’ εκείνο το LP του, περιλαμβάνει κομμάτια σαν το «Μην νομίζης», εκεί όπου τον ακούς να τραγουδάει... «Μην ξεχνάς πως στην καρδιά μας θα υπάρχουν τα παιδιά μας / Τα παιδιά που στο πλευρό μας πολεμήσανε / Με συνθήματα στα χείλη το θηρίο του Απρίλη / Κάποια νύχτα του Νοέμβρη το γκρεμίσανε» ή σαν το «Ζη», που ήταν αφιερωμένο στον Α. Παναγούλη και στο οποίο άκουγες λόγια σαν και τούτα... «Πρωτομαγιά κι η νύχτα βάφτηκε στο αίμα σου / κλαίνε τ’ άστρα του ουρανού / Πρωτομαγιά, ποιος θα ξεχάσει αυτόν που πάλεψε / για λευτεριά / Πάλεψες στα χρόνια της σκλαβιάς / να διώξεις το σκοτάδι μας / και πλήρωσες για όλους μας».
Στο τέλος του ’76 ο Robert Williams, μαζί με τον Κώστα Τουρνά, την Λήδα, την Τζελσομίνα, τον Δημήτρη Ψαριανό, την Πωλίνα, την Κατερίνα Αντωνίου και τον Φραγκίσκο Μανέλλη(!) θα συμμετάσχει στο μιούζικαλ του Κώστα Τουρνά «Πρόβα», που θα ανέβαινε στο Κύτταρο (Ηπείρου και Αχαρνών), σ’ ένα πρόγραμμα, που επιχειρούσε να δώσει πρώτη θέση στους μοντέρνους τραγουδιστές της εποχής, οι οποίοι συνήθως αποτελούσαν «τσόντα» στα μεγάλα σχήματα της πίστας (της νυχτερινής Αθήνας).
Κοντά τους και πενταμελής ορχήστρα την οποίαν αποτελούσαν οι Νίκος Θεοδωράκης ντραμς, Γιώργος Ζηκογιάννης μπάσο, Μπάμπης Λασκαράκης κιθάρα, Βαγγέλης Κουτσοτόλης πνευστά και Σαράντης Κασσάρας πιάνο, μέλοτρον, συνθεσάιζερ (με όλους αυτούς τους μουσικούς να έχουν περάσει από τα συγκροτήματα του ’60 και του ’70). Η υπόθεση της Πρόβας, όπως την διαβάζουμε στο περιοδικό «Μοντέρνο Τραγούδι» (τεύχος #378, 12/1976) ήταν η εξής:
«Ένας κυνηγός ταλέντων (ο Φραγκίσκος Μανέλλης), κάτι σαν καλλιτεχνικός διευθυντής θα λέγαμε, ζητάει με αγγελίες στις εφημερίδες νέους τραγουδιστές, να φτιάξη ένα πρόγραμμα για κέντρο. Έτσι του παρουσιάζονται όλοι οι γνωστοί μας ένας-ένας τραγουδιστές και μετά από κωμικούς διαλόγους και επεισόδια αρχίζει να παρουσιάζει ο καθένας το ρεπερτόριό του, με σκοπό να αρέσει στο αφεντικό και να τον προσλάβη στη δουλειά.(…) Ο Μανέλλης, όπως πάντα αμίμητος κωμικός, αυτοσχεδιάζει με χίλια δυο ευρηματικά επεισόδια και κινήσεις…».
Και εν συνεχεία…
«Η Κατερίνα Αντωνίου είναι μια συμπαθητική νέα φωνή κι ερμηνεύει όμορφα γνωστά κομμάτια. Ο Δημήτρης Ψαριανός σε μεγάλες στιγμές ερμηνείας τραγουδά Τουρνά, αλλά δεν διστάζει και Μαρίνο. Η Τζελσομίνα χορεύει και τραγουδάει μοντέρνους ρυθμούς με την χαρακτηριστική της ξενική προφορά. Η Λήδα, στη συνέχεια, με τη διαφορετική ζεστή μπουατική φωνή της λέει μόνη της (αλλά και με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς) γνωστά τραγούδια (Σαββόπουλος), ενώ τραγουδά κι ένα νέο, το “Γεννήθηκες” (που είναι λέει απάντηση του “Όταν θα γεννηθή ο γιός σου”). Ο Ρόμπερτ έχει κι αυτός ένα νέο τραγούδι, το “Μόνος μου”, και δεν ξεχνάει να πη (με τον τυποποιημένο τρόπο πια “Μπέσσυς-Ρόμπερτ”) το “Σαν ένα όνειρο” μαζί με την Πωλίνα, η οποία και συνεχίζει με το δικό της ρεπερτόριο. Με τον Τουρνά η “Πρόβα” τελειώνει...».
Αν το 1976 ήταν σημαντικό για τον Robert Williams, το 1977 θα ήταν οριακό.
Κατ’ αρχάς στις 7 Μαΐου 1977 συμμετέχει μαζί με τον Πασχάλη, την Μαριάννα Τόλη και την Μπέσσυ Αργυράκη στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision (Λονδίνο), με το τραγούδι των Γιώργου Χατζηνάσιου-Σέβης Τηλιακού «Μάθημα σολφέζ», κατακτώντας την πέμπτη θέση. Μια τεράστια επιτυχία για την ελληνική συμμετοχή και φυσικά ένα διαχρονικό ποπ τραγούδι.
Από το LP του Γιώργου Χατζηνάσιου που θα κυκλοφορούσε την ίδιαν εποχή, και που θα ήταν επίσης επιτυχημένο, θα ακουγόταν πολύ και το «Μάθαμε τον έρωτα» (Robert Williams-Μπέσσυ Αργυράκη) σε στίχους Τάκη Καρνάτσου, όπως και το «Εσύ κι εγώ», σε στίχους Αλέξη Αλεξόπουλου (από το σάουντρακ της γνωστής ταινίας του Ερρίκου Ανδρέου «Ψυχή και Σάρκα», από το 1974).
Την ίδια χρονιά (1977) ο Robert Williams θα συμμετάσχει με σύνθεσή του και στο 16ον Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού (15-16 Σεπτεμβρίου). Ο τίτλος του τραγουδιού ήταν «Εσύ» και είχε αποδοθεί από τους Αντώνη Πολίτη-Τζίνα Σπηλιωτοπούλου (δεύτερο βραβείο – άξιζε για πρώτο).
Επίσης ήταν τότε, όταν ο Δάκης με την Χριστιάνα θα πουν το «Μίλα μου» (δεύτερη εκτέλεση), κάνοντάς το τεράστια επιτυχία.
Το 1978 θα κυκλοφορήσει ένα ακόμη LP του Robert Williams, με το όνομά του στο εξώφυλλο [Polydor], στο οποίο θα ακουγόταν, για πρώτη φορά, μία από τις ωραιότερες μελωδίες του. Λέμε για το τραγούδι «Μεσ’ την προσευχή μου σε θυμάμαι», που θα γινόταν χρόνια αργότερα (1991) το βασικό μοτίβο (αρχικοί τίτλοι), και με την φωνή της Μπέσσυς Αργυράκη, του σίριαλ του Νίκου Φώσκολου κ.ά. «Η Λάμψη». Σημειωτέον πως στο συγκεκριμένο άλμπουμ τον Robert Williams συνόδευαν οι Socrates (Γιάννης Σπάθας, Αντώνης Τουρκογιώργης, Γιώργος Τρανταλίδης και Παύλος Αλεξίου).
Μεσ’ την προσευχή μου σε θυμάμαι
Το 1979 κυριαρχεί στην χώρα η disco και κάπως έτσι ο Robert Williams θα ηχογραφούσε ένα άλμπουμ σ’ αυτό το στυλ – το disco-pop. Είχε τίτλο “Live” [Polydor] και τον συνόδευαν οι Sunset. Βασικά εδώ έχουμε σε νέες εκτελέσεις παλαιότερα τραγούδια («Μη νομίζεις», «Ζη» κ.λπ.), που δεν κομίζουν, όμως, κάτι ιδιαίτερο.
Μετά το 1981 αρχίζει μια νέα περίοδος και για τον Robert Williams, μα και για την Ελλάδα γενικότερα. Η πολιτική αλλαγή, τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, σημαίνει πολλά.
Πολλοί ποπ καλλιτέχνες (όχι όλοι), που είχαν ξεκινήσει στην δεκαετία του ’70, βρίσκονται πλέον εκτός κλίματος. Η ποπ οπισθοχωρεί φανερά, ενώ ανεβαίνουν τάχιστα το νεο-ρεμπέτικο και το νεο-λαϊκό τραγούδι.
Καλλιτέχνες όπως οι Πασχάλης, Μπέσσυ Αργυράκη, Μαρίνα, Τάκης Αντωνιάδης, Ελπίδα και άλλοι πολλοί προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους στις νέες συνθήκες. Εν τω μεταξύ κόβονται και οι διαφημιστικές εκπομπές των δισκογραφικών εταιρειών από το ραδιόφωνο και πολλοί τέτοιοι δίσκοι, ποπ δίσκοι, που εξακολουθούσαν να τυπώνονται, περνάνε σχετικώς απαρατήρητοι (χωρίς διαφήμιση από ραδιόφωνο και τηλεόραση). Ανάμεσά τους και το συμπαθητικό LP του Robert Williams «Αν Θες...» [Polydor, 1981], που περιείχε τραγούδια σε στίχους Γ. Οικονομίδη.
Και κάπως έτσι ο Robert Williams «θα τα πάρει», όπως λέμε, αφού αντιμετωπίζεται πλέον ως «κομμένος», για να στραφεί φανερά προς το κόμμα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ήταν η Νέα Δημοκρατία, επί αρχηγίας Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα, συνθέτοντας στρατευμένα τραγούδια.
Θα κυκλοφορήσουν κανα-δυο κασέτες την περίοδο 1984-85, με τίτλους «Αφιέρωμα Ο.Ν.ΝΕ.Δ. / Δημοκρατία Ελευθερία» και «Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Κυψέλης / Δημοκρατία ή Μαρξισμός» (εμφυλιοπολεμικής έμπνευσης τίτλος αυτός), μέσα από τις οποίες θα ακουστεί πολύ, στις πανεπιστημιακές σχολές βασικά, το «Νέα Δημοκρατία» («Σε περιμένω να ’ρθεις και πάλι / μαζί να φτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη» κτλ.).
Το τραγούδι, που έλεγε ο Βίκτωρ Πολυδώρου, είχε ωραία μουσική, και παρότι επρόκειτο για φτηνοπαραγωγή, την δουλειά του την έκανε... Ακουγόταν παντού, εννοούμε, από τους ΟΝΝΕΔίτες και τους ΔΑΠίτες, και φυσικά στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της Νέας Δημοκρατίας, το 1984 (ευρωεκλογές) και το 1985 (βουλευτικές) ή και πιο μετά. Και σήμερα ακόμη, το κομμάτι αυτό, λογίζεται ως ο διαχρονικός ύμνος της λεγόμενης «γαλάζιας γενιάς».
Την ίδια εποχή, 1984, ο Robert Williams, που εξακολουθεί να υπογράφει όλους τους δίσκους του, με το όνομά του γραμμένο με λατινικά στοιχεία, θα κάνει κι ένα κανονικό LP, το «Χωρίσαμε» [Ρυθμός], που θα περνούσε, όμως, τελείως απαρατήρητο (ακόμη και από τους... νεοδημοκράτες), παρότι ήταν αρκετά συμπαθητικό.
Το πρώτο άλμπουμ με το όνομα του Robert Williams με ελληνικά γράμματα στο εξώφυλλο (υπέγραφε ως Ρόμπερτ Ουίλλιαμς) ήταν το «Λάθος/Πάθος» [RCA, 1989]. Σε ποπ-ροκ ύφος, αλλά χωρίς την απλότητα και την ευαισθησία των σέβεντις δουλειών του.
Στην δεκαετία του ’90 ο Robert Williams θα βρει τον τρόπο να κάνει αισθητή την παρουσία του μέσω της τηλεόρασης βασικά, αφού, όπως μας υπενθυμίζει το retroDB, γράφει μουσικές για τα σίριαλ «Δίψα» [MEGA, 1990], «Η Λάμψη» [ΑΝΤ1, 1991], «Ανατολικός Άνεμος» [ΑΝΤ1, 1992] και «Πάθος» [ΕΤ1, 1993], ενώ θα κάνει κι ένα instrumental CD στην FM Records, στα μέσα της δεκαετίας, υπό τον τίτλο “Keys of Emotions”, σε ηλεκτρονικές, ambient, new-age κατευθύνσεις (με επιρροές από Vangelis κ.ά.), που είχε ένα ενδιαφέρον.
Από ’κει και πέρα υπάρχουν οι συνεργασίες του με τον τραγουδοποιό Σίμο Κουσκούνη και βασικά η σύμπραξή του με τους Λάκη Τζορντανέλλι και Γιώργο Πολυχρονιάδη, που θα βαστήξει πολλά χρόνια, με κάποιους δίσκους και με αμέτρητες εμφανίσεις. Φυσικά δεν θα παραλείπει, έκτοτε, να εμφανίζεται σε χαλαρές εκπομπές της τηλεόρασης, να μιλάει για το παρελθόν του, να πιάνει την κιθάρα και να ερμηνεύει τραγούδια του κ.λπ.
Χαμηλών τόνων άνθρωπος και καλλιτέχνης, ο Robert Williams είναι υπεύθυνος για ορισμένα από τα ωραιότερα ποπ τραγούδια που ακούστηκαν ποτέ στην Ελλάδα – είτε με τους Poll (ως συνθέτης, στιχουργός ή ερμηνευτής) είτε στην προσωπική διαδρομή του αργότερα, και γι’ αυτά θα τον θυμόμαστε.
Poll - Δε θα ‘σαι Μάρτυς
