Είμαι γεννημένη και μεγαλωμένη στον Πειραιά. Καταγωγή των γονιών μου από νησιά, η μαμά μου από Ικαρία. Όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι 18 ετών τα πέρασα εκεί. Νομίζω ότι έπαιξαν τεράστιο ρόλο αυτοί οι τρεις μήνες που πέρναγα κάθε καλοκαίρι στο νησί στη διαμόρφωσή μου γενικά ως χαρακτήρα και ως «θέλω». Είχε την απλότητα που έχει όλη η επαρχία, τη λιτότητα, την καθαρότητα, χωρίς φιοριτούρες και υπερθεματισμούς. Τα πράγματα ήταν απλά και φυσιολογικά, όλα στο μέτρο του ανθρώπου, άρα χαμηλοί οι τόνοι. Ακόμα και αντισυμβατικές καταστάσεις αντιμετωπίζονταν εκεί κανονικά και τίμια.
• Στα 10 μου έχασα τον πατέρα μου και φαίνεται ότι ήταν κάτι που με σημάδεψε, γιατί από κει και πίσω θυμάμαι ελάχιστα. Πάρα πολύ λίγα πράγματα, είναι σαν να έκανα ένα delete.
• Δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, ούτε το είχα σκεφτεί. Καθόλου. Ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Ο αδελφός μου πήγε να κάνει σπουδές αρχιτεκτονικής στην Αμερική σε δύσκολα χρόνια, έδωσε για να μπει στο Πολυτεχνείο, αλλά ως γιος αριστερού ήταν φακελωμένος κι αναγκάστηκε να φύγει.
Εγώ θα ήμουν το επόμενο βήμα, γιατί η οικογένεια έπρεπε να τα βγάλει πέρα και οικονομικά. Μέχρι να γίνει αυτό, γνωρίστηκα με τα παιδιά της Οπισθοδρομικής. Στις διακοπές. Δεν είχαν όνομα τότε, ήταν η φοβερή ομάδα ηθοποιών και φοιτητών η οποία κυκλοφορούσε στο κέντρο της Αθήνας, στις ταβέρνες, έπαιζε ρεμπέτικα και έβγαζε καπέλο. Ήταν γνωστοί.
Θεωρώ τα χρόνια που πέρασα με την Οπισθοδρομική Κομπανία από τα πιο δυνατά χρόνια της ζωή μου. Χρόνια ομάδας, τρέλας, ήταν άλλη περίοδος, διαφορετική. Στον τρόπο που γλεντάγαμε, στην ομαδικότητα που δεν υπάρχει σήμερα. Είχαμε μια αγάπη σε αυτό που λέγεται ελληνική μουσική με τον πολύ ευρύ της όρο και μια εκτίμηση που την αποκτούσαμε τότε, γιατί φεύγοντας η χούντα είχε αφήσει ένα μίσος για την ελληνική μουσική.
• Κάποιος φίλος που έφυγε για φαντάρος μου άφησε ένα μπομπινόφωνο τεράστιο, με απίστευτα ρεμπέτικα κι εκεί ήταν που ερωτεύτηκα τη Μαρίκα Νίνου. Έμεινα άφωνη. Πραγματικά όμως, γιατί γύρναγα στο σπίτι και άκουγα τραγούδια επί ώρες, τα μάθαινα, πήγα κι αγόρασα μπαγλαμά και άρχισα να τα παίζω. Νομίζω ότι αυτό συνέβη σε πάρα πολύ κόσμο στις αρχές της δεκαετίας του ‘80.
• Ήταν μια αποκαλυπτική περίοδος. Για μένα ήταν πολύ πιο ροκ εντ ρολ από το ροκ της εποχής. Ήταν τραγούδια κοινωνικά, απλά, λιτά, βαθιά, δυνατά και μια ολόκληρη περίοδος στην Ελλάδα η οποία ήταν κρυφή μέχρι τότε. Δεν την ξέραμε. Ήταν μεγάλη εμπειρία.
Θεωρώ τα χρόνια που πέρασα με την Οπισθοδρομική Κομπανία από τα πιο δυνατά χρόνια της ζωή μου. Χρόνια ομάδας, τρέλας, ήταν άλλη περίοδος, διαφορετική. Στον τρόπο που γλεντάγαμε, στην ομαδικότητα που δεν υπάρχει σήμερα. Είχαμε μια αγάπη σε αυτό που λέγεται ελληνική μουσική με τον πολύ ευρύ της όρο και μια εκτίμηση που την αποκτούσαμε τότε, γιατί φεύγοντας η χούντα είχε αφήσει ένα μίσος για την ελληνική μουσική.
• Ξαφνικά ανακαλύψαμε έναν πλούτο απίστευτο, σπουδαίες προσωπικότητες, τραγουδιστές, συνθέτες, στιχουργούς, για μας φτιάχτηκαν μύθοι. Μεγάλο σχολείο. Αυτή η περίοδος με διαμόρφωσε ως μουσικό και βεβαίως η ομάδα. Το να ξεκινάς με ένα γκρουπ είναι εντελώς διαφορετικό από το να ξεκινάς σόλο. Κι επίσης, επειδή δεν είχα ονειρευτεί ποτέ να γίνω τραγουδίστρια, όλο αυτό που μου συνέβαινε ήταν τόσο τρελό, τόσο γοητευτικό και τόσο απρόσμενο. Λες, πάμε να το κάνουμε κι όπου βγει.
Την προηγούμενη χρονιά ήμουν κάτω στο κοινό του Σαββόπουλου και παθιαζόμουν μαζί του και την επόμενη ήμουν δίπλα του πάνω στη σκηνή! Γι' αυτό και μόλις τέλειωσε η χρονιά με το Διονύση σταμάτησα για ένα χρόνο, δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να συνεχίσω. Όπως ξανασταμάτησα όταν διαλύθηκε η Οπισθοδρομική. Η επιθυμία μου ήταν να σταματήσω, ήρθε η συγκυρία όμως έτσι και προχώρησα.
Οπισθοδρομική κομπανία, 1982
• Την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή είχα πλήρη άγνοια. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τι μου συνέβαινε. Μ' άρεσε, αλλά ήμουν πολύ ψύχραιμη, δεν είχα καθόλου άγχος. Σε προστατεύει η άγνοια. Το άγχος εμφανίστηκε αργότερα και δεν με εγκατέλειψε ποτέ.
• Η Οπισθοδρομική διαλύθηκε επειδή είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, είχε κάνει τον κύκλο της. Ήταν μια παρέα η οποία από την πρώτη μέρα που έπαιξε μόνη της -στα ρεπό, τότε που παίζαμε με τον Σαββόπουλο- είχε πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Είχε ένα τεράστιο κοινό που την ακολούθησε και στη συνέχεια κάναμε συναυλίες σε ολόκληρη την Ελλάδα. Σε γήπεδα, σε χιλιάδες κόσμου.
Χόρευε ο κόσμος τότε, γλένταγε - και τώρα χορεύει, αλλά αλλιώς, λίγο πιο πλαστικά. Αν πας στα πανηγύρια, ο κόσμος χορεύει ακόμα. Νομίζω ότι αυτό αναπαρήγαγε η Οπισθοδρομική Κομπανία εκείνης της εποχής. Είχε μία μοναδικότητα και μία συλλογικότητα χωρίς την προσωπική προβολή. Ο καθένας δεν ανέβαινε πάνω στο πάλκο για να δείξει πόσο μάγκας είναι, εκείνη την ώρα μοιραζόταν μια τεράστια χαρά, ένα γλέντι.
• Αν σου πω ότι δεν ξέρω τι είναι τύχη, θα το πιστέψεις; Όταν ήμουν μικρή μπορούσα να σου την ορίσω, τώρα δεν ξέρω τι θα πει. Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι κι αυτά που ήξερα παίζει και να μην είναι έτσι. Ξέρω ότι περνάνε από μπροστά σου καράβια κι αυτοκίνητα, αν ανέβεις πάνω καλώς. Μπορεί να ανέβεις σε λάθος, παίζει κι αυτό. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάρμα, πεπρωμένο. Δεν γίνεται να οφείλεται μόνο σε τύχη όλη σου η διαδρομή, ούτε μόνο σε συγκυρίες, πρέπει να υπάρχει και η ικανότητα, το ταλέντο.
• Είμαι ευχαριστημένη από τη μέχρι τώρα πορεία μου. Πολύ. Όχι ότι δεν έχω ζηλέψει τραγούδια άλλων, αλλά έχω αγαπήσει πάρα πολύ όσα έχω πει μέχρι σήμερα. Έχω αγαπήσει όλες μου τις συνεργασίες. Ξέρεις, το στόχο τον χαράζεις νωρίς, πολύ νωρίς, έστω και ασυνείδητα. Όποιος κι αν είναι αυτός. Λες ότι εγώ αυτό θέλω να το κάνω έτσι. Μπορεί να εμπεριέχει ελαφρότητα, μπορεί να εμπεριέχει βάσανο, μπορεί να εμπεριέχει ό,τι θέλεις. Και νομίζω ότι αυτός ο στόχος με οδήγησε να κάνω πράγματα για τα οποία είμαι πολύ υπερήφανη. Κι ευχαριστημένη. Να έχω γεμάτες τις βαλίτσες.
• Πρέπει να ξέρεις να λες όχι. Οι καριέρες -οι πορείες- φτιάχνονται με τα όχι, δεν φτιάχνονται τόσο με τα ναι. Το όχι και το ναι δεν είναι τύχη, είναι προσωπική επιλογή, διαμορφώνεις έτσι έναν τρόπο να ζεις, να σκέφτεσαι, να συμπεριφέρεσαι, κι έναν τρόπο να το δείχνεις αυτό. Έχω πει πάρα πολλά όχι, όπως έχω πει και πάρα πολλά ναι.
• Στη ζωή σου δεν κάνεις τίποτα που δεν έχει ρίσκο. Οποιαδήποτε απόφαση καθημερινή κι αν πάρεις. Στη σόλο καριέρα το ρίσκο είναι πολύ πιο μοναχικό γιατί δεν το μοιράζεσαι, το παίρνεις μόνος σου πια. Ευτύχησα όμως. Έγιναν όλα με τον τρόπο που ήθελα εγώ, συνεργάστηκα με τους ανθρώπους που ήθελα και δεν έκανα καμία υποχώρηση.
• Σημαντικές στιγμές στη ζωή μου; Η πρώτη στιγμή με τα παιδιά, δίπλα στον Διονύση. Η γνωριμία μου με τον Χατζιδάκι, η γνωριμία μου με έναν κόσμο τον οποίο λάτρευα και θαύμαζα. Η πρώτη φορά που ηχογραφήσαμε στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Η στιγμή που ξεκινάω μόνη μου, που σηκώνομαι από την καρέκλα κι αρχίζω να τραγουδάω. Οι ουσιαστικές και πολύ βαθιές συναντήσεις μου με μουσικούς που συνεργάστηκα, με συνθέτες, στιχουργούς, τη Λίνα, τον Μιχάλη τον Γκανά, τον Μαμαγκάκη, τον Ιωάννου, με τους οποίους ηχογράφησα τα πρώτα μου τραγούδια. Η σχέση μου με την ποίηση μέσα απ' όλο αυτό, που με ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια. Η συνάντησή μου με τον Νίκο τον Ξυδάκη. Η στιγμή που αρχίζω να παίζω στα φεστιβάλ του εξωτερικού. Η πρώτη φορά που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι μου στη Verve. Όταν άνοιξα το Φεστιβάλ Αθηνών πριν από δύο χρόνια με τον Βασιλικό απ' τους Raining Pleasure τραγουδώντας Χατζιδάκι. Η συνάντησή μου με τους Άρα Ντινκτζιάν και Άρτο Τουκμπογιατζιάν, με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Οι συναυλίες μου στην Ισπανία, η πρόσφατη στο Μεξικό - δύο βραδιές με 7.000 κόσμο! Όλες οι στιγμές είναι σημαντικές, ακόμα και αυτές που δεν φαίνονται.
• Δεν έχει συμβεί να παίξω για λίγο κόσμο, τόσο λίγο που να φαινόταν τραγικό. Έχει συμβεί όμως να έχει λιγότερο από το αναμενόμενο. Όταν ο κόσμος είναι πιο λίγος, έχω περισσότερο πάθος. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή έχεις περισσότερη συνεννόηση και συνενοχή, είναι πιο προσωπική η επαφή.
• Επιτυχία είναι στιγμές ευτυχίας. Όταν αυτά που ονειρεύεσαι -έστω και όχι όπως ακριβώς τα έχεις ονειρευτεί- πραγματοποιούνται. Επιτυχία είναι μια αγκαλιά που την περιμένεις και τη θέλεις, το κλείσιμο του ματιού σε κάποιον άνθρωπο, για ένα όμως πολύ ουσιαστικό θέμα. Επιτυχία είναι να αντέξεις στα δύσκολα. Να μη φθονήσεις. Να χαίρεσαι.
• Λάθος επιλογές δεν έχω κάνει, αλλά μερικές φορές δεν ήμουν τόσο τολμηρή όσο έπρεπε. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, δεν θα άλλαζα κάτι, θα προσέθετα. Τα ίδια πράγματα που με μια ατολμία και ένα υπερεγώ δεν έκανα, θα τα έκανα τώρα.
• Μερικές φορές με κουράζει η αναποφασιστικότητά μου, που πρέπει να ζυγιάζω τα πράγματα και να ισορροπώ συνέχεια. Περισσότερο απ' όσο πρέπει. Αυτό θα πέταγα από πάνω μου.
• Η ειλικρίνεια των συντελεστών τη στιγμή που δημιουργούν είναι αυτό που κάνει ένα τραγούδι να αντέξει στο χρόνο. Είτε είναι τραγούδι διασκεδαστικό, της χαράς και του κεφιού, είτε είναι ένα βαθύ κομμάτι ενδοσκόπησης. Έχει σημασία το πόσο ειλικρινής είσαι την ώρα που το τραγουδάς.
• Βεβαίως και έχω ακούσει αρνητικά σχόλια. Με στεναχωρούν, είναι η αλήθεια. Κανείς δεν θέλει να ακούει άσχημα σχόλια. Από την άλλη, απλά μπορώ να διακρίνω ποια είναι επί της ουσίας και ποια είναι εμπαθή. Δεν γίνεται, δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους, κανένας δεν αρέσει σε όλους. Όσο πιο γνωστός γίνεσαι τόσο πιο έντονα αντιδράει ο άλλος. Μια κακή κριτική πάντως δεν σε απομακρύνει από το κοινό σου, το κοινό ξέρει και αισθάνεται καλύτερα ίσως και από εμένα και δύσκολα το αποσυντονίζεις.
Λάθος επιλογές δεν έχω κάνει, αλλά μερικές φορές δεν ήμουν τόσο τολμηρή όσο έπρεπε. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, δεν θα άλλαζα κάτι, θα προσέθετα. Τα ίδια πράγματα που με μια ατολμία και ένα υπερεγώ δεν έκανα, θα τα έκανα τώρα.
• Παλιά δεν μίλαγα, ήμουν φειδωλή, πάρα πολύ, κι αυτό από μια υπερβολική αυτοπροστασία. Απλώς αποφάσισα να μην αυτοπροστατεύομαι τόσο πολύ, δεν χρειάζεται. Ήμουν δύσκολη επειδή πρέπει να ξέρεις μέχρι πού θέλεις να φτάσεις και μέχρι πού θέλεις ο κόσμος να ξέρει για σένα.
Μεγαλώνοντας αυτά αλλάζουν. Μιλάς πολύ πιο ελεύθερα, δηλώνεις την άγνοιά σου, ρίχνεις τους τόνους. Χαλαρώνεις. Τα χρόνια σε κάνουν να σκέφτεσαι και να συμπεριφέρεσαι αλλιώς. Μπορεί να πετάξεις από μπροστά σου τον τοίχο, αλλά μπορείς να γίνεις ακόμα πιο κλειστός, εξαρτάται από το δρόμο που θα επιλέξεις, τον τρόπο που ζεις.
Δεν μου αρέσουν οι συνεντεύξεις, οι φωτογραφίσεις, η τηλεόραση. Μερικές φορές μέσα από συνεντεύξεις έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι μερικά πράγματα, με έχουν βάλει να σκεφτώ λίγο διαφορετικά, κι αυτό είναι κέρδος. Ίσως και να είναι και η κατάλληλη στιγμή, που κι εσύ αναθεωρείς καταστάσεις...
• Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή μου; Ρόλο μέτρου. Κοντά και μακριά, είμαι ένας άνθρωπος που πάντα ήθελε να ελέγχει τα πάθη του. Τα φοβάμαι τα πάθη. Πάντα αισθανόμουν ότι θα 'πρεπε να έχω έναν έλεγχο στα πάθη, μια απόσταση, κι αυτό από αυτοπροστασία. Κι επειδή όταν ερωτεύεσαι είσαι ένας άλλος, δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις, σκέφτεσαι και αντιδράς διαφορετικά. Είναι πηγή χαράς ο έρωτας και δυστυχίας ταυτόχρονα. Μια πολύ έντονη συγκινησιακή κατάσταση και ακραία, είσαι σχεδόν τρελός. Γι' αυτό σε οδηγεί να κάνεις θεσπέσια πράγματα ή να καείς.
• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο θάνατος. Το παράλογο του πώς μια ύπαρξη ζει και μετά χάνεται, τόσο παράλογο όσο κι η γέννηση. Είναι ένα πράγμα που με απασχολεί βαθιά. Το ότι χάνεται ο άνθρωπος και δεν υπάρχει τίποτα απ' ό,τι τον θύμιζε, ούτε η ευρηματικότητα ούτε η μνήμη, η θέληση, η επιθυμία, όλες αυτές οι συναισθηματικές καταστάσεις που του δίνουν θεϊκή φύση.
• Δεν ξέρω αν πιστεύω στον Θεό. Είναι ένα σπουδαίο θέμα που διαπραγματεύομαι πολύ τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς μιλάμε, τον Θεό της Εκκλησίας ή αυτό που ορίζει ο καθένας όταν ακούει τη λέξη; Δεν ξέρω αν λέγεται Θεός, αν λέγεται Σύμπαν, δεν μπορώ να τον ορίσω.
Αν μιλάμε για συστήματα θρησκευτικά τα οποία όλες οι κοινωνίες έχουν ανάγκη, θα σου έλεγα ότι είμαι εναντίον των θρησκειών που δεν σέβονται τη γυναίκα. Δεν υπάρχουν γυναίκες ιερείς, δεν μπορείς να μπεις στο ιερό, υπάρχει το άβατο στο Άγιο Όρος. Ως κόρη αριστερής οικογένειας κι οποία δεν είχε πολλές σχέσεις με την εκκλησία -μόνο κάθε Πάσχα πήγαινε- σου λέω ότι όχι, δεν με απασχολεί ο Θεός σε αυτό το επίπεδο ώστε να το συζητήσω.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου απαρηγόρητο για να ζητήσω παρηγοριά στο Θεό, σε αυτήν τη φάση. Μπορείς να αισθανθείς δέος με τον ουρανό ή ανθρώπους που έχουν ένα χάρισμα και μια πνευματικότητα πολύ πάνω από το μέσο όρο. Είναι σίγουρο ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι κάτι το μαγικό, είναι μία μικρή θεότητα.
• Τι προσβάλλει την αισθητική μου; Πολλά. Από εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, από την κακή αντιμετώπιση του περιβάλλοντος -γιατί είναι και θέμα βαθύ αισθητικό αυτό- μέχρι την αγένεια και τον άκρατο εγωισμό. Αυτό που δεν αντέχω, αποστρέφομαι πλήρως, είναι η βία στα παιδιά. Νομίζω ότι είναι το μόνο πράγμα που δεν αντέχω. Μπορώ αντέξω πολλά, αλλά αυτό με ξεπερνάει.
• Μένω downtown, στο κέντρο εντελώς, και μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει που μπορώ να πάω με τα πόδια παντού. Η αγαπημένη μου διαδρομή ξεκινάει απ' το Χίλτον, περνάει μέσα απ' το δασάκι απέναντι απ' τον Ευαγγελισμό, όλο ευθεία Σύνταγμα κι από εκεί Μοναστηράκι, Πλάκα και Θησείο. Υπέροχη διαδρομή.
Μου αρέσει η εκκλησία του Λουμπαδιάρη απέναντι απ' το Ηρώδειο κι ένα λιμανάκι ψαράδων στον Πειραιά. Όταν κατεβαίνω Μοναστηράκι και Πλάκα κι αλλάζει πραγματικά η ψυχή μου. Όταν, δε, ανεβαίνω στην Ακρόπολη, μου περνάνε όλα. Εκεί σκέφτεσαι πόσο ασήμαντος και πόσο φθαρτός είσαι. Πώς πρέπει να πατάς στη γη, παρ' όλο που μπορεί να είσαι με την τέχνη σου θεραπευτής και να θεωρείς ότι είσαι κάτι καλλιεργημένο. Δεν είσαι τίποτα.
Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο θάνατος. Το παράλογο του πώς μια ύπαρξη ζει και μετά χάνεται, τόσο παράλογο όσο κι η γέννηση. Είναι ένα πράγμα που με απασχολεί βαθιά. Το ότι χάνεται ο άνθρωπος και δεν υπάρχει τίποτα απ' ό,τι τον θύμιζε, ούτε η ευρηματικότητα ούτε η μνήμη, η θέληση, η επιθυμία, όλες αυτές οι συναισθηματικές καταστάσεις που του δίνουν θεϊκή φύση.
• Στην Αθήνα μου αρέσει το κέντρο της, τα διατηρημένα κτίρια, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Από τις περιοχές που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, αν και δεν πηγαίνω πολύ συχνά, είναι γύρω από τη Σοφοκλέους, που υπάρχει μια άλλη Ελλάδα. Μου αρέσει πολύ η μυρωδιά αυτής της πλευράς της πόλης. Είναι η Ελλάδα των ανθρώπων που έχουν έρθει να ζήσουν εδώ, μια περιοχή σχεδόν γκέτο, δύσκολη, πολύχρωμη, είναι όλη αυτή η περιοχή του Μεταξουργείου που αν την περπατήσεις και τη δεις είναι μέχρι και τρομακτική.
Είναι η καινούργια Αθήνα που θέλει τη μεγαλύτερη προσοχή και τη μεγαλύτερη φροντίδα από όλους μας. Είναι οι εκκλησίες τους, ο τρόπος που τους συγκεντρώνει η μουσική σ' αυτές τις εκκλησίες, η ευγένειά τους. Είναι άνθρωποι εξαιρετικά ευγενείς, που έχουν έρθει να ζήσουν εδώ όσο πιο γλυκά κι ειρηνικά γίνεται, το 90% από αυτούς. Είναι η πλευρά της πόλης που με ενδιαφέρει και με νοιάζει πιο πολύ.
• Το μεγάλο πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης είναι ότι χάνεται το χρώμα της κάθε κουλτούρας και αρχίζεις να ακούς παντού τα ίδια. Είναι φρικιαστικό. Είναι θλιβερό να σκέφτεσαι ότι δεν θα ακούς μπουζούκια στην Ελλάδα. Μου αρέσουν τα μπουζούκια, όχι μόνο ως ήχος, ως συμπεριφορά. Η απρόσωπη μουσική είναι αυτή που δεν με γοητεύει. Είναι σημαντικό να μη χαθεί το χρώμα και η ταυτότητα και όχι μόνο στη μουσική, αλλά και στη ζωγραφική, στη λογοτεχνία, στην αρχιτεκτονική. Πρέπει να κρατηθεί η εντοπιότητα, αλλιώς πεθαίνεις από πλήξη.
• Η ζωή είναι ένα υπέροχο ταξίδι και θέλω να το ζήσω μέχρι το τέλος. Να το ζήσω έντονα και να το ζήσω με πάθος. Αυτό με δίδαξε κι αυτό μου δίνει δύναμη, το ταξίδι. Και τα παιδιά μου. Τη ζωή σου τη φτιάχνεις ετοιμάζοντας αυτό το ταξίδι. Είτε μόνος σου είτε συμπορευόμενος, με συνεπιβάτες - εγώ έχω επιλέξει να είμαι συμπορευόμενη, γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι και να δίνω. Και να παίρνω. Πρέπει να είσαι πολύ τυχερός, ο πόνος που θα περάσεις να είναι λιγότερος απ' τη χαρά. Με δίδαξε ότι είναι απρόσμενη, ότι αν είσαι χαλαρός μπορεί να ζήσεις τα πιο παράδοξα και παράξενα πράγματα. Επίσης ότι είσαι βαθιά μόνος.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO τον Μάρτιο του 2008.
σχόλια