Η Σοφία Φιλιππίδου αφηγείται τη ζωή της

Η Σοφία Φιλιππίδου αφηγείται τη ζωή της Facebook Twitter
4

 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα και έπαιξα για πρώτη φορά θέατρο εκεί. Το ότι έφυγα ήταν μια έκρηξη ελευθερίας. Από τότε που άρχισα όλοι μου έλεγαν ότι πρέπει να κατέβω στην Αθήνα.

 

Δίδασκα γερμανικά. Τότε έπεσε και μια μονιμοποίηση στα ΤΕΙ που με τρόμαξε. Δεν πήγα ποτέ να διδάξω ξανά. Ήταν μια καλή αφορμή για ν' αποφασίσω ότι δεν θέλω να γίνω δημόσιος υπάλληλος. Υπέκυψα σε μια πρόσκληση ενός φίλου και ήρθα στην Αθήνα. Υποτίθεται για μια παράσταση, αλλά δεν γύρισα πίσω.

 

Δεν καταλάβαινα ότι πρέπει να κάνω θέατρο. Ήξερα μόνο ότι πρέπει να παίζω για να επιβιώνω. Μέσα στο πλαίσιο του να δω τι θέλω να γίνω μου προέκυψε το θέατρο.

 

Τελικά πέρασαν 25 χρόνια και νομίζω πως αυτή η αντανακλαστική κίνηση ήταν σωστή. Ήταν απαραίτητο για την επιβίωσή μου. Εκτός από αυτό, το είχα και μεγάλη ανάγκη μέσα μου. Να γίνει αυτή η κίνηση. Αυτή η απόδραση. Όλα φυλακή είναι βέβαια, αλλά ας πούμε πως έφυγα από ένα μικρό κελί και πήγα σε ένα μεγαλύτερο.

 

Η πρώτη μου μεγάλη επιτυχία ήταν η Βεγκέρα το 1985. Οι επιτυχίες τότε μετριόνταν με την τόλμη να ανεβάζεις ένα κλασικό έργο πειραματιζόμενος πάνω σε αυτό. Με την πρωτοτυπία της έκφρασης, της νεανικής μας άγνοιας, ορμής και αφέλειας. Η ενασχόλησή μας με το θέατρο γινόταν, κυρίως, με αυταπάρνηση. Αυτό θαύμαζαν σε εμάς οι θεατρόφιλοι. Αν καμιά φορά πετυχαίναμε και λίγο κοινό παραπάνω, αυτό θεωρούνταν και μεγάλη νίκη γιατί μπορεί να είχαμε και ένα πιάτο φαΐ και μια ταβέρνα και ένα κρασί. Δεν ξέρω αν τώρα όλη αυτή η εικόνα φαίνεται γραφική. Εκείνη την εποχή ήταν cult. Το να είσαι σε μια ομάδα, το να κάνεις θέατρο μέσα στη χούντα και να τολμάς να αρθρώνεις λόγο ή αργότερα να βάζεις χρώμα στο ασπρόμαυρο του θεάτρου και να προσθέτεις μουσικές και καινούργιους φθόγγους. Όλα αυτά ήταν για μας περισσότερο ροκ παρά γραφικά.

 

Με τη λέξη επιτυχία έχω ένα πρόβλημα. Δεν ξέρω πώς να την οριοθετήσω. Για τον πολύ κόσμο θεωρείται το χρήμα. Επιτυχημένος είναι ακόμα αυτός που μιλάει γι' αυτόν η τηλεόραση. Επειδή εγώ ζω διαφορετικά, δεν μπορώ να παραδεχτώ αυτό τον ορισμό. Είναι επικίνδυνος και με κλονίζει. Θεωρώ επιτυχημένους τους βασανισμένους ανθρώπους.

 

Αποσύρομαι κάθε τόσο. Μετά από μεγάλη έκθεση. Τα τελευταία δέκα χρόνια έκανα τρεις μεγάλες επιτυχίες και μετά ήθελα ν' απομακρυνθώ. Ανά διετία απομακρύνομαι για μια διετία. Από την έκθεση και τον πολύ τον κόσμο. Αναπτύσσει το κοινό μια ωμοφαγική τάση. Θέλει να πάρει όλες τις ουσίες από κάποιον που θαυμάζει. Με τρομάζει αυτό. Επίσης, μετά δεν ξέρω τι να την κάνω την επιτυχία. Δεν ξέρω να τη διαχειριστώ και δεν με ενδιαφέρει να το κάνω. Οπότε γυρίζω πίσω. Και η επιτυχία είναι ένα είδος φυλακής και ανελευθερίας. Στο σπίτι μου νιώθω λιγότερο φυλακισμένη. Ασχολούμαι διακριτικότερα με το θέατρο. Προστατεύω τον εαυτό μου από το ψεύτικο φως. Το φοβάμαι αυτό το φως.

 

Γυρνάω όταν με φωνάζουν πιο πολύ. Όταν δείχνουν πως με θέλουν επιμόνως. Πως με χρειάζονται και με αγαπούν. Πως τους είμαι απαραίτητη. Όταν το κάλεσμα έχει μέσα του κάτι το ερωτικό. Από την άλλη έχω ανάγκη να εκφραστώ και θέλω να ακούω ωραίες προτάσεις. Επειδή τα περιθωριακά και η ενασχόληση με το θέατρο μέσα από περιφερειακές ομάδες δεν φάνηκε τόσο καιρό να ενδιαφέρει κάποιον παρά μόνο εμένα και την ομάδα μου. Έχω ανάγκη λοιπόν πάλι να εκφραστώ πιο φωναχτά. Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να γυρίσω πλάτη σε αυτό που μου συμβαίνει. Το νιώθω κάπως μοιραίο.

 

Έχω κατατρομάξει με την ιδέα να εγκλωβιστώ στο φιζίκ μου. Δεν είμαι μόνο αυτό. Εύχομαι να υπάρχει και ένα περιεχόμενο. Έχω δώσει πολύ μεγάλη σημασία στην ουσία. Γι' αυτό μπορεί να απομακρύνομαι κιόλας. Αλλά πρέπει να πω ότι αγαπώ και το φιζίκ μου. Δεν το αποποιούμαι. Έχω επενδύσει σε αυτό. Διατήρησα τα χαρακτηριστικά μου. Το γωνιώδες πρόσωπο, την ωραία μου αιγυπτιακή μύτη, το αξάν μου. Νομίζω ότι έχω εργαστεί πάνω σε όλο αυτό το πράγμα, για να αποκτήσει τη δύναμη μέσω της έκφρασης ν' ασκήσει μια γοητεία.

 

Είναι χάρισμα να διεκδικείς την παρουσία σου επί ίσοις όροις με τους άλλους. Είναι κάτι το αντιστασιακό να πεις ότι εγώ θα περάσω έτσι. Δεν είναι μόνο πείσμα, αλλά ότι δεν μπορείς να υποκύπτεις σε ένα βλακώδες lifestyle που προτείνει την ομοιομορφία. Είναι κουτό να απαρνηθείς τα λοξά σου πράγματα. Θεωρώ πως ό,τι καλύτερο υπάρχει στην τέχνη είναι αυτό που ξεφεύγει από αυτήν. Είναι εύκολο να σε πούνε τρελή Αλλά τώρα η τρέλα, επειδή είναι συνυφασμένη με τη φύση, έχει μια ιδιαίτερη γοητεία και εγώ το δέχομαι ως κομπλιμέντο.

 

Δεν δένομαι τόσο πολύ με το χώρο, αλλά με τους ανθρώπους. Μπορεί να μείνω οπουδήποτε, αρκεί να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους να μπορώ να κάνω κάτι. Στοιχειωδώς θέλω να αισθάνομαι μια ασφάλεια όταν κλείνω την πόρτα. Τη στιγμή που αφοσιώνομαι σε κάτι θέλω την ασφάλειά μου. Ανασφαλής νιώθω από τα γεγονότα, από το ότι δεν καταλαβαίνουμε, από το ότι είμαστε αμετανόητοι και δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας.

 

Δεν απλώνομαι και παρά πολύ. Δεν πάω πιο μακριά από τα Εξάρχεια. Εδώ γύρω και περιφέρομαι. Τρώω το μεσημέρι στον Τσέλιγκα, τριγυρνάω στην Καλλιδρομίου, στην πλατεία Εξαρχείων. Συνδεόμαστε εδώ πέρα οι άνθρωποι γιατί όλοι έχουμε κάποιου είδους ανησυχία. Κατά τ' άλλα, είναι γειτονιά αφού διατηρεί ακόμα τα στοιχεία της με την έννοια του μπακάλη, του μανάβη, του φούρναρη, του ψαρά, του περιπτερά. Είμαι τύπος που βαριέμαι να προνοώ για το μήνα, επομένως βοηθάμε τη γειτονιά και αυτοί εμάς.

 

Μαθαίνω τα πάντα από τις εφημερίδες. Είμαι εφημεριδοφάγος. Πρέπει οπωσδήποτε να ενημερωθώ. Δεν μπορεί να νιώσει κανείς απομονωμένος όταν διαβάζει. Δεν έχει μεγάλη σχέση η ευτυχία με την κίνηση. Υπάρχουν άνθρωποι στα χωριά που απλά ασχολούνται με τα πρόβατά τους και είναι ευτυχείς.

 

Επειδή δεν ταξιδεύω έχω μεγάλη επαφή με τα όνειρα. Μου αρέσει να ονειρεύομαι όταν κοιμάμαι πολύ. Τώρα για τα άλλα τα όνειρα, με την έννοια των επιδιώξεων, τέτοια αδυνατώ να φτιάξω. Βαθιά βαθιά μέσα μου έχω μια καλή επαφή με τη διονυσιακή παράδοση και από την άλλη έχω μια καλή σχέση με την αναζήτηση της αλήθειας, με το φως, με τον Απόλλωνα. Αυτοί οι δύο θεοί θέλω να με εμπνέουνε. Εύχομαι οι κατά διαστήματα παρουσίες μου να στείλουν ένα καλό μήνυμα σε κάποιους ανθρώπους της τέχνης, έτσι ώστε να συναντηθούμε κάποια στιγμή.

 

Πριν από χρόνια έπαιζα σε μια γειτονιά, κάτω στα χώματα, μέσα σε ένα τοπίο χωρίς πράσινο, παρά μόνο το χρώμα της σκουριάς. Σε αυτό εβραϊκό σπίτι που γεννήθηκα, με τα ποντίκια, και ήμουν ένα χαρούμενο παιδί που έπαιζε με κάτι καρφάκια και με κάτι σπασμένα γυαλιά. Σήμερα αυτό το παιδί συνομιλεί και μιλάει μέσα από ένα περιοδικό σαν τη LifΟ κι αυτό με κάνει να πιστεύω πως, μεταξύ μας τώρα, είναι μάλλον ένα μικρό θαύμα αυτά τα λίγα που έχω κάνει.

Οι Αθηναίοι
4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Φρεζάδου: «Είμαστε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας»

Ειρήνη Φρεζάδου / Ειρήνη Φρεζάδου: «Ό,τι κλείνει στο κέντρο, ανοίγει στη θέση του ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο»

Αγωνίζεται ενάντια «στην απληστία που ξοδεύει τον αρχιτεκτονικό, φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο». Βγήκε μπροστά για το κτίριο «που ντροπιάζει την Ακρόπολη». Και τώρα, το νέο της σχέδιο είναι η αναβίωση του ιστορικού σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
«Ελάχιστοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την τέχνη άφησαν παρακαταθήκη»

Οι Αθηναίοι / «Αυτό που λέμε ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει»

Ο Θέμης Ανδρεάδης γνώρισε τεράστια επιτυχία με το σατιρικό τραγούδι αλλά το ρίσκο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του είδος, την μπαλάντα, τον άφησε εκτός μουσικής για σχεδόν είκοσι χρόνια. Η επιστροφή του με ένα δίσκο βινυλίου με συμμετοχές μουσικών από τις νεότερες γενιές ανοίγει ένα νέο, πιο φωτεινό κεφάλαιο στη ζωή του.
M. HULOT
Γιάννης Μπακογιαννόπουλος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: «Η δημοσιότητα που έχω είναι μεγαλύτερη από την αξία μου»

Τη δεκαετία του '50 έβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, βρέθηκε στο Παρίσι και κοιμόταν στο πάτωμα, προκειμένου να γνωρίσει το «μαγικό σύμπαν» του κινηματογράφου. Ο Βούλγαρης τον φωνάζει ακόμα «δάσκαλο», ενώ κάποτε του έλεγαν ότι οι κριτικές του έμοιαζαν να απευθύνονται μόνο στους φίλους του. Όμως εκείνος παρέμεινε πιστός στον δικό του δρόμο. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Χρήστος Μποκόρος, εικαστικός

Οι Αθηναίοι / Χρήστος Μποκόρος: «Η τέχνη δεν είναι θέαμα, πρέπει να σε αφορά και να σε πονάει»

Όταν βρέθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, ένιωσε ότι ναυάγησαν όλα του τα όνειρα και οι επιθυμίες. Αν και έχει ζωγραφίσει χιλιάδες κεράκια, ακόμα αισθάνεται αρχάριος, γιατί το καθένα είναι διαφορετικό, όπως και οι άνθρωποι. Για εκείνον, η τέχνη είναι ένα μνημείο, και κάθε φορά με τα έργα του ακουμπά εκεί που πονάει, για να παίρνει δύναμη.
M. HULOT
Μαίρη Κουκουλέ

Οι Αθηναίοι / Μαίρη Κουκουλέ (1939-2025): Η αιρετική λαογράφος που κατέγραψε τη νεοελληνική αθυροστομία

Μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, υπήρξε σύντροφος ζωής του επίσης αιρετικού Ηλία Πετρόπουλου. Ο Μάης του ’68 ήταν ό,τι συγκλονιστικότερο έζησε. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας

Οι Αθηναίοι / «Δεν μπορεί να κερδίζει συνέχεια το δίκιο του ισχυρού»

Στο Λονδίνο, ο Θανάσης Σκρουμπέλος έλεγε ότι είναι «απ’ τον Κολωνό, γείτονας του Σοφοκλή». Έχοντας βγει από τα σπλάχνα της, ο συγγραφέας που έγραψε για την Αθήνα του περιθωρίου, για τη γειτονιά του και τον Ολυμπιακό, πιστεύει ότι η αριστερά που γνώρισε έχει πεθάνει, ενώ το «γελοίο που εκφράζει η ισχυρή άρχουσα τάξη» είναι ο μεγαλύτερός του φόβος.
M. HULOT
«Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Οι Αθηναίοι / «Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Στην Α’ Δημοτικού τη μάγεψε η φράση «Η Ντόρα έφερε μπαμπακιές». Διαμορφώθηκε με Προυστ, Βιρτζίνια Γουλφ, Γιώργο Ιωάννου και Κοσμά Πολίτη. Ως συγγραφέα την κινεί η περιέργεια για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η Αγγέλα Καστρινάκη είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Κωνσταντίνος Ρήγος

Οι Αθηναίοι / «Έχω αισθανθεί να απειλούμαι τη μέρα, όχι δουλεύοντας τη νύχτα»

Οκτάνα, Επίδαυρος, ΚΘΒΕ, Πέγκυ Ζήνα, Εθνικό, Λυρική, «Brokeback Mountain» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει κάνει τα πάντα. Και παρότι έχει αρκετούς haters, νιώθει ότι αυτοί που τον καταλαβαίνουν είναι πολύ περισσότεροι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

4 σχόλια
Τεράστεια ηθοποιός - μεγάλη προσωπικότητα - φωτισμένος και γοητευτικός άνθρωπος... Την εκτιμώ πολύ. Μακάρι τέτοιοι άνθρωποι να αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους νέους ανθρώπους που ευτυχώς απ' ότι ξέρω την αγαπούν πολύ και την παρακολουθούν μ' ένα μεγάλο χαμόγελο...
Πριν κάποια χρόνια,δούλευα call center σε έναν τηλεπικοινωνιακό πάροχο. Πελάτις ήταν και η Σοφία Φιλιππίδου. Είχε πάρει τηλέφωνο να τη βοηθήσουμε σε κάτι και περίμενε κανονικά στην αναμονή. (Το αναφέρω γιατί πολλοί "επώνυμοι" πελάτες δεν καταδέχονταν κάτι τέτοιο) Όταν το σήκωσα,είδα το όνομά της,άκουσα τη φωνή της και δεν ξέρω πως μου ήρθε, τη ρώτησα "Είστε η γνωστή Σοφία Φιλιππίδου;" Τότε απλώς γέλασε και μου είπε "εξαρτάται πως εννοείτε το γνωστή"! Επειδή ήταν αργά 12-1 το βράδυ,μου ζήτησε 1000 ευχαριστώ επειδή δεν γνώριζε πολλά από ίντερνετ και "με καθυστερούσε".Δεν είχα μιλήσει ποτέ σε πιο ευχάριστο και νορμάλ άνθρωπο. Πολύ ωραία η συνέντευξη-αφήγησή της. Χάρηκα πολύ που διάβασα για αυτην.