ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΠΛΟΧΕΡΑ έντονες συγκινήσεις, απροσδόκητες παραβολές και αλληγορίες και συναρπαστικές αφηγήσεις που συχνά δεν έχουν καμία σχέση όχι μόνο με τις μεγάλες διοργανώσεις αλλά και με τον επαγγελματισμό γενικώς.
Και μία από τις πιο ιδιαίτερες στη μυθολογία του αθλήματος είναι αυτή που εκτυλίχτηκε ένα κρύο πρωινό του Μάρτη του 1975 σ’ ένα χωμάτινο γήπεδο στην Πάρμα, όταν αναμετρήθηκαν τα κινηματογραφικά συνεργεία δύο ποικιλοτρόπως επικών ταινιών που σημάδεψαν το μεγάλο σινεμά των ‘70s: το «1900» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και το «120 μέρες στα Σόδομα» (γνωστό και ως «Σαλό») του Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Και οι δύο ταινίες γυρίζονταν τον ίδιο καιρό στην περιοχή, αλλά δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη επαφή ανάμεσα στους δύο κόσμους, ειδικά από τη στιγμή που ήταν δεδομένες οι ψυχρές σχέσεις ανάμεσα στους δύο μεγάλους δημιουργός.
Ο Μπερτολούτσι είχε διατελέσει μαθητής (και protégé) του Παζολίνι, τα τελευταία χρόνια όμως δεν μιλούσε στον μέντορά του εξαιτίας κάποιων καυστικών σχολίων του Παζολίνι για «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι».
Ο Παζολίνι όμως ήταν γνωστός φανατικός της μπάλας –είχε δηλώσει ότι ο μεγαλύτερος ποιητής είναι ο πρώτος σκόρερ κάθε σεζόν και ότι το ποδόσφαιρο είναι «η τελευταία ιερή τελετουργία των καιρών μας»– ενώ έπαιζε συχνά και ο ίδιος.
Όταν έπεσε λοιπόν η ιδέα να «συναντηθούν» οι δύο ταινίες στο γήπεδο ως ιδανική αφορμή για να επιλύσουν ειρηνικά και με φίλαθλο πνεύμα τις διαφορές τους οι δύο επιφανείς auteurs, ήταν ο πρώτος που δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόκληση.
Ο Παζολίνι ήταν γνωστός φανατικός της μπάλας –είχε δηλώσει ότι ο μεγαλύτερος ποιητής είναι ο πρώτος σκόρερ κάθε σεζόν και ότι το ποδόσφαιρο είναι «η τελευταία ιερή τελετουργία των καιρών μας»– ενώ έπαιζε συχνά και ο ίδιος.
Ο Μπερτολούτσι εμφανίστηκε την προκαθορισμένη μέρα και ώρα στον αγωνιστικό χώρο, με πολιτικά όμως, αντίθετα από τον Παζολίνι που με πλήρη εξάρτηση ανυπομονούσε να ηγηθεί της ομάδας του στο ματς.
Τα «Σόδομα» αγωνίστηκαν με τις κυανέρυθρες εμφανίσεις της αγαπημένης του Παζολίνι Μπολόνια, ενώ η μάλλον εκλεπτυσμένη στολή του «1900» (φωτεινές μοβ φανέλες με τον τίτλο του φιλμ αποτυπωμένο στο στήθος με κίτρινα γράμματα) είχε σχεδιαστεί από το τμήμα κοστουμιών της ταινίας.
Ενώ η ομάδα του «120» αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από τους (άσημους ως επί το πλείστον) ηθοποιούς της ταινίας, οι διάσημοι πρωταγωνιστές του «1900» (Ντεπαρντιέ, Ντε Νίρο, Μπαρτ Λάνκαστερ, Ντόναλντ Σάδερλαντ) δεν κατέβηκαν να αγωνιστούν. Είχε προκύψει συνεπώς πρόβλημα σύστασης αντιπροσωπευτικής ενδεκάδας μέχρι που κάποιος κανόνισε να αγωνιστούν εκτάκτως δύο 15χρονοι από τα τσικό της Πάρμα εμφανιζόμενοι ως μέλη του συνεργείου.
Παρότι η ομάδα του Παζολίνι προηγήθηκε με 2-0, προς μεγάλη του δυσαρέσκεια το τελικό σκορ διαμορφώθηκε σε 5-2 υπέρ του «1900». Τουλάχιστον έγινε το ματς αυτό η αφορμή για να συναντηθεί για μία, τελευταία φορά με τον Μπερτολούτσι. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς θα βρισκόταν άγρια δολοφονημένος στην Όστια, με το κακοποιημένο κουφάρι του πετάμενο (κατά τραγική ειρωνεία) σε μια ποδοσφαιρική αλάνα.
Εκείνο το «ντέρμπι» όμως ανάμεσα σε δύο ιερά τέρατα του παγκόσμιου σινεμά που το παρακολούθησαν τότε μια χούφτα άνθρωποι θα εξελισσόταν με τα χρόνια σε θρύλο και σε παραβολή για τις υπερβατικές ιδιότητες του «βασιλιά των σπορ».
Θα περνούσαν όμως σαράντα πέντε χρόνια για να βγει στην επιφάνεια μια απροσδόκητη πτυχή της ιστορικής αναμέτρησης, όταν κάποιοι από τους θεατές του προπέρσινου ντοκιμαντέρ «Centoventi contro Novecento» (Εκατόν Είκοσι εναντίον Χίλια Εννιακόσια) θα αναγνώριζαν στο εφηβικό πρόσωπο του ενός από τους δύο υπόπτως ταλαντούχους πιτσιρικάδες που κλήθηκαν (παρατύπως) να ενισχύσουν την ομάδα του «1900» τον μετέπειτα σπουδαίο ποδοσφαιριστή και νυν κορυφαίο προπονητή Κάρλο Αντσελότι.
«Σικέ το ματς», θα έλεγε ίσως αν ζούσε ο Παζολίνι, ο άνθρωπος που είχε δηλώσει κάποτε ότι «μετά τη λογοτεχνία και το σεξ, το ποδόσφαιρο είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις». Ακόμα και πάνω από το σινεμά δηλαδή…