«Η σαγήνη τελείωσε, τα μάγια όμως κρατάνε»: Το έπος του Μοχάμεντ Άλι συναρπάζει ακόμα

μοχάμεντ αλι Facebook Twitter
Ο Μοχάμεντ Άλι ήταν ένα χαρισματικό σύμβολο και ένα υπέρλαμπρο αστέρι που υπερέβαινε το σύμπαν της πυγμαχίας, θέτοντας ο ίδιος τους κανόνες της δημόσιας εικόνας του. Φωτ.: ΑΡ
0

Ήταν για δεκαετίες ένας από τους πιο διάσημους και πιο εκτεθειμένους στην κοινή θέα ανθρώπους στον πλανήτη. Ήταν σίγουρα ο πιο αναγνωρίσιμος αθλητής στον κόσμο.

Ήταν ένα έμβλημα, ένα παγκόσμιο είδωλο που δοξάστηκε αλλά και κατακρίθηκε για τον πληθωρικό και ασυμβίβαστο τρόπο που τον χαρακτήριζε τόσο μέσα όσο και (πολύ περισσότερο) έξω από το ρινγκ, καθώς βρέθηκε στο επίκεντρο εξαιρετικά κρίσιμων πολιτικών, κοινωνικών, φυλετικών και θρησκευτικών εντάσεων που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στην πατρίδα του αλλά και παντού.

Η ζωή, το έργο, οι ιδέες και οι μεγάλες αντιφάσεις του (ελάχιστα πράγματα στην πορεία του εξάλλου υπήρξαν μικρά, ταπεινά ή χαμηλότονα) καταγράφηκαν σε εξοντωτικό βαθμό όσο ζούσε αλλά και μετά τον θάνατό του σε ηλικία εβδομήντα τεσσάρων ετών πριν από πέντε χρόνια.

Το 2019 κυκλοφόρησε το εξαιρετικό βιογραφικό ντοκιμαντέρ δύο επεισοδίων του HBO με τίτλο What’s my name: Muhammad Ali, ενώ πριν από έναν μήνα μόλις έκανε πρεμιέρα στο Netflix το επίσης αξιόλογο και πολύ ενδιαφέρον Blood Brothers: Malcolm X & Muhammad Ali, το οποίο εστιάζει στη δραματική σχέση του με τον ριζοσπάστη πολιτικό ηγέτη, ο οποίος αποξενώθηκε από την (αγρίως αμφιλεγόμενη) πολιτική-θρησκευτική οργάνωση «Έθνος του Ισλάμ», στο οποίο είχε προσηλυτιστεί ο Άλι αλλάζοντας το όνομά του, και στη συνέχεια εκτελέστηκε από μέλη του.

«Όποιος στρέφεται εναντίον του Έθνους του Ισλάμ και του ηγέτη του Ελάιζα Μοχάμεντ, τέτοιο τέλος θα έχει», ήταν το σχόλιο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών για την εν ψυχρώ δολοφονία του πρώην αδελφικού του φίλου.

Ούτε αγιογραφικό ακριβώς, αλλά ούτε επικριτικό ή αδιάκριτο, πέρα από τους θριάμβους και τις αναταράξεις μιας απίστευτης διαδρομής, το ντοκιμαντέρ δεν διστάζει να φωτίσει και τις σκιές, τα παραπτώματα, τις αμαρτίες –μικρές και μεγάλες– του ανθρώπου που γεννήθηκε με το επιβλητικό όνομα Κάσιος Μαρκέλλος Κλέι.

Τι άλλο έχει μείνει να ειπωθεί για τον Μοχάμεντ Άλι μετά από τόσες ταινίες, μετά από τόσα ντοκιμαντέρ και τόσες μυθοπλασίες; Κι όμως, το διάρκειας οκτώ παρά κάτι ωρών (σε τέσσερα μέρη) νέο ντοκιμαντέρ του Κεν Μπερνς που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό τα λέει όλα ή, έστω, τα πιο σημαντικά στοιχεία που οφείλει να παρουσιάσει η κινηματογραφική μονογραφία μιας τέτοιας προσωπικότητας με τον πιο συναρπαστικό και συγχρόνως τον πιο νηφάλιο τρόπο.

Όπως με κάθε θέμα και κάθε πρόσωπο στο οποίο εστιάζει κάθε τόσο ο σπουδαίος δημιουργός –από την τζαζ και την κάντρι μουσική μέχρι τον Πόλεμο στο Βιετνάμ και το συγκλονιστικό περσινό του ντοκιμαντέρ για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ–, το Muhamamad Ali είναι υπόδειγμα διαχείρισης αρχειακού υλικού (εξαιρετικά πλούσιου εν προκειμένω), εκλεκτικό και υπεύθυνο στην επιλογή των «ομιλούντων κεφαλών», ενδελεχές, ακριβολόγο, μετρημένο, αλλά επίσης μεγαλόπνοο, εξαντλητικό ως προς το αντικείμενό του, επικής κλίμακας και εν τέλει οριστικό.

Μοχάμεντ Άλι Μάλκολμ Χ Facebook Twitter
O Μοχάμεντ Άλι με τον Μάλκολμ Χ το 1964. Φωτ.: ΑΡ

Ούτε αγιογραφικό ακριβώς, αλλά ούτε επικριτικό ή αδιάκριτο, πέρα από τους θριάμβους και τις αναταράξεις μιας απίστευτης διαδρομής, το ντοκιμαντέρ δεν διστάζει να φωτίσει και τις σκιές, τα παραπτώματα, τις αμαρτίες –μικρές και μεγάλες– του ανθρώπου που γεννήθηκε με το επιβλητικό όνομα Κάσιος Μαρκέλλος Κλέι, στην πορεία όμως το αποκήρυξε ως «όνομα σκλάβου», επηρεασμένος από το επαναστατικό και ρηξικέλευθο πνεύμα της εποχής του αλλά και από τη φλογερή ρητορική της οργάνωσης (σέχτας; επιχείρησης;) του Ελάιζα Μοχάμεντ.

Ο Μοχάμεντ Άλι ήταν όμως ήδη ένα χαρισματικό σύμβολο και ένα υπέρλαμπρο αστέρι που υπερέβαινε το σύμπαν της πυγμαχίας από πριν, θέτοντας ο ίδιος τους κανόνες της δημόσιας εικόνας του με ένα σαγηνευτικό και πρωτόγνωρο μείγμα έπαρσης, σαρκασμού, χιούμορ, ποίησης, επαναστατικότητας και διαρκούς χειραγώγησης των μέσων.

«Ο Κάσιους Κλέι είναι ένας κλίβανος φυλετικής περηφάνιας, μιας περηφάνιας πυρακτωμένης από τις μνήμες εκατομμυρίων εγκαυμάτων», σημείωνε επιφανής Αμερικανός αρθρογράφος των αρχών της δεκαετίας του ’60. Η ειρωνεία είναι ότι αργότερα, όταν η φήμη του κατέκτησε όλον τον κόσμο, στις κατά καιρούς περιοδείες του στις αραβικές χώρες (ο συνταγματάρχης Καντάφι είχε κηρύξει μέρα εθνικού πένθους την επόμενη της παρθενικής ήττας του Άλι από τον Τζο Φρέιζερ) και στην Αφρική αναφερόταν συνήθως ως «Μοχάμεντ Άλι Κλέι» για να μη συγχέεται με άπειρους άλλους μουσουλμάνους που είχαν το ίδιο όνομα.

atlanta ali Facebook Twitter
Για τον περισσότερο κόσμο, η τελευταία εικόνα του Μοχάμεντ Άλι είναι εκείνη η συγκλονιστική σκηνή που ανάβει με τρεμάμενο χέρι και ήδη καταβεβλημένος από τη νόσο του Πάρκινσον τη δάδα στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Ατλάντα το 1996.

Ο συνειδητοποιημένος και ιδεαλιστής Άλι, ο άνθρωπος που αρνήθηκε να υπηρετήσει στο Βιετνάμ ρισκάροντας όχι μόνο την καριέρα αλλά και την ελευθερία του, απεδείχθη πιο ευάλωτος στις αδυναμίες και στους πειρασμούς από τον νεανικό και άγουρο εαυτό του.

«Την επόμενη φορά που θα παντρευτώ, θα είναι με ένα κορίτσι γύρω στα δεκαεφτά-δεκαοκτώ, ένα κορίτσι που θα μπορώ να αναθρέψω εγώ σύμφωνα με τον δικό μου τρόπο σκέψης», είχε δηλώσει μετά το άδοξο τέλος του πρώτου του γάμου (θα ακολουθούσαν άλλοι τρεις). Και αυτό ακριβώς έκανε, μόνο που η δεύτερη σύζυγός του ήταν μόλις δεκαέξι όταν τη γνώρισε. Δεν παρέλειψε όμως στη συνέχεια να την απατά κι εκείνη συστηματικά, όπως και την επόμενη.

Για τον περισσότερο κόσμο, η τελευταία εικόνα του Μοχάμεντ Άλι είναι εκείνη η συγκλονιστική σκηνή που ανάβει με τρεμάμενο χέρι και ήδη καταβεβλημένος από τη νόσο του Πάρκινσον τη δάδα στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Ατλάντα το 1996, παρότι έζησε για τριάντα χρόνια ακόμη.

Όπως μας θυμίζει όμως αυτό το ντοκιμαντέρ, δεν έπαψε ποτέ μέσα του να είναι εκείνος που, σύμφωνα με τους δικούς του στίχους, «αιωρείται σαν πεταλούδα, αλλά τσιμπάει σαν μέλισσα». Ή, όπως λένε οι στίχοι που έγραψε ο Αμερικανός ποιητής Wole Soyinka την ημέρα του θανάτου του, «η σαγήνη τελείωσε, τα μάγια όμως κρατάνε ακόμα».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Daily / Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Η αυτοτελής σειρά κατορθώνει να λειτουργεί συγχρόνως ως ιστορική αναπαράσταση, ως συνταρακτικό δράμα, ως καθηλωτικό θρίλερ, ακόμα και ως δραματοποιημένο true crime, ειδικά για τους θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πολυσύνθετες πτυχές του ένοπλου αγώνα στη Βόρεια Ιρλανδία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Daily / Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται το πρώτο μεγάλο συνέδριο για την κινηματογραφική κριτική στην Ελλάδα, που θα διεξαχθεί από την Πέμπτη ως και το Σάββατο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Παραπονεμένα λόγια: Είναι σκληρό να ζεις καθημερινά στο πετσί σου την «τυραννία της μειοψηφίας» 

Daily / Παραπονεμένα λόγια: Είναι σκληρό να ζεις καθημερινά στο πετσί σου την «τυραννία της μειοψηφίας» 

Η επανεκλογή του Τραμπ έχει αλλάξει ξαφνικά τον τόνο της δημόσιας συζήτησης, κάνοντάς την πολύ πιο φιλική ως προς τις θέσεις της «λαϊκίστικης δεξιάς».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έκανε τελικά κακό στην Κάμαλα Χάρις η κουστωδία των διάσημων που την στήριξαν;

Daily / Έκανε τελικά κακό στην Κάμαλα Χάρις η κουστωδία των διάσημων που τη στήριξαν;

Στην Ελλάδα, πάντως, οι διασημότητες συχνά δεν κάνουν τον κόπο καν να δηλώσουν επίσημα την εκλογική στήριξή τους. Απλά, βάζουν υποψηφιότητα οι ίδιοι και οι ίδιες και εκλέγουν απευθείας τους εαυτούς τους σε θέσεις βουλευτών και ευρωβουλευτών.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το «πογκρόμ» στο Άμστερνταμ και οι λέξεις που χάνουν το νόημά τους

Daily / Το «πογκρόμ» στο Άμστερνταμ και οι λέξεις που χάνουν το νόημά τους

Μια συντονισμένη απόπειρα να παρουσιαστούν οι φανατικοί οπαδοί της Μακάμπι ως αθώα θύματα ή και ήρωες ακόμα, παρά τις επιθέσεις και τις προκλήσεις στις οποίες προέβησαν πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα της ομάδας τους εναντίον του Άγιαξ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ελληνικές σειρές των 90s: comfort zone ή ζώνη του λυκόφωτος;

Daily / Ελληνικές σειρές των '90s: Comfort zone ή ζώνη του λυκόφωτος;

Οι τηλεοπτικές σειρές της πρώτης δεκαετίας των ιδιωτικών καναλιών φαίνονται να έχουν υποκαταστήσει σ’ ένα μεγάλο κοινό τον ρόλο που έπαιζαν για μισό αιώνα σχεδόν οι ελληνικές ταινίες της ακμής του βιομηχανικού σινεμά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Στο μεταξύ, η Γάζα πεθαίνει 

Daily / Στο μεταξύ, η Γάζα πεθαίνει 

«Το Ισραήλ πάνω απ' όλα», έγραψε με εθνικοσοσιαλιστικό ρίγος, αν και ιστορικός του Ολοκαυτώματος, ο Αριέλ Λεκαδίτης αμέσως μετά (και παρά) την ανακοίνωση του εκδοτικού του οίκου ότι διακόπτει τη συνεργασία τους εξαιτίας «των χυδαίων αναρτήσεών του».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η παλιά παραλιακή και η σύγχρονη «Αθηναϊκή Ριβιέρα»

Daily / Η παλιά παραλιακή και η σύγχρονη «Αθηναϊκή Ριβιέρα»

Μια ονομασία που μοιάζει συγχρόνως νεοπλουτίστικη και φτωχομπινέδικη, ειδικά σε όσους από εμάς μεγαλώσαμε στα Νότια και δεν νιώσαμε ποτέ ότι υπήρχε ανάγκη ούτε για τόσο ισοπεδωτική «ανάπλαση» ούτε και για τέτοιους τουριστικούς ευφημισμούς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ