ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕ Η ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ, λίγες μέρες αφού είχε κλείσει τα 47 της χρόνια, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ίσως ότι μια μέρα θα ήταν μία από τα πιο αναγνωρίσιμες μορφές στον πλανήτη – πανταχού παρούσα και ανεξίτηλα ραμμένη εδώ και πολλές δεκαετίες στο ύφασμα της μαζικής κουλτούρας. Ή μήπως θα μπορούσε;
Σε αυτό το νέο (ακόμα ένα) ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την τέχνη της, που προβάλλεται στην πλατφόρμα Amazon Prime και βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα ημερολόγια, τις επιστολές και τα σημειωματάριά της, την «ακούμε» να δηλώνει λίγο πριν από το τέλος: «Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Πρέπει ωστόσο να αντιμετωπίσω το πικρό γεγονός ότι ακόμα κι αν είχα πολλές ζωές να ζήσω, και πάλι δεν θα ήταν αρκετές για να ζωγραφίσω όλα αυτά που θέλω… Τι είναι χαρά; Είναι η δημιουργία που γεννιέται από την ανακάλυψη. Πιστεύω ότι μετά τον θάνατό μου, θα γίνω το μεγαλύτερο "σκατό" [caca] στον κόσμο…».
Το σώμα της θα αποτελούσε μια μόνιμη πηγή πόνου για όλη της την ζωή, αλλά το ελεύθερο πνεύμα και η ψυχή της παγιδεύτηκαν μόνο προσωρινά.
Η φωνή που ακούγεται σε όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ δεν ανήκει στη σπουδαία Μεξικάνα ζωγράφο αλλά στην ηθοποιό Φερνάντα Ετσεβαρία ντελ Ριβέρο και αποδίδει με συναισθηματική αμεσότητα τις χαρές, τις λύπες, τους καημούς, τους πόθους, την άγρια ευφυΐα και το αθυρόστομο πνεύμα της Κάλο, σε μια εξαιρετική δουλειά που συνδυάζει το πλούσιο, ασπρόμαυρο αρχειακό υλικό (η Φρίντα στην Αμερική, με ή χωρίς τον Ντιέγκο Ριβέρα, η Φρίντα με τον Τρότσκι, η Φρίντα στο Παρίσι, η Φρίντα στο εργαστήριό της, ένα με τα έργα της) με την πολύχρωμη φαντασμαγορία της ζωγραφικής της, η οποία εδώ ζωντανεύει με ευαισθησία και κομψότητα μέσα από τις τεχνικές του animation: η ουρά ενός τσιουάουα κουνιέται, τα φύλλα ενός φυτού ξεδιπλώνονται και λικνίζονται, η γη ραγίζει.
Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, υπάρχει μια ζωηρή αλληλεπίδραση μεταξύ των vintage ασπρόμαυρων πλάνων και της αιώνιας ακτινοβολίας της παλέτας της.
Η αφήγηση είναι γραμμική και ξεκινά από την αρχή. Από τον άθεο, καλλιεργημένο πατέρα και την βαθιά θρησκευόμενη μητέρα, από την πολιομυελίτιδα που την χτύπησε μικρή, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο και από το σφοδρότατο ατύχημα που της συνέβη το 1925 και παραλίγο να την αποτελειώσει στα 18 της.
Το σώμα της θα αποτελούσε μια μόνιμη πηγή πόνου για όλη της την ζωή, αλλά το ελεύθερο πνεύμα και η ψυχή της παγιδεύτηκαν μόνο προσωρινά. Θα ακολουθούσε η αγάπη για τη ζωγραφική, η πολυκύμαντη σχέση με τον Ριβέρα, ο ακόρεστος ερωτικός της οίστρος, η επαναστατική φλόγα που δεν έσβησε ποτέ, οι μικροί θρίαμβοι, οι μεγάλες απογοητεύσεις, η βαθιά δυσανεξία προς τους πάσης φύσεως προνομιούχους έχοντες και κατέχοντες, από τους «πλούσιους και ηλίθιους gringos» μέχρι τους επαναστάτες της πολυθρόνας και την «παρακμιακή μπουρζουαζία» των πιο επιφανών εκπροσώπων του Σουρεαλισμού.
FRIDA - Official Trailer | Prime Video