ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ περίπου, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ο διάσημος κωμικός Γουίλ Φέρελ έλαβε ένα email από τον παλιό του φίλο και συνεργάτη (στο Saturday Night Live αλλά και σε διάφορα άλλα πρότζεκτ), τον 61χρονο τότε σεναριογράφο Άντριου Στιλ, ο οποίος του έγραφε: «Έχω γεράσει πλέον, αλλά όσο γελοίο και αχρείαστο κι αν φαίνεται, οφείλω να αναφέρω ότι έχω ξεκινήσει την διαδικασία μετάβασης για να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου ως γυναίκα».
Μόλις πέρασε η αρχική έκπληξη (ο φίλος του όχι μόνο δεν είχε κάνει ποτέ κάποια τέτοια νύξη αλλά επίσης, όπως λέει ο Φέρελ σ’ αυτό το ιδιαίτερο road movie, ήταν κάποιος που ως εμφάνιση και ως συμπεριφορά, δεν θα μπορούσε να τον φανταστεί κανείς με γυναικεία αμφίεση) οι δύο φίλοι συναντήθηκαν με στόχο τη μεταξύ τους διαχείριση αυτής της νέας πραγματικότητας.
Μερικές φορές, ο ήπιος και στοχαστικός διδακτισμός, όταν κινείται από τόσο ευγενείς προθέσεις, λειτουργεί σαν βάλσαμο.
Εκείνη την πρώτη συνάντηση του Φέρελ με τη Χάρπερ Στιλ, όπως λέγεται πλέον, ακολούθησαν κι άλλες μέχρι που αναδύθηκε η ιδέα αυτού του ντοκιμαντέρ. Στη Χάρπερ άρεσε πάντα να ταξιδεύει στα πιο απίθανα σημεία της αμερικανικής επικράτειας, με ιδιαίτερη προτίμηση στα πιο λούμπεν και «χύμα» μέρη που μπορεί να πετύχει κανείς.
Αυτό όμως συνέβαινε όταν κυκλοφορούσε με δερμάτινο μπουφάν, τζιν και αρβύλες και πολύ προτού αποφασίσει να ξεκινήσει τη διαδικασία φυλομετάβασης. Πόσο διαφορετική (και πόσο δύσκολη, πόσο τραυματική αλλά και πόσο επικίνδυνη) θα ήταν η εμπειρία, αν επαναλάμβανε κάτι τέτοιο ως τρανς άτομο; Αποφάσισαν λοιπόν να το κάνουν μαζί αυτό το ταξίδι στη βαθιά ενδοχώρα, και να το καταγράψουν σε όλο του το χαοτικό μεγαλείο, παίρνοντας μαζί τους ένα κινηματογραφικό συνεργείο. Τον λογαριασμό ανέλαβε ευχαρίστως το Netflix.
Πέρα από τα απρόοπτα, τα δυσάρεστα, τα ευχάριστα, τα σπαρταριστά, τα αμήχανα περιστατικά που τους τυχαίνουν σ’ αυτή τη διαδρομή, αυτό που μένει πιο πολύ στον θεατή (και περισσότερο ίσως στον στρέιτ/cis άρρενα θεατή, ο οποίος καλείται να μπει στη θέση του Φέρελ και να διαχειριστεί κι ο ίδιος τις απορίες και τις προκαταλήψεις του), είναι η επικοινωνία ανάμεσα τους: οι στοχασμοί, οι ψιλοκουβέντες, τα αστεία, τα σοβαρά. Η Χάρπερ ξέρει καλά ότι δεν πρόκειται για μια «αυθεντική» έξοδό του στο άγνωστο, από τη στιγμή που συνοδεύεται από έναν σταρ κι από ένα συνεργείο.
Και κάποια στιγμή, ζητάει να πάει αρχικά μόνος του σ’ ένα «κωλόμπαρο» (όχι με την κακή έννοια) στην Οκλαχόμα όπου συχνάζουν μηχανόβιοι, απόκληροι της ζωής και φανατικοί οπαδοί του Τραμπ. Προς μεγάλη του έκπληξη όμως, το «περιθωριακό» αυτό περιβάλλον αποδεικνύεται πολύ πιο φιλικό από άλλα, πιο οικογενειακά μέρη. Όπως ένα αχανές μπριζολάδικο στο Τέξας, όπου ο Φέρελ έχει την ατυχή έμπνευση να συνοδέψει τη Χάρπερ ντυμένος Σέρλοκ Χολμς και η υποδοχή του κοινού είναι από ψυχρή ως ευθέως εχθρική.
Ως γνωστόν, οι άνθρωποι φοβούνται αυτό που δεν γνωρίζουν. Και μπορεί αυτή η ταινία –που μοιάζει πιο πολύ με χειρονομία και με κάλεσμα για αποδοχή και συμπερίληψη, πέρα από εύκολα σλόγκαν, παρά με συγκροτημένο ντοκιμαντέρ– να μην είναι παρά μια ψυχαγωγική «προσομοίωση» της πραγματικότητας, αφότου την παρακολουθήσει κανείς όμως, δεν μπορεί κατόπιν να επικαλείται άγνοια. Μερικές φορές, ο ήπιος και στοχαστικός διδακτισμός, όταν κινείται από τόσο ευγενείς προθέσεις, λειτουργεί σαν βάλσαμο.
Will & Harper | Official Trailer | Netflix
