ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ που θυμάμαι στη βιβλιοθήκη των γονιών μου ήταν ένα πράσινο δερματόδετο ογκώδες βιβλίο που απ’ έξω έγραφε η «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια του Σεξ». Ποτέ κανείς από τους δυο ή από την υπόλοιπη οικογένεια δεν μου είπε να μην το ξεφυλλίσω. Κανείς δεν με μάλωσε ή δεν με απέτρεψε από το να κοιτάξω –και μια και δυο και τρεις φορές- τις απολύτως ιατρικά δοσμένες εικόνες της γυναικείας και της αντρικής ανατομίας εκείνου του βιβλίου. Υπήρχε πάντα εκεί, στα χαμηλότερα ράφια, προφανώς για να το φτάνω.
Και πάνε άπειρα χρόνια από τότε που και οι δυο μου γονείς –τόσο αθώα, αλλά απερίγραπτα συντονισμένα τώρα που το ξανασκέφτομαι- ξεκίνησαν να μου μιλάνε για το σώμα. Το δικό μου και των άλλων. Το δικό μου και των αγοριών. Της μαμάς και του μπαμπά.
Καμία σχέση με εκείνες τις αμήχανες κουβέντες που γίνονται άπαξ και μετά τρώγεσαι από ντροπή και απορίες. Όχι. Εδώ είχε ξεκινήσει ένα διπλοκέντημα που άρχιζε με τις βιολογικές διαφορές και κάθε λίγο επανερχόταν με μία απολύτως φυσιολογική κουβέντα για το τι πρέπει να κάνω αν κάποιος με ακουμπήσει χωρίς να το θέλω, αν κάπως νιώσω δυσάρεστα για οτιδήποτε. Παραδόξως, θυμάμαι να ρωτάω καθόλου εξτρίμ, καθόλου δύσκολα πράγματα, όπως «πού χωράει το μωρό στην κοιλιά» και γιατί οι γυναίκες στο σπίτι έχουν στήθος και εγώ όχι αφού ανήκουμε στο ίδιο φύλο.
«Γραφικότητες» θα πουν κάποιοι και θα θεωρήσουν το ζήτημα λήξαν. Κι όμως, αυτές οι «γραφικότητες» ήταν που εμπόδιζαν τους δασκάλους χρόνια τώρα να ανοίξουν το στόμα τους, όταν έπρεπε. Αυτές οι «γραφικότητες» και άλλες παθογένειες της αγίας ελληνικής οικογένειας ευθύνεται για το ρεσιτάλ άγνοιας και παραλογισμού που καθημερινά δίνεται σε σελίδες τύπου «Μανούλες του Facebook».
Σ’ αυτές τις «γραφικότητες» χρωστάμε το πηχτό σκοτάδι στο οποίο κολυμπάνε αγόρια και κορίτσια που πηγαίνουν άκλαφτα στα ρηχά.
Μέχρι να φτάσω στην Α’ Δημοτικού δεν υπήρχε κάτι «απαγορευμένο» που δεν γνώριζα, μέσες άκρες έστω. Πώς γίνονται τα παιδιά, γιατί η –νεότατη ακόμη τότε- γιαγιά μου και η μαμά πονούσαν κάθε μήνα και έμοιαζαν κάπως κουρασμένες, γιατί η κοιλιά της θείας μεγάλωνε με συνέπεια κάθε μέρα και στο σπίτι χαίρονταν για το μωρό που έρχεται, γιατί ο θείος κυνηγούσε τον ξάδερφο μου, γελώντας λίγο, από τουαλέτα σε τουαλέτα.
Επίσης, ποτέ δεν με απέκλεισαν από δύσκολες συζητήσεις. Όταν άλλος συγγενής ενημέρωσε τον πατέρα μου ότι ο εξάδελφος έλκεται από τα αγόρια, θυμάμαι κάποια μεγάλα τραπέζια με πολλή συζήτηση, αλλά ούτε δράματα ούτε στενοχώριες.
[Θυμάμαι ακόμα ότι κάποτε ο εκπαιδευτικός που μας έκανε Θρησκευτικά, με έκανε από μικροφώνου ρεζίλι, γιατί κόμπιασα στην προσευχή και μετά το «Βασιλεύ, ουράνιε παράκλητε το Πνεύμα της Αληθείας», δεν θυμόμουν λέξη! Είχε φροντίσει μάλιστα να καλέσει και τη μητέρα μου να την επιπλήξει που δεν με έστελναν κατηχητικό. Άλλες προτεραιότητες...].
Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80. Δυστυχώς, πολύ σύντομα ανακάλυψα ότι όλο αυτό αφορούσε μόνο το σπίτι μας. Στο σχολείο πολλά παιδιά ξεχώριζαν τα αγόρια από τα κορίτσια από το μήκος των μαλλιών (!). Επίσης, αν υπήρχε ενημέρωση από το σπίτι έφτανε μέχρι ενός σημείου. Μέλισσες και λουλουδάκια είχαν κάνει τη δύσκολη δουλειά για πολλές από τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές μου και στα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου η ίδια δουλειά γινόταν από τα τσοντοπεριοδικά που «γύριζαν» το σχολικό συγκρότημα από χέρι σε χέρι. Λαμπρά.
Με μία και μοναδική εξαίρεση –καλή της ώρα, όπου κι αν είναι- μία καθηγήτρια στο Λύκειο, δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν εκπαιδευτικό να τόλμησε να ανοίξει θέμα μέσα στην τάξη για το σεξ. Για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Για τη διαστροφή που έκτοτε τριγύριζε τα σχολεία. [Ας πούμε, δεν ξεχνάω ποτέ την τρεχάλα που ρίξαμε με άλλες δύο συμμαθήτριες, όταν καταλάβαμε ότι δύο τύποι μας ακολουθούσαν από την ώρα που βγήκαμε από το φροντιστήριο]. Εδώ κολλάει το «ποτέ κανείς» (και καμιά!).
Και τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, γίνονταν αλλεπάλληλες (πολιτικές) συζητήσεις επί συζητήσεων για το αν χρειάζεται να μπει ως μάθημα η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία. Με το AIDS να καραδοκεί στη γωνία και μετά από κάτι τηλεοπτικούς μαραθώνιους, κάτι πήγε να αλλάξει, καθώς μέσω του μαθήματος της Βιολογίας έγινε μια απόπειρα, αλλά, επί της ουσίας «μηδέν».
Βοούσαν τότε οι αστικές γειτονιές για την κόρη του τάδε που έμεινε έγκυος στην πενταήμερη και παντρεύτηκε άρον – άρον, για τον γιο της διπλανής που από κάπου «τσίμπησε» ένα αφροδίσιο και τώρα τρέχει με φάρμακα και ιστορίες και γενικώς ο μήνας συνέχιζε να έχει «9» με ζωές ανθρώπων που (ψιλο)καταστρέφονταν από άγνοια και «φορετή» ντροπή.
Από τη μέρα που τέλειωσα το σχολείο κύλησαν σχεδόν 23 χρόνια. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα, χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι σε κάποια Μπανανία (μη γελάτε όλοι μαζί). Στις ειδήσεις, ανά λίγους μήνες, η επικαιρότητα μιλά για κάποια νεαρή γυναίκα που κάπου άφησε / πέταξε / σκότωσε το μωρό της από κάποια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Για κάποιο παιδί που βιάστηκε / παρενοχλήθηκε από κάποιον συγγενή / φίλο / άγνωστο.
Τέλος πάντων, σ’ αυτή τη χώρα, που φέτος θα γίνει μία προσπάθεια να μπει από την κυρία είσοδο των σχολείων, έστω και ως νέα θεματική ενότητα η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ένα κάποιο θεοφοβούμενο δίκτυο υπό την ονομασία «Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών» έχει πήξει το διαδίκτυο με την ανοησία του. Έχει διανείμει σχετικό υλικό που λέει ότι «Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση Είναι Υπόθεση της Οικογένειας» και καλεί τους γονείς να μην αφήσουν να μολυνθούν ηθικά και πνευματικά τα παιδιά τους (sic).
Ποιοι είναι αυτοί; Καθώς παραμένω αμετανόητα προς επίπληξη γιατί δεν θυμάμαι προσευχές, τους αναζητώ στο διαδίκτυο, για να ανακαλύψω διάφορα δελτία Τύπου που καλούν σε ξεσηκωμό για τη Eurovision και το... σατανικό τραγούδι που εκπροσώπησε την Κύπρο φέτος, που εμετιούν με το ενδεχόμενο αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, που σκούζουν για τις αμβλώσεις και τα δικαιώματα των εμβρύων.
Η «συσπείρωση» αυτή μαζί με το δίκτυο «Μαμά, μπαμπάς και παιδιά» (σ.σ.: δεν υπάρχει κανένα άλλο είδος οικογένειας εκτός από τη «μαμά», τον «μπαμπά» και τα παιδιά, εννοήσαμε) καλεί σε συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Παιδείας την επόμενη Δευτέρα και προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για το ειδικό μάθημα.
Στις ιστοσελίδες τους επίσης υπάρχει και σε εκτυπώσιμη μορφή και δήλωση απαλλαγής από το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, έτοιμη, γραμμένη, πρωτοκολλημένη για τους γονείς που θεωρούν ότι θίγονται οι προσωπικότητες των ιδίων και των παιδιών τους από την εισαγωγή του συγκεκριμένου μαθήματος...
«Γραφικότητες» θα πουν κάποιοι και θα θεωρήσουν το ζήτημα λήξαν. Κι όμως, αυτές οι «γραφικότητες» ήταν που εμπόδιζαν τους δασκάλους χρόνια τώρα να ανοίξουν το στόμα τους, όταν έπρεπε. Να απαντήσουν σε ερωτήσεις, όταν η οικογένεια αδυνατούσε / δεν ήθελε / ντρεπόταν / είχε συμφέρον (ναι, συμφέρον!) να μη μιλήσει. Αυτές οι «γραφικότητες» και άλλες παθογένειες της αγίας ελληνικής οικογένειας ευθύνεται για το ρεσιτάλ άγνοιας και παραλογισμού που καθημερινά δίνεται σε σελίδες τύπου «Μανούλες του Facebook».
Σ’ αυτές τις «γραφικότητες» χρωστάμε το πηχτό σκοτάδι στο οποίο κολυμπάνε αγόρια και κορίτσια που πηγαίνουν άκλαφτα στα ρηχά.
Και φυσικά, όταν από τους συγκεκριμένους ιστότοπους καθίσταται σαφές ότι η «Υιοθεσία από Ομόφυλα Ζευγάρια είναι ένα Κοινωνιολογικό Έγκλημα» και ότι οι «θεραπείες της ομοφυλοφιλίας» καλώς υπάρχουν, ας μην είμαστε ήσυχοι αναφορικά με το «τι» θίγει τις προσωπικότητες «ποιών»...
Σε κάθε περίπτωση, το παρήγορο είναι ότι φαινομενικά η επίσημη Εκκλησία –αν και την επικαλούνται συχνά και οι δύο δικτυώσεις, διευκρινίζουν, ωστόσο, ότι κανείς ιερωμένος δεν συμμετέχει στην αρθρογραφία τους- δεν εμφανίζεται πουθενά και δεν φαίνεται να ευλογεί όλη αυτή την προτροπή προς την άγνοια και τις εγκληματικές θεραπείες διόρθωσης σεξουαλικού προσανατολισμού.
Απομένει να φανεί, αν εν έτει 2021, η ειδική θεματική ενότητα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης θα αντέξει στα σχολεία και το αρμόδιο Υπουργείο θα εμμείνει στην απόφασή του για το πλέον αναγκαίο μάθημα.
