Ο πολιτιστικός οργανισμός Atopos CVC εγκαινίασε τον προηγούμενο μήνα έναν διάλογο με τη σύγχρονη γενιά καλλιτεχνών του tumblr και των social media, γύρω από την απεικόνιση του γυμνού ανθρώπινου σώματος. Πρώτος καλεσμένος ήταν ο ταλαντούχος Ελληνο-ουκρανός David Marinos. Ο 16χρονος καλλιτέχνης εντυπωσίασε με τη δουλειά που παρουσίασε, η οποία θα εκτίθεται ως τις 26 Νοεμβρίου, ενώ ο διάλογος συνεχίζεται με την επόμενη καλεσμένη, την Clo'e Floirat.
Πλέον πιστεύω ότι κάποιος είναι πολύ πιο παραγωγικός όταν βρίσκεται σε άβολες καταστάσεις σε σχέση με την ευκολία του να ξέρει τι θα προκύψει μετά. Αν δεν υπάρχει πρόσκληση, δεν υπάρχει ανάγκη να δημιουργήσεις.
Η Γαλλίδα Clo'e που θα "καταλάβει" το κτίριο του οργανισμού στο Μεταξουργείο στις 3 Δεκεμβρίου, είναι κριτικός τέχνης και καλλιτέχνις. Συνδυάζει τη συγγραφή με τη ζωγραφική και την κριτική διάθεση, καταλήγοντας σε αυτό που η ίδια ονομάζει "drawing Crit' writing", και σχολιάζει με το δικό της ιδιόμορφο τρόπο γεγονότα από τον χώρο της σύγχρονης τέχνης και της επικαιρότητας. Έχοντας συνεργαστεί και παλιότερα με την Atopos, ανυπομονεί να βρεθεί στην Αθήνα, όπως μας είπε σε μια σύντομη συνομιλία που είχαμε μαζί της.
Ζεις στο Παρίσι, όπου δουλεύεις, μεταξύ άλλων, για την Colette, πιθανότατα το πιο χιπ κατάστημα μόδας της πόλης. Με άλλα λόγια η καθημερινότητά σου είναι μεταξύ ανθρώπων που ορίζουν τις τάσεις της μόδας. Πώς καταφέρνεις να τις αποδομείς μέσα από τη δική σου τέχνη;
Έχω διδαχθεί στις σχολές τέχνης και ντιζάιν ότι κάθε πρόταση από κάθε πελάτη μπορεί να οδηγήσει σε ένα δυνητικά ενδιαφέρον πρότζεκτ. Εναπόκειται σε σένα να το φέρεις εις πέρας. Δεν λέω ότι αυτή η γενίκευση ισχύει για το καθετί, αλλά μου αρέσει να σκέφτομαι με αυτό τον τρόπο. Φιλοδοξία μου σε ό, τι κάνω είναι να ανοίγω διαλόγους. Το να σχεδιάζω για την Colette μπορεί να φαίνεται τελείως άσχετο με το να γράφω για έντυπα τέχνης, αλλά δεν είναι έτσι αν αναλογιστούμε ότι ένα όραμα μπορεί να εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική, το γράψιμο, το τραγούδι, την υποκριτική, σε συνεργασίες διαφορετικών καλλιτεχνικών εκφάνσεων. Αυτό ισχύει και στη μόδα αλλά και σε όλη τη διανόηση.
Ένα από τα διακριτά χαρακτηριστικά της δουλειάς σου είναι ο σαρκασμός. Σαρκάζεις και αυτοσαρκάζεσαι γενικότερα στη ζωή σου;
Ω ναι! Γεννήθηκα μέσα στον σαρκασμό. Ο σαρκασμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βλάψει και να προσβάλει κάποιον ή με πιο δημιουργικές προθέσεις. Πιστεύω ότι ένας κριτικός πρέπει να είναι περισσότερο δημιουργικός παρά καταστροφικός, γιατί η κριτική οφείλει να είναι το μέσο παρά ο σκοπός ο ίδιος. Η ειρωνεία, το χιούμορ, η ασέβεια και εν τέλει ο σαρκασμός σε βοηθούν να πάρεις αποστάσεις και σου επιτρέπουν να σκεφτείς έξω από κουτάκια - αυτό για μένα είναι το κλειδί. Είναι το στοιχείο που μου αρέσει ιδιαίτερα στη χρήση του σχεδίου ως εργαλείου κριτικής. Μια ζωγραφιά μένει ανοιχτή σε ερμηνείες και προκαλεί δημιουργική σκέψη. Ο θεατής και ο αναγνώστης έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν ενεργά κινητοποιώντας τη δική τους θεώρηση. Το σχέδιο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ο σκοπός αλλά ο μεσάζων που καλλιεργεί το "πνεύμα κριτικής" του κοινού.
Περιγράφεις αυτό που κάνεις ως "drawing Crit' writing". Πώς καταφέρνεις να κάνεις τέχνη, να ασκείς κριτική στην τέχνη και συγχρόνως να διηγείσαι ιστορίες για την τέχνη;
Όντως ασχολούμαι με όλα αυτά, τα οποία όμως άπτονται του ίδιου πράγματος, περιστρέφονται όλα γύρω από το ευρύ πεδίο της τέχνης. Οπότε δεν έχω αισθανθεί ποτέ σχιζοφρενικά διαπλέκοντάς τα. Το αντίθετο για την ακρίβεια, το να είμαι κριτικός τέχνης, καλλιτέχνης και καλλιτεχνική διευθύντρια που εργάζεται για άλλους καλλιτέχνες είναι ο τρόπος που δουλεύω. Ταξιδεύω πολύ ως σύμβουλος άλλων καλλιτεχνών, κι έτσι ανακαλύπτω τις ιστορίες μου και αντλώ έμπνευση για να σχεδιάζω. Το παρασκήνιο μπορεί να είναι τόσο ενδιαφέρον όσο η ίδια η σκηνή. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο, είναι τέλειο αυτό το πάρε-δώσε. Ο καλλιτέχνης κάνει τέχνη, ο κριτικός γράφει για αυτή, έπειτα ο καλλιτέχνης σχολιάζει την κριτική κ.ο.κ. Εμένα η προσέγγισή μου είναι πάντα πολύ αναρχική: καμία τάξη, καθόλου κανόνες. Η φωνή έχει σημασία.
Έχεις συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Robert Wilson και ο Rufus Wainwright. Τι θαυμάζεις περισσότερο σε αυτούς;
Έχουν και οι δύο απίστευτη ενέργεια στη δουλειά τους, αστείρευτη θέληση να δουλέψουν, πράγμα που με κινητοποιεί και μένα αν και νιώθω ότι έχω το ένα όγδοο αυτής της ενέργειας. Είναι οι σούπερ ήρωές μου, δεν σταματούν ποτέ, δεν αρρωσταίνουν ποτέ, δεν λένε όχι ποτέ, η κάθε μέρα μαζί τους ξεκινά με ένα "φύγαμε"! Με συναρπάζει η ικανότητά τους να διατηρούν σε κάθε νέο τους πρότζεκτ ένα σχεδόν "συνεχές" επίπεδο ποιότητας. Τρελαίνομαι με το βλέμμα του Μπομπ και το χάρισμά του να βλέπει παραπέρα. Και από την ικανότητά του να ενώνει τους πάντες - ανθρώπους με οποιαδήποτε καταγωγή, όλων των ειδικοτήτων, των ηλικιών και των θρησκειών. Επίσης νιώθω σύνδεση με τον Ρούφους μάλλον επειδή είναι και εκείνος ένας "απροσδιόριστος" καλλιτέχνης. Μουσικός, συνθέτης, κλασική μουσική, ποπ, όπερα, μιούζικαλ; Δεν καθηλώνεται εύκολα και αυτό είναι χάρισμα, να μην καθηλώνεσαι. Να είσαι ελεύθερος. Πλέον πιστεύω ότι κάποιος είναι πολύ πιο παραγωγικός όταν βρίσκεται σε άβολες καταστάσεις σε σχέση με την ευκολία του να ξέρει τι θα προκύψει μετά. Αν δεν υπάρχει πρόσκληση, δεν υπάρχει ανάγκη να δημιουργήσεις.
Έχεις σπουδάσει και εργαστεί σε Νέα Υόρκη, Λονδίνο και Παρίσι. Μπορείς να μου αναφέρεις κάποια στοιχεία από αυτές τις πόλεις που αγαπάς;
Αυτό ίσως δεν ισχύει για το Παρίσι, αλλά αυτό που αγαπώ στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Βερολίνο και την Ολλανδία (όπου έχω επίσης ζήσει και σπουδάσει) είναι η κοσμοπολίτικη όψη αυτών των πόλεων, και το γεγονός ότι όλα μοιάζουν πιθανά και αποδεκτά. Αυτό συμβαίνει ειδικά στη Νέα Υόρκη. Ακούγεται κλισέ αλλά τα κλισέ υπάρχουν για κάποιο λόγο. Οι άνθρωποι είναι παραγωγικοί γιατί αλλιώς δεν μπορούν να προοδεύσουν και να πετύχουν πράγματα. Αυτή την ώθηση χρειάζομαι για να εξελίσσω τη δουλειά μου. Όταν δουλεύεις για τον εαυτό σου πρέπει να υποκινείσαι από την ενέργεια της πόλης που ζεις, πράγμα δύσκολο μερικές φορές στο Παρίσι. Επίσης το Παρίσι παραείναι όμορφο για να ζει ένας καλλιτέχνης. Η Νέα Υόρκη και το Βερολίνο, για παράδειγμα, δεν είναι ωραίες πόλεις. Είναι σέξι αλλά όχι όμορφες. Νομίζω προτιμώ το σέξι στοιχείο. Το Λονδίνο σίγουρα τα συνδυάζει και τα δύο.
Και η Αθήνα; Τι σου αρέσει εδώ;
Ω, μα φυσικά οι άνθρωποι. Οι Έλληνες είναι απίστευτοι, σεμνοί, διασκεδαστικοί, αλλά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο για μένα είναι η πεποίθηση που πάντα είχα ότι οι Έλληνες με κάποιο δικό τους τρόπο καταφέρνουν να έχουν απίστευτες γενικές γνώσεις, επί παντός επιστητού, σαν έμφυτο χάρισμα. Ο πολιτισμός βρίσκεται στα γονίδιά τους, ανεξαρτήτως κοινωνικού επιπέδου. Τους βρίσκω επίσης εξαιρετικά γενναιόδωρους. Συνεργάζομαι με την Atopos CVC εδώ και λίγο καιρό και τα συναισθήματα συμπάθειας που τρέφω για την Ελλάδα έχουν ενταθεί. Είναι πράγματι φοβερή ευκαιρία για μένα να περάσω λίγο καιρό στην Αθήνα και να δουλέψω σε τέτοιο περιβάλλον. Τους είμαι ευγνώμων.
Info
Atopos Unlocked, Occupy Atopos #CloeFloirat
Εγκαίνια: 3/12, 20:00-23:00 (παρουσία καλλιτέχνη)
Ημέρες και ώρες λειτουργίας: 10 & 17/12, 7 & 14/1, 14:00-22:00
Atopos (Σαλαμίνος 72, Μεταξουργείο)
Είσοδος ελεύθερη
σχόλια