Ο Κωνσταντίνος είναι οκτώ χρονών, δεν έχει αδέρφια και είναι κλεισμένος στο σπίτι, όπως και όλα τα άλλα παιδιά, σαράντα μέρες τώρα. Σχολείο γιοκ, μαγαζιά γιοκ, φίλοι γιοκ. Και όμως, είναι πανευτυχής. Για πρώτη φορά έχει και τους δυο γονείς στο σπίτι είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο. Πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους μας. Από δύο χρονών πηγαίνει σε βρεφικό σταθμό, έτσι, έξι χρόνια μετά, είναι η πρώτη φορά που έχω τόσο χρόνο μαζί του. Τον παρατηρώ και βλέπω πράγματα που σχεδόν αγνοούσα. Αλλά κι αυτός είναι σαν να μας μετράει αλλιώς. Η οικογενειακή τράπουλα ξαναμοιράζεται. Η Έμιλι Ντίκινσον μας ψιθυρίζει στο αυτί: «Ο άλλος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα».
Τις προάλλες, είπε αυθόρμητα: «Αχ, πόσο μου αρέσει η καραντίνα» και ο μισός μου εαυτός συμφώνησε μαζί του. Ναι, ομολογώ ότι το πρώτο διάστημα του εγκλεισμού ήμουν σαν λιοντάρι στο κλουβί. Σιγά-σιγά, όμως, ο ιδρυματισμός έχει αρχίσει να μου αρέσει. Aυτό δεν σημαίνει ότι δεν ονειρεύομαι μπαρ, εστιατόρια, μεθύσια, φίλους, αγκαλιές, ακρογιαλιές και φιλιά διαρκείας. Αλλά αυτή η καινούργια συνθήκη ήρθε κάπως να εξημερώσει το άγριο άλογο που έχω μέσα μου. Αυτή η πρωτόγνωρη επιτακτική βραδύτητα επανέφερε λίγο τον επικουρισμό, δηλαδή τις συνετές και απλές απολαύσεις.
Τι είναι, τελικά, αυτό που χρειάζομαι; Ποιο είναι το παιδί μου; Πώς είμαι εγώ απέναντί του; Αυτές είναι οι καινούργιες ερωτήσεις, φρέσκες και σπαρταριστές. Σίγουρα δεν είμαι η Πολύαννα, να τα βλέπω όλα ρόδινα. Συχνά οι τσιρίδες του, τα ξέφρενα γέλια και τα χοροπηδητά και όλη αυτή η έκρηξη της νάτσουραλ χάι ενέργειάς του μοιάζει με τσιμινιέρα που πέφτει πάνω μου και με πλακώνει.
Η ηρεμία έρχεται μετά τις έντεκα το βράδυ ή όταν, τέλος πάντων, κοιμάται. Μόνο τότε απλώνει στο σπίτι μια ηρεμία που μοιάζει με κοσμική γαλήνη. Κουρνιάζω στον ιδιωτικό μου παράδεισο και μέχρι τις 3 τα ξημερώματα, μπορεί και αργότερα, μένω ξύπνια και απολαμβάνω το κενό. Τη σιωπή. Την ατομικότητά μου. Τεντώνω το χέρι και λέω «μέχρι εδώ φτάνεις, εαυτέ μου». Μετά ξημερώνει και αρχίζει πάλι η μέρα της μαρμότας και όλα μπερδεύονται.
Όταν το πρωί σηκώνεται αναμαλλιασμένος από το κρεβάτι κι έχει τέτοια πελώρια λαχτάρα για τη ζωή, με σηκώνει κι εμένα, έτσι αφήνω στην άκρη την όποια κορωνοκατάθλα και τις δυσοίωνες σκέψεις για τη ζωή και το τι θα γίνει μετά την πανδημία.
Για να μη ζω μόνιμα υπό το καθεστώς της πανίσχυρης παιδικής κυριαρχίας, βρήκα τρόπους να βρισκόμαστε σε έναν τόπο στον οποίο να νιώθουμε και οι δυο μας καλά. Για να γίνει αυτό, άφησα ανοιχτό το πορτάκι της παιδικής μου ηλικία και επέτρεψα στην αραχνιασμένη μικρή Τζούλη να παίξει πάλι και να χαρεί, χωρίς το ενήλικο άγρυπνο μάτι μου. Χωρίσαμε τη μεγάλη μέρα σε δραστηριότητες κοινής ευχαρίστησης. Το πρωί ποδήλατο, έπειτα μεγάλοι περίπατοι χωρίς ρολόι ή κινητό στο χέρι. Χωρίς άγχος και βήμα ταχύ.
Για να μην πλήττουμε, σκαρφιζόμαστε ρόλους. Πότε είμαστε ξεπεσμένοι αριστοκράτες, πότε ζόρικοι μαφιόζοι, πότε φτιάχνουμε τη δική μας ροκ μπάντα, που φυσικά τη λέμε Covid-19. Υπάρχουν και πιο συννεφιασμένες ή πληκτικές μέρες. Tότε ξαπλώνουμε στο ξύλινο παρκέ και ονειρευόμαστε ότι είμαστε στην άμμο και περνάμε ξέγνοιαστα στην παραλία. Στρώνουμε κάτω παρεό, φοράμε τα μαγιό μας και βάζουμε λάδι (πιο δίπλα λιάζεται και η φαλακρή του Ιονέσκο).
Τι σημασία έχει; Ανακαλύπτω σ' εκείνον ένα γρήγορο χιούμορ και μια φρέσκια φαντασία, αυτός μάλλον βλέπει σ' εμένα μια μαμά που δεν είναι τελικά τόσο αγκιστρωμένη στο κινητό της. Τον γαληνεύει η φύση, το ίδιο κι εμένα, και ευτυχώς ανακαλύψαμε κοντά μας παρκάκια όπου περπατάμε και κάνουμε τεστ παρατηρητικότητας, μετράμε φύλλα, χαϊδεύουμε τα άνθη και κάνουμε τους εξερευνητές.
Αυτές είναι οι στιγμές ανάσας μας, αποκομμένες από την ειδησεογραφία, τον έξω κόσμο, όλα αυτά που μας αποσπούν την προσοχή και μας τρομάζουν. Τίποτα δεν είναι, βέβαια, στρογγυλό. Μίλησα για κάποιες ώρες μέσα στην ημέρα. Υπάρχουν και οι άλλες, που είναι πιο αιχμηρές. Οι ώρες που ξελαρυγγιάζομαι για να κλείσει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, για να μην είναι παγιδευμένος σε μια οθόνη και αποβλακώνεται. Θυμώνω όταν πίνει το τρίτο σοκολατούχο γάλα, όταν αδειάζει τα μπισκότα χωρίς να ρωτήσει κανέναν και τα όρια μοιάζουν πιο ξεχαρβαλωμένα από πότε.
Το χειρότερο είναι ότι γίνομαι μαμά και θυμίζω τη δική μου μαμά και αυτό είναι από μόνο του χτύπημα κάτω απ' τη ζώνη. Τις προάλλες, με έπιασα να λέω: «Δεν σέβεσαι τίποτα, το λέω για το καλό σου». Γκραπ! Με χαστούκισε η ανάμνηση, δεν πιστεύω ότι λέω αυτά τα τόσο παλιομοδίτικα, μαμαδίστικα πράγματα. Κι όμως, καραντίνα είναι, ό,τι θέλει ξεβράζει. Τίποτα δεν είναι ειδυλλιακό. Ακούω φίλους που ζουν με το κατοικίδιό τους και τους ζηλεύω. Εκείνοι ζηλεύουν εμένα. Τι τα θες; Μου λείπουν σίγουρα η ησυχία και η βολή μου.
Όμως, όταν το πρωί σηκώνεται αναμαλλιασμένος από το κρεβάτι κι έχει τέτοια πελώρια λαχτάρα για τη ζωή, με σηκώνει κι εμένα, έτσι αφήνω στην άκρη την όποια κορωνοκατάθλα και τις δυσοίωνες σκέψεις για τη ζωή και το τι θα γίνει μετά την πανδημία. Καλές οι γάτες μου, τρίβονται φιλικά στο πόδι μου και γουργουρίζουν, πιστά και τα σκυλιά μου, όμως ο Κωνσταντίνος, μέσα απ' αυτόν τον σίφουνα ενέργειας, σου δείχνει ότι η ζωή έτσι κι αλλιώς, με τούτα και μ' εκείνα, συμβαίνει. Οι ισορροπίες δεν είναι απλώς φοβικές, μια κλωστή λάθος να τραβήξεις το Δρομοκαΐτειο είναι μια πόρτα δίπλα ‒ αλλά τον περισσότερο καιρό είμαι ευγνώμων που έχω αυτήν τη φρέσκια συντροφιά και το μυαλό του μου απλουστεύει τόσο πολύ τα πράγματα. Μου κάνει μια σπουδαία αφαίρεση σε μέρες που δεν θα άντεχα ούτε μία τόση δα πρόσθεση.
— Κωνσταντίνε, τι έχεις καταλάβει για τον κορωνοϊό, τι ακριβώς συμβαίνει;
Είναι κάτι ασφαλώς επικίνδυνο, που οι περισσότεροι άνθρωποι το φοβούνται. Είναι σχεδόν όλα τα μαγαζιά κλειστά και είναι μια μεγάλη ταλαιπωρία.
— Τι είναι, όμως, ο κορωνοϊός;
Μια τοπ, τρομερή αρρώστια, ιός με κόρωνα, σαν βασιλιάς της αρρώστιας. Κάτι που έρχεται πάνω σου και, αν σε βρει με βρόμικα χέρια, αυτό είναι πρόβλημα. Δεν πρέπει να τριβείς τα μάτια και να βάζεις τα χέρια στο στόμα ή στη μύτη. Αν ακούς κάποιον να βήχει, του λες να κλείνει το στόμα του με το χέρι και φεύγεις μακριά. Αυτοί που έχουν τρομερό πρόβλημα είναι οι ηλικιωμένοι, μπορεί να το πάθουν επειδή είναι μεγάλοι και δεν έχουν δύναμη. Περπατάνε πιο αργά και μπορεί να πεθάνουν γιατί τους θα τους φτάσει ο ιός. Έτσι, μένουμε μέσα στο σπίτι και το κάνουμε για τους μεγάλους, για να τους κάνουμε κάτι καλό.
— Τι σημαίνει καραντίνα;
Όταν είσαι κλεισμένος σπίτι χωρίς να θέλεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
— Δηλαδή είναι ένας ιός που τον παθαίνουν μόνο οι ηλικιωμένοι;
Ναι, αν σαπουνίζεις τα χέρια σου, δεν θα πάθεις τίποτα. Φαίνεται ένα μικρό πράγμα, άλλα είναι μεγάλος ιός και, γενικά, αν δεν είσαι πολύ στα καλά σου, το παθαίνεις.
— Γιατί έχουμε κλειστεί στο σπίτι;
Το είπε ο Μητσοτάκης και σου λέει δεν πας πουθενά, πρέπει να μην πας πουθενά. Αυτός ξέρει για όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη. Κι εσύ, αν δεν ακούσεις και πας να κάνεις ό,τι θες και δεν πλένεις χέρια, μετά, δεν θα έχει σημασία που δεν είσαι ηλικιωμένος. Θα το πάθεις και καλά να πάθεις, γιατί δεν άκουσες.
— Σου λείπουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες;
Ναι, σ' αυτούς λείπω περισσότερο. Τους βλέπω στο WhatsApp και, εντάξει, καλά είναι.
— Σε φοβίζει αυτός ο ιός;
Με φόβισε όταν η γιαγιά έκανε πυρετό και είπες στον μπαμπά «οχ, η μαμά μου έχει 38» ‒ αλλά η γιαγιά έγινε καλά. Η γιαγιά όλο γίνεται καλά. Οι ηλικιωμένοι, τις πιο πολλές φορές, γίνονται καλά, γι' αυτό να μη φοβούνται τόσο, που σαν καρτούν τρέμουν τα δόντια τους από τον φόβο και ακούγονται. Αν πεθάνουν, κρίμα, αλλά, έτσι κι αλλιώς, όλοι μετά τα ογδόντα κάποια στιγμή πεθαίνουν. Είναι πάρα πολύ να 'σαι ογδόντα.
— Πώς νιώθεις που έχουν κλείσει τα σχολεία;
Να πω την αλήθεια;
— Βέβαια να πεις την αλήθεια.
Θα το διαβάσει η δασκάλα μου ή ο κύριος Καλλιμάνης;
— Δεν ξέρω, αλλά δεν πειράζει η αλήθεια.
Είναι πολύ ωραίο που έχουν κλείσει τα σχολεία και τρομερά διασκεδαστικό. Την Κυριακή δεν με νοιάζει πια, γιατί τη Δεύτερα δεν πάω σχολείο. Είναι σαν έξτρα πελώρια συσκευασία Σαββατοκύριακου. Είναι τέλειο και θέλω να μην ανοίξει το σχολείο άλλα να κάνουμε μαθήματα όπως τώρα, με βιντεοκλήση, ή να μας τα μαθαίνει τα πιο σημαντικά ένα ρομπότ.
— Δεν σου λείπει κάτι ωραίο απ' το σχολείο;
Φυσικά. Τα διαλείμματα, οι φίλοι, και που με το σχολείο περνάει η μέρα. Τώρα, καμιά φορά, όλα γίνονται αργά. Βαριέμαι πολύ. Και βαριέμαι όλο να σκέφτομαι κάτι για να παίζω μόνος γιατί δεν έχω αδέρφια. Και πρέπει κάτι να βρίσκω. Αλλά όταν βαριέμαι, μετά σκέφτομαι ότι δεν έχω σχολείο και χαίρομαι έτσι απλά.
— Τα μαθήματα που σας κάνουν μέσω του υπολογιστή, διαδικτυακά, είναι ωραία;
Είναι λίγο διασκεδαστικά και λίγο βαρετά. Βλέπουμε τη δασκάλα μερικές φορές. Το χειρότερο είναι ότι κάθε μέρα έχουμε μελέτη, ενώ, όταν πηγαίναμε σχολείο, δεν είχαμε κάθε μέρα μελέτη. Αυτό είναι το χειρότερο. Και ό,τι μαθαίνουμε τώρα, το έχουμε ξαναμάθει.
— Τι σου αρέσει να κάνεις μέσα στη μέρα τώρα που δεν πας σχολείο;
Μου αρέσει να πηγαίνω να κάνω σκέιτ ή πατίνι και να πηγαίνουμε τον σκύλο μας βόλτα. Έχουμε βρει κάτι βουνά που τα είχαν οι Τούρκοι και σκαρφαλώνουμε σε κάτι πέτρες κι έχει πλάκα. Βάζουμε στις τσέπες μας σοκολάτες και όταν πάμε ψηλά, τις ανοίγουμε και τις τρώμε μαζί. Αγορίστικα πράγματα.
— Δεν είπες τίποτα για όλα τα παιχνίδια που παίζεις και κολλάς, όπως το Νintendo, ή που βλέπεις παιδικά στο Νetflix.
Ναι, τέλεια είναι, όπως και το να βλέπω τους φίλους με βιντεοκλήση και να κάνω μαζί σου μεταμφιέσεις, να κάνουμε σαν να παίζουμε ταινίες. Αλλά να μη ζητάς να βγαίνουμε φωτογραφίες, αυτό το θεωρώ φουλ σπαστικό. Εκεί που περνάμε καλά θέλεις φωτογραφίες.
— Τι δεν σου αρέσει από την καραντίνα;
Κάνουμε συνέχεια τα ίδια. Είναι κλειστά τα μαγαζιά, δεν βλέπω τους φίλους μου, βασικά δεν βλέπω σχεδόν κανέναν.
— Ποσό ακόμα πιστεύεις ότι θα κρατήσει η καραντίνα;
Όσο θέλει ο κορωνοϊός. Δική του δουλειά είναι να ταράζει τους ανθρώπους.
— Γιατί νομίζεις ότι δεν έχουν βρει ακόμα το εμβόλιο για τον κορωνοϊό;
Γιατί είναι σπάνιο. Ελπίζω να το βρει ο πάππους μου, που είναι γιατρός. Κάποιος γιατρός πρέπει να το βρει, που ξέρει από αρρώστιες. Πρέπει να 'ναι, όμως, φανταστικός και να μη σκέφτεται όπως όλοι οι άλλοι, που δεν το βρίσκουν. Να 'ναι σαν σούπερ ήρωας.
— Σχολείο πότε πιστεύεις ότι θα ξαναπάτε;
Το 2080.
— Το καλοκαίρι πιστεύεις ότι θα μπορούμε να κάνουμε μπάνια στη θάλασσα, να πάμε διακοπές;
Το καλοκαίρι ό,τι θέλουμε κάνουμε. Αυτό είναι σίγουρο. Η Γη όλη είναι εναντίον του κορωνοϊού. Έχει καλό καιρό και θα βγούμε όλοι έξω και θα του δείξουμε.
— Αν σου πουν ότι πρέπει να μείνεις στο σπίτι και τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο τι θα κάνεις;
Δεν θα γίνει αυτό, αλλά τότε δεν έχω ιδέα τι θα κάνω.
— Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις όταν τελειώσει όλο αυτό με τον κορωνοϊό;
Να πάω έξω.
— Και τώρα βγαίνεις έξω...
Εννοώ να πάω όπου μου αρέσει. Στα ανοιχτά μαγαζιά. Θέλω να πάω σε ένα μαγαζί που πουλάει ρολόγια, θήκες, μοντέρνες λάμπες. Να παίξω με τους φίλους μου. Να πάω στην Ντίσνεϊλαντ στο Παρίσι.
— Έχεις δει σε φωτογραφίες τον κορωνοϊό; Με τι μοιάζει;
Με αχινό. Αν πιάσεις τον αχινό, θα σε τσιμπήσει. Το ίδιο και ο κορωνοϊός. Δεν μπορεί να πιάσεις τον κορωνοϊό, γιατί όποιος τον πιάσει, θα τον πάθει μετά.
— Τι είναι εκνευριστικό με τον κορωνοϊό;
Οι μάσκες που φοράνε οι άνθρωποι στον δρόμο. Και που όλοι μου φωνάζετε: «Κωνσταντίνε, πλύνε τα χέρια σου» Βασικά, είναι γελοίο και που όλοι φοβούνται τόσο πολύ. Και που μας κόβει το ρεύμα στο σπίτι και σε όλο τον δρόμο μας. Δύο φορές έγινε και κράτησε άπειρες ώρες.
— Από ποια χώρα ξεκίνησε ο κορωνοϊός;
Από την Κίνα, που είναι τεράστια χώρα και είναι πολύ μακριά μας, αλλά κάπως μπήκε μέσα στα αεροπλάνα και ήρθε και τώρα είναι πρόβλημά μας.
— Ποια χώρα κοντά στην Ελλάδα έχει μεγάλο πρόβλημα;
Ελβετία, Κίνα, Ιαπωνία, Ιταλία, Μιλάνο.
— Τι θα κάνεις αν στα γενέθλιά σου, που είναι στις 30/4, δεν μπορείς να δεις τους φίλους σου;
Ευτυχώς, διάλεξα δώρο και θα το φέρει ο ταχυδρόμος. Θα μας χτυπήσουν την πόρτα και θα 'ναι έκπληξη. Θέλω να πιω τριάντα Μilko και να μη μου πείτε τίποτα. Και θα παίζω στο Nintendo «Super Mario Odyssey» μέχρι να μου φύγουν τα μάτια.
— Και τι θα κάνεις χωρίς μάτια;
Θα μου βάλετε ψεύτικα, με πιο ωραίο χρώμα.
— Ο κορωνοϊός ή ο άνθρωπος κερδίζει τη μάχη;
Ένα έχω να πω, πως στο ματς άνθρωποι εναντίον του κορωνοϊού νικάει ο κορωνοϊός, αλλά οι άνθρωποι παραμένουν δυνατότεροι από αυτόν. Αυτός τους φοβίζει και φεύγουν, άλλα οι άνθρωποι είναι δυνατότεροι από τη χαζοτελίτσα.
— Και πότε θα τον νικήσουμε;
Για το 2020 είναι εχθρός μας. Σύντομα θα φύγει και οι άνθρωποι θα είναι νικητές, και η Γη θα γίνει ομορφότερη. Αλλά δεν τελείωσε ακόμα.
— Υπάρχει κάτι που σου αρέσει σε όλη αυτή την ιστορία, που είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι;
Μου αρέσει που μένουμε σπίτι, οι γονείς ξεχνάνε τα παλιά και μπορούμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα όλοι μαζί, που δεν κάναμε παλιά. Το πιο σούπερ είναι ότι ο μπαμπάς μου δεν φεύγει από την Ελλάδα, που έφευγε κάθε 15 μέρες. Δεν μπορεί. Όσο πιο πολύ μένει ο κορωνοϊός στην Ελλάδα, τόσο πιο πολύ έχω τον μπαμπά.
— Πώς πιστεύεις ότι θα τελειώσει όλο αυτό;
Θα τελειώσει σιγά-σιγά.
— Αν μπορούσες να πεις κάτι στον κορωνοϊό, τι θα του έλεγες;
Άντε χάσου από δω, και στην Κίνα πήγαινε.
— Δεν τους λυπάσαι, να πάει πάλι πίσω στην Κίνα;
Ναι, δικό τους πρόβλημα είναι. Ας τον πυροβολήσουν οι Κινέζοι. Ας του πουν «βλάκα κορωνοϊέ, τέλειωνε».
σχόλια