ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ γνωρίζουμε ή σχετιζόμαστε με κάποιον ή κάποια που αργεί συστηματικά στα ραντεβού του. Όλες και όλοι έχουμε έναν φίλο ή φίλη ή συγγενή που ξέρουμε ότι θα μας «στήσει» πέραν του ακαδημαϊκού τετάρτου στην επόμενη μας συνάντηση για καφέ / σινεμά / εργασία ή οτιδήποτε έχουμε κανονίσει. Και πολύ συχνά όλ@ μας τείνουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για μία μη αποδεκτή συμπεριφορά που μοιάζει να περιφρονεί τα συναισθήματά μας και τελικά με τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις είναι σα να μας στέλνουν το μήνυμα ότι δεν μας έχουν και τόσο ψηλά στη λίστα με τις προτεραιότητές τους;
Είναι, όμως, έτσι;
Μία έρευνα του YouGov του 2014 έδειξε ότι ένας στους πέντε αργούν στη δουλειά τους τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Και η κατάσταση επιδεινώθηκε –όχι μόνο στο ζήτημα της άφιξης στην εργασία, αλλά γενικώς στα… ραντεβού– με τους millennials.
Στον πληθυσμό υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι timekeepers (οι συνεπείς, ας πούμε) και οι timebenders (αυτοί που συνηθίζουν να ξεχειλώνουν τον χρόνο, με αποτέλεσμα να αργούν σε κάθε συνάντηση ή υποχρέωση).
Το φαινόμενο της (χαμένης) μάχης με την ασυνέπεια προσπάθησε να ερευνήσει η συγγραφέας Grace Pacie, αναζητώντας απαντήσεις κυρίως για τη δική της μνημειώδη ασυνέπεια που έκανε δύσκολη τη ζωή της και πολύ συχνά αυτή των γύρω της.
Κατά την ίδια στον πληθυσμό υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι timekeepers (οι συνεπείς, ας πούμε) και οι timebenders (αυτοί που συνηθίζουν να ξεχειλώνουν τον χρόνο, με αποτέλεσμα να αργούν σε κάθε συνάντηση ή υποχρέωση).
Αυτή η δεύτερη κατηγορία ανθρώπων έχουν σοβαρό πρόβλημα με τις «εργασίες ρουτίνας», οτιδήποτε «πρέπει» να γίνει για να το πούμε κομψά, τη στιγμή που δεν έχει κανένα πρόβλημα να συγκεντρωθεί και να φέρει εις πέρας πράγματα που πραγματικά τους κινούν το ενδιαφέρον και τα παίρνουν προσωπικά.
Επίσης, όσοι αργούν πολύ συχνά είναι εκείνοι που λειτουργούν καλύτερα υπό πίεση και με στενά deadlines. Σύμφωνα με την Pacie, αν μπείτε σε ένα γραφείο, θα σας είναι εύκολο να ξεχωρίσετε αυτούς τους αργοπορημένους τύπους και τύπισσες από την κατάσταση που επικρατεί πάνω στο γραφείο τους.
Συνήθως γίνεται χαμός, είναι τρομερά ακατάστατοι και αυτό συμβαίνει γιατί πολύ συχνά δεν έχουν τελειώσει τη μία δουλειά πριν ξεκινήσουν μια άλλη.
Και ενώ ο David Robson, επίσης συγγραφέας, πιστεύει ότι η ασυνέπεια είναι γνώρισμα ανθρώπων με κάπως ελαστική ευσυνειδησία, η Pacie επιμένει ότι όσοι αργούν έχουν μία διαφορετική αντίληψη του χρόνου.
Why some people are always late - BBC REEL
«Κάθε λεπτό της ώρας μετράει διαφορετικά για εμάς. Μοιάζει να έχει μεγαλύτερη διάρκεια ή μικρότερη, αναλόγως με το τι κάνουμε. Αν είμαστε πραγματικά εστιασμένοι σε κάτι, είναι πολύ πιθανό να μη δώσουμε σημασία στον χρόνο που περνάει, ωστόσο, να δουλεύουμε σούπερ αποτελεσματικά πάνω σε ό,τι έχουμε αναλάβει».
Όπως εξηγεί η Pacie –και επιβεβαιώνεται και από μία μελέτη του 2016 του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον– έχει αποδειχθεί ότι οι αιωνίως αργοπορημένοι δεν αργούν παντού. Ας πούμε, δεν χάνουν πτήσεις ή πολύ σημαντικές επαγγελματικές συναντήσεις. Είναι όμως πολύ πιθανόν να αργήσουν να πάρουν το παιδί από το σχολείο ή να καταφθάνουν τελευταίοι και καταϊδρωμένοι στα γενέθλια της μητέρας τους ή στον γάμο του καλύτερου τους φίλου.
Αυτό στο μυαλό τους μεταφράζεται ως «δεν αργώ σε ραντεβού που έχουν πραγματική σημασία», όμως, κάπως έτσι και βάσει αυτής της φιλοσοφίας, εκνευρίζονται ή και κάποτε πληγώνονται σοβαρά όλοι οι γύρω τους, που παίρνουν το μήνυμα ότι δεν είναι τόσο σημαντικοί στη ζωή των «αργοπορημένων», κι ας είναι…
Όπως λέει η συγγραφέας, ωστόσο, το πρόβλημα δεν κρύβεται στη συναισθηματική τους νοημοσύνη, αλλά στο γεγονός ότι πρόκειται για ανθρώπους που δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά οποιοδήποτε deadline που δεν έχει συνέπειες. Με λίγα λόγια, θα είναι συνεπείς μόνο αν γνωρίζουν ότι πρόκειται να τιμωρηθούν ή να αντιμετωπίσουν κάποια σοβαρή συνέπεια, και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα από μόνο του. Ναι, έχει κάτι το ανέμελο το να ξέρεις ότι δεν θα χάσεις τον καλύτερο σου φίλο επειδή άργησες 10-15 λεπτά, μισή ή και μία ώρα, όμως και πάλι αυτό δεν λέει και πολλά, σωστά;
Ο Robson το θέτει σωστά: με το να γνωρίζουμε ότι ο φίλος ή η φίλη μας θα αργήσει, και με το να γνωρίζει και ο ίδιος ότι αυτό θα συμβεί και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή του, είναι σα να μιλάμε για μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που όμως δημιουργεί πρόβλημα στις σχέσεις και την επικοινωνία αυτών των ανθρώπων.
Ο ίδιος προτείνει, βάσει ερευνών και ψυχολογικών πειραμάτων, έναν τρόπο αναπλαισίωσης της συμπεριφοράς αυτών των ατόμων. Δηλαδή, μικρές αποστολές που πρέπει να γίνουν μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο: να καθαρίζουν το γραφείο τους κάθε μέρα σε συγκεκριμένη ώρα και διάρκεια, να φέρνουν εις πέρας μικρές δουλειές που συνήθως παραμελούν και πάει λέγοντας.
Έτσι, όσο κι αν η «καθυστέρηση» προωθείται ως στοιχείο της προσωπικότητας και γνώρισμα της συμπεριφοράς κάποιου, μπορεί σταδιακά να βελτιωθεί, ώστε να βοηθηθεί στις κοινωνικές επαφές του και στις σχέσεις που έχουν πραγματικό νόημα, ή τουλάχιστον αυτό διατείνεται.
Είναι αυτό, όμως, μια παρέμβαση στην προσωπικότητα και στα «θέλω» του άλλου ατόμου; Ναι. Αλλά είναι και ένας τρόπος να διατηρήσει υγιείς σχέσεις, χωρίς παράπονα και πληγωμένους ανθρώπους στον στενό του κύκλο.
Με στοιχεία από το BBC.com
