— Έχουμε εγχειρίδιο για φάση στην Κίμωλο;
— Γιατί, έχει φάση στην Κίμωλο;
Ο παραπάνω διάλογος εκτυλίχθηκε στο chat μου και έληξε σύντομα, βγάζοντας ένα κατά τα άλλα πολύ όμορφο νησί από την παρακάτω λίστα. Πού είναι η φάση τώρα; Κυρίως στα μικρά νησιά, σε εκείνα όπου κάποτε η νόρμα ήταν το ελεύθερο κάμπινγκ και η διαμονή σε δωμάτιο έμοιαζε με παραξενιά. Η φάση είναι συνήθως σε αυτά μέρη που δεν προσφέρουν πληθώρα επιλογών για μπάνιο, φαγητό και ποτό με αποτέλεσμα να πέφτεις πάνω στους ίδιους και τους ίδιους. Η φάση είναι εκεί όπου ξέρεις ότι ακόμα κι αν έχεις φύγει από την Αθήνα, θα ξαναδείς τη (γνωστή σ’ εσένα) Αθήνα.
Είναι σίγουρα εκεί όπου υπάρχει ένα γραφικό καφενείο (αν είναι και μία από τις προτάσεις για να βγεις το βράδυ, τότε είσαι στη «Μέκκα του φασεϊσμού») και όπου έχει φτάσει το κίνημα των φυσικών κρασιών και παίζουν μουσικές από βινύλια. Αν αναρωτιέσαι αν είσαι σε φασέικο νησί, κοίτα γύρω σου· οι λουόμενοι προτιμούν να στήνουν ομπρέλα ή Salty Tribe τέντα; Κυκλοφορούν με τσάντες φτιαγμένες και προορισμένες για τη θάλασσα ή προτιμούν να κρατάνε tote bags από φεστιβάλ τέχνης/θεάτρου/merch μουσείων ή hip μαγαζιών της Αθήνας;
Αν επιλέγουν τις δεύτερες, τότε μέσα σε αυτές έχουν πετσέτα χαμάμ, ένα Yeti, την επανέκδοση της Γραμμής του ορίζοντος του Βακαλόπουλου –αν την πρόλαβαν πριν εξαντληθεί–, ίσως Κέρουακ, Φερνάντα Μελτσόρ, εκδόσεις Δώμα/Αντίποδες/Loggia/Carnivora, κάτι από τη σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg και γενικά ό,τι ήταν υποψήφιο ή βραβεύτηκε με βραβείο Booker τα τελευταία τρία χρόνια. Προφανώς όλα αυτά τα λέω με μια δόση υπερβολής και χιούμορ, αλλά δεν είναι και ψέμα. Με όλα τα παραπάνω ταυτίζομαι και σε όλα τα παρακάτω έχω πάει ή θέλω πολύ να πάω.
Η φάση είναι συνήθως σε αυτά μέρη που δεν προσφέρουν πληθώρα επιλογών για μπάνιο, φαγητό και ποτό με αποτέλεσμα να πέφτεις πάνω στους ίδιους και τους ίδιους. Η φάση είναι εκεί όπου ξέρεις ότι ακόμα κι αν έχεις φύγει από την Αθήνα, θα ξαναδείς τη (γνωστή σ’ εσένα) Αθήνα.
Επειδή πάντα υπάρχει η κατηγορία παραθεριστών «οι Κυκλάδες χάλασαν, πνίγονται στον κόσμο, δεν παλεύονται πια», τα δύο νησιά-διαχρονικά αουτσάιντερ που από το πουθενά έγιναν χοτ δεν ανήκουν σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα: το ένα βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του Αιγαίου, το άλλο στο βορειοανατολικό. Θα ξεκινήσω από τη Λέρο που κατά γενική ομολογία «δεν έχει παραλίες», κατά τα άλλα όμως έχει εναλλαγή σκηνικών, κτίρια ιταλικής αρχιτεκτονικής μαζί με τα νεοκλασικά που έχτισαν οι Αιγυπτιώτες του νησιού, art deco και bauhaus απομεινάρια στο Λακκί που δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο και το πιο πολυσυζητημένο εστιατόριο, που χρόνια κάποιοι το ψιθυρίζουν, λέγοντας πως είναι από τα καλύτερα στην κατηγορία του που έχουν δοκιμάσει σε όλη τη χώρα.
Ο λόγος για το Μύλος που έχει για φόντο έναν πραγματικό ανεμόμυλο μέσα στη θάλασσα, παλαιώνει ψάρια και προσεγγίζει με σύγχρονο τρόπο την ψαροφαγία – θα βρείτε να φάτε ταραμοσαλάτα αλλά έχει και ένα καλαμάρι αλά καρμπονάρα με καπνιστό μπέικον ξιφία. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε ακόμα αν όντως η Λέρος έχει hype, φέτος η καλλιτεχνική πλατφόρμα Perasma με έδρα την Κωνσταντινούπολη τρέχει εκεί την ομαδική έκθεση «All things become islands before my senses», παρουσιάζοντας site-specific εγκαταστάσεις σε έξι ιστορικά τοπόσημα της Λέρου έως τις 18 Αυγούστου.
Για τα εγκαίνια της έκθεσης το αθηναϊκό Pharaoh και ο σεφ του Μανώλης Παπουτσάκης βρέθηκαν στο νησί για να μαγειρέψουν μαζί με τον μισελενάτο Maksut Askar από το Neolokal της Κωνσταντινούπολης σε ανοιχτή φωτιά και σε ξυλόφουρνο χρησιμοποιώντας τοπικά υλικά ενώ το soundtrack της βραδιάς ανέλαβαν ο Baris K και o George Rallis παντρεύοντας παλιούς τουρκικούς και ελληνικούς ήχους - το ζήλεψα ακραία όλο αυτό το πάρτι που έστησαν.
Βορειοανατολικά στο Αιγαίο, ένα μεγάλο παραδόξως νησί έχει εξελιχθεί σε φάση, κι αυτό γιατί, πέρα από τα χωριά και τις διαδρομές που προσφέρει, έχει και φοβερό φαγητό – οι φασέοι είναι foodies. Πού να φάτε στο νησί με τα άφθονα όσπρια: στα Λύχνα, στο Έννοια πο ’χς, που προσφέρει μια κουζίνα βασισμένη στην πρώτη ύλη του νησιού, δοσμένη με σύγχρονη ματιά και twists· στις Σαρδές, στην ταβέρνα Μαν-τέλλα που κάνει κόκορα με φλωμάρι και κουνέλι στιφάδο· στο Πλατύ και στην ταβέρνα Καλουδίτσα, εκεί όπου η Μαρία Καλιγέρη κάνει άπαιχτα αλμυρά κατιμέρια με θυμαρίσιο μέλι και ντόπιο τυρί καλαθάκι, κασπακινό (ζυγούρι με ρύζι και φρέσκο τυρί Λήμνου), κοκκινιστό μοσχαράκι με τραχανά και σαμσάδες για επιδόρπιο.
Οπωσδήποτε να ψάξετε για τραπέζι στα Ριζά στη Μύρινα του Λουκά Μάιλερ που στην Αθήνα τον μάθαμε από το Λινού Σουμπάσης & Σία. Ο Λουκάς κατεβαίνει το καλοκαίρι στο νησί για να τρέξει το γαστροκαφενείο του στο οποίο δουλεύει με υλικά από τον δικό του κήπο και μόνο με όσα προσφέρει το νησί, μαγειρεύοντας όσο πιο απλά γίνεται και αναδεικνύοντας την ποιότητα και τη φρεσκάδα των υλικών του. Εκεί στήνονται σπουδαία τραπέζια.
Επιστρέφω στις Κυκλάδες για ένα άλλο νησί που δεν φεύγει από τη φάση και γιατί έχει μία από τις πιο ωραίες Χώρες (για μένα την ομορφότερη), και γιατί έχει ασυναγώνιστο άγριο τοπίο, και επειδή δύσκολα την πατάς εκεί με το φαγητό. Για τρία πράγματα θα ήθελα να βρεθώ φέτος στην Αμοργό, πέρα από το να βουτήξω στην Αγία Άννα, που τη θεωρώ αξεπέραστη: για να παραγγείλω τηγανητά αυγά στο καφενείο του Πρέκα στα Κατάπολα, εκεί όπου την ίδια ώρα που έχουν βάλει το τηγάνι στη φωτιά λειτουργούν και ως πρακτορείο ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, ενώ από το μεσημέρι και μετά αρχίζουν να βγάζουν μεζέδες για ρακές· για να ξαναφάω τις χειροποίητες τυρόπιτες με ξινομυζήθρα και ξεροτήγανα στην καντίνα της Καλοταρίτισσας· και για να βρεθώ στο «Καφενείο στον Πύργο», στην Αρκεσίνη, ή «της Βαγγελίτσας» που τιμά και χρησιμοποιεί τα ντόπια προϊόντα, σερβίρει λίγα πιάτα, έχει εξαιρετικό τηγάνι, τους πιο νόστιμους κεφτέδες και μια μοναδική ρεβιθάδα.
Ανάφη-gate: Έχει ακόμα πραγματική φάση ή συμβαίνει φάση για τη φάση; Οι απόψεις διίστανται για το νησί που και διεθνές πρόγραμμα σύγχρονης τέχνης έχει, το Phenomenon, και διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου, το AnafIFF, και σκηνοθέτες και ηθοποιούς, και τη hip Αθήνα, και τη δεύτερη πιο ωραία Χώρα, κατά τη γνώμη μου, στο Αιγαίο. Η αλήθεια είναι πως αν ακολουθήσεις το nightlife της Ανάφης, δεν πας εκεί για ξεκούραση αλλά για κούραση. Αλλά αυτό το πάνω-κάτω που συμβαίνει από το Αρμενάκι, που από κει που είναι ταβέρνα ο κόσμος ανεβαίνει στα τραπέζια, μέχρι τις Μάντρες, όπου χορεύεις και βλέπεις την ανατολή, δεν παίζει αλλού. Ηλεκτρολύτες να μην ξεχάσετε να πάρετε.
Σε άλλο chat:
— Πολύ φασέος ο μπάρμαν, χαλάρωσε βρε παιδί μου.
— Δεν είναι φασέικο το νησί;
— Όχι είμαστε mainstream πια, δεν έχουμε αυταπάτες.
Αν και κάτι ξέρει καλύτερα από μένα η φίλη που επισκέπτεται το νησί κάθε, μα κάθε χρόνο, να πω ότι ως εξωτερικός παρατηρητής βλέπω ότι το Κάστρο της Σίφνου έχει εξελιχθεί σε απόλυτη φάση. Στον Κουβανό, που σου βάζει μισό μπουκάλι ρούμι σε κάθε ποτό (των πέντε ευρώ), στη Loggia, έχουν στήσει το wine bar με την πιο προνομιακή θέα, σερβίρουν φυσικά κρασιά και βάζουν βινύλια στο πικάπ, από Stevie Wonder μέχρι Boards of Canada, ενώ στα Σεράλια, που βρίσκονται εκατό σκαλιά πιο κάτω, λειτουργεί η Cantina, το εστιατόριο του Γιώργου Σαμοΐλη, που για μένα αξίζει να βρεθεί κανείς έστω για μια μέρα στο νησί για να το δοκιμάσει. Αν έχετε όμως παραπάνω μέρες να φάτε και στο Τσικάλι στο Βαθύ, κάνει τους καλύτερους ρεβιθοκεφτέδες απ’ όλους, και στον Αγγελέ στον Αρτεμώνα που έχει τα δικά του κρέατα.
Όσο για την Αθήνα που θα κατέβει μαζικά στη Δονούσα φέτος, πού θα χωρέσουμε δεν ξέρω, το σίγουρο είναι ότι θα πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
