Τα κατοικίδια, όπως γνωρίζουν όσοι συμβιώνουν με κάποιο, είναι συντροφιά, παρηγοριά, πραγματική σχέση ζωής. Σκεφτείτε μόνο πώς θα νιώθατε –ειδικά εάν ζείτε μόνοι– εάν δεν είχατε τον σκύλο ή τη γάτα σας στις μέρες της καραντίνας. Πιθανότατα θα αισθανόσασταν πολύ πιο πεσμένοι γιατί θα νιώθατε ατελείωτη μοναξιά.
Είναι γνωστό άλλωστε πως η επαφή με τα ζώα μέσα στο σπίτι λειτουργεί και ως αγχολυτικό. Μόλις μερικά λεπτά μαζί με το αγαπημένο σας ζώο αρκούν για να αισθανθείτε λιγότερο στρες και μικρότερη στεναχώρια. Αυτό εξηγείται και επιστημονικά, μια και η αλλαγή στη διάθεση εξηγείται βιοχημικά: η κορτιζόλη, η ορμόνη του στρες, μειώνεται και η παραγωγή σερετονίνης, της ορμόνης της ευτυχίας, αυξάνει όταν ερχόμαστε σε επαφή με τα κατοικίδά μας.
Επιπλέον, όταν ξέρουμε ότι κάτω από τη στέγη μας έχουμε ένα πλάσμα που έχει την ανάγκη και τη φροντίδα μας, αυτό από μόνο του είναι κάτι που δεν μας αφήνει να πέσουμε ψυχολογικά. Ακόμα και η ρουτίνα που συνοδεύει ένα κατοικίδιο, όπως για παράδειγμα η βόλτα, το τάισμα και το παιχνίδι, μας βοηθά να οργανώνουμε κι εμείς τη δική μας ρουτίνα και να μην αφηνόμαστε στην αδράνεια και τη βαρεμάρα.
Η απόκτηση κατοικιδίου αυτή την περίοδο, μέσα από τη νοητική διεργασία «θα μου κάνει καλό», είναι μια προβληματική εκκίνηση. Οι σχέσεις με τα ζωάκια είναι πολλά περισσότερα.
«Σύμφωνα με έρευνες στον επιστημονικό κόσμο γύρω από το κεφάλαιο κατοικίδια, έχει αποδειχτεί πως η παρουσία τους παίζει σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του ανθρώπου. Ένας σκύλος, για παράδειγμα, είναι ικανός να αλλάξει ολόκληρη την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που πάσχει από κάποια ψυχική πάθηση όπως είναι η μελαγχολία ή ακόμα χειρότερα η κατάθλιψη, σύμφωνα με τους ειδικούς. Αν σταθούμε και στο κομμάτι της υγείας και ευεξίας, είναι αποδεδειγμένο πως η άσκηση, μαζί με τον σκύλο, βοηθάει να κρατιόμαστε σε φόρμα και να βελτιώνουμε τις σωματικές μας αντοχές» λέει ο εκπαιδευτής σκύλων Δημήτρης Γραμματικάκης ο οποίος τονίζει πόσο ακόμα πιο σημαντικές είναι οι βόλτες με τα σκυλιά μας την εποχή του κορωνοϊού γιατί μας κρατούν, και εμάς και τα κατοικίδιά μας, σε ένα πρόγραμμα.
Σχετικά με τι πρέπει να προσέξουμε τώρα που περνάμε περισσότερες ώρες στο σπίτι με τα κατοικίδιά μας ο κ. Γραμματικάκης λέει ότι είναι καλό να έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως ένα κατοικίδιο ζώο λατρεύει τη ρουτίνα και το καθημερινό πρόγραμμα του και οποιαδήποτε αλλαγή στην καθημερινότητα μπορεί να το στρεσάρει, να το ενοχλήσει ή να το εκνευρίσει. «Ας αναλογιστούμε πως όλες αυτές οι αλλαγές που έφερε η κρίση του κορωνοϊού στη ζωή μας και μας αναστάτωσαν, πόσο μπορεί να αποδιοργανώσουν και ένα ζώο. Οπότε ας είμαστε προσεχτικοί και με αυτό. Καλό είναι να σεβόμαστε τον προσωπικό του χώρο και χρόνο, να μην αλλάξουμε όσο μπορούμε τη ρουτίνα του, να το αφήνουμε στην ησυχία του και να μην γινόμαστε πειστικοί μαζί του. Ωστόσο μπορούμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τις απαραίτητες βόλτες και την αλληλεπίδραση μαζί του. Ας απολαύσουμε τις όμορφες στιγμές που περνάμε στο σπίτι με τα κατοικίδιά μας. Ας το δούμε ως μια ευκαιρία» καταλήγει ο κ. Γραμματικάκης.
Και ύστερα είναι και το χάδι. Την επαφή με το άγγιγμα, κάτι που σε αυτή την περίοδο της κρίσης του κορωνοϊού έχουμε απωλέσει, τη βρίσκουμε μέσα από την επαφή που έχουμε με τα ζωάκια μας.
«Είναι μία σταθερότητα χαράς σε ένα περιβάλλον που βομβαρδίζεται από τωρινές και μελλοντικές απώλειες. Τούτες τις στιγμές, ο "Ηοmo home" διασπείρει συναισθήματα σε τετράποδους ευήκοους δέκτες και ανατροφοδοτείται. Την ώρα που χάνεται στον ποταμό των αφηγημάτων του απρόβλεπτου, του κινδύνου, της έλλειψης, αυτά είναι εκεί, "σοφά μονότονα" και προβλέψιμα.
Την εποχή του κορωνοϊού, εποχή περίφραξης κι απόστασης, οι εσωτερικές περιφράξεις που έχουν χρόνια δημιουργηθεί λόγω της ψυχολογίας του "εγώ" γίνονται τώρα και χωροταξικές. Τα κατοικίδια είναι εκεί πάντα –χωρίς φραγές συναισθηματικές– άμεσα και δεκτικά. Την περίοδο αυτή που προστίθενται σε όλους μας πολλά μεγάλα «πρέπει», αυτά είναι μόνιμα εκεί με ένα «θέλω». Το ταξίδι με το χάδι και την αφή συνεχίζεται. Η ακινησία του χρόνου συνεχίζεται ενάντια στην τρομακτική ροή των πληροφοριών. Θα έλεγα πως, αυτή την περίοδο, τα ζωάκια είναι υποστηρικτικά, αγχολυτικά και αγχοδεκτικά» λέει ο κτηνίατρος Νίκος Γκόλφης σχετικά με τρόπο με τον οποίο τα κατοικίδιά μας μάς βοηθούν να ξεπεράσουμε τη μοναξιά και την απομόνωση.
Ο κ. Γκόλφης προσθέτει ότι αυτή την περίοδο τα περισσότερα ερωτήματα που του τίθενται αφορούν κυρίως «αν κολλάνε» ή «αν κολλάμε» από αυτά. «Δεν υπάρχει πρόβλημα» λέει ο ίδιος και συνεχίζει: «Το ζητούμενο είναι να "κολλήσουμε" κάποιες από τις συνήθειές τους: ανάγκη για επαφή, χαρά, παιχνίδι. Και βέβαια, η απόκτηση κατοικιδίου αυτή την περίοδο, μέσα από τη νοητική διεργασία "θα μου κάνει καλό", είναι μια προβληματική εκκίνηση. Οι σχέσεις με τα ζωάκια είναι πολλά περισσότερα».
Ασχέτως της καραντίνας τα ζώα απαιτούν φροντίδα και πολλοί που έχουν βρει την ευκαιρία να φέρουν ένα στο σπίτι τους ας μην ξεχάσουν πως θα χρειάζονται την αγάπη και τη φροντίδα τους και όταν τελειώσει η απομόνωση. Οπότε να σκεφτούμε καλά πριν βάλουμε ένα κατοικίδιο στη ζωή μας αυτή την εποχή γιατί δεν ακολουθούμε το τυπικό μας πρόγραμμα.
Ακολουθούν οι μαρτυρίες ορισμένων ζωόφιλων:
Γιώργος Νανούρης, ηθοποιός- σκηνοθέτης
Ζω μόνος μου με μια γάτα, την Νταίζη, στο κέντρο της Αθήνας. H Νταίζη βρέθηκε από τη Μαργαρίτα και την Κατερίνα μέσα στη μηχανή αυτοκινήτου, ήταν σχεδόν 30 ημερών και την πήρα δοκιμαστικά τον Αύγουστο του '19 για μια εβδομάδα, μια και δεν είχα ποτέ γάτα – μόνο σκύλους. Από τότε ζούμε μαζί.
Όλο αυτό που ζούμε σήμερα το βιώνω ως μια αναγκαστική παύση. Είναι για όλους μας κάτι πρωτοφανές. Τώρα για πρώτη φορά τα θέατρα είναι κλειστά. Οι παραστάσεις σταμάτησαν. Όπως και όλα άλλωστε. Απίστευτα πράγματα που είναι ήδη η πραγματικότητα μας. Όλα τα δεδομένα ανατράπηκαν ξαφνικά κι απότομα και δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Υπάρχει φόβος και αγωνία για το παρόν αλλά και το μέλλον όλων μας. Να μη νοσήσει και να μην πεθάνει κόσμος, οι δικοί μας, οι διπλανοί μας, οι άγνωστοί μας, αγωνία για το τι κατάσταση θα διαμορφωθεί μετά από όλο αυτό, πώς θα γίνουν οι κοινωνίες, πώς θα είμαστε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Για ακόμα μια φορά μετά την οικονομική κρίση όλα αλλάζουν. Σαν κάποιος ή κάτι να μη μας αφήνει να ησυχάσουμε, να χαρούμε λίγο. Τι να πω... Προσωπικά δεν μου βγαίνει καμία δημιουργικότητα, δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερο κέφι. Περιμένω, όπως όλοι μας. Μένω στο σπίτι και περιμένω, παρέα με την Νταίζη.
Αυτή την περίοδο που είμαι συνέχεια στο σπίτι, είναι λίγο αλλιώτικα τα πράγματα. Κάνουμε περισσότερη παρέα, γνωριζόμαστε απ' την αρχή ίσως. Το πρωί θέλει σίγουρα να της ανοίξω να βγει έξω. Της αρέσει πολύ η βεράντα. Γενικά είναι πολύ εύκολη, κοινωνική και ευπροσάρμοστη σε όλα. Είναι ένα καλό πλάσμα και είναι η συγκάτοικός μου, μια ακόμα ψυχή μέσα στο σπίτι: ένα χάδι, παρέα, μια κάποια παρηγοριά.
Επειδή είναι ακόμα μικρή, παίζει πολύ μόνη της, με την ουρά της, κυλιέται στο πάτωμα, τρέχει σαν να κυνηγιέται με κάποιον άλλο, με έχει κάνει να γελάσω πολλές φορές. Σχεδόν ζηλεύω την αθωότητά της, τη σχέση που έχει με το σώμα της, παρατηρώ τον τρόπο που πλένεται μόνη της, το πόσο ευτυχισμένη είναι με τα ελάχιστα, τον τρόπο που μου εκφράζει την ευχαρίστησά της και την ανιδιοτελή αγάπη της.
Πάντως είτε μέσα στη δίνη του κορωνοϊού είτε οποιαδήποτε άλλη εποχή, η απόκτηση κατοικίδιου είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση με ευθύνες, είναι όμως και πολύ πιο εύκολο απ' όσο ακούγεται. Αρκεί να έχεις στο μυαλό σου ότι θα συγκατοικήσεις με ένα πλάσμα που εξαρτάται από εσένα αλλά και θα έχει δικαιώματα. Θα πρέπει να σέβεσαι τις ανάγκες του, και θα χρειάζεται την παντοτινή φροντίδα σου, την προσοχή σου και την αγάπη σου.
King Elephant, μουσικός
Μένω στο Μαρούσι, μόνος, μαζί με τον Λάρυ και την Τσόκο. Ο Λάρυ είναι 8 χρονών και η Τσόκο 3 μηνών κουτάβι. Η ζωή μου δεν άλλαξε και πολύ με τον περιορισμό κυκλοφορίας, έτσι ήταν περίπου και πριν, απομόνωση, περιορισμός κι όλα αυτά τα self awareness quotes.
Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι θλίψη, μεγάλη θλίψη για τους χιλιάδες ανθρώπους που έχουν χάσει την ζωή τους άδικα και ξαφνικά. Και μεγάλη οργή για τις θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν στο κωλο-ίντερνετ.
Τα σκυλιά μου με βοηθούν πολύ να ξεπερνάω τη μοναξιά και την απομόνωση. Με ένα κατοικίδιο δεν είσαι ποτέ μόνος. Το ακούς να αναπνέει, το βλέπεις να σε κοιτάει, το νιώθεις να σε ακουμπάει και σίγουρα του μιλάς! Του μιλάς χωρίς να περιμένεις απάντηση, αλλά είσαι σίγουρος ότι σε καταλαβαίνει. Όλη μέρα μαζί ήμασταν και πριν από την καραντίνα. Ο Λαράκος είναι μαμ, κακά και νάνι. Η μικρή ούτε στην τουαλέτα δεν με αφήνει να πάω χωρίς αυτήν.
Το πρωί, μετά τον καφέ μου, τα ταΐζω. Ο Λαράκος θα πάει να ξανακοιμηθεί και η μικρή θα αρχίσει το παιχνίδι. Το πάτωμά μου είναι γεμάτο παιχνίδια, κάλτσες και σχοινιά. Το μεσημέρι τα πάω μια βόλτα στο τετράγωνο, στέλνοντας το κωλο-sms. Ύπνος-παιχνίδι-ύπνος-παιχνίδι, μπισκοτάκια και το βράδυ φαγητό. Η πιο ωραία στιγμή είναι όταν έρχονται το βράδυ να ξαπλώσουν δίπλα μου, ο Λάρυ ακουμπώντας πάνω στα πόδια μου και η μικρή δίπλα μου στο μαξιλάρι.
Η ζωή μου χωρίς αυτά θα ήταν σκατά! Γενικά, η ζωή χωρίς ένα ζωντανό ον –εκτός του ανθρώπου– δίπλα σου δεν είναι καλή. Και μόνο που υπάρχουν τα ζωντανά, ρε συ, σου φτιάχνουν την διάθεση!
Κατερίνα Κοντοδήμα, tattoo artist
Μένω στο σπίτι μαζί με το αγόρι μου, τον Θοδωρή, τέσσερις γατούλες, τον Μπαλού και τρεις νεαρότερες που βρεθήκανε στον δρόμο μας το καλοκαίρι που μας πέρασε, τον Σιλβέστρο, τον Σποτ και την Ντόρα, καθώς και τον πιο γηραιό από όλους φίλο μας, τον σκύλο μας τον Cash – ο Johnny Cash είναι η αδυναμία μας.
Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα τα κατοικίδιά μας, εκτός από συντροφιά, φροντίζουν με την ιδιαίτερη προσωπικότητά που έχει το καθένα, να μας κρατούν χαμογελαστούς ενισχύοντας την αισιοδοξία μας και την καλή μας διάθεση. Τον πρωινό καφέ συνοδεύουν γουργουρητά και χορευτικές ουρές, κάπου-κάπου και ένα γάβγισμα ζήλιας για ένα γρήγορο παιχνίδι, πριν γεμίσουμε τα μπολ με φαγητό. Ακολουθεί η βόλτα με τον Cash και στη συνέχεια το πλάνο διαφέρει αναλόγως τις ανάγκες της ημέρας. Οι αγκαλιές στον καναπέ και ο Cash που γαβγίζει απομακρύνοντας τις γάτες από την κουζίνα, που όλο και σε κάποια άδεια κατσαρόλα θα έχουν φωλιάσει, είναι επίσης αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Η ανάγκη των ζώων για επικοινωνία και φροντίδα με ωθεί να είμαι η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μου και αυτή είναι μια διαδικασία που έχω εκτιμήσει πολύ κατά τη διάρκεια της καραντίνας που καλούμαστε να τηρήσουμε. Χωρίς αυτά, ίσως να υπέκυπτα δίχως αντίσταση σε κάθε τυχόν αρνητική επιρροή.
Στις άσχημες ημέρες που κοιτάει κανείς ανάσκελα το ταβάνι, μπερδεμένος στις σκέψεις, είναι ξαφνικά αστείο να συνειδητοποιώ πως το βάρος που μπορεί να αισθάνομαι στο στέρνο μου στην πραγματικότητα είναι μια γάτα που γουργουρίζει και μου δαγκώνει τη μύτη.
Μαρί Κυριακοπούλου
Το καλοκαίρι που μας πέρασε αρρώστησε ο γάτος μας ο Σάκης. Έντεκα χρόνια ήμασταν μαζί αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Ήταν μια επώδυνη διαδικασία κι εγώ χρειαζόμουν χρόνο να συνέλθω. Δύσκολος ήταν και ο χειμώνας χωρίς τα ατελείωτα γουργουρητά του. Είχα πάρει την απόφαση να υιοθετήσω πάλι, αλλά έλεγα μετά το καλοκαίρι.
Από την πρώτη μέρα του εγκλεισμού η επιθυμία μου έγινε τεράστια. Είχα ανάγκη από ζωή μέσα σ' αυτή την ξαφνική και πρωτόγνωρη τρέλα που σκορπίζει θάνατο σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αν και μου φαινόταν άκρως εγωιστικό, άρχισα να ψάχνω στο fb. Αν έσωζα μια ζωούλα θα ήμασταν και οι δυο κερδισμένοι. Τελικά γίναμε τρεις, μια και βρήκα μια αγγελία που έλεγε για δύο αδελφάκια χωρίς μαμά.
Μετά από συνοπτικές διαδικασίες κάναμε τα χαρτιά υιοθεσίας και την Παρασκευή 27/3 έγραψα στο sms 4 και πήγα να πάρω τα μωρά μου από την κοπέλα που τα φιλοξενούσε.
Τι να πω παρακάτω. Δεν έχω λόγια. Γύρισα σπίτι με δυο χούφτες πλασματάκια. Τόσο μικρά και τόσο υπέροχα. Και αυτή η ξαφνική αίσθηση της φροντίδας, οι αγκαλιές, οι χαζομάρες, τα γέλια, τα παιχνίδια και τα γουργουρητά πάνω μου σίγουρα έχουν αλλάξει την καθημερινότητά μου.
Είναι η Κάρα και ο Ντίνος. Έχουμε την ευκαιρία μες στη δυστυχία να είμαστε συνέχεια μαζί. Να γνωριζόμαστε, να φτιάχνουν χαρακτήρες, να παίζουμε, να τρώμε και να κοιμόμαστε αγκαλιά. Η Κάρα γίνεται γάτα καπάτσα κι ο Ντίνος την ακολουθεί από πίσω να τον μάθει τα κόλπα της. Γελάω πολύ και όταν κουράζονται ψάχνουν και τα δυο να βολευτούν στην αγκαλιά μου να κοιμηθούν. Μου έχουν δώσει απίστευτη χαρά!
Αντιγόνη Θεοδώρου, εικαστικός
Μένω με την Acid κάτω από τον λόφο του Στρέφη. Τη βρήκα λίγο πριν μετακομίσω πέρυσι στην παλιά μου γειτονιά. Άραζε κάτω από ένα ροζ διαλυμένο Volkswagen Beetle. Δεν ήθελα κατοικίδιο γιατί στενοχωριέμαι με την ιδέα ότι θα ζει μέσα σε ένα διαμέρισμα, αλλά ήταν αρχές χειμώνα, έπαιζε μόνη πάνω στον δρόμο και σκέφτηκα πως δεν θα την έβγαζε. Ήταν τόσο όμορφη που δεν μπόρεσα ν᾽ αντισταθώ. Είχε το μέγεθος της παλάμης μου. Κάθε πρωί που περνούσα από τον ίδιο δρόμο με πλησίαζε νιαουρίζοντας, γαντζωνόταν από το τζιν και σκαρφάλωνε στο πόδι μου. Κοιμόταν στο χαλάκι εισόδου μιας πολυκατοικίας.
Γέμισα ένα χαρτόκουτο με υφάσματα, άνοιξα μια τρύπα και την έβρισκα να κοιμάται εκεί μέσα. Ένας από τους κατοίκους μου έδωσε ένα σπίτι μεταφοράς και 30 ευρώ για να την πάρω και να την πάω στον κτηνίατρο.
Πάντα τυχαία συνέβαινε η ασχολία μου με τις γάτες. Ένα πρωί βρήκα πάνω στο γραφείο μου στην Καλών Τεχνών μια μαύρη μπάλα που πείραζε τα πράγματά μου. Την προηγούμενη μέρα βρήκα σ᾽ ένα ράφι στον δρόμο το βιβλίο «Άλμα, της εξαίσιας πόρνης φυλλάδα» της Ηρώς Σταυράκη και το ίδιο βράδυ είδα το «Santa Sangre» του Alejandro Jodorowsky όπου η Άλμα ήταν το ντυμένο στα μαύρα κορίτσι του τσίρκου. Έτσι την ονόμασα Άλμα. Μια φίλη τη βρήκε έξω από τη σχολή και την έφερε για να μείνει εκεί, αλλά φιλοξενούσαν ήδη πολλές γάτες και σκύλους, οπότε είπα να την πάρω γιατί μου γυάλισε που ήταν λίγο σατανική. Ο Pavarotti το έσκαγε συνέχεια από τα κεραμίδια πριν προλάβει να στειρωθεί και αφού έβαζα αφίσες «ΧΑΘΗΚΕ», ένας γείτονας με ενημέρωσε ότι βρήκε σπίτι με κήπο, φαΐ και θηλυκή παρέα, οπότε τον άφησα να επιλέξει.
Με τον περιορισμό κυκλοφορίας έχω βρει χρόνο να ξαναπιάσω αγαπημένες συνήθειες που είχα αμελήσει και να αφήσω κάποιες άλλες που είχα βαρεθεί, απλά έψαχνα την κατάλληλη δικαιολογία. Απλά, ελπίζω, αυτοί οι περιορισμοί να μη γίνουν πάτημα για άλλους περιορισμούς στο μέλλον...
Η Acid με κάνει να γελάω. Εκείνη επιλέγει πότε θέλει να παίξει ή να φάει. Της αρέσει να έχει μια ρουτίνα. Συνήθως με αντιγράφει. Ξυπνάει όταν ξυπνάω, κοιμάται όταν κοιμάμαι, τρώει όταν τρώω. Χρειάζεται ζεστασιά και αγάπη, τα οποία είναι πάντα διαθέσιμα. Είναι ωραία που είμαστε όλη μέρα μαζί, έχω τύψεις αν την αφήνω πολλή ώρα μόνη. Αν και δεν φαίνεται να αλλάζει η συμπεριφορά της, δείχνει με τις κινήσεις της ότι χαίρεται όταν επιστρέφω. Το καθημερινό μας πρόγραμμα τώρα είναι φαΐ, μπαλκόνι, κυνήγι εντόμων, τρέξιμο παντού μέσα στο σπίτι, ύπνος, ύπνος, φαΐ, χάδια, ύπνος. Χωρίς την Acid θα ένιωθα πολύ πιο μόνη. Μια νύχτα που έπαθα κρίση πανικού στις 4 το πρωί, λόγω κορωνοϊού, ήρθε πάνω μου, με αγκάλιασε και κατάφερα να κοιμηθώ.
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε στην παρούσα κατάσταση του #ΜένουμεΣπίτι τα άτομα που δεν είναι ασφαλή στο σπίτι. Όσους ανθρώπους δέχονται ενδοοικογενειακή ή έμφυλη βία και μπορεί να είναι γείτονές μας, τους πρόσφυγες, τους άστεγους, τα αδέσποτα ζώα, πρέπει να δείχνουμε με όποιο τρόπο μπορούμε την αλληλεγγύη μας και να πιέζουμε τον δήμο και το κράτος να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Αποστόλης Κοντός, Kick boxer
Μένω στην Κερατέα, ένα χωριό έξω από την Αθήνα. Δεν είμαι μόνος, μένω τους γονείς μου και με τους άλλους δύο αδερφούς μου, που και αυτοί ασχολούνται με τα ζώα – ο ένας με τα αρθρόποδα και πιο μικρός με τα ερπετά. Επίσης, όλοι μας εκπαιδεύουμε τα σκυλιά μας.
Προς το παρόν στο σπίτι μου φιλοξενώ έξι ταραντούλες και δύο ερημικούς σκορπιούς (Androctonus bicolor), οι οποίοι ζουν στην Αφρική και σε άλλες νότιες χώρες (Ισραήλ) και έναν ασιατικό τροπικό σκορπιό (Heterometrus petersi). Επίσης, από ερπετά έχω έναν πανέμορφο σπάνιο μορφικό crested gecko από τα νησιά Fiji που τον έχω μεγαλώσει από πάρα πολύ μικρό με πολλή προσοχή, μια σαύρα leopard gecko, δύο φίδια, ενώ έχω και δύο πανέμορφα pitbull. Σκέφτομαι να πάρω και έναν παπαγάλο τον επόμενο καιρό.
Με τα ερπετά αποφάσισα να ασχοληθώ τελείως τυχαία. Μια μέρα καθόμουν με έναν φίλο μου και μου έλεγε για τις ταραντούλες του, θυμάμαι μου έκανε εντύπωση, και είπα «θα πάρω κι εγώ», έτσι πήρα και εγώ δύο, αλλά στη συνέχεια έγινε σαν μικρόβιο και συνέχισα και με άλλα. Με τα σκυλιά ασχολούμαι από μικρός και εφόσον έχω τον χώρο, τα φροντίζω και αυτά.
Η ζωή μου πριν από τον περιορισμό ήταν τελείως διαφορετική. Σπούδαζα και αθλούμουν πιο άνετα και έβγαινα συνεχώς βόλτες, αλλά με αυτή την κατάσταση ο περιορισμός είναι λογικός. Τα κατοικίδια είναι ένας τρόπο να ξεπεράσεις τις συνθήκες περιορισμού, σε βοηθάνε, βασικά, να αξιοποιήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου. Προσωπικά, αυτό τον καιρό έφτιαχνα τα terrarium ώστε να φαίνονται πιο εντυπωσιακά τα ερπετά – κάποια από αυτά που δέχονται χειρισμό, τα χειρίζομαι κάποιες φορές. Στα ερπετά δεν αφιερώνω πολύ χρόνο, κάθε δύο μέρες είναι υπεραρκετό για τη φροντίδα τους, διότι τα περισσότερα ζώα παρατήρησης έχουν πολύ λίγες ανάγκες, αλλά με τα σκυλιά ασχολούμαι καθημερινά. Παίζω μαζί τους.
Η ζωή μου χωρίς όλα αυτά τα ζώα θα ήταν πιο βαρετή σίγουρα, γιατί τώρα έχω κάτι ξεχωριστό να περνάω τον χρόνο μου. Παρόλη την απομόνωση, η διάθεσή μου αυτές τις μέρες είναι πολύ καλή, γιατί βρήκα χρόνο, επιτέλους, να ετοιμάσω τους κατάλληλους χώρους για τα ζώα μου.
