«Πρώτα απ’ όλα, Μεξικό δεν είναι το "Narcos", όπως πολλοί νομίζουν», μου λέει ο Τάσος Καραντάκος στην άλλη μεριά της βιντεοκλήσης, καταρρίπτοντας όποιο λατινοαμερικάνικο κλισέ είχα διαμορφώσει στο μυαλό μου μέχρι τη στιγμή εκείνη. Βρίσκεται στο Πουέρτο Εσκοντίδο, όπου και ήρθε για να γιορτάσει την έλευση του νέου χρόνου, σε μια παραλία που τη στιγμή που μιλάμε φαντάζει πολύ μακρινή στα μάτια μου. Είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που αλλάζει χρόνο στο εξωτερικό. Η αφετηρία της τελευταίας του διαδρομής έγινε πέρυσι τον Νοέμβριο, όταν εν μέσω σκληρών περιορισμών στην Ελλάδα αποφάσισε να κλείσει ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Μεξικό, προκειμένου αναζητήσει νέες περιπέτειες και ενδιαφέρουσες ιστορίες ανθρώπων. Αφού τις βρει, τις αποτυπώνει σε βίντεο στο κανάλι του «A Greek Solo», στο YouTube, και παράλληλα δουλεύει ως freelancer.
Μέσα σε αυτό τον χρόνο, έχει περάσει από τη Γουατεμάλα και τις ΗΠΑ, έχει κοιμηθεί για νύχτες ολόκληρες σε πάρκινγκ μέσα σε ένα βαν, γνωρίζοντας ιστορίες ντόπιων στο Μεξικό, που αξίζει να καταγραφούν. Και όλα αυτά τα ζει, στο τελευταίο του μόλις ταξίδι, μερικούς μήνες μετά την επιστροφή του από μια αντίστοιχη περιπέτεια χωρίς ημερομηνία επιστροφής, στην Ασία. Τη στιγμή που μιλάει βλέπεις έναν ενθουσιασμό στα λόγια του που σε κάνει να πιστεύεις ότι όλο αυτό είναι κάτι εντελώς καινούριο για τον ίδιο, ακόμη κι αν εκείνος το έχει ξανακάνει.
«Το πρώτο project που έκανα στην Ασία ήταν όταν ξεκίνησα το brand του “A Greek Solo”. Πιο πριν έκανα και πιο μικρά ταξίδια, μιας εβδομάδας στην Ευρώπη. Εκεί γνώριζα άτομα που ταξίδευαν για πολλά χρόνια και έλεγα “μα πώς το κάνουν;” Στην Ασία πήγα τον Νοέμβριο του 2019 και ήταν το πρώτο μου ταξίδι χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Εκεί άλλαξα σαν άνθρωπος, σαν ταξιδιώτης, σαν storyteller, και συνειδητοποίησα ότι με ενδιαφέρει το μακροπρόθεσμο ταξίδι. Κατάλαβα ότι όσο πιο πολύ χρόνο περνάς σε ένα συγκεκριμένο μέρος, τόσο πιο πολύ μπορείς να γίνεις ένα με τους ντόπιους και να καταλάβεις την κουλτούρα τους», λέει ο Τάσος. Εκεί, όπως μου εξηγεί στη συνέχεια, στην Ασία και τη Μιανμάρ, έζησε πράγματα που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης του. Πήγε σε μέρη που δεν είχε πατήσει ποτέ λευκός. Σταματούσε με το μηχανάκι σε ένα μικρό χωριό της Βιρμανίας για να βάλει βενζίνη και οι άνθρωποι της περιοχής τον βιντεοσκοπούσαν γεμάτοι έκπληξη. Γνώρισε τη μειονότητα των Ροχίνγκια, και έμαθε για τη θρησκευτική διαμάχη που επικρατεί στα μέρη αυτά, ανάμεσα στα σύνορα του Μπαγκλαντές και της Βιρμανίας. Ανέβηκε σε κρυμμένες κορυφές βουνών και ήρθε σε επαφή με μια φυλή γυναικών που έχουν τα πρόσωπα τους καλυμμένα από tattoo. Πάνω σε ένα μηχανάκι, παρέα με έναν φίλο του, αναζήτησε με πείσμα τις ρίζες ενός συνολικού εγχειρήματος που επρόκειτο να τον στιγματίσει.
Στην Ασία πήγα τον Νοέμβριο του 2019 και ήταν το πρώτο μου ταξίδι χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Εκεί άλλαξα σαν άνθρωπος, σαν ταξιδιώτης, σαν storyteller, και συνειδητοποίησα ότι με ενδιαφέρει το μακροπρόθεσμο ταξίδι. Κατάλαβα ότι όσο πιο πολύ χρόνο περνάς σε ένα συγκεκριμένο μέρος, τόσο πιο πολύ μπορείς να γίνεις ένα με τους ντόπιους και να καταλάβεις την κουλτούρα τους.
«Η δυσκολία αυτού του project, η ανταμοιβή και η έρευνα που χρειάστηκε, μου έχουν μείνει. Το μικρόβιο που μου είχε μπει όταν ήμουν στη Βιρμανία με ακολουθεί μέχρι σήμερα και δεν μπορώ να το αγνοήσω», συμπληρώνει.
Το Μεξικό
«Όταν έκανα το ταξίδι στην Ασία ήταν Φεβρουάριος του 2020, τότε που ήταν έντονη όλη φάση του covid. Ήθελα να μείνω στο Βιετνάμ, όμως δεν μπορούσα γιατί έκλειναν τα σύνορα, οπότε στα τέλη Φλεβάρη-αρχές Μάρτη, γύρισα στην Ελλάδα και έγινε το lockdown. Κάθισα έναν χρόνο στην Ελλάδα, μάζευα χρήματα και το ταξίδι, που πλέον μετρά πάνω από έναν χρόνο, ξεκίνησε στις 27 Νοεμβρίου του 2020. Έφυγα για το Μεξικό, γιατί είχα μετακομίσει στην Αθήνα, και είχαν κλείσει όλα. Κάνω βίντεο για άλλους ανθρώπους, δεν βγάζω ακόμα χρήματα από το YouTube, είμαι freelancer. Αυτό είναι ένα digital skill, είναι μετακινούμενο. Είχα λοιπόν έναν φίλο μου στο Μεξικό, και μου λέει “αφού οι επιχειρήσεις είναι κλειστές γιατί δεν έρχεσαι;”.
Ο κόσμος έχει στο μυαλό του το Μεξικό και τη Γουατεμάλα ως κάτι πάρα πολύ επικίνδυνο. Λένε “θα σε σκοτώσουν” και “πού θα πας”. Γιατί βλέπει το "Νarcos" και νομίζει ότι όλο το Μεξικό είναι έτσι. Επειδή ταξιδεύω, προσπαθώ να μην έχω προκαταλήψεις στο μυαλό μου. Το πρώτο πράγμα που έγινε είναι ότι διαψεύστηκαν όλα αυτά. Ο κόσμος στο Μεξικό είναι ίσως από τους πιο φιλικούς λαούς που έχω γνωρίσει σε όλα τα ταξίδια μου. Κάναμε οτοστόπ και μας έπαιρναν, μας έβαζαν σπίτι τους να κοιμηθούμε ενώ δεν μας ήξεραν. Είναι πάρα πολύ ασφαλής χώρα. Εντάξει, δεν θα πάω στα σύνορα με την Αμερική, εκεί που είναι τα καρτέλ, αλλά αν είσαι τουρίστας, σαν traveler δεν έχεις κανένα θέμα».
Πώς ορίζεται ο digital nomad και πώς ζει;
«Digital nomad είναι κάποιος ο οποίος μπορεί να δουλεύει ανεξαρτήτως τοποθεσίας, κάτι που προϋποθέτει να έχεις ένα skill που μετακινείται. Ή θα κάνεις βίντεο ή θα είσαι φωτογράφος ή copyrighter. Αυτό που έχω καταλάβει και πριν ξεκινήσω να το κάνω είναι ότι το να ζεις έτσι είναι κάτι απολύτως εφικτό. Είναι μια απόφαση. Πολλές φορές ο κόσμος παραπονιέται. Δεν σου αρέσει κάτι; Άλλαξέ το. Όταν ξεκινάς να ταξιδεύεις μόνος σου, ένα πολύ σύνηθες κόλπο για να γνωρίσεις κόσμο είναι να μένεις σε hostels. Οπότε θα συνδεθείς με local communities, digital nomads, facebook groups. Πολύ απλά πράγματα. Έχω ένα portfolio και για να βρω πελάτες πολλές φορές θα χρειαστεί να πάω και από πόρτα σε πόρτα, δεν υπάρχει μόνο ο digital τρόπος. Ψάχνω πού θα μπορούσα να έχω στο Μεξικό μια βάση με φθηνό κόστος και να βγάζω και χρήματα. Ταξιδεύω έναν χρόνο χωρίς όμως να έχω μετακινηθεί πάρα πολύ, γιατί πάω σε έναν χώρο και κάθομαι δυο μήνες».
Η συναναστροφή με τους ντόπιους
«Συνειδητοποιείς ότι ο τρόπος σκέψης σου δεν είναι ο μοναδικός και ανοίγει πολύ το μυαλό σου. Έχω πάει σε 30 χώρες. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι είμαι έμπειρος ταξιδιώτης, ότι ξέρω πώς να ταξιδεύω και ότι έχει αλλάξει το μυαλό μου, γνωρίζω ένα καινούριο μέρος και συνειδητοποιώ πόσα λίγα ξέρω. Συνειδητοποιείς λοιπόν πόσο μικρός είσαι, πέφτει ο εγωισμός σου απίστευτα. Καταλαβαίνω ότι με τη γνώση και τα skills που έχω, με ένα κομμάτι περιεχομένου που θα βγάλω μπορεί να αλλάξω τη γνώμη και τον τρόπο σκέψης κάποιου. Όλα αυτά που παίρνω θέλω να τα βάλω σε ένα βίντεο που θα έχει αξία».
Το περιεχόμενο
«Όταν ξεκίνησα να κάνω περιεχόμενο το έκανα στα ελληνικά γιατί πίστευα ότι πολύ λίγα άτομα ταξιδεύουν μακροπρόθεσμα, έλεγα ότι υπάρχει ένα κενό στην αγορά και θα το γεμίσω, ότι δεν υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Ήρθα στο Μεξικό, έκανα μεγάλη έρευνα και αποφάσισα ότι θα κάνω την αλλαγή. Είναι μια νέα εποχή και για το δικό μου brand σαν Τάσος. Τους πρώτους έξι μήνες που έκανα βίντεο εδώ πειραματιζόμουν, έκανα vlogs, informational videos, διάφορα πράγματα για να δω τι λειτουργεί και τι μου αρέσει εμένα».
Όπως μου λέει, η εμπειρία της Βιρμανίας τον επηρέασε σε τέτοιο βαθμό που η αγάπη του για τη δημιουργία μεγαλύτερων σειρών ντοκιμαντέρ, βασισμένων σε βαθιά έρευνα, άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο δούλευε. Σήμερα, ο Τάσος δουλεύει πάνω σε μια σειρά ντοκιμαντέρ στο νότιο Μεξικό, με ιστορίες που έχει βρει μέσα στους 8-9 μήνες που είναι συνολικά στη χώρα. Επειδή πρόκειται για μια μεγάλη παραγωγή, σκοπεύει να αξιοποιήσει το kickstarter και το εργαλείο του crowdfunding.
«Εγώ είμαι ξένος, τις ιστορίες τις ξέρουν ντόπιοι, οπότε στους 9 συνολικά μήνες που είμαι εδώ, κάθε φορά που βρίσκομαι με κάποιον ντόπιο, επικοινωνώ τη θέλησή μου να βρω ενδιαφέρουσες ιστορίες. Όταν αυτό το κάνεις για τόσο καιρό, όλο και κάποιος θα σου πει “ρε συ, έχω ακούσει αυτό”. Αυτό χρειάζομαι. Μετά κάνω την έρευνά μου και βρίσκω την ιστορία», λέει. «Αυτό το είδος καταγραφής καλύπτει πολλές ανάγκες. Τη δημιουργική, την ανθρώπινη και την κοινωνική, γιατί θέλω να μιλάω με ντόπιους. Καλύπτει αυτό που είμαι. Για να καταλήξω εκεί, έχω δοκιμάσει και έχω αποτύχει πολλές φορές».
Αμερική
«To να μείνω επτά μήνες στο Μεξικό και στη Γουατεμάλα και μετά να πάω στη Νέα Υόρκη ήταν πολύ μεγάλη αλλαγή. Στην Αμερική δεν είχα κανέναν, δεν είχα σπίτι, κοιμόμουν σε ένα βαν», λέει ο Τάσος. Στη συνέχεια μου διηγείται πώς, από τη Γουατεμάλα και τη λίμνη Atitlan στην οποία βρισκόταν, έφτασε στη Νέα Υόρκη για να επικοινωνήσει με creators σχετικά με το ντοκιμαντέρ του. Αφού ήρθε σε επαφή με κοινούς γνωστούς, ανακάλυψε ότι λόγω των αποστάσεων, που ήταν τεράστιες, θα έπρεπε να βρει σπίτι και μέσο μεταφοράς. Ένας φίλος που είχε παρατημένο το βαν του στην Πενσιλβάνια τού έδωσε το πράσινο φως για να το χρησιμοποιήσει. Έτσι το ταξίδι του ξεκίνησε.
«Πήρα το βαν, αλλά δεν ήξερα κανέναν στην Αμερική. Ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη. Έμεινα στην Πελσινβάνια κάποιες βδομάδες γιατί το βαν ήταν σε κακή κατάσταση, για να το φτιάξω, και ταυτόχρονα έστελνα συνέχεια dms και e-mails σε μεγάλους creators στη Νέα Υόρκη», λέει. «Και γιατί να απαντήσουν σε εμένα; Τους προσέφερα λοιπόν δωρεάν value. Κοιμόμουν σε πάρκινγκ στην Πενσιλβάνια, στη μέση του πουθενά. Έλεγα ότι είχα μόλις μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, έστελνα το portfolio μου και ανέφερα ότι αν κάποιος χρειαζόταν βοήθεια σε κάποιο βίντεο, θα το έκανα χωρίς χρήματα. Ήθελα απλά να περάσω την πόρτα. Μετά τα εκατοντάδες e-mail που έστειλα, μου απαντάει ένας πάρα πολύ μεγάλος creator, και μου λέει για ένα event σε έναν πύργο στη Νέα Υόρκη. Οδηγώ τρεις ώρες, πηγαίνω με το βαν, το αφήνω εκεί. Επειδή δεν είχα πολλά λεφτά, έτρωγα από το σούπερ μάρκετ σάντουιτς για να μη πεθάνω από την πείνα. Δύο μέρες πριν πάω στο event, του είπα ότι θα του κάνω free filming αλλά μου έκλεψαν την κάμερα. Ευτυχώς είχα το drone, έκανα κάποιες λήψεις και τον γνώρισα. Φαντάσου ένα σουρεαλιστικό σκηνικό, εγώ να είμαι με το βαν και να πηγαίνω σε ένα project σε έναν πύργο στο Μανχάταν, που για να μπεις έπρεπε να είσαι στη λίστα. Σκοπός μου ήταν να γνωρίσω εκεί άτομα και άλλους videographers. Με ρωτούσαν “πού μένεις;”, τους έλεγα “σε ένα βαν”. To καλό με τη Νέα Υόρκη είναι ότι ο άλλος εκτιμάει το hustle».
Από εκεί ο Τάσος γνώρισε έναν YouTuber που του έδωσε καταφύγιο στο Λονγκ Άιλαντ, μια ώρα έξω από τη Νέα Υόρκη, κάτι που προσέφερε στον ίδιο μια βάση για να συνδεθεί με άλλους creators. Σήμερα, από το Μεξικό, και το Πουέρτο Εσκοντίδο, όπου επέστρεψε για να βρει φίλους προκειμένου να καλωσορίσει τη νέα χρονιά, ο ίδιος λέει για όλους εκείνους που φοβούνται τη μοναξιά του να ταξιδεύουν solo:
«Πρώτον, δεν είναι για όλους. Δεύτερον δεν μπορείς να ξέρεις αν είναι για εσένα αν δεν το δοκιμάσεις. Και τρίτον και σημαντικότερο –επειδή με ρωτάνε συνέχεια “α, δεν σου λείπει η οικογένειά σου;”–, πρέπει να κάνεις κάποιες θυσίες. Για εμένα αυτό είναι η καριέρα μου, οπότε σε αυτό το σημείο της ζωής μου έχω βάλει προτεραιότητες και καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο, γιατί συναντάς άτομα, όμως δεν είναι καρδιακοί σου φίλοι, υπάρχει μοναξιά, σου λείπουν οι δικοί σου. Καταλαβαίνω επίσης ότι προκύπτουν οικογενειακά προβλήματα στην Ελλάδα που εγώ δεν μπορώ να τα λύσω. Ναι, έχω λοιπόν μια τέτοια μελαγχολία, αλλά είναι οι θυσίες που πρέπει να κάνω για να υλοποιήσω αυτό που θέλω. Ο κόσμος θέλει το όνειρο χωρίς τη θυσία, δεν γίνεται. Αν θες να κάνεις κάτι, κάν’ το. Είναι απλά τα πράγματα».
https://www.youtube.com/c/AGreekSolo
