ΚΙΜΩΛΟ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ. Στο υπέροχο Καλαμίτσι σήμερα. Μας είπαν να μη χάσουμε το φαγητό στο ομώνυμο ταβερνάκι. Όταν σου δίνουν συμβουλή οι ντόπιοι, να την ακούς.
Κατεβαίνοντας στην παραλία, ζευγαράκια, ένα σε κάθε αρμυρίκι. Κάποιοι κοιμούνται, άλλοι σε αιώρα, κάποιοι με τον σκύλο τους, κάποιοι διαβάζουν, άλλοι με το παιδί τους, ένα ζευγαράκι παίζει τάβλι. Κυριαρχεί ησυχία. Όλοι μιλάνε σιγά, αν μιλάνε. Κανείς δεν ενοχλεί κανέναν.
Βρίσκουμε αρμυρίκι, αφήνουμε τα πράγματά μας και βουτάμε στα τιρκουάζ νερά. Εγώ με τη μάσκα. Υπέροχος βυθός, μπόλικο ψάρι. Βγαίνοντας διαβάζω λίγο, αλλά ο νους και το στομάχι μου είναι στο ταβερνάκι. Βλέπουμε την ουρά να αυξάνεται, βάζουμε γκάζια και πάμε. Όταν βλέπεις ουρά, να πηγαίνεις.
Ο υπεύθυνος μας ανακοινώνει ότι περιμένουν τρία κορίτσια πριν από μας. Περιμένουμε και παρατηρούμε. Όμορφο να παρατηρείς. Προϋπόθεση, να 'χεις κλείσει το κινητό. Όταν κλείνει το κινητό λες κι ανοίγει η ζωή.
Ένας άλλος κόσμος. Αγαπημένος, ενωμένος, ακομπλεξάριστος, αξιαγάπητος, ισότιμος. Δίκαιος. Εκεί που δεν έχει σημασία αν είσαι μαύρος ή άσπρος, μικρός ή μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, χριστιανός ή μουσουλμάνος, ζωάκι ή άνθρωπος. Σε αυτόν τον κόσμο ο καθένας έχει τη θέση που του αντιστοιχεί.
Ηρεμία παντού. Αυτοί που τρώνε απολαμβάνουν. Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Σε λίγο αντικρίζουμε στο διπλανό αρμυρίκι παρέα επώνυμων ηθοποιών. Διακριτικοί, απολαμβάνουν όλο αυτό μαζί με τα παιδιά τους. Το κοριτσάκι του ηθοποιού, κάπου στα 10-11 (στη φάση που αρχίζει να αναπτύσσεται), έχει βγάλει το πάνω μέρος του μαγιό και κυνηγάει το αδερφάκι του. Κανείς δεν του κάνει ούτε παρατήρηση ούτε κατήχηση. Στην παρέα κι ένα κοριτσάκι, μαυράκι με σγουρά μαλλιά. Κουκλάκι. Ελληνάκι. Μια κοπέλα ζητάει φωτογραφία από τον ηθοποιό. Μπαίνουν στο πλάνο χαμογελαστοί και οι δύο. Ο ηθοποιός την ευχαριστεί σεμνά και την αποχαιρετάει.
Σε κάποια φάση έρχεται νέο ζευγάρι, η μαμά με ράστα μαλλί και το κοριτσάκι ενάμισι έτους, βία δύο. Στην ουρά κι ένα ζευγάρι με μαύρο σκυλάκι. Τα παιδιά πάνε στο σκυλάκι. Πρώτο το μωρό. Το σκυλάκι διπλάσιο σε μπόι. Το μωρό δεν κωλώνει. Ο μπαμπάς και η μαμά του παρατηρούν ξένοιαστοι. Ούτε υστερικοί, ούτε φοβικοί. Το κοριτσάκι παίζει και συνεννοείται με το σκυλάκι σαν να ήταν παλιόφιλοι. Έρχονται και τα άλλα πιτσιρίκια. Το μαυράκι χαϊδεύει κι αυτό με τη σειρά του το σκυλάκι. «Εσύ είσαι πιο μαύρο και από μένα» του κάνει με απορία. Λυνόμαστε στα γέλια.
Έχει έρθει η σειρά μας να κάτσουμε. Χαιρετάμε από μέσα μας όλο το παρεάκι. Καθόμαστε δίπλα στη θάλασσα. Δεν μπορούμε να κρύψουμε την απόλαυσή μας. Έχει μείνει όλο αυτό έξω από τα ταβερνάκι, αλλά τώρα πια έχει μπει βαθιά μέσα μου. Το άφοβο μωρό, οι άνετοι γονείς, τα μαυράκι με το χιούμορ, οι ήρεμοι πελάτες, ο σεμνός ηθοποιός, η άνετη κόρη του, η θαυμάστρια. Ένα-ένα, αλλά πιο πολύ όλα μαζί.
Όλα αυτά που είναι τόσο διαφορετικά. Κι όμως τόσο ίδια.
Και πάνω απ' όλα τόσο πρόθυμα να ενωθούν και να γίνουν ένα.
Ένας άλλος κόσμος. Αγαπημένος, ενωμένος, ακομπλεξάριστος, αξιαγάπητος, ισότιμος. Δίκαιος. Εκεί που δεν έχει σημασία αν είσαι μαύρος ή άσπρος, μικρός ή μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, χριστιανός ή μουσουλμάνος, ζωάκι ή άνθρωπος. Σε αυτόν τον κόσμο ο καθένας έχει τη θέση που του αντιστοιχεί. Και καθένας κρίνεται ισότιμα πέρα από το χρώμα, τη θρησκεία, τον αριθμό των ποδιών του.
Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι αυτός ο κόσμος. Μια εικόνα βγαλμένη από όνειρο.
Συνεχίζω να ονειρεύομαι.
Μη με ξυπνήσετε.
σχόλια