Αφού είναι λυσάρι για αρχάριους, ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την πολύ αρχή. Πριν από κάθε αφήγηση, όμως, χρειάζεται και η σωστή προετοιμασία: Στην περίπτωσή μας, ένα χαμηλό ποτήρι, 1-2 παγάκια και Dewar’s 8 ετών Carribean Cask. Και ξεκινάμε.
Τα πρώτα παιχνίδια με τη μπάλα στα πόδια εντοπίζονται ιστορικά σε πολλές περιοχές του κόσμου. Από την αρχαία Κίνα, την Ελλάδα και τη Ρώμη, μέχρι τους Ολμέκους και τους Μάγιας στο Μεξικό, ακόμα και στην Ιαπωνία, υπήρχαν διάφορες παραλλαγές ποδοσφαίρου. Οι ρίζες του ποδοσφαίρου όπως το γνωρίζουμε σήμερα έχουν αφετηρία τη Μεγάλη Βρετανία, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Το παλαιότερο ποδοσφαιρικό σωματείο στον πλανήτη θεωρείται η αγγλική Σέφιλντ (Sheffield FC) με έτος ίδρυσης το 1857.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, οι δύο ομάδες παρατάσσονται στο γήπεδο με 11 παίχτες η καθεμία. Κάθε ομάδα διαθέτει επίσης έναν πάγκο με αναπληρωματικούς παίχτες, τους οποίους μπορεί να βάλει ο προπονητής της κάθε ομάδας στο παιχνίδι, αντικαθιστώντας έναν παίχτη με κάποιον άλλο. Τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός των αλλαγών έχει αυξηθεί σε 5 από 3 (κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά και στο Μουντιάλ του Κατάρ).
Η κανονική διάρκεια του αγώνα είναι 90 λεπτά. Αυτή μοιράζεται σε δύο ημίχρονα των 45 λεπτών το καθένα. Αλλά το χρονικό αυτό διάστημα δεν είναι απόλυτο. Ο διαιτητής, που είναι και ο μοναδικός χρονομέτρης του αγώνα, κρατάει καθυστερήσεις ανάλογα με τις αλλαγές, τους τραυματισμούς ή τυχόν άλλα συμβάντα που παρεμποδίζουν ή καθυστερούν την ομαλή διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Οπότε, στην ερώτηση πόσο διαρκεί ένας αγώνας, η απάντηση είναι μία: Μέχρι να σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής.
Εντός γηπέδου, οι μόνοι που επιτρέπεται να ακουμπήσουν τη μπάλα με τα χέρια είναι οι τερματοφύλακες, κι αυτοί όμως μόνο μέσα στα πλαίσια της περιοχής τους. Πώς όμως ορίζονται τα όρια της περιοχής τους;
Στο γήπεδο επάνω υπάρχουν κάποια σχέδια με λευκές γραμμές. Οι εξωτερικές γραμμές –που στην ποδοσφαιρική ορολογία λέγονται τελικές γραμμές- ορίζουν ένα μεγάλο ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, που προσδιορίζει το χώρο εντός του οποίου μπορεί να κινηθεί η μπάλα. Όταν περνάει ολόκληρη η μπάλα έξω από αυτές, τότε λέμε ότι η μπάλα βγαίνει άουτ.
Υπάρχουν δύο είδη τελικών γραμμών: η πλάγια και η γραμμή τέρματος. Αν ένας παίκτης αγγίξει την μπάλα και αυτή βγει έξω από την πλάγια γραμμή, τότε δίνει το δικαίωμα στην αντίπαλη ομάδα να την επαναφέρει στον αγωνιστικό χώρο. Η επαναφορά από την πλάγια γραμμή γίνεται με τα χέρια, τα οποία πρέπει να είναι ψηλά, πάνω και πίσω από το κεφάλι.
Στο γήπεδο υπάρχουν δύο τέρματα (ή εστίες), που φυλάνε οι τερματοφύλακες των δύο ομάδων. Αυτές επιλέγονται τυχαία στην αρχή του αγώνα, για την κάθε ομάδα, μετά από το στρίψιμο ενός κέρματος. Στο ημίχρονο οι δύο ομάδες αλλάζουν εστίες. Η γραμμή της κάθε εστίας, βρίσκεται πάνω στην τελική γραμμή.
Όταν κάποιος παίχτης της ομάδας που αμύνεται, είναι ο τελευταίος παίκτης που αγγίζει την μπάλα πριν αυτή να βγει άουτ από την τελική γραμμή της ομάδας του, τότε η αντίπαλη ομάδα εκτελεί κόρνερ. Στο κόρνερ η ομάδα που επιτίθεται τοποθετεί τη μπάλα στη γωνία του γηπέδου, στη διασταύρωση της πλάγιας και της τελικής γραμμής. Ένας παίκτης της επιτιθέμενης ομάδας επαναφέρει με το πόδι του τη μπάλα στο γήπεδο.
Προηγουμένως αναφερθήκαμε στην περιοχή μιας ομάδας. Αυτή είναι ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, που ορίζεται από λευκές γραμμές γύρω από το τέρμα μιας ομάδας. Χωρίζεται σε μικρή και μεγάλη περιοχή, στις οποίες αντιστοιχούν τα δύο ορθογώνια που σχηματίζουν οι γραμμές γύρω από το τέρμα. Ο τερματοφύλακας μπορεί να πιάσει τη μπάλα με τα χέρια του εντός των ορίων της μεγάλης περιοχής. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιοι περιορισμοί, που αφορούν όμως τους πιο προχωρημένους οπαδούς του ποδοσφαίρου.
Στο μεταξύ βάζω ένα ποτήρι Dewar’s 8 ετών Caribbean Cask κι εγώ. Ελπίζω να μείνει μεταξύ μας. Cheers.
Και τώρα πάμε στα λίγο πιο δύσκολα. Για να μην «κατασκηνώνει» συνεχώς κάποιος επιθετικός κοντά στην αντίπαλη εστία αλλά και να μη λήγουν τα παιχνίδια 49-49, κάποιοι σοφοί άνθρωποι δημιούργησαν τον κανόνα του οφσάιντ. Σύμφωνα με αυτόν, όταν ένας επιτιθέμενος τροφοδοτείται με πάσα, θα πρέπει την ώρα που φεύγει η μπάλα από τα πόδια του συμπαίκτη του το σώμα του να βρίσκεται στην ίδια νοητή ευθεία με το σώμα του τελευταίου αμυνόμενου παίκτη (εξαιρείται ο τερματοφύλακας). Αν αυτό δεν συμβαίνει και ο επιτιθέμενος βρίσκεται πιο μπροστά, τότε ο ένας από τους βοηθούς/επόπτες γραμμών σηκώνει τη σημαία του, υποδεικνύει τον επιτιθέμενο σε θέση οφσάιντ, το παιχνίδι διακόπτεται και η φάση θεωρείται ως μη γενόμενη. Προσοχή όμως. Αν η μπάλα καταλήξει στον επιτιθέμενο από αντίπαλο παίκτη, ο κανόνας του οφσάιντ δεν ισχύει.
Έτσι το παιχνίδι αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον. Όμως το οφσάιντ δεν είναι πάντα εύκολο να διαπιστωθεί, παρά το ότι υπάρχουν δύο διαιτητές έξω από τις πλάγιες γραμμές που έχουν υπό την ευθύνη τους τον έλεγχό του. Οι κινήσεις των σωμάτων των παιχτών είναι συχνά πολύ γρήγορες για να τις συλλάβει ακόμα και το πιο πεπειραμένο ανθρώπινο μάτι ενώ συχνά η παράβαση μπορεί να είναι και θέμα λίγων χιλιοστών.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί το περίφημο V.A.R. (Video Assistant Referee ή Βοηθός Διαιτητή Βίντεο). Πρόκειται για έναν διαιτητή που βρίσκεται εκτός γηπέδου και ο οποίος είναι επιφορτισμένος να ελέγχει με τη βοήθεια βίντεο κρίσιμες αμφισβητούμενες φάσεις. Αν ο VAR παρατηρήσει κάποια παράβαση που δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη του διαιτητικού τρίο ή εντοπίσει κάποια λανθασμένη υπόδειξη ενημερώνει τον διαιτητή μέσω ακουστικού (ενδοσυνεννόηση) και πολλές φορές τον καλεί στο μόνιτορ για να ξαναδεί την επίμαχη φάση.
Κι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ακόμα και με τη χρήση τεχνολογίας, κάποιες φάσεις είναι τόσο οριακές που ακόμα και οι αποφάσεις του V.A.R. αμφισβητούνται. Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα στο φετινό Μουντιάλ ήταν το παιχνίδι της Αργεντινής με τη Σαουδική Αραβία.
Υπάρχουν βέβαια πολλά ακόμη να μάθει κανείς για το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αυτά όμως αρκούν για να μπορέσει κανείς να χαλαρώσει, να βάλει ένα ποτό και να απολαύσει έναν οποιονδήποτε αγώνα από το φετινό Μουντιάλ.
Απολαύστε υπεύθυνα
