Το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΓΠΑ) βρίσκεται σε κεντρική τοποθεσία της πρωτεύουσας και διαιρείται σε δύο μεγάλα γεωγραφικά τμήματα, με ξεχωριστή είσοδο για το καθένα από τον αρχαιότερο δρόμο, o οποίος επί 2.500 χρόνια παρέμενε ο μοναδικός που συνέδεε την Αθήνα με τη Βόρεια Ελλάδα, την Ήπειρο και την Πελοπόννησο. Η Ιερά Οδός ασφαλτοστρώθηκε για πρώτη φορά το 1927, λίγα χρόνια μετά την ίδρυση της Ανωτέρας Γεωπονικής Σχολής Αθηνών (ΑΓΣΑ). Τότε στην περιοχή υπήρχαν πυκνοί ελαιώνες και έτσι προκύπτει το όνομα της ευρύτερης περιοχής (Ελαιώνας).
Ο προσωρινός τόπος που επιλέχθηκε για να εγκατασταθεί η Γεωργική Σχολή στην Αθήνα αποδείχθηκε μόνιμος. Ήταν το αχανές κτήμα του βοεβόδα Χατζή Αλή Χασεκή που βρισκόταν παραέξω από τη στενή οικιστική ζώνη. Η τοποθεσία είχε ήδη μακρά παράδοση στη γεωργική εκπαίδευση, αφού εκεί προϋπήρχε το Τριανταφυλλίδειο Σχολείο Αθηνών από το 1888 και από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα είχε μετατραπεί σε Γεωργικό Σταθμό. Το 1914, στην ίδια τοποθεσία λειτουργούσε ο Δενδροκομικός και ο Κηπουρικός Σταθμός.
Η Σχολή αρχικά χρησιμοποίησε τα 95 από τα 120 στρέμματα του Δενδροκομικού Σταθμού. Τα υπόλοιπα είκοσι πέντε ήταν ένας μεγάλος βοτανικός κήπος που ομόρφαινε την περιοχή ήδη από το 1835.
Η αγάπη για τη φύση, τα ζώα και τη γνώση γύρω από αυτά φαίνεται να είναι σημαντική προϋπόθεση για να βρεθείς φοιτητής σε αυτό το Πανεπιστήμιο που έχει πολλά στοιχεία που το κάνουν μοναδικό, ξεχωριστό και ενδιαφέρον. Αν τύχει να περάσεις εδώ γιατί προέκυψε από τα μαθηματικά του μηχανογραφικού, μια καλή προτροπή θα ήταν να το ξανασκεφτείς.
Το μέγεθος της έκτασης, η άνεση του χώρου και το φυσικό τοπίο είναι από τα πρώτα πράγματα που σου κάνουν εντύπωση, μπαίνοντας στο πανεπιστημιακό «προάστιο». Μοιάζει να βρίσκεσαι ξαφνικά σε άλλη πόλη ή κάποια άλλη συνοικία πολύ μακριά από το κέντρο της Αθήνας. Φοιτητές σε παρέες ή πιο μοναχικοί, μεγάλα και μικρότερα κτίρια με ποικιλία χρήσεων και αρχιτεκτονικής, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πολλές γάτες, εστιατόριο, βιβλιοθήκη, υπαίθριο γυμναστήριο και όλα τα άλλα προφανή που υπάρχουν σε έναν πανεπιστημιακό χώρο.
Γύρω από το σημερινό Γεωπονικό Πανεπιστήμιο σώζονται ακόμα πολλές εκκλησίες που κατασκεύαζαν ως τάματα επιφανείς Αθηναίοι για να έχουν «τη βοήθεια του Θεού». Ευτυχώς, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε και στο Πανεπιστήμιο σήμερα στηρίζονται περισσότερο στη βοήθεια του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο.
Αν είσαι λίγο παρατηρητικός, αλλά και από τις συζητήσεις με τους καθηγητές καταλαβαίνεις σύντομα ότι μία από τις στερεοτυπικές αλλά και πιο εσφαλμένες θεωρήσεις για το Γεωπονικό είναι ότι ασχολείται μόνο με τα φυτά. Προφανώς το εκπαιδευτικό και ερευνητικό του αντικείμενο έχει να κάνει με φυτά και καλλιέργειες και είναι λογικό να υπάρχουν θερμοκήπια, οργωμένα χωράφια, αμπελώνες ή μεγάλοι θάλαμοι ελεγχόμενων συνθηκών για την ανάπτυξη φυτών.
Υπάρχουν όμως και χώροι με αγελάδες, πρόβατα, κότες, κουνέλια, μελίσσια και ενυδρεία με διάφορα είδη ψαριών. Εικόνα μη αναμενόμενη, σε αντίθεση με τα κάθε λογής αφισοκολλημένα μανιφέστα.
Η αγάπη για τη φύση, τα ζώα και τη γνώση γύρω από αυτά φαίνεται να είναι σημαντική προϋπόθεση για να βρεθείς φοιτητής σε αυτό το Πανεπιστήμιο που έχει πολλά στοιχεία που το κάνουν μοναδικό, ξεχωριστό και ενδιαφέρον. Αν τύχει να περάσεις εδώ γιατί προέκυψε από τα μαθηματικά του μηχανογραφικού, μια καλή προτροπή θα ήταν να το ξανασκεφτείς.
Η άνεση και το πράσινο είναι δύο παράγοντες που έκαναν την παραμονή και την περιήγησή μας στον χώρο από ευχάριστη έως αναζωογονητική. Υπάρχει αρμονία φύσης, κτιρίων, φοιτητών, αυτοκινήτων, εργαστηρίων και καθηγητών που μοιάζει να λειτουργεί με διαφορετικούς ρυθμούς και χρόνους από όλο το υπόλοιπο αστικό και βιομηχανικό τοπίο που βρίσκεται γύρω από την επικράτειά του. Από τα κτίρια ή ακόμα και από τα κάγκελα αντιλαμβάνεται κανείς την εξέλιξή του μέσα στα χρόνια. Είναι ξεκάθαρο ποιες είναι οι πρώτες εγκαταστάσεις και ποια κτιριακά συγκροτήματα είναι νεότερα.
Από την προϊστορία της περιοχής σώζεται η κρήνη του Χατζή Αλή Χασεκή, ένα μικρό κομμάτι των τειχών του κτήματος και κάποια απομεινάρια στο ονομαζόμενο κτίριο Κριμπά που είναι το πρώτο που συναντάμε στο αριστερό μας χέρι, μπαίνοντας από την είσοδο που είναι στο ρεύμα προς Αθήνα. Στα δεξιά αυτού του κτιρίου υπάρχει και ένας ονειρικός καταπράσινος κήπος με μια μικροσκοπική λίμνη που έχει χρυσόψαρα και koi fishes. Σκηνικό κινηματογραφικής εξοχής, όπως άλλωστε αρκετές γωνιές του Γεωπονικού.
Ένα από τα λίγα πράγματα που σου υπενθυμίζουν ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας είναι η κίνηση των διερχόμενων οχημάτων από την Ιερά Οδό. Και αυτό όμως φαίνεται να είναι συνδεδεμένο με την ιστορία του Γεωπονικού, αφού μέχρι το 1956 όποιος ήθελε να φύγει από την Αττική και να πάει προς Πελοπόννησο, Ήπειρο ή Βόρεια Ελλάδα περνούσε από την Ιερά Οδό. Η Εθνική Αθηνών - Λαμίας άνοιξε στα τέλη της δεκαετίας του ’50.
Μέχρι να αναπτυχθεί ο τουρισμός (από το ’70 κι έπειτα), η γεωργία και η κτηνοτροφία ήταν οι οικονομικές ατμομηχανές της χώρας και το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο συνέβαλε και συμβάλει στην ανάπτυξή τους τα μέγιστα. Σε αυτό εκπαιδεύονται οι μετέπειτα επαγγελματίες της φυτικής και της ζωικής παραγωγής, εκκολάπτονται νέοι επιστήμονες και εν πολλοίς καθορίζεται ένα μεγάλο κομμάτι της πρωτογενούς παραγωγής που παραμένει από τους σημαντικότερους κλάδους συμβολής στην εγχώρια οικονομία.
Ενδεικτικό της ανάπτυξης του πανεπιστημίου είναι ότι το 1952 είχε περίπου 250 φοιτητές, το 1962, 420 φοιτητές, το 1965 σχεδόν 900 και το 1971, 1.200. Σήμερα στο δυναμικό του συγκαταλέγονται σχεδόν 10.000 φοιτητές που μοιράζονται σε έξι σχολές και δεκατρία τμήματα. Ο χώρος του καλύπτει 250 στρέμματα που περιλαμβάνουν 28 κτίρια, 11 αμφιθέατρα, 44 αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, 13 θερμοκήπια, στάβλους κ.λπ. Εκτός από αυτά που βρίσκει κανείς στον βασικό του χώρο, στο Γεωπονικό ανήκουν και πέντε αγροκτήματα σε Κωπαΐδα, Βοιωτία, Ωρωπό και ένας αμπελώνας στα Σπάτα, όπου παράγεται βιολογικό κρασί υψηλής ποιότητας, πέρα από τη λοιπή ακίνητη περιουσία που διαθέτει.
Αν κάτσεις σε ένα από τα πολλά παγκάκια που βρίσκονται στους προαύλιους χώρους και αναλογιστείς τα πεδία και τους κλάδους που συνδέονται με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, δεν θα αργήσεις να αντιληφθείς το μέγεθος της συμβολής του και την αναγκαιότητα περαιτέρω υποστήριξής του από το κράτος. Μπορεί να ακούγεται κλισέ και τετριμμένο, αλλά είναι ουσιαστικό και δίκαιο.
Ειδικά αυτή την περίοδο που η φράση «επισιτιστική κρίση» ακούγεται όλο και περισσότερο, τα βλέμματα στρέφονται ξανά στους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ. Είναι αυτοί που έχουν απαντήσεις και λύσεις στα ερωτήματα και στα προβλήματα που έχουν προκύψει. Μια πρόσφατη συνέντευξη του πρύτανη κ. Σπυρίδωνα Κίντζιου στη LiFO με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών σήμερα λειτουργούν οι εξής σχολές με τα αντίστοιχα τμήματα:
— Σχολή Επιστήμων των Φυτών (Τμήμα Επιστήμης Φυτικής Παραγωγής / Τμήμα Δασολογίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος)
— Σχολή Επιστήμων των Ζώων (Τμήμα Επιστήμης Ζωικής Παραγωγής / Τμήμα Υδροβιολογίας και Υδατοκαλλιεργειών)
— Σχολή Περιβάλλοντος & Γεωργικής Μηχανικής (Τμήμα Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων και Γεωργικής Μηχανικής / Τμήμα Πληροφορικής στη Γεωργία και το Περιβάλλον)
— Σχολή Επιστήμων Τροφίμων & Διατροφής (Τμήμα Επιστήμης Τροφίμων και Διατροφής του Ανθρώπου / Τμήμα Διαιτολογίας και Ποιότητας Ζωής)
— Σχολή Εφαρμοσμένης Βιολογίας & Βιοτεχνολογίας (Τμήμα Βιοτεχνολογίας)
— Σχολή Εφαρμοσμένων Οικονομικών & Κοινωνικών επιστημών (Τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης / Τμήμα Περιφερειακής και Οικονομικής Ανάπτυξης / Τμήμα Διοίκησης Γεωργικών Επιχειρήσεων και Συστημάτων Εφοδιασμού / Τμήμα Πολιτισμού και Αγροτικού Τουρισμού)
Και ως ανεξάρτητα τμήματα: Τμήμα Δικτύων Διαδικτύου, Γραφείο Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, Γραφείο Διασύνδεσης, Γραφείο Ξένων Γλωσσών, Γεωργικό Μουσείο, Κέντρο Τεκμηρίωσης Ιστορίας της Ελλην. Γεωργίας, Εταιρεία Αξιοποίησης & Διαχείρισης Περιουσίας ΓΠΑ.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Παρότι θα περίμενε κανείς ένα πανεπιστήμιο με έναν αιώνα λειτουργίας στην πλάτη να είναι «κουρασμένο», με το Γεωπονικό, όπως και με τα άλλα δύο αιωνόβια πανεπιστήμια της χώρας, δεν φαίνεται να συμβαίνει αυτό. Εκτός από τα παραδοσιακά μαθήματα και εργαστήρια που μπορεί να φανταστεί κανείς και που πάντα θα είναι απαραίτητα για τις βασικές γνώσεις και την εισαγωγή στα πιο εξειδικευμένα αντικείμενα, υπάρχουν εργαστήρια και ερευνητικά προγράμματα που αναπτύσσουν νέες τεχνολογίες και παρακολουθούν τις εξελίξεις στον κλάδο. Σε ένα από αυτά είδαμε την ανάπτυξη ειδικών ψεκαστικών drone που στοχεύουν στις μεγάλες καλλιέργειες.
Πέρα από τα εργαστήρια, τα αμφιθέατρα, τα θερμοκήπια, τους στάβλους κ.λπ., υπάρχει και κάτι ακόμα που αφορά την εκατόχρονη ιστορία τόσο του πανεπιστημίου όσο και γενικότερα τη σύγχρονη ιστορία της Γεωπονίας, της οποίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι. Ο λόγος για το Ιστορικό Αρχείο του ΓΠΑ, που περιλαμβάνει πολύτιμα έγγραφα, βιβλία, χειρόγραφα κ.ά. Στο ίδιο περιβάλλον κινείται και το Κέντρο Τεκμηρίωσης της Ιστορίας της Ελληνικής Γεωργίας που φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα πολύπλευρο κέντρο έρευνας, ιστορικού και κοινωνιολογικού χαρακτήρα, του αγροτικού χώρου.
Η ιστορία του συνδέεται άρρηκτα με τον πρωτογενή τομέα παραγωγής στην Ελλάδα, πράγμα που σημαίνει ότι διατρέχει με έναν τρόπο τη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Δύο από τα βασικά αιτήματα του πανεπιστημίου με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων ήταν η κατασκευή σταθμού μετρό εντός του πανεπιστημίου, κάτω από το οποίο διέρχεται η γραμμή 3, και η ίδρυση Κτηνιατρικής Σχολής, που δεν υπάρχει στην Αθήνα.
Τα μουσεία μέσα στο πανεπιστήμιο
Εντός του πανεπιστημιακού χώρου υπάρχει και ένα ενδιαφέρον γεωργικό μουσείο που ιδρύθηκε το 2005, έχοντας στόχο την ανάδειξη της συμβολής του ΓΠΑ στον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας και του αγροτικού κόσμου της χώρας. Φιλοξενεί τρεις βασικές συλλογές:
α. Επιστημονικών οργάνων και εργαστηριακού εξοπλισμού με περισσότερα από χίλια αντικείμενα, τα οποία αποτελούν σημαντικά τεκμήρια για την ιστορία του ΓΠΑ.
β. Γεωργικών εργαλείων και οικιακών σκευών με ξύλινα κυρίως εργαλεία και σκεύη της ζωής και της εργασίας στην ύπαιθρο.
γ. Έργων του Εμμανουήλ Βάθη με πολυάριθμες έγχρωμες εικόνες καρποφόρων δένδρων, κηπευτικών και ανθοκομικών φυτών, καθώς και με προπλάσματα καρπών από διάφορες ποικιλίες δένδρων.
Στο ίδιο κτίριο στεγάζεται και το Μουσείο Ορυκτών και Πετρωμάτων. Εγκαινιάστηκε το 1996 και το 2009 μετονομάστηκε σε «Μουσείο Καθηγήτριας Ελευθερίας Δάβη». Εκεί φιλοξενούνται μια πλούσια συλλογή αντιπροσωπευτικών ορυκτών και πετρωμάτων του ελλαδικού χώρου ‒ταξιθετημένων σε προθήκες κατά γεωγραφικό διαμέρισμα‒, χάρτες, ανάγλυφες απεικονίσεις και άλλα μουσειακά εκθέματα γεωλογικού ενδιαφέροντος.
Το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι το τρίτο αρχαιότερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της χώρας μετά το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Καποδιστριακό. Όπως όλα, έτσι κι αυτό, επηρεάζεται από τις εκάστοτε πολιτικές αποφάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και σίγουρα αξίζει προσοχή και φροντίδα από την πολιτεία γιατί το εκπαιδευτικό, το ερευνητικό και το κοινωνικό έργο που παράγει επιστρέφει πολλαπλάσιο σε αυτήν.
Υπάρχει, άλλωστε, και ένας ισχυρός συμβολισμός. Σε ειδική προθήκη στο ισόγειο του κτιρίου της πρυτανείας σώζεται η ιστορική «ιερή» ελιά κάτω από την οποία δίδασκε ο Πλάτωνας. Ο κορμός της είχε ξεριζωθεί το 1976 όταν έπεσε πάνω της λεωφορείο. Πριν από λίγα χρόνια μάλιστα είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου η ψευδής είδηση ότι είχε γίνει καυσόξυλα.
Οι προκλήσεις για το Γεωπονικό σήμερα και τα επόμενα χρόνια είναι πολλές σε έναν τομέα που εξελίσσεται ραγδαία, παράλληλα με την τεχνολογία και τις ανάγκες της κοινωνίας.
Σύντομο χρονολόγιο της εκατονταετούς ιστορίας του Γεωπονικού:
1920 Μετά τη Συνθήκη των Σεβρών και την ήττα του Ελ. Βενιζέλου στις εκλογές προκύπτουν τα πορίσματα της επιτροπής Σπυρίδωνος Χασιώτη για την πλήρη αναδιοργάνωση της γεωργικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα και έτσι αποφασίζεται η ίδρυση της Ανωτέρας Γεωπονικής Σχολής Αθηνών (ΑΓΣΑ).
1923 Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης συστήνεται η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων και τίθεται σε εφαρμογή η αποκατάσταση ακτημόνων και προσφύγων. Ιδρύεται το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος (ΑΚΕ). Η πρώτη διοικούσα επιτροπή αποτελείται από συνεταιριστές γεωπόνους υπό τον διευθυντή (πρύτανη) της ΑΓΣΑ Σπυρίδωνα Χασιώτη.
1929 Τίθεται σε εφαρμογή η πολιτική προστασίας και προαγωγής της σιτοκαλλιέργειας μέσω της Κεντρικής Επιτροπής Προστασίας της Εγχώριου Σιτοπαραγωγής. Η Γεωπονική Σχολή μετονομάζεται από «Ανωτέρα» σε «Ανωτάτη» και το «σχολικόν έτος» σε «ακαδημαϊκόν».
1930 Η φοίτηση από τρία χρόνια και έξι μήνες γίνεται τετραετής.
1937 Καταργείται η ΑΓΣΑ και ενσωματώνεται στη Γεωπονική Δασολογική Σχολή που αρχίζει τη λειτουργία της ως ανεξάρτητη σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το ίδιο έτος.
1943 Η ΑΓΣΑ επανέρχεται με τον νόμο 672 στην Αθήνα, όπου και επαναλειτουργεί. Πρόσωπο κλειδί, ο κατοχικός υφυπουργός Γεωργίας και βουλευτής προπολεμικά του Λαϊκού Κόμματος Γ. Παμπούκας.
1945 Με νομοθετικό διάταγμα ο διευθυντής της ΑΓΣΑ μετονομάζεται σε πρύτανη και εκλέγεται κάθε χρόνο.
1947 Η φοίτηση στην ΑΓΣΑ γίνεται πενταετής.
1948 Από το ακαδημαϊκό έτος 1948-9 καθιερώνονται στο πέμπτο έτος σπουδών τμήματα ειδικότητας: Δενδροκομίας και Ελαιουργίας, Γεωργίας, Ζωοτεχνίας, Αμπελουργίας και Οινολογίας και από το 1952-3 Φυτοπαθολογίας και Εντομολογίας. Θεμελιώνεται το νέο κεντρικό κτίριο της ΑΓΣΑ, που ολοκληρώνεται, σε πρώτη φάση, το 1952, χάρη στην αμερικανική αποστολή βοήθειας και με χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ.
1949 Η Γεωπονική Σχολή αρχίζει να απονέμει διδακτορικά διπλώματα.
1950 Ολοκληρώνεται η κατασκευή της παλιάς πτέρυγας του Εργαστηρίου Γαλακτοκομίας και αρχίζει τη λειτουργία του το Τμήμα Αγροτικής Οικιακής Οικονομίας με σκοπό τη μετεκπαίδευση αποφοίτων της Χαροκοπείου Σχολής Οικιακής Οικονομίας για τη στήριξη των οικογενειών της υπαίθρου.
1953 Παραχωρούνται από το υπουργείο Γεωργίας χίλια στρέμματα στην Κωπαΐδα για την πρακτική εξάσκηση των φοιτητών. Μαζί με το κτήμα των 430 περίπου στρεμμάτων στη θέση Γιαλού στα Σπάτα, που είχε δοθεί λίγο νωρίτερα, και αυτό στη Σκάλα Ωρωπού περίπου 30 στρεμμάτων που είχε παραχωρηθεί το 1930 από την Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, η σχολή αποκτά σημαντικά αγροκτήματα για τις ανάγκες της εκπαίδευσης.
1959 Η Γεωπονική Σχολή παύει να υπάγεται στο υπουργείο Γεωργίας και περνάει στη δικαιοδοσία του υπουργείου Παιδείας.
1963-64 Δημιουργούνται δύο νέα τμήματα ειδικοτήτων Εγγείων Βελτιώσεων και Γεωργικής και Συνεταιριστικής Οικονομίας. Συζητείται η ενσωμάτωση της σχολής σε ένα καινούργιο πανεπιστήμιο, το λεγόμενο «Αττικό», το οποίο θα περιλάμβανε επίσης την Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών, την Πάντειο και την Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή.
1967 Με την έλευση της Δικτατορίας στη σχολή διορίζεται κυβερνητικός επίτροπος. Διώξεις φοιτητών, καθηγητών και προσωπικού. Η χούντα επιχειρεί να μετριάσει τις εντυπώσεις, εγκαινιάζοντας μια σειρά διευκολύνσεων προς τους φοιτητές, όπως η μεταφορά των μαθημάτων στο επόμενο έτος, η δωρεάν διανομή των συγγραμμάτων, η χορήγηση άτοκων φοιτητικών δανείων κ.ά.
1972 Ο δικτάτορας Παττακός απειλεί να μεταφέρει τη σχολή στο χωριό του, στο Αμάρι Ρεθύμνου, στην Κρήτη! Καθιερώνεται βασικός ενιαίος κορμός εκπαίδευσης που στα τρία πρώτα χρόνια περιλαμβάνει τη βασική εκπαίδευση και στα δύο τελευταία την εξειδίκευση σε έναν από τους παρακάτω κλάδους: Φυτοτεχνίας, Ζωοτεχνίας, Γεωργικής Οικονομίας, Γεωργικών Βιομηχανιών και Εγγείων Βελτιώσεων και Γεωργικής Μηχανικής. Οι κλάδοι αυτοί παγιώθηκαν στην τελική τους μορφή το ακαδημαϊκό έτος 1978-79.
1975 Η περίοδος της δικτατορίας κλείνει με την κρίση και δίωξη κυρίως του βοηθητικού προσωπικού της σχολής.
1982 Ψηφίζεται ο νόμος-πλαίσιο που καθορίζει το νέο καθεστώς λειτουργίας των ΑΕΙ.
1985-6 Η Γεωπονική Σχολή χωρίζεται σε δύο τμήματα: Γεωργικής Παραγωγής και Γεωργικής Ανάπτυξης.
1989 Μετονομάζεται σε Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και παράλληλα χωρίζεται σε επτά ανεξάρτητα τμήματα, που χορηγούν ενιαίο πτυχίο γεωπόνου.
1995 Με προεδρικό διάταγμα μετονομάζεται σε Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Δείτε παρακάτω 15 ακόμα φωτογραφίες από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ευχαριστούμε τον πρύτανη του ΓΠΑ κ. Σπυρίδωνα Κίντζιο και τους Γεώργιο Παπαδούλη, Θανάση Γελασάκη, Ευρυδίκη Σπυροπούλου, Γιώργο Τριλίβα.
Πηγές:
- «Θεά Δήμητρα: Ο μύθος που έγινε ιστορία. 1920-2020, Επετειακή έκδοση για τα εκατό χρόνια του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών» (επιμ. Παναγιωτόπουλος Γ. Δημήτρης), ΓΠΑ, Αθήνα, 2021
- Τρίγκα Νικολίτσα, «Γεωπονικό Πανεπιστήμιο: Ζητά στάση μετρό και κτηνιατρική σχολή», «Έθνος», 24.02.2020
- Κριμπά Κ., «Το ιστορικό του Πανεπιστημίου μας. Το Γεωργικό Πανεπιστήμιο - Ανώτατη Γεωπονική Σχολή Αθηνών», «Τριπτόλεμος», τχ. 1, 5/1994
- «ΓΠΑ 1920-2020 - 100 χρόνια προσφοράς στη γεωργική και αγροδιατροφική εκπαίδευση», Έμβρυο, Αθήνα, 2020. (υπάρχει διαθέσιμο εδώ)
