Γιάννης Βίδρας: «Ο αθλητισμός, ο ακτιβισμός και η επαγγελματική ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία»

Γιάννης Βίδρας: «Ο αθλητισμός, ο ακτιβισμός και η επαγγελματική ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία» Facebook Twitter
Όταν δώσεις περισσότερο χρόνο σε κάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι άλλο θα μείνει πίσω. Φωτ.: Ολυμπία Κρασαγάκη
0

— Κύριε Βίδρα, πριν από μερικά χρόνια, αφότου διαγνώστηκε η κόρη σας με διαβήτη, πήρατε την απόφαση να συνδυάσετε τον αθλητισμό με τον ακτιβισμό, κι αυτό παράλληλα με την καριέρα σας στην Coca-Cola Τρία Έψιλον. Πείτε μου λίγα λόγια γι’ αυτή την απόφαση.
Αυτό έγινε σταδιακά. Άρχισα να αλλάζω ο ίδιος και στη συνέχεια ήρθε η διάγνωση της κόρης μου σε παρά πολύ μικρή ηλικία με σακχαρώδη διαβήτη που έδωσε σε αυτήν τη μετάβαση ευρύτερη κοινωνική διάσταση. Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος υπέρβαρος και δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό. Κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι βιώνουμε την αίσθηση ότι έχουμε βαλτώσει. Είναι εύκολο να σκεφτούμε ότι πλέον δεν υπάρχει διέξοδος. Όμως πάντα υπάρχει διέξοδος, πάντα υπάρχει κάτι νέο και συναρπαστικό, και είναι εκεί, λίγο πιο έξω από τη ζώνη άνεσής μας.

Αυτό που χρειάζεται είναι να το ανακαλύψουμε και να κάνουμε το θαρραλέο πρώτο βήμα. Έτσι αποφάσισα πως δεν μπορώ να ζω με τους περιορισμούς που μου έβαζε το σωματικό μου βάρος και ξεκίνησα γυμναστική και διατροφή. Το ότι η κόρη μου διαγνώστηκε με σακχαρώδη διαβήτη έδρασε καταλυτικά ώστε αυτό να το ακολουθήσω πιο συστηματικά. Ήθελα να λειτουργήσω ως πρότυπο για τα παιδιά μου, να τους δείξω ότι οποιοδήποτε εμπόδιο ή δυσκολία έρχεται στη ζωή δεν μπορεί να μας εμποδίζει να βάζουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, μπήκα στον μαγικό κόσμο του τριάθλου, ενός αθλήματος που από τη φύση του είναι πολύ απαιτητικό γιατί χρειάζεται κατά τη διάρκεια του ίδιου αγώνα να γίνεις από κολυμβητής ποδηλάτης και στη συνέχεια δρομέας.

Ήθελα να λειτουργήσω ως πρότυπο για τα παιδιά μου, να τους δείξω ότι οποιοδήποτε εμπόδιο ή δυσκολία έρχεται στη ζωή δεν μπορεί να μας εμποδίζει να βάζουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε.

Άρχισα να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε μεγαλύτερες αποστάσεις, μια διαδικασία που με άλλαζε και με ωρίμαζε σαν άνθρωπο. Έτσι προέκυψε και ο ακτιβισμός υπέρ του διαβήτη. Είδα ότι μέσα από τον αθλητισμό και την προσωπική μου αλλαγή θα μπορούσα να εξοικειώσω την κοινωνία με τον παιδικό διαβήτη. Για να αντιπαρέλθω τη μεγάλη έλλειψη πληροφόρησης, πήρα την απόφαση να συνδυάσω την προσωπική μου μεταμόρφωση με τον ακτιβισμό για να περάσω το μήνυμα ότι κανένα εμπόδιο δεν είναι ικανό να μας εμποδίσει να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. 

— Σε αυτή σας την έντονη δραστηριοποίηση τι ρόλο έπαιξε η επαγγελματική σας πορεία στην Coca-Cola Τρία Έψιλον, στην οποία εργάζεστε εδώ και είκοσι χρόνια;
Δεν θα έκανα αυτό που κάνω σήμερα αν δεν είχα γαλουχηθεί ουσιαστικά σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον του οποίου η κουλτούρα με είχε προετοιμάσει, δίνοντάς μου την πρώτη ύλη ώστε να μπορώ μετά να εξελιχθώ. Εξελίχθηκα σε ένα εταιρικό περιβάλλον που, εστιάζοντας στην προσωπική ανάπτυξη, μου έχει μεταδώσει το μικρόβιο της αναζήτησης της συνεχούς εξέλιξης, τόσο της επαγγελματικής όσο και της ανθρώπινης, αλλά και της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Αυτή η νοοτροπία είναι που με οδήγησε στην ακτιβιστική δράση.

Γιάννης Βίδρας: «Ο αθλητισμός, ο ακτιβισμός και η επαγγελματική ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία» Facebook Twitter
Όταν ξεκίνησα τον αθλητισμό, το Ironman έμοιαζε άπιαστο όνειρο, κάτι παρά πολύ μεγάλο για να χωρέσει στο μυαλό μου. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να γίνεται ένας στόχος που κάπου πολύ μακριά και θολά ξεκίνησα να διακρίνω. Φωτ.: Νίκος Ζίκος

— Πώς συνδυάζονται, λοιπόν, το προσωπικό και ακτιβιστικό προφίλ με μια αρκετά απαιτητική επαγγελματική πορεία;
Θεωρώ ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία, δηλαδή ο προσωπικός χρόνος και ο επαγγελματικός, αλλά και αυτός που αφιερώνω στον αθλητισμό, πρέπει να είναι σε απόλυτη ισορροπία μεταξύ τους. Όταν δώσεις περισσότερο χρόνο σε κάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι άλλο θα μείνει πίσω. Σίγουρα υπάρχουν περίοδοι που είναι απαιτητικές επαγγελματικά, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι, ακόμα και όταν κάποιες μέρες ο προσωπικός χρόνος με τα παιδιά μειώνεται, αυτός να είναι ουσιαστικός και ποιοτικός. Μόνο αν λειτουργούν και τα τρία σε απόλυτη ισορροπία μπορείς να είσαι κι εσύ ήρεμος και εστιασμένος σε αυτό που θέλεις να πετύχεις. 

— Επιλέξατε να εστιάσετε σε ένα τρομερά απαιτητικό άθλημα που κυριολεκτικά σε φτάνει στα όριά σου. Τι θεωρείτε πως έχει προσφέρει η ενασχόλησή σας με το Ironman στην επαγγελματική σας ζωή;
Πράγματι, όταν ξεκίνησα τον αθλητισμό, το Ironman έμοιαζε άπιαστο όνειρο, κάτι παρά πολύ μεγάλο για να χωρέσει στο μυαλό μου. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να γίνεται ένας στόχος που κάπου πολύ μακριά και θολά ξεκίνησα να διακρίνω. Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ποσό μεγάλη σχέση έχει με την προσωπική και επαγγελματική μου ζωή. Ανέπτυσσα δεξιότητες μέσα από την προπόνηση που την επόμενη μέρα μπορούσα να εφαρμόσω και στην ομάδα μου. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: αν μπεις σε έναν αγώνα 226 χιλιομέτρων σκεπτόμενος τον τερματισμό, είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί το μυαλό σου. Αν σπάσεις όμως αυτή την απόσταση σε μικρότερα κομμάτια, αυτομάτως θέτεις πιο διαχειρίσιμους στόχους.

Όταν μπαίνω στη θάλασσα και αρχίζω να κολυμπάω το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου είναι η επόμενη σημαδούρα, ή όταν τρέχω, κοιτάζω ένα κτίριο που θέλω να φτάσω. Ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχει φτάσει ο τερματισμός! Αυτό συμβαίνει και στην επαγγελματική μας ζωή: αν βάλεις έναν στόχο, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις για να τον διαχειριστείς είναι να τον σπάσεις σε μικρότερα κομμάτια. Το τρίαθλο με έχει βοηθήσει πολύ και στο time management, δηλαδή στο να υπολογίζω με ακρίβεια και ευελιξία τον χρόνο μου.

Όμως το σημαντικότερο στο οποίο με έχει βοηθήσει είναι ίσως η διαχείριση του απροόπτου και η αποδοχή της αλλαγής. Είναι ένα άθλημα στο οποίο μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να συμβεί κάτι αναπάντεχο, από μια θάλασσα που ξαφνικά θα σηκώσει κύματα και ένα σκασμένο λάστιχο ποδηλάτου μέχρι ένα παγούρι με νερό που χάθηκε. Το απρόοπτο πλέον δεν με πανικοβάλλει, χάρη στον αθλητισμό μπορώ να διαχειρίζομαι καταστάσεις που έρχονται ξαφνικά, οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει πλέον με βρίσκει έτοιμο να προσαρμοστώ

— Πολλοί λένε πως η πανδημία ήταν καταλύτης για να επανεξεταστούν τα προβλήματα της καθιστικής ζωής στο γραφείο. Συνέβη και σ’ εσάς αυτό; Πώς επηρέασε τον τρόπο που εργάζεστε;
Τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά δεν ένιωσα disruption. Η εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί, δεν χάσαμε τους στόχους μας, αλλάξαμε απλώς τον τρόπο που εργαζόμαστε – υπήρχε άλλωστε και μια κουλτούρα αποδοχής των αλλαγών. Η πανδημία δεν ήταν η αιτία αλλά η αφορμή ώστε κάποιες αλλαγές να έρθουν ακόμα πιο γρήγορα, όπως το remote working και η ψηφιοποίηση. Εγώ το έζησα αυτό και όταν διαγνώστηκε η κόρη μου με σακχαρώδη διαβήτη, οπότε ξαφνικά κλήθηκα να διαχειριστώ κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ο παιδικός διαβήτης απαιτεί από τον γονιό ξαφνικά να γίνει γιατρός, δεν έχεις επιλογή να αντισταθείς στην αλλαγή, γιατί πρέπει να βοηθήσεις ένα παιδί 9 μηνών. Καμιά φορά, όπως συνηθίζω να λέω, μας βελτιώνουν και μας αναπτύσσουν τα γεγονότα που δεν μας δίνουν πολλές εναλλακτικές, καθώς οφείλουμε να αλλάξουμε για να μπορέσουμε να προσαρμοστούμε. 

— Ως ένας πατέρας που κυριολεκτικά μεταμόρφωσε τη ζωή του ανταποκρινόμενος σε μια πρόκληση υγείας που αντιμετώπιζε η κόρη του, τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σχετικά με την πατρότητα και την εργασιακή πραγματικότητα στους Έλληνες εργαζόμενους μπαμπάδες;
Θεωρώ ότι στο κομμάτι της σχέσης με τα παιδιά μας πολλές φορές έχουμε στο μυαλό μας το στερεότυπο πως οι μαμάδες είναι εκείνες που ευαισθητοποιούνται περισσότερο, που βλέπουν τα πράγματα πιο συναισθηματικά. Πιστεύω ότι και οι δυο γονείς βλέπουν τα πράγματα εξίσου συναισθηματικά. Προφανώς και οποιαδήποτε δυσκολία παραμένει δυσκολία, δεν μπορείς να πεις σε έναν γονιό ούτε να μη στενοχωριέται ούτε να μη φοβάται. Ο παιδικός διαβήτης έχει κάποια στάδια που είναι αναπόφευκτα, θα σε πανικοβάλλουν και προσωρινά θα σε στριμώξουν σε μια γωνία στην οποία θα βρεθείς κλαίγοντας μόνος σου, σκεπτόμενος «γιατί μου συνέβη εμένα, γιατί στο δικό μου παιδί;».

Ωστόσο ο σακχαρώδης διαβήτης σήμερα γνωρίζει μεγάλη έξαρση, αφορά περίπου 100.000 παιδιά, ενώ ο διαβήτης κάθε τύπου πλησιάζει σήμερα το 10% του συνολικού πληθυσμού. Είναι, λοιπόν, εξαιρετικά πιθανό κάποιος από το οικογενειακό μας περιβάλλον να διαγνωστεί κάποια στιγμή με διαβήτη. Είναι στο χέρι τους το αν θα αφήσουν αυτήν τη δυσκολία να τους καταβάλει ή αν θα γυρίσουν σελίδα και μέσα από αυτήν θα βρουν τον τρόπο να αλλάξουν οι ίδιοι και να βοηθήσουν και το ίδιο το παιδί τους. Το σημαντικότερο είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μη νιώθουν ενοχές, να μην ντρέπονται να κάνουν ενέσεις ινσουλίνης δημόσια, γενικώς να μην κρύβουν πως έχουν διαβήτη. Μόνο έτσι θα εκπαιδεύσουμε τον υπόλοιπο κόσμο πάνω στο τι είναι ο διαβήτης, δίνοντας το μήνυμα πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελεί έναν τοίχο που εμποδίζει τα παιδιά μας να σπουδάσουν, να κάνουν αθλητισμό, τα όνειρά τους πραγματικότητα και να σχετιστούν με τους άλλους ανθρώπους.

Το μήνυμα που θέλω να περάσω στους μπαμπάδες είναι πως βαθιά μέσα στον καθένα μας κρύβεται μια εσωτερική δύναμη που περιμένει να απελευθερωθεί. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να κάνουμε το πρώτο βήμα ώστε να ανακαλύψουμε τον Ironman που κρύβει μέσα του ο καθένας μας.

Good Business Directory Vol.3:  H νέα ειδική ειδική έκδοση για όλες τις τάσεις που καθορίζουν το ελληνικό επιχειρείν

Θέματα
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στάθη Σούλιε, πως είναι να είσαι τυφλός προπονητής μιας τυφλής αθλήτριας;

Ζούμε, ρε! / Πώς είναι να είσαι τυφλός προπονητής μιας τυφλής αθλήτριας;

Ο προπονητής τζούντο και ψυχολόγος Στάθης Σούλιος μοιράζεται με τη Χρυσέλλα Λαγαρία και τον Θοδωρή Τσάτσο την ξεχωριστή του εμπειρία ως τυφλός προπονητής μιας τυφλής αθλήτριας, περιγράφοντας τις προκλήσεις, τις δυσκολίες και τις μοναδικές στιγμές που έχει ζήσει. 
THE LIFO TEAM
«Θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που διδάσκονται οι εθνικοί μύθοι»

Κώστας Κωστής / «Θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που διδάσκονται οι εθνικοί μύθοι»

Οι μύθοι και οι αλήθειες για την Επανάσταση του 1821. Από που ξεκίνησε, τελικά, και γιατί τη γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου; Υπήρξε «κρυφό σχολειό» και τι σχέσεις είχαν πολλοί από τους οπλαρχηγούς με τους Οθωμανούς πριν από την εξέγερση; Ο Γιάννης Πανταζόπουλος συζητά με τον ομότιμο καθηγητή του ΕΚΠΑ και διευθυντή του ΜΙΕΤ, Κώστα Κωστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Υπόθεση Ζουγανέλη: Ποιοι σκότωσαν τον μπον βιβέρ της Μυκόνου;

Αληθινά εγκλήματα / Υπόθεση Ζουγανέλη: Ποιοι σκότωσαν τον μπον βιβέρ της Μυκόνου;

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται τη δολοφονία του 73χρονου μπον βιβέρ, μέσα στο σπίτι του στο Γλυφάδι, που βύθισε στη θλίψη το κοσμοπολίτικο νησί των Κυκλάδων, το φθινόπωρο του 2010.
THE LIFO TEAM
Κομματικοί μηχανισμοί, πολιτική τοξικότητα και αδιέξοδα

LiFO politics / Κομματικοί μηχανισμοί, πολιτική τοξικότητα και αδιέξοδα

«Τα κόμματα αρνούνται να δουν τα λάθη τους και διαιωνίζουν τις ίδιες κακές πρακτικές που μας οδηγούν πάλι σε αδιέξοδα» - Ο σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας Γρηγόρης Τσιμογιάννης συζητά με τη Βασιλική Σιούτη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Δρ. Ανεζίνα Σολωμονίδου: «Το Σαρακήνικο μας βοηθά να εξερευνήσουμε το διάστημα και η Πολιτεία το αντιμετώπισε ως οικόπεδο»

Radio Lifo / «Το Σαρακήνικο μας βοηθά να εξερευνήσουμε το διάστημα, ενώ η Πολιτεία το είδε ως οικόπεδο»

Το γεωλογικό γλυπτό στο Σαρακήνικο της Μήλου έχει χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Σελήνης, του Άρη και του Τιτάνα, και είναι μοναδικό στον κόσμο. Η Δρ. Ανεζίνα Σολομωνίδου, πλανητολόγος με θητεία στη NASA και τον ESA, συζητά με τη Ντίνα Καράτζιου για τη μοναδικότητά του και τη χρήση του στη διαστημική έρευνα.
THE LIFO TEAM
«Αυτός δεν ντράπηκε να το πει, αλλά αν το ’κανε μια γυναίκα θα ’ταν πουτάνα»/ «Η ελπίδα είναι κάτι που φτιάχνεις»

Θέματα / «Όταν οι γυναίκες καλλιτέχνιδες πεθαίνουν, το όνομά τους παραμερίζεται»

Μια συζήτηση με την Ευγενία Τζιρτζιλάκη για τη φεμινιστική ιστορία της τέχνης, τα double standards του καλλιτεχνικού χώρου και το γιατί το θέατρο χρειάζεται περισσότερες 50άρες. 
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Γιατί έφυγα από την Ουάσιγκτον Ποστ

Τι διαβάζουμε σήμερα / Γιατί έφυγα από την Ουάσιγκτον Ποστ

Μετά από σαράντα χρόνια στην εφημερίδα, η αρθρογράφος γνώμης της Washington Post Ρουθ Μάρκους υπέβαλλε προχθές την παραίτησή της και εξηγεί στο κείμενο που δημοσιεύεται στο New Yorker γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
THE LIFO TEAM
Πώς η METLEN χτίζει γέφυρες προσφοράς και δημιουργεί δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες

Θέματα / Πώς η METLEN χτίζει γέφυρες προσφοράς και δημιουργεί δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες

Σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς, ελάχιστες εταιρείες ή επιχειρηματικοί όμιλοι καταφέρνουν να ισορροπήσουν μεταξύ της οικονομικής ανάπτυξης και της βαθιάς σύνδεσης με τις τοπικές κοινωνίες. Η METLEN το πετυχαίνει επενδύοντας στην κοινωνική συνοχή, τη βιωσιμότητα και την ανθρώπινη εμπειρία.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ