Πριν από λίγες μέρες ο Nick Cave έδωσε μια ιστορική συναυλία στην Αθήνα που θα συζητιέται για πολύ καιρό. Αμέσως μετά πήγε στο Ισραήλ και έκανε δύο sold-out εμφανίσεις που προκάλεσαν τις επικριτικές, αλλά αναμενόμενες αντιδράσεις διαφόρων καλλιτεχνών και της οργάνωσης που μάχεται για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την κατάσταση των δύο λαών, είναι γνωστά πάνω-κάτω όλα.
Το πρόβλημα όμως με τον Cave είναι ότι υπερασπίστηκε την άποψή του, εξηγώντας σε μια συνέντευξη Τύπου την απόφασή του να πραγματοποιήσει τις συναυλίες αντί να τις ακυρώσει, όπως έκαναν οι Young Father και ο Neil Young όταν βρέθηκαν στη θέση του. Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά αυτά που είπε νομίζω ότι δεν τον τιμούν και πάρα πολύ και λογικά προκάλεσαν την έντονη κριτική των Brian Eno, Roger Waters, Mike Leigh και Ken Loach, μεταξύ άλλων.
Κανείς δεν θα πει σε οποιονδήποτε μουσικό πώς να χειριστεί την καριέρα του, αλλά δεν ξέρω από πότε έγινε κακό να διαφωνείς με κάποιες επιλογές, ειδικά όταν αγγίζουν λεπτά όρια.
Δήλωσε, λοιπόν, ότι αν κάποιος μουσικός επιλέξει να κάνει συναυλίες στο Ισραήλ, πρέπει να αντιμετωπίσει τον δημόσιο
εξευτελισμό από τον Roger Waters και την παρέα του και συνέχισε: «Μετά από αρκετή σκέψη, τηλεφώνησα στους ανθρώπους μου και τους είπα: "Θα κάνουμε μια ευρωπαϊκή περιοδεία και θα πάμε και στο Ισραήλ". Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι πρέπει να πάρουμε θέση ενάντια σε αυτούς που προσπαθούν να φιμώσουν, να κάνουν bullying, να λογοκρίνουν και να εκμηδενίσουν τους μουσικούς».
Μετά είπε ότι αγαπάει το Ισραήλ και ότι θα πολεμήσει με κάθε τρόπο τη λογοκρισία και τη φίμωση των μουσικών. Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην οργάνωση BDS που διαμαρτύρεται για την κατάσταση με τους Παλαιστίνιους στο Ισραήλ: «Τελικά, θα μπορούσες να πεις με έναν τρόπο ότι το BDS με έκανε να θέλω να παίξω στο Ισραήλ». Καταρχάς, πρέπει να του εξηγήσει κάποιος τη διαφορά μεταξύ λογοκρισίας που προέρχεται από την κριτική και διαμαρτυρίας.
Οι Radiohead κατακρίθηκαν για τον ίδιο λόγο το καλοκαίρι. Σε αντίθεση με τον Cave όμως, ο Thom Yorke, αν και τσαντισμένος, απάντησε ψύχραιμα στον Ken Loach που πήρε ξεκάθαρα θέση ενάντια στην κυβέρνηση του Ισραήλ. Είχε κάνει ένα τουίτ που έλεγε: «Δεν υποστηρίζουμε τον Νετανιάχου, όπως ούτε και τον Τραμπ, ωστόσο εξακολουθούμε να παίζουμε στην Αμερική. Η μουσική και οι τέχνες είναι για να περνούν τα σύνορα, όχι για να τα χτίζουν, είναι για ανοιχτά μυαλά, για να μεταδίδουν την ιδέα του ανθρωπισμού, του διαλόγου και της ελευθερίας της έκφρασης. Ελπίζω να είμαι σαφής, Ken».
Κανείς δεν θα πει σε οποιονδήποτε μουσικό πώς να χειριστεί την καριέρα του, αλλά δεν ξέρω από πότε έγινε κακό να διαφωνείς με κάποιες επιλογές, ειδικά όταν αγγίζουν λεπτά όρια. Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί προβληματισμό σχετικά με τον κόσμο στον οποίο ζει ο Nick Cave και ας ελπίσουμε ότι δεν έχει το ναρκισσιστικό υπόβαθρο που απέκτησε ο Morrissey τελευταία.
Δεν καταλαβαίνω εν τέλει πόση ζημιά του κάνει η στοχοποίηση εκ μέρους του BDS. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο μεγάλο το κακό, αν σκεφτεί κανείς ότι οι συναυλίες του είναι σχεδόν sold-out σε όλο τον κόσμο. Δεν θα αναφερθώ καν στο τι λέει ο Roger Waters, που είναι και ο πιο προκλητικός από τους επικριτές του Cave και έχει φάει το περισσότερο κράξιμο για τις απόψεις του, αλλά σε αυτό που ρωτάει ο Ken Loach και ενοχλεί τόσο από ηθικής πλευράς. «Είσαι με τους δυνάστες ή με τους καταπιεζόμενους;».
Από τη στιγμή που ένας καλλιτέχνης μπαίνει σε γκρίζες ζώνες οφείλει να ξεκαθαρίσει την άποψή του ακριβώς λόγω της πολιτιστικής ιστορίας που κουβαλάει. Δεν γίνεται να είσαι απολιτίκ όποτε σε συμφέρει, ειδικά στους περίεργους καιρούς που ζούμε. Aξίζει επίσης να διαβαστεί τι του απαντάει ο Brian Eno.
Σίγουρα η απόφαση του Cave να παίξει στο Ισραήλ δεν θα μου χαλάσει τον ύπνο ή την ευχαρίστηση που αντλώ κάθε φορά που ακούω τη μουσική του και ίσως συνεχίσω να πηγαίνω στις συναυλίες του. Όσα είπε σχετικά με λογοκρισία, όμως, θα με κάνουν να αμφισβητήσω τον επόμενο που θα μου πρήξει τον έρωτα λέγοντάς μου πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης είναι. Απλώς, ξενέρωμα!