Κώστας Ουράνης
Περαστικές
Γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἕνα τραῖνο
τὴ στιγμὴ ποὺ κινοῦσε γι᾿ ἄλλα μέρη·
γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἄλλου χέρι
μὲ γέλιο νὰ περνᾶτε εὐτυχισμένο·
γυναῖκες, σὲ μπαλκόνια νὰ κοιτᾶτε
στὸ κενὸ μ᾿ ἕνα βλέμμα ξεχασμένο,
ἢ ἀπὸ ἕνα πλοῖο σαλπαρισμένο
μ᾿ ἕνα μαντήλι ἀργὰ νὰ χαιρετᾶτε:
νὰ ξέρατε μὲ πόση νοσταλγία,
στὰ δειλινὰ τὰ βροχερὰ καὶ κρύα,
σᾶς ξαναφέρνω στὴν ἀναμνησή μου,
γυναῖκες, ποὺ περάσατε μίαν ὥρα
ἀπ᾿ τη ζωή μου μέσα -καὶ ποὺ τώρα
κρατᾶτε μου στὰ ξένα τὴν ψυχή μου!
Antoine Pol
Οι περαστικές
Τούτο το ποίημα θέλω ν' αφιερώσω
Σ' όλες τις γυναίκες π' αγαπάμε όσο
Μιας μύχιας στιγμής τόση δα σπιθαμή,
Σ' εκείνες που γνωρίζουμε στο ελάχιστο,
Που σαν ακολουθούν της μοίρας τ' άπειρο,
Ποτέ ξανά δεν θα τις βρούμε στη ζωή.
Σ' εκείνη που το βλέμμα μας θ' αντικρίσει
Μόλις στο παραθύρι της θ' ανεμίσει
Κι ευθύς θα χαθεί τ' όλο χάρη της κορμί,
Μα που η σιλουέτα της η λυγερή
Η τόσο εύθραυστη και τόσο θελκτική,
Παρασύρει σ' άνθιση αισθηματική.
Σ' εκείνη που τα ταξίδια συντροφεύει
Με βλέμμα, σαν τοπίο που γοητεύει,
Και τη διαδρομή μας, λες θα μηδενίσει·
Σ' εκείνη που μόνον εμείς, ίσως, νοούμε,
Και την αποβίβαση δεν συγκρατούμε,
Κι ας μην έχουμε το χέρι της κρατήσει.
Στη λεπτεπίλεπτη του βαλς χορεύτρια,
Θλιμμένη και νευρώδη σαγηνεύτρια,
Σε μια βραδιά καλέσματος σ' αποκριά,
Που θέλησε ξενική να παραμείνει
Και ουδέποτε ξανά να παρεκκλίνει
Σ' άλλη μια εσπερίδα με χορευτικά.
Σ' εκείνες που βρίσκονται είδη σε δεσμό
Και που επιζούν μες σε φόντο γκριζωπό
Στο πλευρό κάποιου άκρα διαφορετικού,
Κι έχουν, όσο περιττά τρελό κι αν φανεί,
Τη μελαγχολία αφήσει να φανεί
Ενός μέλλοντος άκρα απελπιστικού.
Στις γυναίκες τού έρωτα τις ντροπαλές,
Που να παραμείνουν επέλεξαν βουβές,
Με το δικό σας πένθος για ενδύματα·
Στις γυναίκες που προτίμησαν τη φυγή
Μακριά σας, τη μοναξιά τη θλιβερή,
Κι ανόητης έπαρσης γίναν' τα θύματα.
Λατρεμένες φιγούρες διακεκριμένες,
Προσδοκίες μιας ημέρας διαψευσμένες,
Θα 'στε λησμονημένες σα 'ρθει τ' αύριο·
Και μόλις η ευτυχία μας ορίσει,
Σπάνιο θα 'ναι θαρρώ να μας θυμίσει
Τυχαίες συναντήσεις χωρίς αύριο.
Μα σαν η ζωή κυλά στη δυστυχία,
Θα σκεφτούμε μ' αμυδρή επιθυμία
Της χαράς όλα τα συναπαντήματα,
Τα φιλιά που όντας δειλοί δεν κλέψαμε,
Τις καρδιές π' ανάμεναν μα δε δρέψαμε,
Τα μάτια που δε γίναν' αποκτήματα.
Τότε, σαν έρθουν της ανίας οι βραδιές,
Κι ενόσω μοναξιάς εποικούμε στιγμές
Με πλάσματα της μνήμης μας φαντάσματα,
Πενθούμε την απούσα μορφή των χειλιών
Όλων εκείνων των όμορφων γυναικών
Που δεν συγκρατήσαμε τα περάσματα.
(Μετάφραση: Βίκυ Βασιλάτου)
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Οι "Περαστικές" περιλαμβάνονται στη συλλογή Émotions poétiques (1918) του Γάλλου ποιητή Antoine François Pol (1888-1971). Το ποίημα μελοποιήθηκε κι ερμηνεύτηκε από τον Georges Brassens, το 1972. Η 4η και η 6η στροφή δεν απαντώνται στις δικές του Passantes -παρά μόνον στον δίσκο, Brassens Inédits. Archives 1953-1980. Φημολογείται πως ο τραγουδοποιός επέλεξε να τις παραλείψει, για να δώσει μια πιο οικουμενική διάσταση στο ποίημα / τραγούδι.]
