'Ολοι και όλες στο Βέλγιο!
Ο "δημοφασισμός", ο φασισμός της εξουσίας, και πως αντιμετωπίζεται
'Εσπαγα μέρες το κεφάλι μου για να εξηγήσω τον κρυπτικό αυτόν τίτλο του Brossat. Πουθενά στο κείμενο δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη για... Βέλγιο ή για Βέλγους. Το κλειδί γι' αυτό το εκνευριστικό αίνιγμα πρέπει μάλλον να αναζητηθεί στη (συντροφική, πιστεύω) χιουμοριστική αναφορά στην υποψηφιότητα του Philippe Poutou στις ευρωεκλογές. Ελλείψει συμφωνίας με το κόμμα LFI (Ανυπότακτη Γαλλία), ο Philippe Poutou, πρώην εργάτης με σημαντικη δράση στην μακρόχρονη απεργία ενάντια στο κλείσιμο ενός εργοστασίου της Ford, και υποψήφιος του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος σε δύο γαλλικές προεδρικές εκλογές, προτίμησε να συμπεριληφθεί στο Βέλγιο στη λίστα ενός αδελφού κομματος. 'Ελαβε 3730 ψήφους. Στις ίδιες εκλογές, προηγήθηκαν δύο κόμματα της άκρας δεξιάς: το Vlaams Belang (14,5% των ψήφων) και το εθνικιστικό N-VA (13,97%).
Alain Brossat
Ici et ailleurs - 13.06.2024
1- Φυσικά ο Ciotti (προφέρετε Chiôttti' - chiottes είναι οι καμπινέδες στη γαλλική αργκό) είναι αυτός που έχει δίκιο: όταν η Marine θα είναι στο τιμόνι, όχι μόνο το ξύρισμα θα είναι δωρεάν [γαλλική έκφραση αντίστοιχη του "θα" -σ.σ.], αλλά και οι λοσιόν που θα χαρίσουν στους φαλακρούς μία άφρο κουπ σε μια εβδομάδα θα καλύπτονται από το ΙΚΑ. Βιαστείτε, δεν θα φτάσουν για όλους.
2- Στο χωριό μου, με τον Bardella να έχει λάβει το 35% των ψήφων, στις οποίες θα πρέπει να προσθέσουμε εκείνες που έλαβαν η Maréchal και ο Philippot, συν μερικοί άλλοι ακόμα, μπορούμε να υπολογίσουμε ότι χονδρικά μιλώντας και από σήμερα, ο ένας στους δύο ψηφοφόρους είναι ναζιστής. Όταν πηγαίνω να αγοράσω το ψωμί μου, μετράω: ένας Ναζί, ένας όχι Ναζί ή όχι ακόμα Ναζί, κλπ. Όταν λέω ναζιστής, δεν πρόκειται για ρητορική υπερβολή. Στα τέλη Ιανουαρίου του 1933, ένας Ναζί απείχε πολύ από το να είναι, γενικά, ένας εμμονικός φανατικός που να θέλει να βάλει φωτιά σε ολόκληρη την Ευρώπη, εξοντώνοντας και τον τελευταίο Εβραίο. Αντίθετα, ήταν μάλλον ένας άνθρωπος που "πίστευε σε αυτόν" (Αυτόν), έβλεπε στον Φύρερ τη σωτηρία της Γερμανίας και πίστευε ότι οι Εβραίοι που δηλητηρίαζαν τις ζωές των Γερμανών έπρεπε να συμμορφωθούν. Όπως ακριβώς ο σημερινός Μαρίνο-Μπαρδελλικός είναι πεπεισμένος ότι μόνο το RN μπορεί να μας "ξελασπώσει" και να "λύσει" το μεταναστευτικό πρόβλημα, που είναι η πηγή αν όχι όλου του κακού, τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους. Επιμένω λοιπόν: ένας/μία ναζί στην εκδοχή του 1933. Καθώς το ψηφοδέλτιο δεν αφήνει ίχνη ούτε στα χέρια ούτε στα πρόσωπα, συνεχίζω να χαιρετώ όλο τον κόσμο.
3- Όταν ο σκληρός δίσκος ενός τύπου που μέσα από την άσκηση της εξουσίας πέρασε από την κεντροαριστερά στον κρυπτομαρινισμό καίγεται οριστικά, το μόνο που του απομένει είναι να καταφεύγει σε κόλπα. Το πολιτικό τέχνασμα δεν αποτελεί μία απερίσκεπτη παρόρμηση, πρόκειται για υπολογισμό του προσωπικού όφελους, που όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ορθολογικός, στο βαθμό που παραμένει εγκλωβισμένος στο πιο άμεσο παρόν. Γι' αυτό και η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης την επομένη των ευρωεκλογών ήταν ένα "κόλπο", όπως και ο διορισμός της Rachida Dati στο υπουργείο Πολιτισμού ή η ανακοίνωση της αποστολής Γάλλων στρατιωτικών συμβούλων στην Ουκρανία. Οι δημοσιογράφοι το έχουν πει: μοιάζει περισσότερο με κίνηση πόκερ παρά με ξαφνική τρέλα ή χολερική αντίδραση. Είναι το απόρριμμα της πολιτικής νοημοσύνης, που κουβαλάει η άπειρη αλαζονεία ενός τύπου που συνεχίζει, παρά τις τσουχτερές τιμωρίες που του έχει επιβάλει η πραγματικότητα όλα αυτά τα χρόνια, να παριστάνει τον Φοίνικα της πολιτικάντικης πολιτικής. Μια κίνηση που θεωρεί ότι κερδίζει κάθε φορά - ένα σύστημα Μάρτινγκεϊλ: αν τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών ανατρέψουν εκείνα των ευρωεκλογών με μικρή ή κάπως σημαντική διαφορά (καθώς η κινητοποίηση του φόβου μετέτρεψε ως εκ θαύματος το 'Ολα εκτός από τον Μακρόν στο 'Oλα εκτός από τη Μαρίν και τον φασισμό), τότε τα εύσημα θα πάνε εξ ολοκλήρου σε αυτόν. Και αν επιβεβαιωθεί το φαιό παλιρροϊκό κύμα, τότε θα υπάρξει συγκατοίκηση και το RN θα βγει αποστραγγισμένο από τη δοκιμασία της άσκησης της εξουσίας (ο Jordan ή η Marine πρωθυπουργός) που συνεχώς θα παρεμποδίζεται από το Ελιζέ.
Ξέρουμε πού οδηγούν συνήθως αυτού του είδους οι φλωρεντινοί υπολογισμοί. Ο Chirac το δοκίμασε, με την γνωστή επιτυχία, όταν έπρεπε να μπει φρένο στην ασυγκράτητη άνοδο του Sarkozy. Αυτή είναι η πολιτική του αδαή, μια καθαρή φυγή στη φαντασία, όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός και το λογισμικό που του χρησίμευε για την Realpolitik του είναι σπασμένο, μη επισκευάσιμο.
Και ο Paul Ricoeur, η ένδοξη ευαίσθητη χορδή του Μακρονισμού, μέσα σε όλα αυτά;
4- Δέχτηκαν το ράπισμα του αιώνα, αλλά θα χρειάζονταν κι άλλο για να επανέλθουν στην πραγματικότητα: έτσι κάθονται όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι και, σε λιγότερο χρόνο απ' όσο χρειάζεται για να επιπωθεί, κατασκευάζουν ένα χάρτινο Λαϊκό Μέτωπο που δεν είναι παρά το συνονθύλευμα των αποτυχιών τους, της τύφλωσής τους και των μικροκομματικών υπολογισμών τους. Αύριο, όταν έρθει η ώρα να μοιραστούν οι εκλογικές περιφέρειες, τα μαχαίρια θα ξαναβγούν στο τραπέζι και οι μικρές σφαγές μεταξύ φίλων θα συνεχιστούν μέχρι το τέλος της νύχτας - η πιο φαντασματική προεκλογική εκστρατεία. Τους ράπισαν για τα καλά (και καθόλου άδικα, συλλογικά), αλλά είναι τόσο εκτός πραγματικότητας που ήδη ονειρεύονται ένα θαύμα, μία μεταστροφή και τσακώνονται για τη θέση του πρωθυπουργού μιας αριστεράς-φάντασμα, αναστημένης πάνω στην κοπριά του Μαρινισμού. Η λατρεία της εξουσία είναι πραγματικά το κρακ αυτών των κλόουν. Ας τους ξεχάσουμε.
5- Μετά τις ευρωεκλογές, ο ισχυρός άνδρας, ο θεόσταλτος άνδρας της κομματικής αριστεράς ονομάζεται Glucksmann. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτός ο αγγελιοφόρος της Θείας Πρόνοιας δεν είναι παρά ένα μύθευμα, μια οφθαλμαπάτη. Ένας δοκιμιογράφος χωρίς έργο, ένας πολιτικός τυχοδιώκτης που ήρθε από το πουθενά και, κυρίως ένας χρήσιμος ηλίθιος για τις παλιές καραβάνες του ΣΚ - τους Hollande, τους Cazeneuve and Co. Άξιος απόγονος ενός ζηλωτή μαοϊκού που νόμιζε ότι ήταν ο Clausewitz και κατέληξε στα νερά της Marie-France Garaud [εννοεί τον "νεο-φιλόσοφο" André Glucksmann -σ.σ.]. Αν περιμένετε με τούτον να αλλάξετε πρόσωπο, καλή τύχη. Καλύτερα να πιείτε για να ξεχάσετε ή να ξεχάσετε για να πιείτε - και τα δύο είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά ενάντια στις χίμαιρες.
6- Δεν υπάρχει τίποτα, απολύτως τίποτα, να περιμένει κανείς από τις συμφιλιώσεις και τα μπαλώματα των μηχανισμών της θεσμικής πολιτικής στην προοπτική του αγώνα κατά του φασισμού. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι μηχανισμοί, έχουν εδώ και χρόνια στρώσει το έδαφος στον φασισμό στη Γαλλία, και αν μία αντίσταση σ' αυτόν διαφαίνεται επιτέλους, θα είναι εναντίον τους, και παρά τη θελησή τους. Οι αυτοσχέδιοι εκλογικοί συνασπισμοί που συναρμολογήθηκαν μέσα στη βιασύνη και τον πανικό δεν πρόκειται να υψώσουν κανένα φραγμό απέναντι στο φασισμό, όπως δεν το έκαναν ούτε χθες ούτε προχθές.
Αν υπάρχει κάποια ενέργεια ή δύναμη που μπορεί να αντιταχθεί στο φασισμό σήμερα, αυτή μπορεί να ξεπροβάλλει μόνο μέσα από ένα λαϊκό κίνημα απαλλαγμένο (και εντελώς δύσπιστο) από τους μηχανισμούς της κρατικής πολιτικής. Αν θέλετε πραγματικά να αποτρέψετε τη σύμπτυξη του φαιού κύματος και των μέσων του κράτους, αναπτύξτε τα δικά σας μέσα αντίστασης στο φασισμό, φροντίστε να ξεπηδήσουν παντού αντιφασιστικές επιτροπές, όργανα λαϊκής πάλης, στη βάση, στις τοπικές κοινωνίες, στους χώρους εργασίας. Μην περιμένετε τίποτα από τους συνδυασμούς των μηχανισμών, από τους υπολογισμούς των ανθρώπων που πρεσβεύουν πάνω από όλα το κρατικό συμφέρον, και στηριχτείτε στις δικές σας δυνάμεις. Μόνο η άνοδος ενός αντιφασιστικού λαού, που θα κρατιέται σε απόσταση από την πολιτική των μηχανισμών, μπορεί πραγματικά να ανατρέψει αυτό που σήμερα μοιάζει αναπόφευκτο. Αυτό που, κατά κάποιο τρόπο, είναι ήδη δεδομένο: η κατάληψη του κράτους από τους φασίστες.
7- Έχουμε εμπλακεί σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο θέσεων κατά του φασισμού - ώστε η πανικόβλητη προσέγγιση της μοιραίας ημέρας που η παρέα της Marine θα έρθει στην εξουσία είναι κακή σύμβουλος. Ως εκ τούτου, το σωστό είναι να μην προσπαθούμε να στήσουμε ένα "φράγμα", με τίμημα την οποιαδήποτε παραχώρηση, συνδιαλλαγή ή συμπαιγνία, που θα είχε σκοπό να εμποδίσει τη μοιραία αυτή κατάληξη, αλλά να συγκροτήσουμε μια δύναμη που θα αντιστέκεται με διάρκεια στον φασισμό και θα ανταποδίδει τα χτυπήματα. Μια δύναμη που αναπτύσσεται και δρα, κάτι τελείως διαφορετικό από μια συγκυριακή συγκέντρωση, που επηρεάζεται παροδικά από το φόβο και που δεν βλέπει πέρα από τον ορίζοντα των τελετουργικών "Κάτω!" και "'Αντε γ...", χωρίς αύριο, χωρίς συνεκτική αντίληψη, χωρίς πνεύμα αντοχής και επιμονής. Άλλωστε, υπό τις παρούσες συνθήκες, αν, όπως είναι απείρως πιθανό, οι φασίστες έρθουν στην εξουσία, αυτό θα γίνει κάτω από τις πιο άμεμπτες νόμιμες συνθήκες, γεγονός που αναπόφευκτα ακυρώνει όλες τις επικλήσεις που θα ήθελαν να ξορκίσουν το κακό. Σε αυτό το πλαίσιο, το κύριο ερώτημα θα ήταν μάλλον αυτό της επόμενης ημέρας και των ημερών μετά από αυτήν - πώς να σχηματίσουμε ένα αγωνιστικό μέτωπο ικανό να νικήσει μια φασιστική κυβέρνηση, η οποία φυσικά θα τείνει να σκληραίνει οδεύοντας προς ένα τέτοιο καθεστώς;
8- Αν θέλουμε να συγκροτήσουμε μια λαϊκή δύναμη από τα κάτω που θα εδραιώνεται μόνιμα στον αγώνα ενάντια στον φασισμό της εξουσίας, τον δημοφασισμό που έχει γίνει η πιο διαδεδομένη κατάσταση σε όλη την Ευρώπη σήμερα, πρέπει να συσπειρωθούμε γύρω από σαφή και αδιαμφισβήτητα κριτήρια: το πρώτο από αυτά είναι η απόρριψη κάθε είδους πολιτικής και κυβέρνησης των ζωντανών, της οποίας αρχή είναι ο διαχωρισμός και η αντιπαράθεση μεταξύ εκείνων που η θέση τους τους προορίζει να συμπεριληφθούν, να αναγνωριστούν και να προστατευτούν και, από την άλλη πλευρά, εκείνων που είναι ανεπιθύμητοι, μη ενσωματώσιμοι, αναξιόπιστοι ανταγωνιστές, που περισσεύουν (κ.λπ.). Αυτή η εμμονική και διεφθαρμένη ρητορική του ίδιου σε πόλεμο με τον άλλον είναι η μήτρα και η πάγια ιδέα των φασιστών που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν σήμερα στο όνομα όλων. Ενάντια σε αυτό το δηλητήριο θα πρέπει ένα αντιφασιστικό κίνημα να διακηρύξει ότι βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς πολέμου. Αλλά αυτή η προοπτική είναι εντελώς ασυμβίβαστη με οποιαδήποτε υποταγή αυτού του αγώνα στους όρους των πολιτικών μηχανισμών, των οποίων η ίδια η φύση είναι να συμπράττουν, με διάφορες μορφές και σε διαφορετικό βαθμό, με αυτή τη θανατερή ιδεολογία.
9- Τα υπόλοιπα προκύπτουν από αυτό το προαπαιτούμενο: ο αγώνας κατά του φασισμού είναι ισότιμος, διεθνιστικός και κοσμοπολίτικος, εχθρός κάθε διάκρισης. Σημασία δεν έχει ο κατάλογος, όσο κι αν αξιώνει την πληρότητα (το χόμπι των πολιτικών κομμάτων), αλλά η αιχμή του βέλους - όσο το δυνατόν πιο αιχμηρή. Ο αγώνας κατά του φασισμού έχει σαν προϋπόθεση τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων και, για το σκοπό αυτό, το να αμβλύνουμε όλες τις αιχμές για να μην πληγώσουμε κανέναν, καταδικάζει την όλη προσπάθεια σε αποτυχία. Ο αγώνας κατά του φασισμού είναι ένας αγώνας για κάτι - έναν κόσμο από τον οποίον οι φασίστες θα έχουν εκδιωχθεί για να επιστρέψουν στην ανυπαρξία τους. Κάτι που είναι το ακριβώς αντίθετο από τη συσσωμάτωση όλων των φόβων.
10- Μην σας διαφεύγει ποτέ το γεγονός ότι η πιο τραυματική εκλογική περιπέτεια παραμένει ένα γεγονός μειοψηφικό: στις ευρωεκλογές, το ποσοστό συμμετοχή ήταν 51,40%, που σημαίνει ότι ψήφισε ένας στους δύο εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους. Και πίσω από την αποχή, υπάρχει το ατελείωτο πλήθος των ανθρώπων που υπάρχουν πραγματικά αλλά δεν είναι εγγεγραμμένοι, εκείνων που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να ψηφίσουν, για μια πληθώρα λόγων: εθνικότητα, ηλικία κ.λπ. Η πλειονότητα του πραγματικού λαού δεν έχει πει τον λόγο της σε αυτήν την υπόθεση, κάτι που φυσικά μειώνει σε σημαντικό βαθμό τη σημασία των αποτελεσμάτων. Η κατασκευή της πραγματικότητας του τρομερού πράγματος που μόλις συνέβη αρχίζει με την αγνόηση (εξάλειψη) αυτού του μαζικού δεδομένου. Ωστόσο, μια κατασκευασμένη πραγματικότητα παραμένει πάντα, κατά κάποιον τρόπο, αδιαχώριστη από μια μυθοπλασία.
Δείτε ακόμα στο Αλμανάκ:
Δύο κορυφαίες στιγμές της δημοκρατικής Ευρώπης
Η συνωμοσία του Πότσνταμ
Ζόμπι ναζισμός
Η πτώση του "λευκού ερωδιού"ή η εθελοτυφλία της Frontex
Ευρώπη. Θλιμμένη μοναξιά
Το κόλπο με το μικρό κουτσουρεμένο μουστάκι
