Η χρυσή στιγμή
Η πιο καλή ώρα του χρόνου είναι για μένα αυτή. Τελειώνει η σεζόν του πριντ και αρχίζει το κατακαλόκαιρο. Καθώς αθροίζονται τα χρόνια, όμως, η χρυσή στιγμή γίνεται όλο και πιο πολύτιμη. Διότι, αν και δεν το φτάνει ο νους, το χρυσάφι της ζωής λήγει όπως τα γιαούρτια.
Πριν κάνα μήνα πέθανε ένας συμμαθητής μου από το δημοτικό. Είχα να τον δω από τότε. “Ώστε πεθαίνουν και τα παιδάκια!” σκέφτηκα. Αυτό, σε συνδυασμό με μια τρομάρα που πήρα με κάτι ιατρικά (χωρίς λόγο), με έκαναν να το σκεφτώ λιγάκι. Και κάτι έσπασε μέσα μου. Όμως ήταν απελευθερωτικό. Στράφηκα στη χαρά πιο αποφασισμένος. Είναι χαζό να χάνεις χρόνο σε μανούρες και μικροπρέπειες.
Παράλληλα, η δουλειά μου απέδωσε. Για την ακρίβεια, έσκισε. Το σάιτ που με πολλή δουλειά έχτισα (με καλούς συνεργάτες) είναι το πιο πετυχημένο πράγμα που έκανα ποτέ. Το απολαμβάνω σα μικρό παιδί και παίζοντας το αναπτύσσω― είναι ηδονή για ένα καινοτόμο μέσο, να διαβάζεται πολύ.
Αυτή η καραμπόλα, με χαλάρωσε όμορφα. Παίζω σκάκι και ξέρω ότι θα χάσω. Αλλά η θάλασσα φέρνει δροσιά.
