Jindrich Streit, ένας σπάνιος, υπέροχος φωτογράφος της τσέχικης επαρχίας
Λίγοι φωτογράφοι μπορούν να πιάσουν το πνεύμα της επαρχίας - τουλάχιστον της επαρχίας που ξέρω κι έζησα- όσο αυτός.
Δεν έχει σχέση με το σημερινό σχιζοφρενικό παζλ, το τόσο κουρασμένο, αλλά με μια εποχή που η φτώχεια δεν είχε γίνει σύγχυση. Και υπήρχε ένα είδος άπλας στη στενοχώρια.
Δεν ωραιοποιώ: υπάρχουν τεκμήρια αυτής της ρακένδυτης, ή μάλλον παρενδυτικής ελευθερίας. Π.χ. οι φωτογραφίες του αβάσταχτα ειλικρινούς, δοτικού, συγκινητικού Jindrich Streit- του κορυφαίου Τσέχου φωτογράφου που κυνηγημένος, κατέγραψε τη ζωή στα χωριά της πατρίδας του.
Αν και μέσα σε σχήματα, φόβους και κανονισμούς, τα ανθρώπινα πλάσματα ανασαίνουν και φωτίζονται από μια αξιοπρέπεια παράξενη, που δεν ξέρεις από πού έρχεται, μέσα σε τόση λάσπη.
Κι όμως. Το βέλος φτάνει στην καρδιά, το βλέμα είναι καθαρό, οι αξίες διαυγείς σαν γυμνωμένα νεύρα σε μάθημα ανατομίας - και μέσα από την τόση ειλικρίνεια, που θα την έλεγες κι ωμότητα, αναδύεται σαν χνώτο ανθρώπου που μόλις βγήκε στο κρύο, η τρυφερότητα του ανθρώπου για τον άνθρωπο, η λύπη για τα τόσα βάσανά του, η αγάπη και η αλληλεγγύη.
Ελάχιστους φωτογράφους αγαπώ, όσο αυτόν...
