Μπορώ;
Tώρα που χορτάσαμε κάφρικους πυρρίχιους λεβεντομαλακίας, μουσάτους επαναστάτες της αρπαχτής και μορφωμένα στελέχη επιχειρήσεων με μια μπριζόλα για καρδιά, τώρα που χορτάσαμε μεθυσμένους σκύλους, ψέμματα που δίχασαν την Ελλάδα, μαύρα σκυλιά του νεοφιλελευθερισμού, αστεία με γριές που κλάνουν και ξεβράκωτες δασκάλες που ήρθαν να μας πουν πώς να ζήσουμε,
μήπως τώρα επιτρέπεται να ξανακούσω αυτό το τραγούδι, το παλιομοδίτικο και βλακωδώς ρομαντικό και θολοκουλτουριάρικο, που προάγει το σκεπτόμενο λαϊφστάιλ μου και ίσως προωθεί με σκοτεινό απολίτικο κυνισμό τη θεωρία των δύο άκρων (όπως κάποτε με κατηγόρησε η Αυγή);
Μπορώ;