Ο Κωνσταντίνος Τζούμας
απεχθάνεται το αγόρι
που σηκώνει μια πέτρα και την ρίχνει στο τζάμι
Δεν ήμουν πολύ των σχολείων. Βαριόμουν τους φοιτητές-ψώνια, που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο. Εγώ ήμουν των καφέ, της δράσης, του έρωτα, του πάθους, των εκδρομών. Του «φέρε κανένα τσιγάρο να πιούμε, να την ακούσουμε». Ρόλινγκ Στόουν, Ντίλαν μπροστά και εμείς από πίσω.
Μικροί και μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες δεν δημιουργούν τα προνόμια των επόμενων γενεών;
Ναι, αλλά δεν γίνεται όλοι να δηλώνουμε παρόντες στο προσκλητήριο, γιατί ενδεχομένως δεν αισθανόμαστε ή σκεφτόμαστε ομοίως. Εγώ δεν διεκδικώ τον 13ο ή 14ο μισθό ή να με επαναπροσλάβουν στην ΕΡΤ. Δεν ήθελα ποτέ να ανήκω στην ΕΡΤ, καμία σχέση μ' όλα αυτά τα Δημόσια... Οπότε τι μου λες, πάμε στους αγώνες και άλλες τέτοιες μαλακίες; Ηθελα ποτέ να γίνω κρατικός υπάλληλος; Από πού κι ως πού όλοι μαζί; Εχουμε τις ίδιες αναφορές, την ίδια πορεία διαγράψαμε, τα ίδια «όχι» είπαμε; Αρνούμαι λοιπόν αυτή τη γενικευμένη επιταγή του «μαζί». Σε ρωτούν: ποια είναι η γνώμη σας. «Εμένα ρωτάς; Να ρωτήσεις τους υπεύθυνους. Εγώ δεν συμμετείχα σ' αυτό το ούτως ειπείν φαγοπότι. Ελειπα...».
Πάντως, ο βίος που επιλέξατε είναι στα μετόπισθεν.
Σίγουρα δεν μου αρέσει η πρώτη γραμμή. Προτιμώ τα γυναικόπαιδα. Περνάω τέλεια εκεί. Ηρωισμούς, αντριλίκια, επιδόσεις τύπου ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Αγνοια) τα έβρισκα γελοία, πληκτικά από μικρό παιδί. Μετά από διαβάσματα, γούστα, επιλογές, μοιραία κινείσαι μέσα σ΄ ένα γκέτο παρόλο που νομίζεις ότι κυκλοφορείς παντού. Γι΄ αυτό ξαφνιάζεσαι βλέποντας κάτι κανίβαλους είτε στον δρόμο είτε στη Βουλή. Απορείς, πόθεν έρχονται ετούτοι εδώ χωρίς παιδεία, ίχνος πολιτισμού. Εγώ θέλω όρια ανάμεσα σ΄ αυτούς και σε μένα.
Στο «Φίλιον» που συχνάζετε δεν σας ενοχλούν οι αναθυμιάσεις αυτής της βαθιάς πολιτικής παρακμής;
Α, τα πολιτικά τέρατα πηγαίνουν το Σάββατο - εγώ δεν πατάω. Κάτι μούρες με επιδερμίδες κομματίλας. Εχει τύχει ν΄ ακούσω συζητήσεις τους. Βαθύτατα ψώνια, άλλοι απογοητευμένοι από το ΠΑΣΟΚ κι άλλοι από την κυβερνητική γραμμή. Για μένα ο καημός τους αφορά την κόλαση της δεκάρας που αποκαλούν μυαλό τους. Μακριά. Πιτσιρικάς ξεκίνησα να είμαι στιλάτος για να εντυπωσιάζω τα κορίτσια. Στην πορεία παρατήρησα ότι η εμφάνισή μου φάνταζε αλλόκοτη σε κανίβαλους, ατσούμπαλους, κακόγουστους, κρατώντας τους σε απόσταση. Σκέφτηκα: τι ωραία, προστασία για μένα...
Διαχωρίζετε τη θέση σας.
Μου αρέσει το όριο που βάζει ο πολιτισμός. Δεν είμαι ούτε των όπλων, ούτε της βίας, ούτε θέλω να κατεβάσω την πρόσοψη του Πανεπιστημίου. Αυτά δεν τα γουστάρω. To παιδί παίρνει την πέτρα του και τη ρίχνει ηρωικά στην τζαμαρία. Σε κάποιους αυτό αρέσει -δικαίωμά τους- εγώ το βρίσκω φρικτό. Ο καθημερινός άνθρωπος παλεύει να σταθεί στα πόδια του. Τα υπόλοιπα, θεωρητικά και μαρξιστικά, είναι λίγο μαλακίες.
______
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας κατάφερε σιγά και σταθερά το ακατόρθωτο: να επιβάλλει την αισθητική του θεώρηση της ζωής ως εναλλακτική στάση ζωής. Πιστός και πείσμων έως τέλους. Και τελικά, νικητής: τους έπεισε όλους.
Εδώ μιλά στην Έφη Μαρίνου της ΕφΣυν, αβίαστα και λίγο αυτοσχεδιαστικά, ως συνήθως.
Απορίας άξιον, πώς στηρίζεται τέτοιο νοητικό οικοδόμημα σε μια γλωσσική κατασκευή, όπου ο φέρων οργανισμός απουσιάζει!
Φαν.
