Όταν οι ζωγράφοι είχαν ουρά
Τώρα έχουν παλάμη
Ο ΡΟΛΑΝ NTOPZEPE ήταν συγγραφέας στο Παρίσι της μπελ-επόκ. Μισούσε όμως τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Την «οργιαστική κραιπάλη των χρωμάτων» - που λένε οι κριτικοί - «τα εφιαλτικά παιχνίδια της φαντασίας» και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Πήρε λοιπόν, αυτόν τον γάιδαρο, τον έστησε στη μέση ενός γκάρντεν-πάρτι, και του έδεσε στην ουρά ένα χόντρό πινέλο. Οι καλεσμένοι τον τάισαν με την ψυχή τους, και το ζωντανό εκδήλωσε τη χαρά του κουνώντας την ψιλομαδημένη του ουρά. Όση χαρά ένιωθε ο ουρανίσκος, τόση ορμή αποκτούσε ο χρωστήρας. Το γιορταστικό καροτσάκι των σιαγόνων έδωσε ρυθμό στη έμπνευση, που είναι φύσει ακατάδεχτη, ξινή και κακορίζικη. Και βαθμηδόν ο ρυθμός υψώθηκε σε πνευματική φρενίτιδα, σε καζατζόκ στον ροδόκηπο του Έλιοτ― η ουρά τιναζόταν και χτύπαγε σαν οιστρηλατημένο παλαμάρι στον καμβά: αυτό που είναι δηλαδή το να ζωγραφίζεις εξπρεσιονιστικά, μουρλός από έμπνευση.
Ο γάιδαρος ονομαζόταν Λολό (ανήκε στον Frédéric Gérard, τον εκκεντρικό ιδιοκτήτη του Le Lapin Agile, ενός καμπαρέ της Μονμάρτρης όπου σύχναζαν καλλιτέχνες και διανοούμενοι και το οποίο προηγουμένως ονομαζόταν Καμπαρέ των Δολοφόνων!), αλλά το ταμπλό που δημιούργησε με την ουρά του υπογράφτηκε δήθεν από κάποιον Μπορονάλι ― αναγραμματισμός του απερίσκεπτου γαϊδάρου Αλιμπορόν, του Λαφοντέν― και πήρε τίτλο «Ηλιοβασίλεμα στην Αδριατική».
Εξετέθη στο Salon des Independants, και ήλκυσε το ενδιαφέρον των κριτικών, για την «πληθωρική προσωπικότητα» του δημιουργού του. Πουλήθηκε 400 φράγκα, ποσό αρκετό για τη μακροημέρευση του ζώου - αλλ' όχι ίσως για την πράυνση του υπαρξιακού του άγχους, το οποίο αν κρίνω από τις κραυγούλες εγκαινίων στις γκαλερί της Αθήνας, θα πρέπει να ’ναι μεγάλο και δυσβάστακτο.
