Συμφορά από την πολλή ανετίλα
Ο έσχατος αναχρονισμός: να διασύρεις την ποίηση
Δίπλα στους συνηθισμένους τραμπουκισμούς, υπάρχει ανέκαθεν το κράξιμο σε ότιδήποτε ξεμυτίζει ― δεν είναι αρκετά πεζό και κυνικό. Η ποιητική γλώσσα είναι κόκκινο πανί για όσους πιστεύουν ότι είναι παιδιά της πιάτσας, περπατημένα και μοντέρνα. Κι ας είναι γνήσια τέκνα του πιο βαρετού αναχρονισμού.
Είναι εύκολο να την πατήσεις. Λίγο-πολύ κυνικοί γινόμαστε όλοι, μόλις φάμε τις πρώτες φάπες της ζωής. Για να αντέξει κανείς τη μπλόφα του κόσμου μειώνει την αξία των γεγονότων, αποκαθηλώνει τις αξίες της κοινωνίας, πατάει κάτω τα αισθήματά του σαν κατσαρίδες.
Αλλά μεγαλώνουμε, για να χωνέψουμε το ανέκδοτο που είναι η ζωή. Και να βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι. Τότε καταλαβαίνουμε, ότι αντί να τσακωνόμαστε με το σκοτάδι, καλύτερα να ανάψουμε κάνα φως. Σκοπός της ζωής μας είναι η χαρά -όχι η χαμέρπεια.
Αλλά οι μπάτσοι της κυνικής ορθότητας παραφυλάνε. Στα πιο απροσδόκητα σημεία ―από τα χρυσαυγίτικα μέχρι τα χίψτερ. Να καγχάσουν με οτιδήποτε δεν είναι χυμένος εμετός. Με οτιδήποτε ξεστρατίζει από τη φτωχή πίστα της γκάου χαμηλότητας ή της εκάστοτε τρεντουλοσύνης. Με οτιδήποτε δεν είναι οι 300 λέξεις που ανακυκλώνονται με κρετίνικη αυταρέσκεια στα συφοριασμένα τσατ τους ―είτε μιλάνε για την γλικιά Αιλάδα, είτε για το αυτιστικό lifestyle γύρω από τα κλαμπ της άνετης μπόμπας ―κατά βάθος μπουζουξούδες και οι μεν και οι δε.
Δεν είναι καινούριο. Ανέκαθεν η ποίηση κάνει όσους είναι μισή μερίδα άνθρωποι να νοιώθουν άβολα. Διότι τους υπενθυμίζει ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να ζείς, εκτός από το να είσαι μονοσήμαντος. Εκτός απ΄το να έρπεις στα παραδεδεγμένα. Είναι κάπως ζόρι να λες στον άλλο “Κοίτα τα αστέρια” όταν έχει επιλέξει να σέρνει σκυφτός το κάρο με τα κλισέ της εποχής του.
Δεν χρειάζεται να μασάς. Φτύσε στα μούτρα τους όλα αυτά που πιστεύεις: άλλα όνειρα, άλλες λέξεις, μια ξανατονισμένη μουσική. Μη φοβάσαι, μη ντρέπεσαι -ο κόσμος ανήκει σε όλους. Χόρεψε ανάποδα, δες το βυθό μέσα από το γυαλί του παιδικού καθρέφτη σου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε τρομάξει. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον αλλιώτικο χτύπο της καρδιάς σου.
Καθένας μας έχει το δικαίωμα να είναι ό,τι θέλει. Να βλέπει τον κόσμο με άλλο βλέμμα― όσο πιο παράξενο, τόσο πιο ωραίο· όσο πιο φάλτσο, τόσο πιο μελλοντικό.
Σε μέρη που δεν ξέρουμε, πάμε από δρόμους που αγνοούμε. Τα υπόλοιπα είναι καθυστέρηση.
