- Μένω στο θρυλικό/λαϊκό Αιγάλεω. Έχω την τύχη να μένω στον πέμπτο και τελευταίο όροφο πολυκατοικίας που είναι χτισμένη πάνω σε μικρό, πολύ μικρό λόφο, δίχως άλλα ψηλά κτίρια τριγύρω. Η τύχη είναι ότι βλέπω από Ακρόπολη και Λυκαβηττό μέχρι το όρος Αιγάλεω και το σκαμμένο σε σχήμα καρδιάς βουνό στο δάσος Χαϊδαρίου. Όταν έχει καλό καιρό, μπορείς να διακρίνεις θάλασσα προς το λιμάνι του Πειραιά.
- Η γειτονιά όπου μεγάλωσα ήταν, και είναι, γειτονιά με όλη τη σημασία της λέξεως. Αν και δεν ζω στο «κέντρο» του Αιγάλεω (και όχι του Αιγαλέου) με όλα τα κεντρικά μαγαζιά, είχα γύρω από το σπίτι τα πάντα. Φαρμακείο δίπλα, τυροπιτάδικο-καφέ απέναντι, κρεοπωλείο παραδίπλα, φούρνος στην απέναντι γωνία, μανάβικο στα 10 μέτρα, περίπτερο στην άλλη γωνία και φυσικά στάση λεωφορείου έξω ακριβώς από το σπίτι. Ένα μικρό χωριό. Με παραδοσιακό καφενείο όπου ηλικιωμένοι παίζουν χαρτιά και πίνουν ελληνικό, ενώ τα καλοκαίρια βγαίνουν στα πεζοδρόμια οι πλαστικές καρέκλες και αρχίζει το πλέξιμο και το κουτσομπολιό.
- Αγαπημένη μου βόλτα είναι στο Μπαρουτάδικο. Είναι το «μεγάλο πάρκο» του δήμου μας που παλιά λειτουργούσε ως πυριτιδοποιείο, εξού και το όνομα. Κρύβει πολλή ιστορία και μυστήριο, μια και αστικοί μύθοι λένε ότι είναι όλη η περιοχή από κάτω είναι σκαμμένη με μυστικές υπόγειες σήραγγες, απομεινάρια του εργοστασίου. Τα καλοκαίρια εκεί η θερμοκρασία είναι σίγουρα 3-5 βαθμούς πιο χαμηλή από το υπόλοιπο Αιγάλεω. Μυρίζει πεύκο και ψητό καλαμπόκι, ενώ ακούς ήχους από skateboards και παιδιά να παίζουν κρυφτό.
- Ιστορική καφετέρια στο Αιγάλεω είναι η Alea. Βρίσκεται στη μια άκρη του Μπαρουτάδικου, που σημαίνει ότι είναι μέσα στο πράσινο. Ήταν ο νούμερο ένα προορισμός για τις σχολικές μας «εκδρομές» και τις κοπάνες των πρώτων ωρών. Εκεί μεγαλώσαμε, γελάσαμε, ερωτευτήκαμε, βγήκαμε τα πρώτα μας ραντεβού.
- Αυτό που πραγματικά λατρεύω στο Αιγάλεω είναι ότι υπάρχει μεγάλη αρχιτεκτονική ποικιλομορφία. Το πιο χαρακτηριστικό κτίσμα είναι αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ «η πολυκατοικία του μηχανικού». Πρόκειται για πολυκατοικίες το λιγότερο πέντε ορόφων, κατασκευασμένες μετά το 1999, με μεγάλα μπαλκόνια, πιλοτή, δίχως πράσινο, συνήθως βαμμένες μπεζ προς κίτρινο ή μουσταρδί, με έλλειψη αισθητικής και, προφανώς, αρχιτεκτονικής μελέτης, όπως προκύπτει τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Παρ' όλα αυτά, ανάμεσα σε αυτές τις πολυκατοικίες- «μοντερνιές» των '90s βρίσκεις και απίστευτες μονοκατοικίες από το 1920. Κατοικίες προσφύγων που χτίστηκαν με κόπο και φθηνά υλικά, που όμως είναι τόσο αυθεντικές και όμορφες με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Παρατηρώντας από τις χαμηλές μάντρες, μπορεί να δεις και παλιά πηγάδια στις ασπρισμένες τους αυλές. Επίσης, έχουμε και την τιμή να βρίσκεται στη περιοχή μας η πιο άσχημη πολυκατοικία στην Ελλάδα – αποδεδειγμένο και με γκάλοπ μάλιστα. Πρόκειται για μια ωδή στην κλασική αρχαιότητα με κίονες, αγάλματα, Καρυάτιδες, μαιάνδρους, αετούς, δάφνες και λοιπές ψευτοαρχαιοελληνικές φανφάρες.
- Μετά το '45 η περιοχή έγινε γνωστή για τα λαϊκά κέντρα με τη ρεμπέτικη μουσική και πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες να κατάγονται από το Αιγάλεω, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας (με την πλέον περίφημη φράση του «Αιγάλεω Σίτι»), ο Σπύρος Ζαγοραίος, η Μαρίκα Νίνου και η Ρίτα Αμπατζή. Επίσης, όλοι σχεδόν από τη γειτονιά έχουν να σου διηγηθούν μια ιστορία που θα περιέχει τη λέξη Γαρμπή, ή μάλλον τη λέξη «Καιτούλα». Ναι, τη γνωστή. Άλλοι πήγαιναν μαζί της σχολείο, άλλοι έπαιζαν μαζί της στους δρόμους, άλλοι θυμούνται να τραγουδάει με την αδερφή της έξω από το σχολείο. Το πατρικό της βρίσκεται δύο στενά από το σπίτι μου και η θεία μου όντως ήταν στην ίδια τάξη μαζί της.
- Βιώνω καθημερινά τη δυσάρεστη διέλευση τουλάχιστον ενός αυτοκινήτου με την πιο δυνατή μουσική και τα πιο βαριά μπάσα που μπορεί να έχει αμάξι, τα οποία δημιουργούν, μέσω του ήχου, επαναλαμβανόμενα κύματα και ταλαντώσεις που σείουν όλο το σπίτι, τις τζαμαρίες και τα κρύσταλλα Μουράνο της μητέρας μέσα στο δεκαπενταετίας ξύλινο σύνθετο.
σχόλια