Υπάρχει μια σκηνή στο Hairspay του John Waters που η Τρέισι, η πρωταγωνίστρια, λέει σε μια στιγμή ενθουσιασμού στον «καρδιοκατακτητή» της: «Ω, Λινκ, μακάρι να ήμουν μαύρη!» κι αυτός, παραφράζοντας τον William Blake, τής απαντάει αυθόρμητα: «Τρέισι, το δέρμα μας μπορεί να είναι λευκό, αλλά οι ψυχές μας είναι μαύρες!».
Είχαν μόλις βγει από ένα κρυφό πάρτι με απαγορευμένη σόουλ μουσική, με χορό που «προκαλούσε τον αισθησιασμό και πρόσβαλλε τα χρηστά ήθη των ’50s».
Τη θυμήθηκα βλέποντας το νέο βίντεο του Slogan για το κομμάτι «Φινέτσα», να τραγουδάει «άσπρο δέρμα, μαύρη ψυχή, μάλλον είμαι κάπου σε γκρι, αλλαγή φέρνω ριζική, χρωματίζω με μουσική»...
Φινέτσα
Ο Slogan είναι ξεχωριστή περίπτωση στο ελληνικό χιπ χοπ, με εντυπωσιακή εξέλιξη στον ήχο και στο στυλ του τον τελευταίο χρόνο.Ο «Βασιλιάς του Autotune» ήταν από τα πιο μελωδικά ραπ κομμάτια της περασμένης χρονιάς -και από τα πιο αγαπημένα μου.
Αν βάλεις τα κομμάτια του δίπλα σε αμερικάνικες παραγωγές του Drake και των Migos δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν, ανήκει στη νέα γενιά των Ελλήνων ράπερ που έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη και φτιάχνουν καταπληκτικά πράγματα στο είδος.
Τον έχω στήσει για δέκα λεπτά μέσα στη βροχή και, επειδή λόγω της κατάστασης όλα τα καφέ που τον πηγαίνω είναι γεμάτα, τον περιφέρω για ώρα μέχρι να βρούμε θέσεις. Παρόλα αυτά είναι ευδιάθετος. «
Στην Αθήνα ήρθα από την Καλαμάτα στα 18» λέει. «Δεν ξέρω πώς δεν έκανα ροκ, μπορεί να ’ναι και τυχαίο, αλλά από μικρός έκανα μαθήματα μουσικής: κλασική μουσική, κιθάρα, φτιάχνω, όμως, τη δική μου μουσική ηλεκτρονικά, με PC, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Δεν έχω σκοπό να προτρέψω κάποιον να κάνει αυτά που κάνω εγώ. Να εξιστορήσω θέλω, όχι να προτρέψω. Δεν θέλω να γίνω το παράδειγμα, γιατί δεν είμαι ο σωστός που τα ξέρει όλα. Δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου δάσκαλο και καθοδηγητή.
Όταν μεγάλωσα μπορούσα να γράψω και παρτιτούρα, γιατί έκανα και θεωρία και αρμονία μουσικής. Μού άρεσε αυτό, πνευματικά μού έδινε έμπνευση, αλλά δεν ζούσα έτσι.
Ήμουν ανήσυχο παιδί, στην εφηβεία ζούσα έξω στο δρόμο, με κοπάνες, ναρκωτικά, ρίμες, οι παρέες μου ήταν street. Και πάντα με τράβαγε το χιπ χοπ ως είδος.
Ίσως ήταν και η τάση τότε που έπαιξε ρόλο, ήταν και η κόντρα Ηχοκρατορίας και Low Bap (Active Member). Εγώ ήμουν με της Ηχοκρατορίας την πλευρά, τους Ζ.Ν.
Ο πατέρας μου εργαζόταν και ως DJ, καρεκλάς, ανέβαινε και στην Barbarella στην Συγγρού κι έπαιζε κάποια βράδια, -funk, James Brown, Sugarhill Gang, Curtis Blow- θεωρώ ότι οι πρώτες μου επαφές με το ραπ ήταν από το σπίτι.
H μητέρα μου ήταν πιο ροκ: άκουγε Duran Duran, U2, Depeche Mode, Bon Jovi, εντελώς '80s. Ελληνικά δεν ακούγαμε, εκτός από κάποια κομμάτια πιο έντεχνα.
Το γεγονός ότι γνώριζα να διαβάζω μουσική και ότι στο σπίτι ακούγαμε ξένα με ξεχώριζε, βέβαια, από την παρέα, γιατί το ένα μου πόδι πάταγε στην μουσική της μητέρας μου και το άλλο στου πατέρα μου.
Όσο μεγαλώνω βλέπω ότι πάω προς της μητέρας μου, το ραπ μου είναι λιγότερο ωμό από αυτό που κάναμε μικροί, γιατί αλλάζω και ως άνθρωπος. Πλέον προσπαθώ να είμαι πιο μελωδικός».
Ο Βασιλιάς του Autotune
Πέρασα στα Χανιά, ΤΕΙ Ηλεκτρονικής, πήγα ένα μήνα, γράφτηκα, είδα πώς είναι, έκανα διακοπές, έφυγα. Ήρθα στην Αθήνα και σπούδασα Μουσική Τεχνολογία και Ηχοληψία γιατί η μουσική που ήθελα εγώ να κάνω είναι εδώ, μουσική πόλης.
Δεν έχει πάψει να είναι αστικό το χιπ χοπ, γιατί από την γενέτειρά του είναι έτσι, είναι αμερικάνικο είδος, μεγαλούπολης. Κι αν ζεις στην επαρχία είναι δύσκολο να ταυτιστείς με τα προβλήματα που εξιστορούνται μέσω αυτής της μουσικής.
Το χιπ χοπ ως καταγωγή μπορεί να είναι ελληνόφωνο, αλλά δεν είναι ελληνικό, αν και σίγουρα οφείλει μεγάλο μέρος της επιτυχίας του στον ελληνικό στίχο. Και στην Ελλάδα ξεκίνησε από την Αθήνα, από τους Ζωντανούς Νεκρούς και τους Άλφα Γάμα, οι οποίοι το έφεραν με τον αμερικάνικο τρόπο.
Το Low Bap ήταν ήταν πιο πολιτικοποιημένο, ήταν πιο πολύ έντεχνο ραπ, έτσι το αντιλαμβανόμουν. Και είχε μια μιζέρια που δεν υπήρχε στο αμερικάνικο ραπ, μαυρίλα, απαισιοδοξία, γι' αυτό και δεν το άκουγα.
Δεν μου αρέσει να κλείνομαι. Καταλάβαινα την αξία του, αλλά ήμουν πιτσιρικάς και δεν ζούσαμε έτσι. Στην εφηβεία σου θέλεις να σπας, θέλεις μαγκιά.
Από το Low Bap βγήκε ένα ολόκληρο ρεύμα μετά, και άλλα συγκροτήματα, που έκανε το ραπ πιο πολιτικό προς τον αριστερό χώρο, και κάποια εποχή ράπερ σήμαινε ο επαναστάτης που φωνάζει στο Σύνταγμα, -που ήταν λάθος.
Το νέο ρεύμα, οι πιτσιρικάδες, οι νέοι ράπερ, το πάνε πιο αμερικάνικα, στο χρήμα και στον καπιταλισμό, στην διασκέδαση, στην καλοπέραση. Ο πιτσιρικάς θέλει να περνάει καλά.
Μπορεί και η θλίψη να είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της εφηβείας, αλλά το point είναι να περνάει καλά. Βέβαια, μέσα από τη διασκέδαση περνάς και τα μηνύματά σου.
Πλέον είμαι 29 χρονών και επιλέγω να μιλάω μόνο για αυτά που με κάνουν να περνάω καλά. Αυτό δεν σημαίνει ότι με ενδιαφέρουν μόνο τα χρήματα, μόνο οι γκόμενες, στη ζωή μου υπάρχουν όλα.
Θα γράψω και κομμάτια όταν θα με εκνευρίσει κάτι, απλά σε αυτή τη φάση έχω επικεντρωθεί στο να το κάνω πιο ποπ. Και είναι λάθος να πιστεύεις ότι ένας που βγαίνει και τα χώνει είναι πιο πολιτικοποιημένος από κάποιον που δεν τα χώνει, αυτό είναι μύθος.
Είμαι πολιτικό ον, ασχολούμαι, διαβάζω, ξέρω τι συμβαίνει, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα περάσω τα πάντα και στα κομμάτια μου, η διασκέδαση και η πολιτική είναι δύο διαφορετικά πράγματα για μένα.
Φυσικά, δεν σημαίνει ότι κάποιος που κάνει πάρτι είναι χαζός, όλοι έχουν δικαίωμα στη διασκέδαση, ό,τι και να πιστεύουν πολιτικά.
Από την άλλη, αισθάνομαι ότι έχω ευθύνη για όσα λέω. Δεν μπορώ να μην πω προσωπικά βιώματα, αλλά οι πιτσιρικάδες όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται όλο και πιο έξυπνοι, λόγω της τεχνολογίας, οπότε όταν ακούν τον Slogan να τους περιγράφει κάτι, είτε το έχει βιώσει είτε όχι, το εκλαμβάνουν όπως μια ταινία: μπορεί π.χ. να περιγράφω έναν φόνο σε ένα κομμάτι, αλλά δεν σημαίνει ότι έχω σκοτώσει κάποιον. Ή ότι τον επικροτώ.
Δεν έχω σκοπό να προτρέψω κάποιον να κάνει αυτά που κάνω εγώ. Να εξιστορήσω θέλω, όχι να προτρέψω. Δεν θέλω να γίνω το παράδειγμα, γιατί δεν είμαι ο σωστός που τα ξέρει όλα.
Δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου δάσκαλο και καθοδηγητή. Υπάρχουν κάποια πράγματα που με ενοχλούν και θα τα πω, αλλά δεν θα πω ποτέ “ακολουθήστε με”, γιατί δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός και ποιος ο λάθος δρόμος.
Κάποτε δεν με ένοιαζε πώς θα εκλάβουν τα τραγούδια μου, αλλά αυτή τη στιγμή το σκέφτομαι και λέω “τι γίνεται;”. Σκέφτομαι πραγματικά τι πρέπει να πω και τι πρέπει να κάνω. Δεν έχω το βρει ακόμα, γιατί δεν ξέρω τι είναι το σωστό να πεις σε κάποιον που είναι 15 χρονών.
Είναι δύσκολο να τα έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν κάνεις μουσική, γιατί υπάρχει μια σύγκρουση: να επιλέξεις να λες αυτά που είναι για σένα σωστά, ή για τους πιτσιρικάδες που σε ακούνε; Γιατί μπορεί να καταλήξεις να δουλεύεις στην ουσία για το κοινό και έτσι παύεις να κάνεις αυτό που θέλεις.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού μου δεν είναι τόσο μικρής ηλικίας, πάντως, δεν έχω ακόμα γυμνάσιο στα live μου. Τα στατιστικά στο YouTube είναι το 52% 18-24 χρονών, και το 25% 25-34. 13-17 δεν έχω ακόμα, γιατί υπάρχει και διαφορά ηλικίας με αυτό το κοινό, είμαι 29 και με τον 13χρονο υπάρχει ένα χάσμα.
Μπορεί να μην υπάρχει το χάσμα που έχω εγώ με τον πατέρα μου, αλλά πάντα υπάρχει ένα κενό. Θεωρώ ότι κλείνει με τα χρόνια, αλλά υπάρχει.
Να σου πω την αλήθεια, δεν θέλω να πάω να παίξω σε σχολείο ούτε να πάω να μιλήσω σε έναν πιτσιρικά για πράγματα που είναι βουτηγμένα στην ακολασία.
Πάντα είχα κοινό σύμφωνα με την ηλικία μου, και είναι και καλό και κακό αυτό: καλό γιατί με παίρνουν στα σοβαρά, και κακό γιατί δεν έχω τόσο τη μάζα.
Τώρα έχω επιλέξει να μιλάω για την καλοπέραση, για ό,τι μιλάει το αμερικάνικο χιπ χοπ, για τα ίδια πράγματα, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό.
Ας πούμε, εμείς δεν έχουμε τις ίδιες θανάσιμες έχθρες στην Ελλάδα και έχει αλλάξει τελευταία η στάση των νέων ράπερ απέναντι σε ευαίσθητα θέματα.
Το χιπ χοπ μπορεί να είναι ακόμα σεξιστικό, αλλά κι αυτό μεταφορικά, εξαρτάται ποιος και πώς θα το δει. Στα δικά μου βιντεοκλίπ βάζω όμορφες γυναίκες, δεν την βλέπω όμως τη γυναίκα ως προϊόν αλλά ως τέχνη, ως ομορφιά. Δεν την χρησιμοποιώ, θεωρώ ότι περνάει καλά και αυτή.
Σε όλα τα νομίσματα υπάρχει και άλλη όψη, υπάρχει και κακή πλευρά. Δες την Cardi B, σίγουρα δεν είναι εύκολο να είσαι γυναίκα στην κοινωνία την αμερικάνικη και να πετυχαίνεις. Σε καμία κοινωνία δεν είναι».
«Γιατί δεν υπάρχουν Ελληνίδες ράπερ; Ή μήπως υπάρχουν και δεν φαίνονται τόσο όσο οι άντρες;». «Η ελληνική κοινωνία θεωρώ ότι είναι σε πολλά πράγματα πίσω, και στη μουσική αυτό γίνεται γιατί είναι συντηρητική η κοινωνία, δεν έχουμε περάσει διαφωτισμό, έχουμε έντονο το ανατολίτικο στοιχείο, οπότε τα νέα πράγματα από έξω αργούν να’ ρθουν.
Θέλει πολύ κουράγιο για να βγει μια γυναίκα ράπερ και να ξεχωρίσει. Το χιπ χοπ είναι ανδροκρατούμενο άθλημα, είναι εφηβικό, κι οι άντρες στην εφηβεία είναι πιο ανήσυχοι, ως φύση. Επίσης, οι ανήσυχες γυναίκες δεν θα κάνουν ραπ (γέλια). Πιστεύω ότι θέλουν καθοδήγηση».
Τον ρωτάω αν όσα περιλαμβάνονται στα βίντεο, η καλή ζωή, είναι μέρος της ζωής ενός ράπερ, ή απλά μέρος της χιπ χοπ μυθολογίας. «Δείχνω μέρος της ζωής μου» λέει, «αυτοκίνητα, σεξ, θέλω να τα δείχνω όλα γιατί δείχνουν πού θέλω να πάω και τι θέλω να αποκτήσω, δεν δείχνουν απαραίτητα ότι τα έχω. Και να σου πω την αλήθεια, είμαι πιο πολύ της χρήσης, δεν είμαι της κατοχής...».
«Και οι κόντρες με τους άλλους ράπερ είναι και αυτό μέρος της μυθολογίας;». «Όχι, αυτό είναι πραγματικό, και μπορείς να φανταστείς γιατί: το προκαλεί λίγο ο εγωισμός, λίγο τα χρήματα, η καριέρα, όλα μαζί. Με έναν είχα κόντρα, έτσι κι αλλιώς.
Διάβασα τη συνέντευξη της Capital στη LIFO και επειδή είμαι του χώρου, μού έμεινε το εξής: Είπαν πολύ ωραία πράγματα, αλλά μου έμεινε ένας κομπλεξισμός που εγώ θέλω να τον αποβάλλω: Οι διαφορές Αθήνας- Θεσσαλονίκης. Μου έμεινε ένα “γαμώ την Αθήνα”, γιατί ρε φίλε; Γιατί το βγάζεις αυτό; Δεν έχεις κανέναν λόγο να έχεις κόμπλεξ με την Αθήνα, γιατί η Αθήνα δεν έχει κανένα κόμπλεξ με τη Θεσσαλονίκη.
Δεν ξέρω παλιά τι γινόταν με ομάδες, αθλητικά και τέτοια, αλλά εγώ την αγαπάω τη Θεσσαλονίκη. Και στο λέω ως Καλαματιανός, δεν έχω κανένα όφελος, δεν είμαι Αθηναίος. Έχει υποφέρει πιο πολύ ο Αθηναίος, γιατί η Αθήνα τα τραβάει όλα πρώτη. Δεν έχω να πω όμως κάτι κακό, γιατί είμαι αντικειμενικός και τα παιδιά στη Θεσσαλονίκη, ασχέτως της προσωπικής κόντρας μου, ως μουσικός σου μιλάω, σε αυτή τη νέα τάση του τραπ είναι πρωτοπόροι και άνοιξαν την αγορά. Εισήγαγαν κάτι σε πολύ κόσμο, ώστε μπορώ να έρθω εγώ μετά να το κάνω πιο σωστά. Αυτή η κόντρα δεν είναι κάτι ουσιαστικό.
Θεωρώ ότι τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από ό, τι ήταν πριν από πέντε χρόνια γιατί έχει ανοίξει το είδος, έχει πάει και σε άλλον κόσμο που το έβλεπε με κακό μάτι. Για αυτό έχει βοηθήσει και το Ίντερνετ και η Αμερική, -είναι πιο ενημερωμένος πλέον ο κόσμος. Πιστεύω όμως ότι και το ελληνόφωνο ραπ είναι πολύ καλύτερο σήμερα και υπάρχουν πολλά είδη. Υπάρχει το old school ακόμα, και βγαίνουν αξιοπρεπείς δουλειές από τα παιδιά που κάνουν τον '90s ήχο, και αντίστοιχα, υπάρχουν αξιοπρεπείς δουλειές από τα παιδιά που κάνουν τον new school ήχο. Αυτό δεν υπήρχε παλιά, οπότε όσοι το ακούνε έχουν πιο πολλές επιλογές. Και μην ξεχνάς ότι πλέον ακόμα και το κοινό που ακούει λαϊκά έχει πάρει γεύση από το χιπ χοπ και πιστεύω ότι σιγά-σιγά μπορούμε να το κερδίσουμε.
Έχει παίξει μεγάλο ρόλο το YouTube, γιατί είναι η τηλεόραση του σήμερα, και αν καταλάβαιναν οι διαφημιστές τη δύναμή του χιπ χοπ αυτή τη στιγμή δεν θα έπρεπε να παίζει τίποτα άλλο στις καμπάνιες, όπως γίνεται και έξω.
Στην Ελλάδα αργεί να έρθει αυτό, αλλά θα γίνει όμως. Στο εξωτερικό οι ράπερς είναι όπως ήταν οι Beatles την δεκαετία του ’60, ο Dreyk προκαλεί χαμό και στα λάιβ. Το ευτύχημα είναι ότι μαθαίνεις τι συμβαίνει στη μουσική σε κάθε γωνιά του κόσμου ταυτόχρονα με την Αμερική ή την Αγγλία.
Δυστυχώς, εδώ το ραδιόφωνο δεν παίζει καθόλου ελληνόφωνο ραπ. Παρόλο που δεν το χρειάζομαι, θα ήθελα να παίζει για να κερδίσω το λαϊκό κοινό, για να δημιουργηθεί μια χιπ χοπ παιδεία στην Ελλάδα που τώρα δεν υπάρχει.
Στην Αμερική το ραπ είναι λαϊκό, μπορεί οι περισσότεροι να λένε μαλακίες, αλλά εκπροσωπούν την κοινωνία της, για τους Έλληνες είναι κάτι ξένο ακόμα. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που το γνωρίζουν.
Το αστείο είναι ότι οι σταθμοί παίζουν χιπ χοπ αμερικάνικο επειδή δεν καταλαβαίνουν τι λένε, επειδή τα αγγλικά που ξέρουν είναι φρικτά, και δεν παίζουν το ελληνόφωνο επειδή έχει "προκλητικούς" στίχους.
Τι σημαίνει προκλητικός στίχος όταν ο 16χρονος τα ξέρει όλα, από το χιπ χοπ περιμένει να τα μάθει; Δεν γίνεται το κρατικό ραδιόφωνο να αγνοεί το πιο δημοφιλές ελληνικό είδος. Ας το βάλει τις πρωινές ώρες, στο κάτω κάτω, μετά τα μεσάνυχτα, όπως γινόταν στην Αγγλία στα '90s. 2 με 4 το πρωί.
Και μην ξεχνάς ότι αυτά που λέμε στο χιπ χοπ είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας που ζούμε. Αυτή τη στιγμή το κοινό του χιπ χοπ είναι μετέωρο, κι ας είναι το μεγαλύτερο που υπάρχει στην Ελλάδα.
Θεωρώ ότι είναι και ελληνική μουσική πλέον, γιατί μετά από τόσα χρόνια έχει αφομοιωθεί κι έχει γίνει μέρος της Ελλάδας. Γιατί, το ροκ όταν ήρθε και μπήκε στην ελληνική μουσική τι το ελληνικό είχε; Είπε κανείς ότι ο Άσιμος, ο Σιδηρόπουλος ή οι Socrates δεν ήταν ελληνική μουσική;
Η πιο μεγάλη δυσκολία που έχω αντιμετωπίσει, η πιο μεγάλη αγωνία μου, είναι από μικρός να μεταφέρω στους άλλους ότι αυτό που κάνω είναι μουσική, κι ότι είμαι καλλιτέχνης. Να τους πείσω ότι δεν είμαι περιθωριακός, να προσπαθήσω να κάνω τη μουσική μου μέρος της κοινωνίας.
Ίσως και για αυτό να αποφάσισα να κάνω τη μουσική μου πιο ποπ και να προσθέσω και άλλα στοιχεία. Γιατί παλιά ήταν μια λούπα από βινύλιο από τον Ζαχαρία, φτιαγμένη στο PC με ναρκωτικά, παρέα, κράξιμο για ό,τι μας ενοχλούσε. That's it. Ούτε σκεφτόμασταν ποιοι θα μας ακούσουν, ούτε πόσο θα απλωθεί. Τώρα το σκέφτομαι πολύ και πιο σοβαρά, έχω μεγαλώσει κιόλας, δεν είμαι ο ίδιος. Δεν θα ήθελα να είμαι δαχτυλοδεικτούμενος».
«Το στυλ και η εμφάνιση των ράπερ πιστεύεις ότι έχει παίξει ρόλο στην επιτυχία του είδους; Τα τόσο προσεγμένα βιντεοκλίπ;». «Παλιά δεν υπήρχε τόσο αυτό, πάλι ήταν στάνταρ το στυλ, το ντύσιμο, αλλά σήμερα το ραπ στην Αμερική έχει μπει στην βιομηχανία της μόδας, βλέπεις στην τελευταία καμπάνια της Kevin Klein την Kim Kardasian και τον Asap Rocky, έναν ράπερ από το Χάρλεμ, και ενημερώνεσαι αμέσως γι’ αυτό.
Το ελληνικό κοινό ξινίζει λίγο με τα βίντεό μας, αλλά πιστεύω ότι τα καλά τα θέλουμε όλοι. Οι Αμερικάνοι ράπερς για αυτό μιλάνε πλέον στα κομμάτια τους, για την καλή ζωή. Και πιστεύω ότι δεν πάει καλά πια κομμάτι χωρίς βίντεο, γιατί το βίντεο είναι άμεσο, είναι εικόνα, είναι όλα.
Παίρνεις όλες τις πληροφορίες για τον καλλιτέχνη, και οι πιο πολλοί δεν ακούνε πια audio, δεν το πατάνε καν. Μακάρι να μπορούσα να έκανα όλα τα κομμάτια μου κλιπ. Είμαστε στην εποχή της εικόνας. Κάνουμε μια οργανωμένη προσπάθεια με την Cystal View που κάνει τα βίντεό μας -εμένα με έχει αναλάβει ο Angel Saft, o σκηνοθέτης μου-, βάλαμε τον πήχη ψηλά και ανεβάσαμε πολύ το επίπεδο.
Μέσα από αυτό και βλέποντας πού πάει το είδος και ότι δεν υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια, προσπαθούμε κι εμείς δειλά-δειλά να φτιάξουμε τη δικιά μας εταιρία, την OffBeat Records.
Ιδρύσαμε εταιρία, φτιάξαμε κανάλι και έχουμε κάποιους νέους καλλιτέχνες και θα προσπαθήσουμε να προωθήσουμε αυτή την κουλτούρα, να βάλουμε το χιπ χοπ στα ραδιόφωνα και στα περιοδικά, σε όλα τα media. Θα κάνουμε αυτό που θεωρούμε ότι λείπει.
Εκεί θέλουμε να εντάξουμε και το female rap. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τον πλήρη έλεγχο και να βρίσκεις άτομα με με οποία έχεις μουσική συγγένεια και που “το έχουν”. Αυτός είναι ο στόχος μου.
Δεν έχω συγκεκριμένο όνειρο να σου πω, να βγάλω πολλά λεφτά ή να πάω στην Κούβα, το όνειρό μου είναι να μπορώ να ζω από τη μουσική αξιοπρεπώς και παραπάνω από τον μέσο όρο. Θεωρώ ότι το κάνω ήδη.
Να βγάζω νέους καλλιτέχνες, να έχω ιδέες να υλοποιώ, να είμαι συνέχεια με τους νέους καλλιτέχνες. Ακούω πιο πολύ τους πιτσιρικάδες γιατί εκεί είναι η φάση, ο 19άρης έχει την καύλα που πρέπει, άλλους κώδικες, και προσπαθείς και εσύ να έρθεις προς τα εκεί. Είναι η φρέσκια ιδέα.
Έχω βγάλει δύο άλμπουμ (‘’Ακούς Το Αύριο’’ και ‘’1988’’) που θεωρώ ότι είναι πρωτοποριακά για την Ελλάδα και νομίζω ότι και το κοινό το αντιλήφθηκε, έστω και με μία καθυστέρηση. Γιατί βάζω στοιχεία και από άλλα είδη, δεν το κλείνω λούπα-μπιτ-τέλος.
Βάζω μουσική, κάνω σύνθεση, παίζω πιάνο, θέλω να το κάνω ποπ και να με χαρακτηρίζει η μελωδία. Είναι πιο μελωδικό το ραπ μου, μπορεί να το ακούσει και ένας άνθρωπος πιο μεγάλος, ο πατέρας μου, και να πει “ωραίο κομμάτι”.
Μου αρέσει να βλέπω πολύ σινεμά. Ό,τι βγαίνει το βλέπω. Μου αρέσει το φαγητό, πάρα πολύ. Μαγειρεύω, πάντα μαγείρευα, είμαι συνέχεια στο foursquare, ψάχνω εστιατόρια, μπεργκεράδικα, ταϊλανδέζικα, ινδικά. Μικρός ήμουν ανάμεσα στο να γίνω σεφ και μουσικός, αλλά διάλεξα να γίνω μουσικός. Θα ήθελα να έχω το χρήμα και το χρόνο να γίνω και σεφ.
Με ενοχλούν πολλά πράγματα. Ο πόλεμος, αυτά που γίνονται στην Συρία. Έχω πλέον σταματήσει να πατάω play στα πάντα, στους αποκεφαλισμούς, στις βόμβες. Κάποτε ήθελα να τα δω, αλλά μαύρισε τόσο η ψυχή μου που πλέον δεν πατάω να δω τίποτα.
Δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να δω παιδάκια να κλαίνε. Είναι ανατριχιαστικό το πόσο πολύ έχουμε εξοικειωθεί με τον θάνατο, από μακριά.
Δεν σου κάνει πλέον αίσθηση, τα βλέπεις όλα με απάθεια, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία, βλέπεις μωρά να κλαίνε για τα νεκρά αδερφάκια τους και σε ένα λεπτό έχεις πάει παρακάτω. Και δεν κάνεις για αυτό τίποτα. Κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν. Είναι γλυκιά η θλίψη και θέλεις συνέχεια να “τρως” δόσεις θλίψης, αλλά θέλω να το αποβάλλω αυτό.
Στο τέλος της ημέρας σημασία έχει η ψυχική μου υγεία. Μπορεί να έχω περάσει γαμησέ τα, αλλά όταν κάνεις καλή δουλειά στο τέλος ηρεμείς, έχεις εκφραστεί και έχεις και αναγνώριση και αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος. Και μετά τα χρήματα, που είναι αναγκαίο κακό.
Μου αρέσει το χρήμα, δεν το λέω υποτιμητικά, μου αρέσει να έχω χρήμα όχι απλά για να ζω, αλλά και για να κάνω τα γούστα μου. Θέλω να ντυθώ καλά, να φάω καλά, να έχω ένα καλό σπίτι, και λίγο ακόμα.
Βέβαια, είμαι ρεαλιστής, δεν γίνεται στην Ελλάδα να έχεις αυτά που έχουν οι Αμερικάνοι που ρέει το μαύρο χρήμα και υπάρχει και πολύ μεγάλη αγορά, εμείς δεν μπορούμε στην Ελλάδα να έχουμε τόσο μεγάλες πηγές εσόδων.
Prestige
Μόλις έβγαλα το βιντεοκλίπ για το “Φινέτσα” με χορηγό την Belair (στην Αμερική έχει τους Migos, Rick Ross, Ski Mask The Slump God), ετοιμάζω δίσκο, γράφω κομμάτια, έχω προγραμματίσει τα επόμενα δύο κλιπς μου.
Έχω επιλέξει τον τελευταίο καιρό να μην κάνω εμφανίσεις γιατί δούλευα το branding Slogan, κι έχω κατασταλάξει σιγά-σιγά, οπότε θα ξεκινήσω και τα live.
Κάνω και μια προσπάθεια πιο ενεργή να μπω στα κλαμπ -που δεν το είχα ποτέ σαν σκοπό. Έκανα αυτό που γούσταρα, γυαλισμένο βέβαια, αλλά χωρίς να με νοιάζει το mainstream, τώρα με ενδιαφέρει και αυτό».
www.instagram.com/slogan_killinet/
σχόλια