Το όνομά μου είναι Peter Αναστασόπουλος και γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας μου full on Έλληνας, η μάνα μου παιδί μεταναστών που είχαν φύγει πριν από 50-60 χρόνια στην Αμερική. Εκεί μεγάλωσα και από πιτσιρικάς πηγαινοερχόμουν στην Ελλάδα, για να βλέπω το σόι του πατέρα μου. Κάποια στιγμή, το 1999, κάνει τη κίνηση ο πατέρας μου να μας πάρει οικογενειακώς να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Πάνω σε αυτήν τη μετακόμιση οι δικοί μου «τα σπάνε» και από 13 ετών και για πολλά χρόνια ήμουν μπαλάκι Αμερική - Ελλάδα. Δεν είχα στάνταρ βάση, δεν είχα σταθερό σπίτι, ήμουν από καναπέ σε καναπέ.
• Από μικρό παιδάκι είχα έναν ενθουσιασμό με τη μουσική, πάντα τη γούσταρα. Θαύμαζα πολύ τους ράπερ που είχαν φύγει απ' τη ζωή, τους 2 Pac, Biggie Smalls κι άλλους που άκουγα τη μουσική τους και ήταν σαν να υπήρχαν ακόμα, θαύμαζα αυτού του είδους την αθανασία. Σκεφτόμουν: «Τι είναι η ζωή; Να έρχεσαι, να φεύγεις και να μη σε θυμάται κανένας;». Έτσι, το 2003 «έφαγα» μια φλασιά και αποφάσισα να γίνω μουσικός, γιατί ήθελα να κάνω κάτι και να γράψω τη δική μου ιστορία. Με αυτήν τη στρατηγική ξεκίνησα, δεν ήταν οικονομικό το ζήτημα, δεν σκέφτηκα να γίνω διάσημος και να βγάλω λεφτά. Ήθελα ξεκάθαρα να αποκτήσω ένα respect ως MC και στην πορεία, με αυτό το όραμα, γνώρισα και τα κατάλληλα παιδιά, τους Outcast Excellence, τον Constantine the G, τον N.O.E., τον Ντάρεκ, τον Popayedi, οι οποίοι είχαν τον ίδιο ακριβώς στόχο. Από εκείνη τη στιγμή ήμασταν από πλατεία σε πλατεία, από στούντιο σε στούντιο, όπου υπήρχε διαγωνισμός με live πιάναμε μικρόφωνα και ονειρευόμασταν να χτίσουμε κάτι.
• Τότε υπήρχε μόνο το Myspace. Κάναμε μια καλλιτεχνική σελίδα εκεί και είχαμε ενθουσιαστεί γιατί βλέπαμε τα plays της ημέρας και ήταν κάτι τρελό. Ήμασταν μια παρέα 6-7 ατόμων και ο καθένας από αλλού, ένας απ' την Παλαιστίνη, ένας απ' την Αλβανία, άλλος απ' τον Καναδά, εγώ απ' την Αμερική, μόνο ο N.O.E. ήταν Έλληνας.
Μπορεί κάποιος να είναι το χειρότερο ρεμάλι, αλλά η εικόνα που βγάζει προς τα έξω είναι γι' αυτόν εντελώς επιχείρηση, πρέπει να είναι ok με τα στάνταρ της Ελλάδας. Στη δική μου περίπτωση κανείς δεν ελέγχει τι θα πω και τι θα κάνω, τι θα βγει προς τα έξω.
• Δεν σταμάτησα ποτέ να επιμένω με τη μουσική. Ό,τι και να έκανα, είτε παράνομο είτε νόμιμο, πάντα είχα το πάθος να αφιερώνω ώρες στη μουσική. Και πίστευα πάρα πολύ σε αυτό, ακόμα και όταν τα πράγματα δεν φαίνονταν να πηγαίνουν πουθενά. Τότε δεν μας άκουγε σχεδόν κανείς, αλλά είχα τη θέληση αυτό που κάνω να είναι τέλειο, κι ας το άκουγαν δέκα άτομα. Ήθελα να βελτιώνομαι και να είμαι «ξυράφι» στα flows μου, στους στίχους, σε όλα. Από το 2003 ως το 2016 ράπαρα μόνο στα αγγλικά.
• Δεν μπορώ να πω ότι μεγάλωσα σε χάλια περιβάλλον, ότι μεγάλωσα σε γκέτο, γιατί δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ήμασταν αρκετά καλά, ο πατέρας μου στη Νέα Υόρκη ήταν πολύ εργατικός, έβγαζε τα λεφτά του, αλλά, όταν χώρισαν, τα πράγματα άλλαξαν εντελώς, ξαφνικά ήταν σαν τη μέρα με τη νύχτα. Η μάνα μου έπαθε κατάθλιψη, η αδερφή μου ήταν μικρή, 5 χρονών, κι εγώ στο πέρα-δώθε. Πήγαινα στον πατέρα μου, δεν τα βρίσκαμε, πήγαινα στη γιαγιά μου, μετά πήγαινα πάλι στη μάνα μου. Πήγαινα στην Αμερική, μετά γύρναγα στην Ελλάδα, ήταν ένας φαύλος κύκλος. Δεν είχα τον δεσμό της οικογένειας, δεν υπήρχε έλεγχος και τις αποφάσεις τις έπαιρνα μόνος μου. Το μόνο που είχα σταθερό ήταν το πάθος για τη μουσική. Κατά τη διάρκεια των μετακινήσεών μου ξαναβρέθηκα για κάποια χρόνια στην Αμερική. Με τα παιδιά εδώ, τους O.E., κρατάγαμε επαφή, αλλά δεν είχα βάση και αυτό ήταν ένα θέμα.
• Κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου και μου λέει «έχει έρθει χαρτί, πρέπει να παρουσιαστείς στον στρατό. Αν θες να ξανάρθεις στην Ελλάδα, πρέπει να πας, αλλιώς θα είσαι ανυπότακτος». Έτσι, πήγα φαντάρος. Ήμουν, όμως, ένα παιδί πολύ ατίθασο. Δεν ήταν θέμα ασυνέπειας, απλώς δεν φοβόμουν τίποτα. Ήμασταν μια παρέα από δω και από κει, μαστουρωμένοι, με μουσικές και μαλακίες κι ήταν αδύνατο να πειθαρχήσω σε διαταγές. Μάζεψα 180 μέρες φυλακή το πρώτο τετράμηνο, με έστειλαν Κομοτηνή, έκανα κάνα-δυο κοπάνες, με μάζεψε η στρατονομία και με έστειλε στο ψυχιατρείο ‒ και από κει με έδιωξαν ως απροσάρμοστο.
• Την ίδια χρονιά γνωρίζω τον Drew Astro από την Κύπρο, τον αδερφό του A.M. Sniper. Και γαμώ τα παιδιά, ήταν σε πολύ καλή κατάσταση οικονομικά. Μου λέει «έχω κάποια χρήματα τα οποία θέλω να τα επενδύσω στη μουσική και ψάχνω κάποιον που να έχει ταλέντο, για να το κάνουμε μαζί». Έτσι, φεύγω για Κύπρο, Λευκωσία και Αγία Νάπα. Κάπως έτσι βρέθηκα στην Κύπρο να κάνω MCing σε ένα κλαμπ. Ήταν χρυσές εποχές για το clubbing τότε, είχε ξεφύγει. Κάναμε τη φάση μας για περίπου τρία χρόνια και καπάκι έφυγα για Νέα Υόρκη.
• Εκεί ο ξάδερφός μου ήταν καλά πιασμένος με δουλειές και σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ το χαρτί της Νέας Υόρκης. Πουλάω τα πάντα στην Κύπρο, χωρίζω, πάω στην πόλη όπου γεννήθηκα και ξεκινάω από το μηδέν, με τον ξάδερφο. Κάθε βράδυ ηχογραφούσαμε στο στούντιο κι έτσι έχτισα κάποια demos. Στο μεταξύ, ο Drew από την Κύπρο είχε επαφή με κάποιους άλλους Κύπριους που είχαν ένα εργοστάσιο με γούνες στο Νιου Τζέρσεϊ. Αυτοί είχαν γείτονα τον Rev.Run, τον Τζόζεφ Σίμονς των Run DMC. Με ακούνε να ραπάρω στα αγγλικά, παθαίνουν πλάκα και μου λένε «πρέπει να γνωρίσεις οπωσδήποτε τον γιο του, τον Τζότζο Σίμονς». Και πραγματικά, έστειλε ο Τζότζο έναν βοηθό του, τον Ντέιβιντ Ντάουν, να με ακούσει, του άρεσα και αμέσως ήρθε και ο ίδιος ο Τζότζο από την Καλιφόρνια για να με γνωρίσει. Αισθανόμουν ότι ήμουν το επίκεντρο του κόσμου, με ήθελε ο ανιψιός του Ράσελ Σίμονς της Def Jam, είχα ενθουσιαστεί πάρα πολύ. Η κατάσταση, δυστυχώς, δεν έκατσε, γιατί έγινε ένα μπέρδεμα με τους Κύπριους και τους Αμερικανούς ως προς το ποιος με ανακάλυψε και ποιοι θα έπαιρναν ποσοστά! Ήθελαν να κάνουν μια εταιρική επιχείρηση, μια δισκογραφική κάτω από την ομπρέλα της Def Jam και αισθανόμουν ότι με εκμεταλλεύονται πριν καν ξεκινήσω. Άκουγα καλά λόγια για το ραπ μου, αλλά μιλούσαν για επενδύσεις και μόλις μπήκαν στη μέση τα ποσοστά, φαγώθηκαν μεταξύ τους.Κι εκεί που πίστευα ότι τα ρίσκα μου έπιασαν τόπο και ότι θα γινόταν κάτι μεγάλο ‒το είχα πει παντού, στην οικογένειά μου, στα ξαδέρφια, σε φίλους‒, έφαγα μια ξενέρα απίστευτη και έπεσα φοβερά ψυχολογικά.
Αισθανόμουν ψεύτης και πολύ βήτα κι εκείνη την εποχή ρίσκαρα κάθε μέρα την ελευθερία μου. Ήμουνα 12-13 ώρες την ημέρα από δω και από κει, στο αυτοκίνητο, έκανα ό,τι μαλακία μπορείς να φανταστείς για να βγάλω το χαρτζιλίκι μου. Ευτυχώς, πάνω σε όλη αυτή την κατάθλιψη γνώρισα μια κοπέλα, Ελληνίδα, που με βοήθησε πάρα πολύ να μην καταλήξω στη φυλακή. Έκανε το PhD της εκείνο τον καιρό στο Λονδίνο. Την ερωτεύτηκα κι έφυγα μαζί της για Λονδίνο, ξεκινώντας ακόμα μία φορά απ' την αρχή. Ρίσκαρα και πήγα για να αλλάξω ζωή. Εκείνη η κοπέλα με βοήθησε να βγάλω χαρτιά για να μπορέσω να μείνω μαζί της και να σταθώ στα πόδια μου.
• Τότε βρέθηκε πάλι ο Drew Astro, ο άγγελός μου, και λόγω οικογενειακών φίλων με έβαλε να δουλέψω στο Holiday Inn, part-time ρεσεψιονίστας. Μετά χώνομαι σε ένα άλλο ξενοδοχείο full-time και από κει σε ένα κλειστό κλαμπ με μέλη καλό κόσμο της τέχνης. Ξαφνικά, άρχισα να βλέπω μπροστά μου καλλιτέχνες, ζωγράφους, ηθοποιούς, μουσικούς και, όταν έπιανα κουβέντα μαζί τους και τους έλεγα την ιστορία μου, όλοι μου έλεγαν «μη σταματάς να γράφεις, να επιστρέψεις στη μουσική!». Μου φαινόταν λίγο αστείο, αλλά δεν μου είχε φύγει ποτέ το μικρόβιο, πάντα το είχα.
• Ξαφνικά, αρρωσταίνει ο παππούς της τότε κοπέλας μου ‒εκείνη τελείωνε στο Λονδίνο τις σπουδές τις κι εγώ είχα φάει ήδη τέσσερα χρόνια εκεί‒, έτσι το 2016 έρχομαι στην Αθήνα. Λίγο πριν έρθω μόνιμα, έτυχε να κάνω ένα τατουάζ στον Τάκι Τσαν, τον οποίο μου είχε συστήσει ο Χαρμάνης, που είχα γνωρίσει στην Κύπρο. Επειδή το τατουάζ κράτησε κάνα 7ωρο, ο Τάκι Τσαν άκουσε όλη τη δισκογραφία μου την αμερικανική. Μου λέει: «Έχεις ραπάρει στα ελληνικά, ρε bro;». Του απαντάω «όχι ποτέ!» και μου λέει «αν βρεις τον τρόπο αυτά που έχεις κάνει στα αγγλικά να τα πεις στα ελληνικά, θα γίνει χαμός».
• Και το κάνω, γράφω στα ελληνικά. Από τα πρώτα τραγούδια που έγραψα είναι το «Είμαι τρελός». Το ακούει ο Τάκης και μου λέει «θα μπω κι εγώ στο κομμάτι». Το βγάζουμε σε βίντεο και πρώτη φορά βλέπω τεράστια ανταπόκριση. Γνήσια ανταπόκριση, χωρίς να έχω επαφές, χωρίς να μου ζητάει ο άλλος ποσοστά, χύμα εντελώς. Από τότε απέκτησαν τα πράγματα μια ροή, γιατί αποφάσισα να έχω κι εγώ μια στρατηγική.
Mad Clip Ft. Taki Tsan - Είμαι τρελός
• Στην Capital μπήκα το 2017. Είχαμε πλάνο να κάνουμε ένα κομμάτι με τον Light, ένα street κομμάτι, το «Υayo» ‒ το πρώτο κομμάτι που έκανα μαζί τους ήταν αυτό. Είχα γράψει ήδη το single, το «Dealer», το άκουσε ο Light, μπήκε και σε αυτό και μετά έγινε η έκρηξη. Εκείνη την εποχή το «μύριο» τον μήνα ήταν μεγάλη υπόθεση. Το «Dealer» ξεπέρασε τα 13 εκατομμύρια.
• Στο μεταξύ, δεν είχα ιδέα πώς λειτουργεί το πράγμα με την αγορά και περίμενα ότι με τέτοια views θα με παίρνουν όλα τα κλαμπ τηλέφωνο. Αρχίδια, με το ζόρι έκανα 3-4 lives τον μήνα. Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι, επειδή μπήκες στην Capital δεν σημαίνει ότι ότι άνοιξαν όλοι οι δρόμοι. Πρέπει να κάνεις κάτι που να έχει συνέχεια, να συντηρήσεις την επιτυχία. Το «Dealer» βγήκε τον Μάιο, αρχές Σεπτέμβρη κυκλοφόρησαν οι «Συνθήκες» και καπάκι βγήκε το πρώτο μου άλμπουμ, ο «Αμερικάνος». Μετά από αυτό μπήκα γερά και στην αγορά. Η γυναίκα με την οποία ήμουν πριν ακόμα βγει το «Dealer» με βοήθησε πάρα πολύ να μην κάνω μαλακίες και να κοντρολάρω τα πράγματα. Άρχισα να πουλάω και grillz, χρυσά δόντια. Γίνεται και η έκρηξη με τη μουσική, γίνομαι άλλος άνθρωπος και μπαίνω και στα μαγαζιά. Από τότε κρατάω πάντα αυτό το work ethic, να δίνω συνέχεια κυκλοφορίες, ποικιλόμορφα πράγματα, διαφορετικά, σε όλα τα στυλ. Όσα μου έτυχαν από το 2003 μέχρι τώρα έπαιξαν όλα έναν ρόλο στο να γίνω αυτός που είμαι σήμερα.
Mad Clip ft. Light - Dealer
• Είμαι σκυλί στις υποχρεώσεις μου, θέλω να είμαι τέρμα συνεπής με τα ραντεβού μου, να μην κρεμάω τον κόσμο, όταν λέω κάτι να το κάνω, να είμαι τυπικός με τους επιχειρηματίες, τα lives μου να είναι φωτιά και να μην έχει κανένας παράπονο. Δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ ποιος ήμουν και δεν έχει καμία σημασία πού έχω φτάσει, όλα αυτά που έχω περάσει με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο. Προσπαθώ να κρατάω τους παλιούς μου φίλους, δεν είμαι ο άνθρωπος που αλλάζει παρέες συνέχεια, δεν βλέπεις στον κύκλο μου εύκολα νέα άτομα, σώνει και καλά για το φαίνεσθαι. Ακόμα με ηχογραφεί ο Popayedi ‒έχει χτίσει πλέον στούντιο και πάνε οι καλύτεροι σ' αυτόν‒, με τον G είμαστε ακόμα φιλαράκια, την κοπέλα η οποία ήταν μαζί μου και στα σκατά δεν την αλλάζω με καμία.
• Ως εικόνα βγάζω καμιά φορά μια τρελή και σκληρή περσόνα, ξέρω ότι ώρες-ώρες είμαι πολύ κραυγαλέος και επιδεικτικός, ότι φλεξάρω χρήματα, αλλά δεν το κάνω για να το παίξω ιστορία. Δυστυχώς, ο άλλος κρίνει αυτό που βλέπει, αλλά δεν προωθώ τίποτε από αυτά που πιστεύουν πολλοί. Κάθε μουσική έχει έναν κώδικα στον τρόπο που μιλάει. Προσπαθώ να δίνω την αλήθεια μου, προσπαθώ να μη θολώνω από το ποιος θα με κρίνει. Νομίζω ότι αυτό που έχει κάνει εμάς τους ράπερ τόσο ξεχωριστούς είναι η αυθεντικότητα που βγάζουμε και μπροστά στην κάμερα, το καθημερινό lifestyle που ζούμε. Ξυπνάω το πρωί και δεν ντρέπομαι να βγω μπροστά στην κάμερα με την τσίμπλα στο μάτι, κι ας φαίνομαι χώμα, για να πω «καλημέρα, παιδιά». Οι λαϊκοί τραγουδιστές δεν το είχαν ποτέ αυτό, έχουν πολλά φίλτρα στην εικόνα που παρουσιάζουν. Μπορεί κάποιος να είναι το χειρότερο ρεμάλι, αλλά η εικόνα που βγάζει προς τα έξω είναι γι' αυτόν εντελώς επιχείρηση, πρέπει να είναι ok με τα στάνταρ της Ελλάδας. Στη δική μου περίπτωση κανείς δεν ελέγχει τι θα πω και τι θα κάνω, τι θα βγει προς τα έξω. Έχω βρει έναν τρόπο να βγάζω πιασάρικα ρεφρέν με το στοιχείο της αλητείας, τα οποία καταφέρνουν να σε κουνάνε και να σε κάνουν να θες να χορέψεις, να θες να ξεσπάσεις. Όλοι, ακόμα και ο πιο gentleman, έχουν για alter ego έναν κακό τύπο, αρέσει σε όλους αυτό. Και κακά τα ψέματα, αυτή η μουσική σού βγάζει τον σκληρό. Και δεν χρειάζεται σώνει και καλά να κάνεις νταλαβέρια, όλοι θέλουν να έχουν ένα πιο γρήγορο lifestyle και αυτό είναι η σημερινή ραπ.
• Δεν προσπαθώ σώνει και καλά να γίνω το είδωλο κάποιου, ήρθα να πω τη δική μου ιστορία, να βγάλω τη δική μου περσόνα, και σ' όποιον αρέσει. Μέχρι στιγμής, για μένα δουλεύει αυτό, κι ακόμα κι αν το χαρακτηρίσει κάποιος φτηνό, εγώ κάνω εκατομμύρια views με αυτό και ζω από αυτό. Δεν έχω παρωπίδες, αλλά ξέρω τι δουλεύει για μένα, πάντα είμαι ο εαυτός μου και δεν προσπαθώ να το παίξω ούτε επιστήμονας ούτε πολιτικός. Εγώ δεν θα μιλήσω για τα κοινωνικά θέματα όπως θα το κάνει ο Λεξ. Όχι ότι δεν μπορώ, αλλά δεν με εκφράζει κάτι τέτοιο. Και η ομορφιά της ραπ είναι η ποικιλία της, μπορεί να ακούσεις ό,τι σου αρέσει, κάτι που να σε ξεσηκώνει κοινωνικά αλλά και κάτι που θα σε σηκώσει από την καρέκλα σου και θα σε κάνει να χορέψεις.
• Τι σημαίνει σεξιστής; Δεν έχουν ιδέα πώς ζω εγώ στο σπίτι μου, πώς φέρομαι στη γυναίκα μου και τι γνώμη έχω για τις γυναίκες. Δυστυχώς, πολλοί κρίνουν ένα βιβλίο από το εξώφυλλο, καλώς ή κακώς έτσι είναι τα πράγματα. Δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον για τον οποίον δεν ξέρεις τίποτα. Είμαι εντελώς το αντίθετο από αυτό που βλέπεις, απλώς ήμουν πολύ στη γύρα για να τα καταφέρω και δεν μπορώ να το παίξω αλλιώς. Ποτέ δεν βγήκα σε κάποιο τραγούδι να πω «κάνε αυτό». Παθιάζονται κάποια άτομα, αλλά μπορούν να επηρεαστούν από οτιδήποτε, από μια ταινία, ένα παιχνίδι, από τα πάντα. Και, φυσικά, όσο μεγαλώνεις κι εσύ, αλλάζεις, δεν είσαι όπως ήσουν πριν από πέντε χρόνια. Δεν νιώθω ενοχές, ούτε τύψεις, ούτε καν υπεύθυνος, γιατί δεν ήρθα να το παίξω role model, πρότυπο σε κανέναν. Είπα την αλήθεια μου και βρήκα τον τρόπο αυτό να σε ταρακουνήσει. Και το κάνω πολύ καλά, γι' αυτό καταφέρνω και ζω από αυτό.
• Το πιο μεγάλο όφελος από αυτό που κάνω είναι ότι έχτισα ένα legacy κι αν φύγω αύριο, θα μείνει πίσω μου η ιστορία μου. Αυτός ήταν και ο αρχικός στόχος μου και τον πέτυχα. Μπορώ να πω ότι και αύριο να έφευγα, θα έφευγα με χαμόγελο.
• Μουσικά, αυτό που βλέπω τώρα είναι ότι το ραπ γίνεται εντελώς mainstream και αποδεκτό από άτομα που το θεωρούσαν καγκουριά και εντελώς φτηνό. Δεν είναι τυχαίο το ότι στα Mad Awards φέτος το main act ήταν όλο ραπ. Ο κόσμος έχει αρχίσει να το αποδέχεται, κι όσο σε βλέπει να ανεβαίνεις καταλαβαίνει ότι αυτό είναι όντως σοβαρό πράγμα. Κάθε μέρα που περνάει χτίζονται όλο και πιο γερά θεμέλια στη ραπ, παθιάζονται νέα παιδιά και αναρωτιούνται αν αυτό μπορούν να το κάνουν κι εκείνα και βγαίνουν και νέα ταλέντα, δεν είχε ποτέ τέτοια παραγωγή ραπ η Ελλάδα. Επενδύουμε κι εμείς τα χρήματά μας στην εικόνα μας, ανεβαίνει το επίπεδο, τα ραπ βίντεο έχουν ξεφύγει, μέχρι και οι λαϊκοί τραγουδιστές χρησιμοποιούν τη δική μας συνταγή. Μαγαζιά που ήταν εντελώς ελληνάδικα αρχίζουν να βάζουν ραπ. Μπήκε το ραπ ακόμα και εκεί που το κορόιδευαν. Αυτή είναι η εκδίκησή μας.
• Δύναμη μου δίνουν όλα τα σκατά που είδα, όλο το άγχος που έχω περάσει, κάνοντας πράγματα εκτός μουσικής. Και το ότι δεν θέλω να τα επαναλάβω είναι το κίνητρό μου για να δουλεύω συνέχεια, για να καταφέρω να συντηρήσω όλο αυτό το buzz. Το να χιτάρεις μία φορά δεν είναι και κάτι, όταν χιτάρεις μπαίνεις στη σκιά του χιτ σου και για να βγεις από αυτήν τη σκιά πρέπει να το επαναλάβεις. Οπότε, έχω συνέχεια στο μυαλό μου πώς θα βγω από την τελευταία σκιά, επειδή είσαι as good as your last hit. Και ο κόσμος έτσι θα σε θυμάται, από την τελευταία σου κυκλοφορία. Και με το που κάνεις λίγο κοιλιά, πάει, τελείωσες.
Mad Clip - Προσευχές
• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι η αποτυχία, μην αποδείξω σε όλους αυτούς που με γιουχάρουν και λένε «μπορεί να είσαι σήμερα, αλλά αύριο δεν θα έχεις να φας» ότι είναι σωστοί. Δεν θέλω ποτέ να απογοητεύσω τους γύρω μου. Βλέπω παιδιά στον δρόμο άστεγα που ψάχνουν τους κάδους και τρέμει η ψυχή μου. Αυτούς δεν τους πέταξε απλώς ο Θεός, είχαν κι αυτοί μια ιστορία. Κάποτε ίσως ένας από αυτούς ήταν ένας επιχειρηματίας που οι λάθος κινήσεις τού έφεραν την καταστροφή.
• Το κακό με το ελληνικό ραπ είναι ότι οι παλιοί δεν επένδυσαν στους νέους. Υπήρξαν αρκετοί που έκαναν εμπορική επιτυχία, απλώς κοίταξαν πιο πολύ την πάρτη τους. Κι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου ο παλιός, αντί να σου δώσει κάποια κατεύθυνση, είναι αυτός που σε κρίνει και σε κράζει, που σου ορίζει τι είναι αληθινό. Το ραπ εξαφανίστηκε για χρόνια γιατί όλοι κοίταζαν την πάρτη τους. Στην Αμερική, όπου επένδυσαν στους νέους και τους βοήθησαν, το ραπ κυριάρχησε. Εδώ έχουμε βάλει σε κουτάκια την κατάσταση, πολλοί χωρίζουν το ραπ από το τραπ, ενώ το τραπ είναι ραπ, απλώς ηχητικά έχουν τεχνικές διαφορές. Στην ουσία, όμως, δεν υπάρχει διαχωρισμός.
• Σε αυτήν τη ζωή πρέπει τα κέρματά σου να τα βάζεις σε διάφορα κουβαδάκια και είναι καλό να χτίζεις passive income. Επειδή ξέρω ότι αυτό που κάνω δεν θα κρατήσει για πάντα και ότι μια μέρα η μπογιά μου θα περάσει, το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να φύγω φτηνός και να σκατώσω όλο αυτό το legacy. Πρέπει να ξέρεις πότε να φύγεις και να φύγεις σαν κύριος, όχι σαν κυνηγημένος. Δεν θα ήθελα ποτέ να πουν για μένα «τι κάνει τώρα ο μαλάκας, κράζει τους νέους;». Θα ήθελα αύριο-μεθαύριο να κάνω AR για τους νέους ράπερ, να μη γίνω 50 χρονών και είμαι ακόμα στην πίστα.
• Η ζωή μού έχει μάθει ότι μπορείς να φας πολλές σφαλιάρες, αλλά πρέπει να πιστεύεις πάντα στον εαυτό σου, ό,τι και να γίνει, όσο περίεργα και να φαίνονται τα εμπόδια μπροστά σου. Με έχει μάθει να πολεμάω συνέχεια και πλέον να μην απογοητεύομαι με τις αποτυχίες μου, να τις παίρνω ως μαθήματα. Είμαστε εδώ για να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 17.10.2019
σχόλια