Νυχτερινός περίπατος στην χριστουγεννιάτικη Αθήνα

Δεν είχαμε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό, όταν ζητήσαμε από τον Πάρι Ταβιτιάν να βγεί στους δρόμους του κέντρου και να φωτογραφίσει την έξαψη και την κίνηση των ημερών. Το μόνο που του είπαμε, να είναι ασπρόμαυρο το φιλμ. Νουάρ. Γιατί ξέρουμε, και εξ ιδίων, ότι ειδικά οι μέρες αυτές, έχουν μια συναισθηματική ένταση περίεργη, που δεν θα την όριζες μονάχα ως χαρά.

Διακρίνεις στο πρόσωπο των ανθρώπων ένα πλήθος διαθέσεων. Προσδοκία, ανησυχία, χαρά, μελαγχολία -καθένας και μια ιστορία. Λίγο πολύ, όλοι κάνουν αυτές τις μέρες τον απολογισμό τους. Παίρνουν βαθιές ανάσες για να συνεχίσουν. Και στο νέο, γιορτινό σκηνικό του κέντρου, κάνουν την αναπόφευκτη σκέψη: Έχω λόγους να γιορτάζω φέτος; Είναι επαρκώς instagramable και η δική μου πραγματική ζωή;

Όταν είδαμε τις φωτογραφίες αυτές, μας έφεραν στο μυαλό το River, της Joni Mitchell. Κάποιος παρατήρησε όμως, ότι τέτοια τραγούδια συνήθως βάζεις όταν θες να διώξεις κόσμο από την πίστα -και η συζήτηση τελειώσε εκεί. Κανείς δεν θέλει να χαλάει το πάρτυ.

Ας το παραδεχτούμε όμως: Αυτό το κλίμα της γιορτής δεν τους περιέχει όλους. Ενώ θά 'πρεπε. 

Η ευχή λοιπόν ας είναι μία: Του χρόνου, να είναι περισσότεροι άνθρωποι χαρούμενοι, ξένοιαστοι και ζεστοί. Ασχέτως προσδιορισμών φυλής, φύλου, σεξουαλικότητας, τάξης. Να έχουν περισσότεροι ένα είδος οικογένειας να τους συμπεριλαμβάνει: συγγενείς, φίλους, εραστές, συνοδοιπόρους. Γιατί γιορτή σημαίνει: οι άνθρωποι να γίνονται ένα, έστω για λίγο, ξεχνώντας όσα τους χωρίζουν.