Έχουν περάσει 13 χρόνια από την τελευταία φορά που κάναμε μια μεγάλη κουβέντα με τον Εισβολέα. Μόλις είχε βγάλει το «Νταλαβέρι με το γνήσιο», ήταν 26 χρονών, ο γιος του (με τον οποίο είχε φωτογραφηθεί) ακόμη βρέφος και η Ελλάδα σε μια περίεργη, μουδιασμένη κατάσταση, λίγο πριν από την κατάρρευση.
Σήμερα ο Εισβολέας είναι σχεδόν άλλος άνθρωπος. Έχει περάσει (κυριολεκτικά) διά πυρός και σιδήρου, έχει κάνει ένα σωρό απολογισμούς, έχει αφήσει πίσω του πολλά πράγματα, έχει μάθει να αυτοσαρκάζεται. Λίγο πριν από τα 40 ζει αποκλειστικά από τη μουσική, για πρώτη φορά στη ζωή του ξέρει τι θέλει και ασχολείται με αυτό που αγαπούσε από τότε που θυμάται τον εαυτό του.
«Κάνω μόνο μουσική! Δεν μπερδεύω τον εαυτό μου με καμία άλλη ασχολία!» λέει με μια έκφραση χαράς που είναι δύσκολο να την περιγράψεις. Μιλάει με ενθουσιασμό για ένα φιλόδοξο σχέδιό του που δεν θέλει να αποκαλύψει ακόμα, για την αλλαγή του ήχου του, για τον νέο του δίσκο «Λιάκος vs Εισβολέας» και τη μουσική του αναγέννηση, για το live με φουλ μπάντα που ετοιμάζει στο Gagarin 205. «Είναι πολλά τα πρότζεκτ που ετοιμάζω, αλλά δεν έχω πολλή οργάνωση στη ζωή μου, γι' αυτό βρίσκομαι μια εδώ και μια εκεί. Καταπιάνομαι με ένα πρότζεκτ, μετά ξεκινάω ένα άλλο κι έτσι χάνομαι. Τώρα, όμως, θα βάλω πρόγραμμα, δεν πάει άλλο...»
— Αν σε ρώταγε κάποιος σήμερα αν είσαι λαϊκός ή ράπερ, τι θα του έλεγες;
Φίλε, είμαι μουσικός με την ευρύτερη έννοια. Πραγματικά το πιστεύω αυτό! Δεν είναι ούτε οι λαϊκές φόρμες αυτές που με εξιτάρουν ούτε οι ταμπέλες. Μ' αρέσει απλώς να κάνω μουσική, από ροκ εν ρολ μέχρι ό,τι ακούγεται καλό στ' αυτιά μου. Είναι σαν να έχεις αφήσει ελεύθερο το Windows Media Player να παίζει μόνο του: θα βάλει από Μότσαρτ μέχρι Πουλόπουλο!
Η μουσική πρέπει να είναι για όλους, από τον πιο μικρό, τον 10χρονο, μέχρι τον 80χρονο. Αν είναι κάτι καλό, ας το ακούσουν όλοι. Αυτό είναι για μένα η μουσική, η επιτυχία και η ελευθερία σου.
— Το ραπ, έτσι κι αλλιώς, λαϊκή μουσική είναι.
Εγώ το θεωρώ λαϊκή, αστική τέχνη που πρεσβεύει το τώρα, δηλαδή ένα άσμα που έχει γράψει ο Μικρούτσικος και θα μείνει στον χρόνο για μια πεντηκονταετία δεν είναι σαν ένα κομμάτι που έχω γράψει εγώ πριν από 20 χρόνια. Το ραπ είναι άμεσο, μένει στο τώρα και αντιπροσωπεύει το τώρα, οπότε αύριο-μεθαύριο μπορεί να μετανιώσεις γι' αυτό. Το θέμα είναι ότι μένει η στάμπα, αν έχεις πει κάτι κακό σε μικρή ηλικία. Ένα μουσικό κομμάτι σ' ακολουθεί πάντα! Από την άλλη, εμένα μου αρέσει γιατί δεν έχει μέσα του διπλωματία.
— Είναι άλλο πράγμα να πεις κάτι όταν είσαι 18 κι άλλο όταν είσαι 40. Εκτός κι αν έχεις μείνει για πάντα στα 18 και δεν έχεις προχωρήσει καθόλου στη ζωή.
Ναι, μετά γίνεσαι γραφικός. Κάποιοι είναι σαν να μη θέλουν να προχωρήσουν, σαν να φοβούνται να μεγαλώσουν και να ακολουθήσουν την ηλικία τους. Είναι πολύ περίεργο αυτό! Και μετά αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος που πάει στα live τους είναι 15 χρονών. Το σημαντικό για μένα, όσον αφορά το ραπ, είναι ότι είναι μια μουσική του δρόμου που δεν μπορείς να σπουδάσεις. Γι' αυτόν τον λόγο η ραπ δεν μασάει τα λόγια της. Κάνω απλώς μουσική του δρόμου. Έχει μια καθαρότητα όλο αυτό που μου αρέσει πολύ.
— Ακούς καθόλου νέο ραπ;
Κοίταξε, μου αρέσει η τραπ, ως μουσική δεν με χαλάει, είναι άξια παρατήρησης η τεχνοτροπία, δηλαδή το πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που επεξεργάζονται τον ήχο. Αυτό που έχει αλλάξει, καταρχάς, είναι η σύνθεση. Αυτό συμβαίνει επειδή τα πάντα στις μέρες μας κινούνται πάρα πολύ γρήγορα και οι παραγωγοί είναι σε φάση «έναν δίσκο τώρα».
Παλιά, πήγαινες σε ένα δισκάδικο και παράγγελνες τον δίσκο για να σου έρθει μετά από μία εβδομάδα. Έψαχνες ποιος έχει γράψει τον στίχο, τη μουσική και γενικά το όλο σκηνικό. Αυτή η διαδικασία της εύρεσης έχει περιοριστεί σε ένα κλικ, οπότε αυτό το κλικ είναι που κάνει τα πάντα να κινούνται πιο γρήγορα.
Έτσι και η μουσική θα γίνει πολύ γρήγορα. Ακόμη και τα plug-ins που βγάζουν για μουσικά προγράμματα είναι έτσι. Βλέπεις, δηλαδή, ότι σου έχουν ένα plug-in με κιθάρα και νομίζεις, ρε φίλε, ότι παίζει κανονικός κιθαρίστας. Πατάς απλώς το κουμπάκι και παίζει, δεν χρειάζεται να έχεις κιθαρίστα ή σαξοφωνίστα.
— Είναι λυπηρό που κάθε κομμάτι έχει πλέον διάρκεια ζωής δύο-τρεις εβδομάδες και μετά τέλος. Βλέπω κομμάτι που είναι από τον Νοέμβριο και λέω «αυτό είναι παλιό» και ο άλλος να έχει φτύσει αίμα για να το φτιάξει.
Όλα αυτά είναι συνιστώσες του μάρκετινγκ. Πάντως, να σου πω την αλήθεια, χαίρομαι που προχωράνε τα πράγματα και είμαι ευτυχής που οι σημερινοί πιτσιρικάδες που ασχολούνται με τη μουσική, είτε με την τραπ είτε με οτιδήποτε, μπορούν να βγάζουν μεροκάματο και μισθό από αυτή. Είναι κάτι που εμείς, ως πιτσιρικάδες, δεν το ζήσαμε ποτέ και ήταν ένα όνειρο ζωής. Χαίρομαι πολύ που το καταφέρνουν οι πιτσιρικάδες, χαίρομαι που κάνουν αυτό που αγαπούν και λένε «είμαι μουσικός». Κυρίως, όμως, χαίρομαι που όλοι το αποδέχονται πλέον ως κανονικό επάγγελμα, γιατί πριν από μερικά χρόνια η χιπ-χοπ για κάποιους δεν ήταν μουσική.
Από την άλλη, βέβαια, λυπάμαι κιόλας που οι θεματικές και η γλώσσα τους χάνουν λίγο το νόημά τους μέσα σ' αυτή την αργκό, σ' αυτόν τον μεταβαλλόμενο γλωσσικό κώδικα. Δηλαδή, ακούς στίχους πολύ φτωχούς. Στα σημερινά παιδιά περνάει η άποψη ότι δεν πρέπει να σε ενδιαφέρει τίποτα, ούτε πολιτικό ούτε κοινωνικό. Κι ερχόμαστε σε αυτό το δίπολο: αριστερά το πνεύμα και δεξιά ο πλούτος. Ή θα δείχνω πλούτο και θα είμαι βλάκας ή θα δείχνω πνεύμα και θα είμαι στην αφάνεια. Ένα από τα δύο μετράει, δεν υπάρχει κάτι στη μέση! Αλλά όλο αυτό εγώ το αντιλαμβάνομαι ως κοινωνικό φαινόμενο και χαίρομαι που έρχεται και φεύγει, ή που πολλοί τρώνε τα μούτρα τους και βλέπουν τη ζωή αλλιώς. Έχει την πλάκα του όλο αυτό!
Για μένα, το σημαντικό είναι όταν κάποιος φτάσει 40 χρονών να μη μετανιώσει γι' αυτά που έλεγε όταν ήταν 21 και να τον ρωτάει ο γιος του «μπαμπά, τι είναι κοκαΐνη;». Εγώ, όμως, δεν διαχωρίζω τα πράγματα σε παλιά και νέα αλλά με βάση την αντίληψη. Μπορώ να πω, δηλαδή, ότι η σημερινή εποχή είναι λίγο πιο μαλθακή στη σκέψη κι αυτό συμβαίνει γιατί η γλώσσα μπλέκεται κατευθείαν με τον νου και τη σκέψη.
— Ο γιος σου δεν ακούει ραπ;
Όλοι στην τάξη του ακούνε SNIK, Light και όλη αυτή τη φάση, αλλά ο μικρός είναι λες κι έχει έρθει από άλλη εποχή. Μου θυμίζει εμένα στα παιδικά μου χρόνια. Του λέω «ρε φίλε, δεν είσαι εσύ απ' αυτή την εποχή;». Ακούει Public Enemy, Jethro Tull και τέτοια πράγματα. Κι εγώ του λέω: «Αυτά έχουν ξεπεραστεί, αγόρι μου, πάμε γι' άλλα». Χαίρομαι, όμως, γιατί πολλές φορές μελετάμε κιθάρα μαζί.
Δεν είναι καλό πράγμα η πολτοποίηση που φέρνει μεγάλο μέρος της νέας μουσικής. Όταν ο εγκέφαλός σου μαθαίνει να ακούει μόνο τόσο εύκολα πράγματα, μετά δυσκολεύεται στα πολυσύνθετα. Μάλιστα, προχθές διάβαζα ένα άρθρο για τη γλώσσα στα σχολεία, δηλαδή για το ότι τα παιδιά δεν τα πάνε καθόλου καλά στα φιλολογικά μαθήματα, ούτε προφορικά ούτε γραπτά! Κι αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο στη σκέψη.
Εγώ, πάντως, είμαι επιφυλακτικός απέναντι σε όλο αυτό το πράγμα, γιατί με τρομάζει, να σου πω την αλήθεια. Χάνεται πλέον η κριτική σκέψη και η δυνατότητα να μπορείς να διαβάζεις πίσω από τα πράγματα. Είναι πολύ γαμάτο το να θέλεις να πεις κάτι και να ξέρεις πώς να το πεις. Είναι σίγουρα λιγότερες οι λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα, γιατί είναι και πιο απλοποιημένα τα νοήματα. Έχουν ευθύνη γι' αυτό και τα social media, π.χ. το Twitter για πολλά χρόνια σε περιόριζε στους 140 χαρακτήρες.
Εμένα μ' αρέσει που η γλώσσα έχει slang, αργκό και που στο πεζοδρόμιο μιλάνε με άλλους όρους. Είναι ωραία φάση, μ' αρέσει! Και επειδή μιλάμε για το σχολείο, ήθελα να σου πω ότι πριν από καιρό έκανα κάποια μαθήματα σε ένα σχολείο στο Περιστέρι για παιδιά με ειδικές δυνατότητες. Εκεί ανακάλυψα ότι υπάρχει μια πλατφόρμα που βάζει το παιδάκι να σκέφτεται και να χρησιμοποιεί τη φαντασία του μέσα από εικόνες. Είναι γαμάτο! Γράψαμε όλοι μαζί ένα κομμάτι για τους πρόσφυγες και στο τέλος γράψαμε και ραπ. Αυτό το πρότζεκτ έχει να κάνει με την εικόνα και τις λέξεις, δηλαδή με το πώς μια εικόνα μπορεί να γεννήσει λέξεις αλλά και οι λέξεις να γεννήσουν μια εικόνα.
Ξέρεις, ως παιδί έτρωγα πολύ ξύλο από τον δάσκαλό μου και είχα πολλά τραύματα. Μίσησα το σχολείο και δεν το τελείωσα λόγω των δασκάλων, επειδή μου φέρθηκαν πολύ άσχημα. Την Α' Γυμνασίου την έκανα εφτά φορές. Δεν άντεχα να συνεχίσω, γι' αυτό δουλεύω από παιδάκι: από τα 13 μου μέχρι τα 29 έκανα διάφορες δουλειές για να ταΐσω την οικογένειά μου και για να είμαι κύριος. Μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια είναι που με «πάει» η μουσική, έτσι άφησα τις δουλειές μου. Αλλά το θέμα είναι πώς ένας δάσκαλος μπορεί να σου καταστρέψει τη ζωή με μία ματιά μόνο, μία κουβέντα. Εξού και το κομμάτι «Φτου και βγαίνω», που λέει ότι δεν φόρτωσα τίποτα στον κόκορα πραγματικά.
Η ουσία ήτανε ότι εγώ ήθελα να μάθω πράγματα, να σπουδάσω, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι η ελληνική παιδεία σε βάζει σε ένα τρυπάκι φάμπρικας. Δηλαδή, μέχρι τα 22 πρέπει να σπουδάζεις, μετά ψάχνεις για πρακτικές και φτάνεις 27-30 χρονών για να πεις: «Τι πρακτική γνώση να αποκτήσω στα 30 μου;». Επίσης, δεν βλέπεις και κανέναν να βρίσκει δουλειά στον τομέα του. Βλέπεις άτομα που έχουν φάει τη μισή τους ζωή σπουδάζοντας να χαραμίζονται στην καφετέρια ‒ και δεν λέω ότι είναι κακή δουλειά η καφετέρια. Αλλά, ρε φίλε, γιατί; Όλα αυτά είναι κλασικά και πολύ ενοχλητικά, δηλαδή το να βλέπεις το κορίτσι σου ή τον αδερφό σου να ψάχνονται στα 30 τους. Είναι απελπιστικό!
Η δουλειά του μουσικού είναι επίπονη και ταυτόχρονα η καλύτερη! Δεν έχεις ποτέ κάποια στάνταρ, αλλά, θα μου πεις, τι είναι στάνταρ σήμερα; Η μάνα μου έχει φτάσει 60 χρονών, ρε φίλε, δεν έχει πάρει σύνταξη, ακόμα και δουλεύει, από 15 χρονών. Είναι ακραίο!
— Είναι τέτοιο το σύστημα πια που δεν προλαβαίνεις να απολαύσεις τίποτα.
Ακριβώς! Πέρσι, για παράδειγμα, επιχείρησα να ανοίξω ένα μαγαζί μαζί μ 'έναν φίλο μου και από τη διαδικασία κατάλαβα ότι δεν είμαι ούτε για να ανοίγω μαγαζιά ούτε για να φτιάχνω καφέ. Εγώ είμαι για τη μουσική! Όσοι έρχονται δίπλα μου, από κοπέλες μέχρι φίλους, μου λένε: «Κάνε, ρε μαλάκα, μια δουλειά κανονική». Κι εμένα αυτό με απογοητεύει πάρα πολύ, γιατί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι, όπως είναι ένας γιατρός ή ένας δικηγόρος, έτσι είναι κι ένας μουσικός. Το ίδιο επίπονο είναι! Όμως οι άνθρωποι δίπλα μου πάντοτε μού έλεγαν αυτό το πράγμα: «Πιάσε μια κανονική δουλειά». «Γιατί, ρε μαλάκα, έχεις φάει τον πόνο που έχω φάει εγώ για να μπορέσω να καταφέρω ό,τι έχω καταφέρει;». Και πού ξέρεις εσύ τι θέλω εγώ; Όταν μου το λένε αυτό, απελπίζομαι! Λέω «αυτός ο κόσμος γιατί είναι έτσι;».
— Τι διαφορά έχει ο Λιάκος από τον Εισβολέα; Γιατί τους έβαλες να κοντραριστούν στον νέο σου δίσκο;
Ο Λιάκος γράφει τη μουσική και ο Εισβολέας εισβάλλει στη συνείδησή τους και περνάει το μήνυμα, κάνει το ραπ. Μέχρι τα 13 μου όλοι με φωνάζανε Λιάκο, από κει και πέρα, όταν ήρθε το χιπ-χοπ, έβαλα ένα τείχος γύρω μου και είπα «μόνο ράπερ, δεν είμαι τίποτε άλλο». Έτσι, όμως, καταπίεζα τον Λιάκο μέσα μου. Γενικά, στη σκέψη μου είμαι λίγο διπολικός.
Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, με πήρε τηλέφωνο η αδερφή μου στα γενέθλιά μου και μου είπε «άκου λίγο κάτι» και μου έβαλε έναν τύπο που έπαιζε κιθάρα. Τη ρώτησα: «Τι μου βάζεις ν' ακούσω;». Την επόμενη μέρα ήρθε στη δουλειά και μου έφερε δώρο μια ηλεκτρική κιθάρα. «Τι να την κάνω, με δουλεύεις;» της είπα. Πήρα, τελικά, την κιθάρα στα χέρια μου και επειδή ντρεπόμουν να παίξω μ' αυτήν, αγόρασα μια ακουστική για να μάθω. Έτσι, ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα μουσικά όργανα. Δεν έπαιζα μπροστά σε κόσμο, αλλά τον πρώτο χρόνο έγραψα στην κιθάρα 40 κομμάτια. Δηλαδή, σκέψου πόσο εύκολο είναι για έναν ράπερ να γράψει όταν έχει ασχοληθεί τόσο πολύ με τον λόγο. Του είναι εύκολο να γράψει πάνω σε ένα ακόρντο, γιατί, ούτως ή άλλως, ένα κομμάτι χιπ-χοπ είναι ένα ακόρντο αλλά και ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται συνέχεια και πρέπει να βρεις τον τρόπο να βάλεις και τον άλλο στο τριπάκι ότι «ακολουθώ τον κύκλο, αλλά δεν βαριέμαι!».
Επειδή μου ήταν πολύ εύκολο να γράψω, άρχισε να βγαίνει και ο Ηλίας κι αυτά που άκουγα ως πιτσιρικάς. Η μάνα μου άκουγε δίσκους των Led Zeppelin, των Deep Purple, του Mάικλ Τζάκσον και του Βασίλη Καρρά, με το που ήρθε, όμως, το χιπ-χοπ στη ζωή μου τα πέταξα όλα! Μετά, στην πορεία, ήρθε και ο Λιάκος με τα όργανα και μέσα από αυτήν τη διαμάχη βρήκαμε την κοινή μας ταυτότητα. Κατάλαβα, όμως, ότι αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσω μέσα μου και για τον κόσμο αλλά και για τον ίδιο μου τον εαυτό, δηλαδή ότι είναι δύο πρόσωπα ο Εισβολέας και ο Λιάκος. Πέρασα πάρα πολύ καλά όταν έκανα αυτόν τον δίσκο. Βγήκε από μέσα μου.
— Πόσο μεγάλο όπλο είναι το χιούμορ;
Το μεγαλύτερο που υπάρχει! Και να σου πω και κάτι; Το χιούμορ είναι θέμα οπτικής, γιατί μπορεί να λες «α, η σάπια κοινωνία» ή «πόσο άσχημα μας φέρονται;» και όλο αυτό να σε παίρνει από κάτω. Όμως, αν το δεις με χιούμορ και πεις για την πλάκα «έλα αφεντικό, σου 'χω στήσει κώλο», τότε και το αφεντικό δεν θα το πάρει σοβαρά αυτό που λες και κάποιος άλλος θα γελάσει.
— Πες μου για το «Αμερικάνικα». Μπορεί όποιος το βλέπει να το εκλάβει ως παρωδία για τους νέους ράπερ, αλλά εγώ βλέπω ότι αυτοσαρκάζεσαι φουλ.
Είσαι ο μόνος που το παρατηρεί αυτό και μου το λέει! Και λέω: «Ρε γαμώτο, κάποια στιγμή δεν θα το παρατηρήσουν;». Όταν με ρωτάνε για ποιον μιλάει το κομμάτι, τους απαντάω: «Για μένα λέει, εσύ τι πρόβλημα έχεις; Κράζω τον εαυτό μου!». Είναι πλέον η λογική του νέου σκυλάδικου, γιατί βλέπεις ότι βγαίνουνε κομμάτια copy στο ίδιο στυλ, όπως έβγαιναν δηλαδή κάποτε τα σκυλάδικα. Όλα είναι ίδια! Και τώρα είναι ακριβώς η ίδια συνταγή, μόνο που δεν λέγεται «σκυλάδικο», αλλά κάπως αλλιώς. Εγώ το έκανα σκυλάδικο για να υπενθυμίσω τι γίνεται κι έτσι αυτοσαρκάστηκα, γιατί δεν ήθελα να πούνε ότι είμαι κολλημένος και κράζω. Στην ουσία δεν κράζω, γιατί εγώ το γουστάρω το τραπ. Όμως, δεν μπορώ να μου υποτιμούν τη νοημοσύνη και να μου λέει ο άλλος ότι κυκλοφορεί με Πόρσε κι εγώ να τον βλέπω στο 5, να πηγαίνει Πατήσια!
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ / Εισβολέας Feat. Μάριος Νταβέλης
— Εντάξει, κάποιοι έχουν Πόρσε...
Ας έχουν! Να τις χαίρονται και να γουστάρουν τα παιδιά! Πραγματικά, εγώ είμαι μαζί τους και μακάρι μια μέρα να πάρω κι εγώ Πόρσε, να την πουλήσω και να πάρω καραμέλες! Οι περισσότεροι ράπερ, βέβαια, έχουν το εξής σκεπτικό: έχω ένα ύφος και μ' αυτό παίζω μπάλα. Έχω όμως μόνο αυτό το ύφος, δεν έχω κάποιο άλλο! Ρε φίλε, με το ίδιο ύφος κάνεις έρωτα, γελάς, τρως, κοιμάσαι και ξυπνάς; Δεν το καταλαβαίνω αυτό! Τι χρώμα έχεις στη ζωή σου ως άνθρωπος; Δεν μπορεί να μη γελάς και να μην κάνεις χαβαλέ με τους φίλους σου. Δεν μπορεί να μην ερωτεύεσαι, δεν μπορεί να κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να σκέφτεσαι τα δικά σου.
Για μένα, από τη στιγμή που ένας μουσικός απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο target group, αυτό δεν είναι μουσική, είναι μάρκετινγκ! Η μουσική πρέπει να είναι για όλους, από τον πιο μικρό, τον 10χρονο, μέχρι τον 80χρονο. Αν είναι κάτι καλό, ας το ακούσουν όλοι. Αυτό είναι για μένα η μουσική, η επιτυχία και η ελευθερία σου. Δεν πρέπει να έχεις φραγμούς μέσα σου, δηλαδή αυτήν τη στάνταρ μάσκα ότι «αυτό είμαι και τίποτε άλλο». Όταν επιλέγεις target group δεν είσαι καλλιτέχνης, είσαι επιχειρηματίας. Σήμερα, τα παιδιά που είναι 17 χρονών και σκέφτονται με αυτούς τους όρους, αναλαμβάνουν και τον ρόλο της εταιρείας και τον ρόλο του καλλιτέχνη και κάπου εκεί χάνονται.
— Εμένα με αρρωσταίνει αυτή η λογική, όταν, για παράδειγμα, ένας τύπος μού συστήνει την κοπέλα του και μου λέει «φίλε, η γκόμενά μου».
Εμένα αυτό δεν μου αρέσει και θέλω γενικότερα να μιλάω όμορφα και να σέβομαι. Πες «ο άνθρωπός μου», αυτό δεν είναι; Κι εγώ έχω πει ακραία πράγματα που τώρα τα ακούω και λέω: «Γιατί δεν μου έριχνε κάποιος πέτρες μ' αυτήν τη μαλακία που είπα;». Δεν μπορώ να ακούσω πολλούς από τους παλιούς μου στίχους. Αλλά να σου πω και κάτι; Άνθρωπο σε κάνουν τα ταξίδια, τα διαβάσματα και οι καλές παρέες. Θέλω να πω ότι πρέπει να έχεις καλό κριτήριο και να βάζεις κάποια όρια.
Αν πάρεις για παράδειγμα τα παιδάκια που γίνονται σήμερα γνωστά από τη μια μέρα στην άλλη και το πώς χαζεύει το κεφάλι τους, θα καταλάβεις τι γίνεται. Εγώ γνώρισα αυτή την κατάσταση μέσα στα χρόνια και έμαθα να διαχειρίζομαι κάπως και τον κόσμο και τα «φίδια». Έμαθα να βάζω κάποια όρια, να κρατάω κάποιες αποστάσεις και να προστατεύω τον εαυτό μου. Σκέφτομαι, όμως, κι ένα παιδάκι, που μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να γίνει γνωστό, πόσο μεγάλη φρίκη «τρώει» στο κεφάλι του. Είναι αδιανόητο!
— Ακόμα και οι καλλιτέχνες που είναι σε εταιρεία δεν προστατεύονται, δεν υπάρχει κάποιος που να νοιάζεται γι' αυτά τα παιδιά, να πει «αυτά τα πράγματα δεν θα τα πείτε, προσέξτε πώς φέρεστε, μην κάνετε ναρκωτικά...». Είναι εντελώς μόνα.
Μιλάμε για καπιταλισμό. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό; Αυτό το πράγμα είναι ξεκάθαρα ο ορισμός του καπιταλισμού. Το κεφάλαιο είναι ο Θεός και από κάτω οι πουτάνες πολυτελείας. Άμα κάτσουμε να το αναλύσουμε, τα περισσότερα κομμάτια δεν είναι κάτι ουσιαστικό. Εμένα δεν με χαλάει αυτό, αλλά, από την άλλη, θέλω να με βάζεις σε ένα τριπάκι, να ταξιδεύει το μυαλό μου, να σκέφτομαι και να λέω: «Α, πώς το 'παιξε αυτό εδώ ο τρελός; Τι αλάνι είναι;».
Εν τω μεταξύ, ρε φίλε, όλα τα νέα κομμάτια μοιάζουν μεταξύ τους. Δεν υπάρχει δηλαδή ένα ατού, ότι έχω το «κάτι» μου, την προσωπικότητά μου. Toν Μικ Τζάγκερ, για παράδειγμα, τον αναγνώριζες για ένα πράγμα, τον Ντέιβιντ Μπάουι για άλλο. Αυτό δεν ισχύει τώρα, γιατί είναι τελείως άλλο το mentality. Κάποτε πουλούσε και ο Καζαντζίδης. Χαίρω πολύ! Άμα βγει σήμερα ένας Καζαντζίδης, θα πουλήσει το ίδιο; Όχι! Θα πουλήσει ο άλλος που θα πει τη μαλακία του γιατί δεν θέλει να σκεφτεί και πολύ, θέλει να ακούσει το κομμάτι, να περάσει καλά, να πιει το ποτό του, να πάει σπίτι μεθυσμένος και το πρωί να πληρώσει τετραπλάσια τον πονοκέφαλο γι' αυτήν τη μισή ψυχαγωγία. Και μετά λέει: «Ναι, κάτι έκανα λάθος! Ήπια ένα μπουκάλι για να περάσω καλά».
— Γενικά, παρακολουθείς τι γίνεται στα social media;
Όχι, ούτε καν! Εγώ το μόνο που κάνω είναι να ανεβάζω αυτό που θέλω και να φεύγω. Απλώς, για να κρατάω ενήμερο το προφίλ: καμιά φωτογραφία, κανένα live, κανένα παίξιμο στο σπίτι ή στο στούντιο όπου παίζουμε παρέα κ.λπ. Αν κάποιος κράζει ή βρίζει στα social media, το κάνει καθαρά και μόνο για να ανεβάσει τον εαυτό του και να ρίξει τον άλλο – είναι τελείως ψυχολογικό. Και στο Ίντερνετ μπορεί να σου δοθεί αυτή η εξουσία, που ναι μεν είναι πλασματική, αλλά είναι έτσι. Έχεις και καλά μια ευκαιρία να κάνεις ό,τι γουστάρεις και να μη σε βρει κανένας. Είναι ακριβώς η ίδια λογική με τα σκυλιά πίσω από τον φράχτη, που όταν ανοίξει, φεύγουν.
— Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα γενικά;
Τώρα, όπως είμαστε με τη νέα κυβέρνηση, είναι δύσκολα τα πράγματα, με την αστυνομική βία, το 1142. Νιώθω ότι με ελέγχουν από παντού, δεν μπορείς να ανασάνεις. Νομίζω ότι ζω χουντικές καταστάσεις, από το γεγονός ότι μπορεί να πάω στο σινεμά με τον γιο μου και μπορεί να έρθει να με τραμπουκίσει ένας μπάτσος επειδή το παιδί μου είναι κάτω των 15 μέχρι την ανασφάλεια που νιώθω περνώντας δίπλα από μια διμοιρία, ενώ θα έπρεπε να νιώθω ασφάλεια.
Τρομοκρατία για μένα πλέον δεν είναι ούτε τα χρόνια που φεύγουν ούτε το να φοβάμαι μήπως δεν αντεπεξέλθω στους λογαριασμούς μου. Τρομοκρατία είναι να βλέπω ένα παλικαράκι στη μέση της Πατησίων γυμνό να το τραμπουκίζουν επειδή τάχα του κάνουν εξακρίβωση στοιχείων, χωρίς κανένα νόημα. Τρομοκρατία είναι να βλέπω στην πλατεία Εξαρχείων όλη τη μαφία και τη μαφία της μαφίας από πάνω να θέλει να πάρει το πόστο. Και μετά λένε ότι πέθανε η ανομία! Βγήκε ο Πλεύρης στην πλατεία Εξαρχείων στις 6 η ώρα το πρωί, η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο! To τελευταίο εξάμηνο-επτάμηνο μόνο έχουν γίνει 4-5 βιασμοί. Μιλάμε για ακραίες καταστάσεις.
Για μένα, όσα δεν πιάνει η αλεπού τα πιάνει η τσιμπίδα του νόμου. Είναι μια διαμάχη για το ποιος θα επικρατήσει στην αλητεία. Μου τη σπάει που γίνονται κάποιες κινήσεις μέσα στα Εξάρχεια, επιθέσεις και δολοφονίες που δεν ακούγονται πουθενά στα media. Γίνονται πράξεις για να καθαρίσει η μαφία από κει, και πάλι δεν τα λένε. Υπάρχουν, βέβαια, και καλοί αστυνομικοί, δεν λέω ότι είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και κάποιοι που με χαιρετάνε στον δρόμο και μου φωνάζουν «ε, Λιάκο!».
— Για πες μου λίγα λόγια για το live σου. Τι θα παίξεις;
Στο live θα παίξω πράγματα γενικότερα από τη δισκογραφία μου αλλά και από τον καινούργιο μου δίσκο, δηλαδή θα είναι σαν παρουσίαση δίσκου. Θα είμαστε όλη η μπάντα, δηλαδή έξι άτομα. Το καλό με όλο αυτό είναι ότι έχω κάτσει κι έχω γράψει νότα-νότα όλα τα ντραμς και τα 'χω παίξει ο ίδιος. Αυτό το έκανα για να έχει πιο χιπ-χοπ αισθητική. Δηλαδή δεν έχω κανονικό ντράμερ, όλα τα ντραμς τα παίζει ο DJ.
Έχω κάνει πολλή δουλειά – δεν καταλαβαίνεις πόση! Και τώρα είμαστε σε αυτές τις πρόβες όπου βάζουμε τις τελευταίες πινελιές, δηλαδή πώς θα κλείσει το ντραμ εκεί, ποιες νότες χρειάζονται για να κλείσει έτσι, πού μπαίνει το δεύτερο σημείο κ.ο.κ. Όλα αυτά είναι πράγματα που δεν θα ακούσει κανένας, αλλά θα τα ακούσουμε εμείς κι αυτό είναι καλό! Θα είναι πολύ γαμάτο, γιατί θα υπάρχουν και ηλεκτρονικά στοιχεία. Είναι ένα mix ηλεκτρονικού με live.
— Βλέπεις καθόλου σειρές, ταινίες;
Τελευταία ασχολούμαι μόνο με τη μουσική και δεν βλέπω καθόλου ταινίες. Αν δω ταινία, θα είναι καμιά χαζοταινία. Διαβάζω όμως βιβλία – τουλάχιστον προσπαθώ. Και επειδή είχα κι ένα πρόβλημα με τον ύπνο, έκανα την εξής μαγκιά κι έτσι βρήκα το κόλπο για να κοιμάσαι: χαμηλός φωτισμός δίπλα απ' το κρεβάτι, βιβλίο που δεν το γουστάρεις καθόλου και σε κάνει να βαριέσαι και όσο διαβάζεις σε παίρνει ο ύπνος (γελάει). Αλήθεια, εμένα με παίρνει ο ύπνος αμέσως! Έβλεπα, όμως, τις προάλλες ένα ντοκιμαντέρ στο Netflix, το Φτιάχνοντας έναν δολοφόνο ‒ το είδα όλο μέσα σε δυο μέρες.
— Εκτός από αυτά τα βαρετά βιβλία για να κοιμηθείς, τι άλλο διαβάζεις;
Μου αρέσει η ψυχολογία και τώρα τελευταία είχα διαβάσει το Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας της Άλις Μίλερ και το Η θρησκεία του κεφαλαίου του Λαφάργκ. Μου αρέσει επίσης ο Καμί και πρόσφατα διάβασα την Πτώση, αλλά έχω ρίξει και πολύ γέλιο με τον Τομ Ρόμπινς. Βρίσκω την ευκαιρία να διαβάζω, «παίζω μπαλίτσα» δηλαδή. Με έχουνε βοηθήσει πολύ στη σκέψη μου τα βιβλία. Ειδικότερα με τον Καμί είχε φάει τρελό κάψιμο στην αρχή και μου έπαιρνε μία ώρα να διαβάσω μία σελίδα.
Εισβολέας full band - Live Παρουσίαση Δίσκου
31/1
Gagarin 205 Live Music Space
