Δώδεκα ταινίες προβλήθηκαν στο θέατρο Ριάλτο χθες, 6η και τελευταία μέρα ουσιαστικά του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου, εφόσον σήμερα θα προβληθούν ακόμη έξι και θ'ακολουθήσει η τελετή λήξης με την απονομή των βραβείων συν κάποιες εκπλήξεις που κρατούν οι διοργανωτές ως επτασφράγιστο μυστικό! Ένα σχόλιο μόνο, προτού παρουσιάσω διεξοδικά τα ταινιάκια που είδαμε: Το επίπεδο τους ολοένα και ανεβαίνει, πλησιάζοντας το φεστιβάλ στον τερματισμό του.
Με μία ανάλαφρη ταινία, το 11λεπτο Pocket Parking από τη Φινλανδία, του σημαντικού σκηνοθέτη, συγγραφέα και θεατράνθρωπου Heikki Kujanpaa - επίσης βρίσκεται στη Λεμεσό - άνοιξε το χθεσινό διαγωνιστικό πρόγραμμα. Ένας άντρας μάλλον έχει πήξει από τη συζυγική ζωή. Η γυναίκα του τού ζητάει συνεχώς να κάνουν παιδί κι αυτός την κοντράρει με το παραμικρό. Όπως με το άτσαλο παρκάρισμα της που βγαίνει μεσ'στη νύχτα να το διορθώσει, αλλά πέφτει θύμα απαγωγής από ένα ζευγάρι γκέι μικροαπατεώνων. Στο τέλος, έχοντας νιώσει το φόβο του θανάτου κι αντιλαμβανόμενος πως η γυναίκα του επρόκειτο να τον εγκαταλείψει, γυρίζει στο σπίτι, της κάνει άγριο σεξ και το κλάμα ενός μωρού φανερώνει πως μπήκε επιτέλους σε ορθή πορεία. Καλογυρισμένη κωμωδία χαρακτήρων χωρίς περαιτέρω αξιώσεις και με μοναδικό ατού της τον σπουδαίο Φινλανδό ηθοποιό Kristo Salminen στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Συμπαραγωγή Γερμανίας και Κροατίας, το 15λεπτο The Chicken της Una Gunjak διαδραματίζεται στο εμπόλεμο Sarajevo του 1993. Η μικρή Σέλμα έχει γενέθλια και ο πολεμιστής μπαμπάς της τής στέλνει δώρο μία αληθινή κότα. Όταν καταλαβαίνει πως η μητέρα της θέλει να σφάξει το ζώο για να το φάνε, αποφασίζει να το σώσει, απελευθερώνοντας το. Είναι όμως μόλις 6 ετών και δε γνωρίζει τους κινδύνους της πράξης της. Η μητέρα θα βγει στο δρόμο για να βρει τη χαμένη κότα και θα πέσει θύμα ενός ελεύθερου σκοπευτή. Ευτυχώς θα γλιτώσει κι ύστερα μαζί με τα δύο κορίτσια της θα φχαριτηθούν ψητό κοτόπουλο με ρύζι! Η ταινία δικαίως απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Palm Springs των ΗΠΑ και τη διάκριση ''Robert Bosch'' στη Γερμανία. Νιώθω ότι θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη διατριβή, αλλά δε με παίρνει ο χώρος και ο χρόνος, συνεπώς αρκούμαι στο ότι ανήκει κι αυτή στις καλύτερες επιλογές της φετινής κυπριακής διοργάνωσης!
Καθώς το 24λεπτο ντοκιμαντέρ Worse than yesterday, better than tomorrow είχε φτάσει στη μέση του, έψαχνα να βρω τι με ''χάλαγε'' σε ότι έβλεπα. Σίγουρα δεν ήταν η μαυρίλα και η απαισιοδοξία του περί της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ισπανία. Γιατί θα μπορούσε να αναφέρεται κάλλιστα και στην Ελλάδα με τις διαφορετικές γνώμες και ιστορίες των Ισπανών πολιτών, εργαζόμενων είτε ως δάσκαλοι, είτε ως αστυνομικοί, είτε ως απλοί εργάτες, ταυτισμένες στην εντέλεια με αντίστοιχες ελληνικές απόψεις. Τα γνωστά, η φούσκα των ακινήτων, η κατάρρευση του συστήματος υγείας, η χρεοκοπία, η ανεργία, η απελπισία των νέων κλπ. Τελικά όταν είδα στο ζενερίκ τέλους πως επρόκειτο για ελβετική παραγωγή, δικαιώθηκε η άποψη εντός μου πως είδα μία ταινία για την ισπανική κρίση, φτιαγμένοι από δύο σκηνοθέτες, οι οποίοι ενδεχομένως να μην έχουν καμία σχέση, ως καλλιτέχνες πάνω απ' όλα, μ' αυτήν! Γι'αυτό και η δουλειά τους θύμιζε περισσότερο ημίωρο τηλεοπτικό ρεπορτάζ, ακαδημαϊκό και κυρίως ενημερωτικό, χωρίς να παίρνουν οι ίδιοι κάποια δική τους θέση. Τα ονόματα τους: Η Thaϊs Odermatt από την Ελβετία και ο Carlos Isabel Garcia από την Ισπανία. Αμφότεροι ζουν και εργάζονται στη Λουκέρνη της Ελβετίας.
Με το επόμενο φιλμάκι, το 3λεπτο animation Don't fear death από την Αγγλία, γέλασε λίγο τ'αχείλι μας μετά τη μαυρίλα των Ελβετών. Ο δημιουργός Louis Hudson έφτιαξε μια μαύρη κωμωδία, προσπαθώντας να πείσει - ποιον άραγε; - ότι είναι οφέλιμο να είσαι νεκρός μέσα από ένα καταιγιστικό μοντάζ πτωμάτων και τον Χάρο να χορεύει σαν παλαβός! Δείτε το ολόκληρο στο άνωθεν βίντεο του youtube, έχει μεγάλη πλάκα!
Ένας υπερήλικας ζει σαν ερημίτης και έχει εμμονή με το ψυγείο του, που το αντιμετωπίζει σα νά'ναι μία ανθρώπινη παρουσία στη μοναχική ζωή του που τελειώνει. Κι ενώ, άλλοι σαν κι αυτόν, βετεράνοι του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, πεθαίνουν με τις δέουσες τιμές από τα ΜΜΕ, εκείνον ποιος θα τον βρει πού'ναι χαμένος στον κόσμο του; Κατά βάθος το ξέρει κι ο ίδιος, γι'αυτό και κάθε βράδυ ξαπλώνει περιμένοντας απλά το θάνατο του. Αυτό είναι το στόρι της 15λεπτης ταινίας Sonuncu (The Last One) από το Αζερμπαϊτζάν που συγκινεί με την έντονα ποιητική της διάθεση και τη μοναξιά προσωποποιημένη κανονικά στη σκαμμένη γέρικη φάτσα του εξαίρετου ηθοποιού Idris Rustanov. Τον συγκεκριμένο χαρακτήρα έφτιαξε ο 38χρονος σκηνοθέτης Sergey Pikalov, εμπνεόμενος από τον παππού του, που υπήρξε βετεράνος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην πρώτη μικρού μήκους ταινία του 30χρονου Κύπριου Ιβάν Χαραλάμπους, το 8λεπτο Afterthoughts, ο θεατής περνά καλά, όχι τόσο με το δράμα του παντρεμένου σεναριογράφου που αγωνίζεται να γράψει μια ρομαντική σκηνή, όσο με τις φωνές και τα μπινελίκια που του σέρνει η ''Κατίνα'' σύζυγος του. Έξυπνο το σεναριακό εύρημα της Χριστίνας Γεωργίου, πάντως, με τους ήρωες του σεναριογράφου να ζωντανεύουν σε παράλληλη δράση και τη σχέση τους να καταντά ιλαροτραγωδία, εφόσον ο ''δημιουργός'' τους δε μπορεί με τίποτα να συγκεντρωθεί για να τους αποδώσει ''νορμάλ''!
Υπέροχη η επόμενη ταινία, το 16λεπτο The Hunger από το Βέλγιο σε σκηνοθεσία του νεαρού Benoit De Clerck, η προηγούμενη δουλειά του οποίου είχε συμπεριληφθεί στη λίστα προεπιλογής για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους! Σ' αυτήν, τη δεύτερη του, ήρωας είναι ο 10χρονος σκανταλιάρης Κάρελ που ενώ παίζει στη φλαμανδική ακτή, ανακαλύπτει την ίδια του την αδερφή να κάνει σεξ με τον φίλο της κρυμμένοι στους αμμόλοφους. Θα βρει έναν νεκρό σκουληκιασμένο λαγό και θα τον πετάξει πάνω τους, με αποτέλεσμα να υποστεί την οργή του εραστή της αδερφής του. Θα την εκδικηθεί όμως με τον τρόπο του! Θα πιάσει έναν άλλο λαγό και θα τον δώσει να τον μαγειρέψει η μάνα τους γύρω από το χριστιανικό οικογενειακό δείπνο τους. Κι όταν η αδερφή του θα απαγγείλλει τον στίχο Θεοτόκε Παρθένε, ο πιτσιρικάς θα ξεροβήξει όλο νόημα! Η άγνοια και το μπέρδεμα ενός μικρού αγοριού αναφορικά με τη σεξουαλική πράξη, η εκδικητικότητα του σκληρού παιδικού κόσμου, αλλά και η υποκρισία του Καθολικισμού είναι μερικά από τα στοιχεία αυτής της, κατά βάση, καυστικής σάτιρας εποχής, μια και διαδραματίζεται τον Μάιο του 1963.
Στην 15λεπτη ταινία Not anymore: A story of Revolution, που θα χαρακτήριζα ντοκιμαντέρ προπαγάνδας, ένας Αμερικανός κινηματογραφιστής, ο Matthew Van Dyke, ''κολλημένος'' με τον αραβικό κόσμο, τις επαναστάσεις και τα θέματα διεθνούς ασφάλειας, πήγε στη Συρία και κατέγραψε βασικά τις μαρτυρίες δύο αγωνιστών κατά του καθεστώτος: μίας δημοσιογράφου και ενός αντάρτη, η ζωή των οποίων κλονίστηκε ανεπανόρθωτα από τον πόλεμο. Ωστόσο, είναι τόσο μονομερές και τόσο ''αντικαθεστωτικό'', ώστε αφήνει απ' έξω κάποια άλλα σημαντικά θέματα, όπως λόγου χάριν την εμφύλια λυσσαλέα διαμάχη των μουσουλμάνων επί συριακού εδάφους. Συν τοις άλλοις, από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό του, παίζει μία δραματική μουσική με ξεκάθαρο στόχο το συναίσθημα του θεατή. Εμένα, πάντως, δεν μου άρεσε κι ας έχει πάρει εφτά βραβεία σε φεστιβάλ των ΗΠΑ και της Αγγλίας.
Με την 16λεπτη βελγική κωμωδία Welkom του 25χρονου Pablo Munoz Gomez, το Ριάλτο σείστηκε από τα γέλια! Ο Ισπανός Ζόρζε αγαπά τον γέρο πατέρα του, ο οποίος μάλλον τά'χει χάσει λίγο, αφού θεωρεί μία κότα γυναίκα του επί 45 χρόνια! Κι ενώ ο Ζόρζε ετοιμάζεται να φτιάξει κοτέτσι για να μην έχει το ζώο μεσ'στο κρεβάτι του, θα χρειαστεί άδεια από τις δημοτικές αρχές. Θα διαπιστώσουν, πατέρας και γιος, ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να σε εξυπηρετήσουν άμα ο κήπος σου ''πατάει'' στη Φλάνδρα και δεν μιλάς ολλανδικά! Πανέξυπνο σενάριο, ένα φανταστικό φλαμανδικό χιούμορ που μου θύμισε τη δική μας Βαβυλωνία του Δημητρίου Βυζάντιου, αγάπη και κατανόηση για την τρίτη ηλικία και πάνω απ' όλα μία ανελέητη σάτιρα των βελγικών κοινοτήτων με το χάσμα των γλωσσικών ιδιωμάτων τους! Δύο δίκαια μεγάλα βραβεία σε φεστιβάλ του Βελγίου και της Γερμανίας!
Καθόλου δεν μου άρεσε το 5λεπτο ντοκιμαντέρ από την Παλαιστίνη με τίτλο Borderless που γύρισε ο σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ για το Aljazeera, Ahmad Albakri. Ψάχνοντας, λέει, το νόημα της Ελευθερίας κατέληξε στην τουρκοκρατούμενη Αμμόχωστο, ένα μέρος απ' όπου θα μπορούσε να κραυγάσει ανενόχλητος Ζήτω η Παλαιστίνη! Πόσο...ούφο πρέπει νά'σαι για να πας στην κατεχόμενη Αμμόχωστο και να γυρίσεις ταινία για την έννοια της Ελευθερίας; Ή, ακόμη χειρότερα, πόσο ''πλακάκια'' πρέπει να τά'χεις κάνει με τους Τούρκους για να σου δώσουν χρήματα ή βοήθεια ώστε να φτιάξεις αυτή τη φιλοτουρκική προπαγάνδα; Στην πυρά, στην πυρά! Μισό λεπτό, όμως! Παρακάμπτω τους αφορισμούς, καθώς μαθαίνω ότι ο άνθρωπος δε μπορούσε να αποκτήσει visa ώστε να γύριζε την ταινία του εκτός της κατεχόμενης Κύπρου. Εδώ δεν ξέρω τι να σχολιάσω. Η αίσθηση μου πάντως μου λέει πως τόσο η πρόθεση του, όσο και το τελικό location, ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένα...
Ταινία ωμού ρεαλισμού με τον σκηνοθέτη της, Davide Labanti, φανερά επηρεασμένο από το σινεμά των αδερφών Νταρντέν, το 15λεπτο L'impresa από την Ιταλία είναι ένα δράμα για την τραγική απόφαση ενός ευσυνείδητου εργοστασιάρχη να τον θανατώσει ένας από τους εργάτες του ώστε να εισπράξει η κόρη του την ασφάλεια ζωής του και να πληρώσει όλο το προσωπικό. Διαλέγει για την πράξη θανάτου του εν είδει εργατικού ατυχήματος τον πιο νέο και οργισμένο μαζί του εργάτη, αλλά την ύστατη στιγμή παρεμβαίνει ο πιο πιστός του συνεργάτης, διώχνει τον νέο άνθρωπο και εκτελεί αυτός το φόνο του εργοδότη τους. Η επιχείρηση, οι κόποι μιας ζωής δηλαδή, είναι η αιτία που χάνει συνειδητά και ηθελημένα τη ζωή του ένας εργοστασιάρχης. Συγκλονιστικό ταινιάκι κοινωνικού προβληματισμού α λα ιταλικά, βραβευμένο με το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ της Ρώμης!
Τελευταία ταινία του χθεσινού διαγωνιστικού τμήματος ήταν το 12λεπτο Spectrum από την Ελλάδα του Δημήτρη Γκότση. Ντοκιμαντερίστικο ύφος, καταγραφή μιας νυχτερινής urban Αθήνας, εξαιρετικοί στους ρόλους τους ο Ερρίκος Λίτσης και οι νεαροί Ερρίκος Μηλιάρης και Θάνος Μυλωνόπουλος, αλλά και η χρήση του κλισέ του Ελληναρά που πιστεύει πως για όλα φταιν οι κακοί Πακιστανοί και ετοιμάζεται να τους σκοτώσει. Κυρίως, όμως, σχέσεις εξουσίας μεταξύ του δυνατού και του πιο αδύναμου για να επέλθει αρχικά η παρανόηση και στο τέλος η απόλυτη έκρηξη! Μου άρεσε!
σχόλια