Η επιτροπή του Φεστιβάλ Καννών, με πρόεδρο τον Τζορτζ Μίλερ, αφού συσκέφθηκε επί ώρες και προφανώς διαφώνησε θεμελιωδώς, κατέληξε σε μια σειρά από εκπλήξεις, που όμοιες τους μάλλον δεν έχουμε δει στο παρελθόν.
Εκτός βραβείων το Τόνι Έρντμαν της Μάρεν Άντε, το γερμανικό φιλμ που απέσπασε διθυράμβους, με συνέπεια να κερδίσει το βραβεία της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών FIPRESCI.
Εκτός ο Τζιμ Τζάρμους και το Πάτερσον.
Έξω και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, επίσης ένας μεγάλος auteur που για μια ακόμη φορά δεν δαφνοστεφανώθηκε.
Χωρίς βραβείο ο Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιο και η πρωταγωνίστρια του Σόνια Μπράγκα, με το Aquarius.
Επίσης, η τελευταία ταινία που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα, το Elle με την Ιζαμπέλ Υπέρ, που ενδεχομένως να είναι και η καλύτερη του Βίαου Ολλανδού Πολ Βερχόφεν, δεν έπεισε την επιτροπή- κρίμα, γιατί θα συζητηθεί και το αξίζει.
Το ίδιο συνέβη με τον Τζεφ Νίκολς και το Lovin’, μια αληθινή ιστορία ειπωμένη με καθαρή ματιά και σκηνοθετική υπομονή, που αν μη τι άλλο, έκρυβε απλότητα και δύναμη, ειδικά στις ερμηνείες του Τζόελ Έτζερτον και της Ρουθ Νίγκα.
Αντ’ αυτών, ο Ξαβιέ Ντολάν, που πήρε τις πλέον άτσαλες κριτικές στην σύντομη αλλά δαιμονιώδη καριέρα του, βρέθηκε πολύ ψηλά, και το Juste la Fin du Monde, με ένα μεγάλο καστ, καλές στιγμές και μεγάλη ένταση στην εκφορά των διαλόγων και τον χειρισμό της αφήγησης, απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, δύο χρόνια μετά το απλό βραβείο της Επιτροπής. Ξάφνιασμα, αλλά και προαγωγή, στον εσωτερικό κώδικα των Καννών.
Σίγουρα άρεσε ο Εμποράκος του Ασγκάρ Φαραντί, αφού έφυγε με δύο βραβεία, αυτό του σεναρίου, δικαιότατα, και της ανδρικής ερμηνείας, για τον Σαχάμπ Χοσεϊνί.
Για τη σκηνοθεσία, ισοψήφησαν ο Ολιβιέ Ασαγιάς και ο Κρίστιαν Μουνγκίου, ο Ρουμάνος που έχει κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα, σηματοδοτώντας την άνοιξη του σινεμά της χώρας του. Η Αποφοίτηση είναι εξαιρετική ταινία, αλλά την εικόνα της κοινωνίας που μεταβάλλεται και συμπαρασύρει τα ήθη των στριμωγμένων πολιτών της, το έχει ξαναπεί καλύτερα. Για τον Ασαγιάς, μόνο επιτυχία μπορεί να θεωρηθεί η διάκριση της εντυπωσιακής σαλάτας που υπέγραψε: το Personal Shopper είναι μια επίδειξη διανοουμενίστικης τεχνικής και ένα πονηρό κόλπο, που ξεκινάει με μυστήριο και τελειώνει με αμηχανία. Bon, bref…
Η Άντρεα Άρνολντ δεν είναι ακριβώς έκπληξη- απλώς είχε διχάσει για το σύνολο της ταινίας, και επαινέθηκε ομόφωνα για την πάντα μοναδική οπτική της, αυτή τη φορά στο “ξένο” γι αυτήν αμερικανικό έδαφος.
Όσο για τον Κεν Λόουτς, κάποιοι τον πίστεψαν ως φαβορί πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ. Ωστόσο μόλις προβλήθηκε η ταινία του, δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην παραδέχθηκε πως ο Βρετανός σκηνοθέτης, που πρόσφατα είχε αποφασίσει τελεσίδικα (;) να αποσυρθεί, προφανώς πιστεύοντας πως ότι είχε να πει το είπε, δεν είπε τελικά την τελευταία του κουβέντα, και εφόσον η ανεργία και η αδικία συνεχίζονται και μάλιστα εντονότερα, αισθάνθηκε την ανάγκη να συνάψει ένα στόρι με αγαπησιάρικη οργή, όπως κάνει τόσα χρόνια, Το I, Daniel Blake είναι ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος για μια επιτροπή να νιώσει πως κάπως συνέβαλε στην εξομάλυνση της καταπίεσης δια μέσου της Τέχνης.
Και του χρόνου.
σχόλια