Barbie: Ένα γεμάτο αντιφάσεις, φεμινιστικό φιλμικό αξιοπερίεργο

ezgif.com-video-to-gif-1486387ed7a4642c4.gif
Από τη μία πυροβολεί τη Mattel και τις κατά καιρούς αποφάσεις της, από την άλλη αποτελεί το τέλειο διαφημιστικό promo.
0

Αν και η απόφαση να ξεκινήσει η ταινία με έναν πρόλογο - παρωδία της έναρξης του κιουμπρικικού «2001» ελήφθη σε προγενέστερο δημιουργικό στάδιο, θαρρείς πως η Γκέργουιγκ ήταν πεπεισμένη για την υπέρμετρη προσμονή του κοινού για μια live-action κινηματογραφική παραγωγή με ηρωίδα την Μπάρμπι και αποφάσισε να κάνει μπάσιμο επικαλούμενη μία από τις απάτητες κορυφές του κινηματογραφικού Έβερεστ ώστε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες.

Η ταινία που τροφοδοτεί εδώ και μήνες τη σοσιαλμιντιακή σφαίρα με άπειρα memes, gifs, skins και τα συναφή καταφθάνει επιτέλους στις αίθουσες, χωρίς τον «Οπενχάιμερ», το απρόσμενο κινηματογραφικό ταίρι της, το οποίο στα μέρη μας θα κυκλοφορήσει τέλη Αυγούστου, και δίχως να περπατά πάνω στα ψηλά γοβάκια της, αλλά σέρνοντας τα…Birkenstock της.

Στο επίκεντρο της ιστορίας μας βρίσκεται η Μπάρμπι η ορθόδοξη, η ορίτζιναλ, η πατροπαράδοτη. Με τις τέλειες αναλογίες της και την αφύσικη ομορφιά της, η «στερεοτυπική» Μπάρμπι, όπως την αποκαλούν, είναι η βασίλισσα της Barbieland, μιας πλαστικής ουτοπίας όπου κάθε Μπάρμπι διαπρέπει στον κλάδο της –πρόεδρος, νομπελίστρια, δικηγόρος, γιατρός, εφευρέτρια, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε– και όλοι οι Κεν ετεροπροσδιορίζονται, υπάρχουν για να είναι ωραίοι και να (εξ)υπηρετούν τις Μπάρμπι.

Στο επίκεντρο της ιστορίας μας βρίσκεται η Μπάρμπι η ορθόδοξη, η ορίτζιναλ, η πατροπαράδοτη. Με τις τέλειες αναλογίες της και την αφύσικη ομορφιά της, η «στερεοτυπική» Μπάρμπι, όπως την αποκαλούν, είναι η βασίλισσα της Barbieland.

Κατά κάποιο τρόπο πρόκειται για μια αντεστραμμένη εκδοχή των αμερικανικών προαστίων και της κυρίαρχης δυναμικής ανάμεσα στα δύο φύλα στα τέλη των ‘50s, όταν γεννήθηκε η διάσημη κούκλα της Mattel. Στην Barbieland κάθε μέρα είναι τέλεια, κορυφώνεται σε ένα ξέφρενο πάρτι και κλείνει με μια girls night, μέχρι που μια μέρα η Μπάρμπι ξυπνά σκεπτόμενη τον θάνατο, την πιάνει κρίση άγχους, βλέπει τις πατούσες της να… οριζοντιώνονται και η «τελειότητα» πάει περίπατο.

Είδαμε (επιτέλους) τη Barbie της Γκρέτα Γκέργουιγκ Facebook Twitter
Στην Barbieland κάθε μέρα είναι τέλεια, κορυφώνεται σε ένα ξέφρενο πάρτι και κλείνει με μια girls night, μέχρι που μια μέρα η Μπάρμπι ξυπνά σκεπτόμενη τον θάνατο, την πιάνει κρίση άγχους, βλέπει τις πατούσες της να… οριζοντιώνονται και η «τελειότητα» πάει περίπατο.

Σύμφωνα με την παντογνώστρια «παράξενη» Mπάρμπι –μια απολαυστική Κέιτ ΜακΚίνον, έστω και χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από το κείμενο–, η λύση στο πρόβλημά της βρίσκεται στον πραγματικό κόσμο, όπου θα ταξιδέψει παρέα με τον Κεν, σε ένα meta εύρημα που θα φέρει τη διάσημη κούκλα στα γραφεία της Mattel για ρεκτιφιέ και τον αρσενικό ακόλουθό της να διαπιστώνει πως εκεί έξω οι άντρες έχουν το πάνω χέρι, να… «χειραφετείται» και να επιστρέφει πίσω στη μητριαρχική Barbieland για να εγκαθιδρύσει την πατριαρχία.

Μέχρι αυτό το σημείο η ταινία της Γκρέτα Γκέργουιγκ έχει ευρήματα, ρυθμό και μια στρωτή αφηγηματική ροή, έστω κι αν η πραγματικά εξαιρετική σκηνογραφία, που αναπλάθει εντυπωσιακά το παστέλ σύμπαν της Mattel ενίοτε υποκαθιστά τη σκηνοθεσία. Δεν μπορεί π.χ. να έχεις μουσικοχορευτικά νούμερα, να γυρίζεις μια ταινία σε ένα στούντιο με παράδοση δεκαετιών στο είδος του μιούζικαλ και να τα στήνεις με τέτοια προχειρότητα – έπρεπε, δηλαδή, να φτάσουμε σχεδόν στο τέλος για να δούμε μια απόπειρα καλειδοσκοπικής χορογραφίας αλά Μπάσμπι Μπέρκλεϊ και μάλιστα όχι ιδιαίτερα περίτεχνη;

Από εκεί και πέρα, η ταινία παραμερίζει την αφηγηματικότητα και γίνεται μια άναρχη –προσοχή, όχι αναρχική– ανταλλαγή ιδεών, όχι πάντα σε επικοινωνία μεταξύ τους, δοσμένων με υπερβάλλουσα επεξηγηματικότητα και διαλογικότητα, σε βαθμό να αισθάνεσαι ότι βρέθηκες σε κινηματογραφημένη διάλεξη με αντικείμενο την Μπάρμπι, την επιρροή της στον γυναικείο ψυχισμό και στις διεκδικήσεις του φεμινιστικού κινήματος, η οποία διακόπτεται από κάποιο –συχνά επιτυχημένο, το πιστώνουμε αυτό στην  Γκέργουιγκ– χωρατό. Ο ρυθμός πάει περίπατο και η ταινία μετατρέπεται σε ένα (μεγαλύτερο) φιλμικό αξιοπερίεργο, γεμάτο αντιφάσεις.

Είδαμε (επιτέλους) τη Barbie της Γκρέτα Γκέργουιγκ Facebook Twitter
Έπρεπε να φτάσουμε σχεδόν στο τέλος για να δούμε μια απόπειρα καλειδοσκοπικής χορογραφίας αλά Μπάσμπι Μπέρκλεϊ και μάλιστα όχι ιδιαίτερα περίτεχνη;

Από τη μία πυροβολεί τη Mattel και τις κατά καιρούς αποφάσεις της, από την άλλη αποτελεί το τέλειο διαφημιστικό promo, αναγνωρίζοντας και κοροϊδεύοντας τα λάθη του παρελθόντος και αποκαθιστώντας έτσι το αμφιλεγόμενο προφίλ της εταιρείας, αλλά και υπερτονίζοντας τις διαφορετικές αμφιέσεις των παιχνιδιών, έστω και με την πρόφαση της κωμωδίας – αν ήμουν πιτσιρίκι, βγαίνοντας από την αίθουσα θα ήθελα να αγοράσω τα 2/3 όσων ενδυμάτων και περιφερειακών εξαρτημάτων είδα στο φιλμ. 

Από τη μία επιχειρεί να επικοινωνήσει φεμινιστικές διδαχές σε μια μερίδα του κοινού που μπορεί όντως να μην έχει έρθει σε επαφή μαζί τους, ανεξάρτητα από εκείνο που θα θέλαμε να πιστεύουμε, από την άλλη καταλήγει να εκπροσωπεί τον επονομαζόμενο girl boss φεμινισμό, παραγνωρίζοντας το οικονομικό προνόμιο, παίρνοντας ως δεδομένη τη δυνατότητα της αυτοδιάθεσης και εντοπίζοντας την καρδιά του προβλήματος στην ατομική βούληση.

Από τη μία βάζει την Μπάρμπι να επιλέγει την ανθρώπινη ιδιότητα αντί για την εκπροσώπηση μιας ιδέας, σε έναν τρυφερό επίλογο που αξιοποιεί (επιτέλους) τις υποκριτικές ικανότητες της Μάργκοτ Ρόμπι, από την άλλη η ταινία που προηγήθηκε προτάσσει τις ιδέες, αντί να εστιάσει στο ανθρώπινο στοιχείο και στο δράμα και να τους επιτρέψει να αναδειχθούν μέσα από αυτό.

Φαντάζεσαι ήδη μερίδα του κοινού να διαμαρτύρεται για τη «woke ατζέντα» της ταινίας, για εμάς πολύ κακώς, γιατί, εκτός των άλλων, υπάρχει διαλεκτική μέσα στο φιλμ κι αυτό ελπίζουμε να διαφαίνεται από όσα έχουμε ήδη γράψει – τουλάχιστον στον βαθμό που δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε όλα τα μυστικά του έργου και να δώσουμε στον αναγνώστη μασημένη τροφή. Περισσότερο φοβόμαστε ότι θα υπάρξουν αρκετοί θεατές που θα αγανακτήσουν επειδή τους υποσχέθηκαν ένα fun πανηγύρι μετά φεμινιστικής (αυτο)κριτικής και η Γκέργουιγκ μάλλον παρέδωσε το αντίθετο.

Είδαμε (επιτέλους) τη Barbie της Γκρέτα Γκέργουιγκ Facebook Twitter
Ο αρσενικός ακόλουθός της διαπιστώνει πως εκεί έξω οι άντρες έχουν το πάνω χέρι, «χειραφετείται» και επιστρέφει πίσω στη μητριαρχική Barbieland για να εγκαθιδρύσει την πατριαρχία.

Επίσης, παρατηρώντας πόσα παραπάνω μπορεί να φέρει ένας κωμικός στο θέαμα –προσέξτε απλά τον τρόπο που τρέχει ή που προσποιείται ότι λιποθυμά ο Γουίλ Φέρελ και πώς αυτό ενισχύει την κωμικότητα της σκηνής– ίσως το αποτέλεσμα να ήταν πιο διασκεδαστικό, αν η διανομή των ρόλων είχε εστιάσει σε κωμικούς, αντί για ταλαντούχους ηθοποιούς που μπορούν να εκφέρουν αστεία μια ατάκα, όταν αυτή υπάρχει στο σενάριο, αλλά όχι απαραίτητα να δώσουν και αυτό το αυτοσχεδιαστικό «κάτι» που θα την απογειώσει, το οποίο μόνο μια υπεραναπτυγμένη κωμική στόφα μπορεί να κομίσει.

Σίγουρα τα (δυστυχώς περιστασιακά) παιχνιδιάρικα σκηνοθετικά τρικ, τα ανεβαστικά τραγουδιστικά hits, οι σπαρταριστοί ναρκισσισμοί του incel σε σώμα chad Κεν Ράιαν Γκόσλινγκ, τα easter eggs για τους γνώστες της προϊστορίας του παιχνιδιού και οι πενήντα αποχρώσεις του ροζ εντός του κάδρου διασφαλίζουν μια στοιχειώδη ευφορική διάθεση.

Αν κάνεις ένα βήμα πίσω, δε, και αναλογιστείς τις προδιαγραφές της ανάθεσης, (ίσως και να) χαίρεσαι λίγο επειδή το θέαμα δεν είναι τόσο προκατασκευασμένο – δεν γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή πού και πώς θα σε οδηγήσει, όπως συνέβαινε π.χ. με τους πρόσφατους «Transformers», μια ταινία επίσης βασισμένη σε παιχνίδι.

Τελικά, όμως, η «Barbie» δεν είναι ούτε τόσο ψυχαγωγική, ούτε όσο σύνθετη νομίζει. Μοιραία θα ποντάρουμε τα ρέστα μας στον Οπενχάιμερ, το άλλο μέρος του essential double-bill του φετινού καλοκαιριού.

Η ταινία «Barbie» κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 20 Ιουλίου.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Barbie: Η απροσδόκητη απογείωση ενός κουρασμένου brand

Οθόνες / Barbie: Η απροσδόκητη απογείωση ενός κουρασμένου brand

Η ταινία επιδιώκει να εκτοξεύσει θεαματικά στον 21ο αιώνα την πιο προβληματική κούκλα της ιστορίας και για τον σκοπό αυτό έχει εξαπολύσει εδώ και καιρό μια καμπάνια μάρκετινγκ που όμοιά της δεν έχει υπάρξει.
THE LIFO TEAM
Full Circle: Ο Σόντερμπεργκ επιστρέφει στην τηλεόραση με ένα συναρπαστικό θρίλερ 

Daily / Full Circle: Ο Σόντερμπεργκ επιστρέφει στην τηλεόραση με ένα συναρπαστικό θρίλερ 

Εξαιρετική κινηματογράφηση, έντονο σασπένς και ιδανικό καστ σε μια αυτοτελή σειρά έξι επεισοδίων που αγγίζει ζητήματα φυλής, τάξης, προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών στη σύγχρονη Νέα Υόρκη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βαλ Κίλμερ: Ο άνθρωπος που θα (μπορούσε να) γινόταν σταρ

Απώλειες / Βαλ Κίλμερ (1959-2025): Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε γίνει σούπερσταρ

Έφυγε από τη ζωή ο Κρις του «Heat», ο Iceman του «Top Gun», ο «ξανθός» Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, ο Τζιμ Μόρισον του Όλιβερ Στόουν, ο γκέι ντέτεκτιβ του «Kiss Kiss Bang Bang», ένας ηθοποιός που κατέγραψε μερικές αξέχαστες εμφανίσεις στο ενεργητικό του, μα δεν έκανε την αναμενόμενη καριέρα μεγάλου σταρ λόγω ατυχών συγκυριών αλλά και προσωπικών επιλογών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η Λάιζα Μινέλι σήμερα δηλώνει ευτυχισμένη. ή Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης.

Οθόνες / Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης

Gay icon, μια χαρισματικά αφοσιωμένη performer, αλλά και αντικείμενο χλεύης. Το ντοκιμαντέρ του Μπρους Ντέιβιντ Κλάιν «Liza: A Truly Terrific, Absolutely True Story» σίγουρα δεν αφηγείται την ιστορία ενός τυπικού nepo baby.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
τομ χάρντι

Οθόνες / 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε την άνοιξη

Από τη μεγάλη επιστροφή του «The Last of Us» σε εκείνη του «Αστερίξ» και από τη σεξουαλική αναζήτηση της Μισέλ Ουίλιαμς σε μια απολαυστική ματιά στον κόσμο του σύγχρονου μπαλέτου, αυτές είναι οι σειρές που θα μας κρατήσουν καθηλωμένους στη μικρή οθόνη το επόμενο διάστημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Σάττι

Μυθολογίες / «Οι εικόνες του Ζβιάγκιντσεφ είναι υπνωτιστικές»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Σάττι

Στην κινηματογραφική λίστα της τραγουδοποιού, η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια, οι εικόνες αποκαλύπτουν κρυμμένα συναισθήματα, οι κόσμοι είναι γεμάτοι αβεβαιότητες και συγκρούσεις, και η μουσική έχει μια ιερή διάσταση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
21 ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα που αξίζει να δείτε

Οθόνες / 21 ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα που αξίζει να δείτε

Από μια σπουδαία στιγμή του σκορσεζικού σινεμά ως την ψηφιακή επανάσταση της Ανιές Βαρντά κι από το συγκλονιστικό δίπτυχο του Τζόσουα Οπενχάιμερ ως τη μεγάλη φιλμική «σκανταλιά» του Banksy, αυτοί είναι 21 σταθμοί του σύγχρονου σινεμά τεκμηρίωσης που πρέπει να έχει δει κάθε σινεφίλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Μπορεί να γίνει μια παραγωγή σαν το “Flow” στην Ελλάδα, αρκεί να το θέλουμε»

Οθόνες / «Μπορεί να γίνει μια παραγωγή σαν το “Flow” στην Ελλάδα, αρκεί να το θέλουμε»

Με αφορμή τη δεύτερη απονομή των βραβείων Stratos, που τιμούν το ελληνικό animation, o πρόεδρος της ASIFA HELLAS Κωνσταντίνος Κακαρούντας μιλά για την άνθηση της σκηνής, τις προκλήσεις και για το πώς η Ελλάδα μπορεί να πετύχει μια παραγωγή οσκαρικού επιπέδου.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
 «Εσύ, θείο, δεν θα φύγεις, θα μείνεις εδώ μαζί μου!» ή Γιάννα Δεληγιάννη: «Βρίσκω την ουσία μόνο στο να στηρίζει ο ένας τον άλλον». ή Η Γιάννα Δεληγιάννη προβάλλει ταινίες στους μαθητές της άγονης γραμμής.

Οθόνες / Η Γιάννα Δεληγιάννη προβάλλει ταινίες στους μαθητές της άγονης γραμμής

Η κινηματογραφίστρια και πρόεδρος της Cinemathesis μιλά για την πρωτοβουλία της να υλοποιεί κινηματογραφικά εργαστήρια για παιδιά σε απομακρυσμένα δημοτικά σχολεία της άγονης γραμμής, το όραμα και το αποτύπωμα της δράσης της, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και για το τι λείπει από την τυπική εκπαίδευση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;

Pulp Fiction / Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;

Είναι η τεχνική αρτιότητα μιας αστυνομικής σειράς με επίκαιρο κοινωνικό θέμα που της χαρίζει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό; Ή μήπως η πραγματική δύναμη πηγάζει από τον φόβο των γονιών για τις εγκληματικές παραλείψεις και, κυρίως, για την άγνοιά τους απέναντι στα κρυφά σημάδια του ψηφιακού κόσμου;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μαμά μου, ο Μπαρτ Ρέινολντς κι ένας θάνατος που παραμένει μυστηριώδης εδώ και μισό αιώνα

Οθόνες / Η μαμά μου, ο Μπαρτ Ρέινολντς κι ένας θάνατος που παραμένει μυστηριώδης εδώ και μισό αιώνα

Ο γιος της ηθοποιού Σάρα Μάιλς ήταν τεσσάρων ετών όταν βρέθηκε νεκρός ο μάνατζερ και πρώην εραστής της μητέρας του. Οι υποψίες είχαν πέσει τότε πάνω στον συμπρωταγωνιστή της Μπαρτ Ρέινολντς. 51 χρόνια αργότερα, ο Μπολτ προσπαθεί να θυμηθεί τι συνέβη.
LIFO NEWSROOM
Το Παιδί Τραύμα επιλέγει τις 10 αγαπημένες του ταινίες

Μυθολογίες / «Το Festen έχει επηρεάσει τους στίχους μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Παιδιού Τραύματος

Χάνεκε αλλά και Αγγελόπουλος, «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» αλλά και «Aftersun», το Παιδί Τραύμα επιλέγει 10 ταινίες που κυμαίνονται από τον ωμό ρεαλισμό και τη βία μέχρι τον θρίαμβο της ποίησης και της τρυφερότητας.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ