Παρότι οι κριτικές για την κινηματογραφική μεταφορά του εμβληματικού μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ, "Cats", που έκανε αυτές τις μέρες πρεμιέρα στις οθόνες του πλανήτη, δεν ήταν και οι πιο ενθαρρυντικές, ακόμα και οι πιο σκληρές από αυτές έσπευδαν να σημειώσουν απολογητικά ότι η ταινία «είναι μεν κακή αλλά με αξιαγάπητο τρόπο». Το κοινό πάντως έσπευσε στις αίθουσες να δει την Τέιλορ Σουίφτ, την Τζούντι Ντεντς, τον Ίαν ΜακΚέλεν, τον Ίντρις Έλμπα και τους άλλους πρωταγωνιστές να εμφανίζονται ως γάτες μέσω της αποκαλούμενης 'digital fur technology' («τεχνολογία ψηφιακής γούνας») και πολλοί θεατές δηλώνουν μια χαρά ικανοποιημένοι στη σχετική συζήτηση που έχει ανάψει στα social media για την ταινία του Τομ Χούπερ.
Πρόκειται για σαφές δείγμα της αγάπης και της εμμονής του κοινού όχι μόνο για το συγκεκριμένο μιούζικαλ αλλά και για το ίδιες τις γάτες ως είδος, δεσμός που έχει αποτυπωθεί στον κινηματογράφο από τη γέννησή του.
Μια από τις πρώτες ταινίες μικρού (ή μεγάλου) μήκους στην ιστορία του κινηματογράφου που παρουσίασε γατιά και μάλιστα ως πρωταγωνιστές, είναι το φιλμ παραγωγής 1894 από το στούντιο του Τόμας Έντισον, με τίτλο Professor Welton's Boxing Cats, το οποίο δείχνει δύο γάτες δεμένες με ιμάντες να πυγμαχούν (με γάντια!) σε ένα μικροσκοπικό ρινγκ.
Με την ραγδαία εξέλιξη του κινηματογράφου στην προπολεμική περίοδο, εξελίχθηκε συγχρόνως και η απεικόνιση της γάτας στο σινεμά, με ξεχωριστό δείγμα τις ελευθέριες γάτες του μόλου που κατοικούν στη φορτηγίδα του πρωταγωνιστή της ταινίας του Ζαν Βιγκό, «Αταλάντη» (1934), ένα από τα κορυφαία λυρικά αριστουργήματα της έβδομης τέχνης.
Άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις αγαστής αλλά σύνθετης συνύπαρξης μεταξύ πρωταγωνιστή και γάτου στο σινεμά: Ο αγαπημένος Γάτος (το όνομά του) της Χόλι Γκολάιτλι (Όντρεϊ Χέμπορν) στο «Πρόγευμα στο Τίφανις» (1961), η πρωταγωνίστρια στην ταινίας της Ανιές Βαρντά «Η Κλέο από τις 5 στις 7» (1962) που ζει σ' ένα διαμέρισμα γεμάτο γάτες, το αδέσποτο γατάκι που βρίσκει στην Φοντάνα ντι Τρέβι η Ανίτα Έκμπεργκ στην «Ντόλτσε Βίτα» (1960) του Φελίνι, ο υποδειγματικός - ως σύντροφος, αξεσουάρ και μούσα σατανικής ιδιοφυίας – γάτος του αρχικακού Ερνστ Μπλόμφελντ στην ταινία του 007 «Από την Ρωσία με αγάπη» (1963), ο γάτος που χαϊδεύει με νόημα ο Ντον Κορλεόνε σε μια από τις πιο διάσημες σκηνές του «Νονού» (1972), η γάτα της Σιγκούρνι Γουίβερ στο "Alien" (1979), o γάτος Οδυσσέας που κυριαρχεί στην δραματική περιπλάνηση του πρωταγωνιστή της ταινίας των αδελφών Κοέν, "Inside Llewyn Davis".
Πολλές ήταν οι φορές που δαιμονοποιήθηκε και εμφανίστηκε ως φορέας μεταφυσικού κακού η γάτα στο σινεμά, άλλες τόσες όμως ήταν και οι περιπτώσεις που αναδείχθηκε η ευφυία και η γενναιότητα του αιλουροειδούς μας συντρόφου – σχεδόν πάντα όμως το συμπέρασμα ήταν ότι η εύνοιά του, αντίθετα από του σκύλου, πρέπει να κερδηθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο γάτος του ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου (Έλιοτ Γκουλντ) στην μεταφορά από τον Ρόμπερτ Άλτμαν του κλασικού νουάρ βιβλίου του Ρέιμοντ Τσάντλερ, «Ο Μεγάλος Αποχαιρετισμός». Το ζώο δυσανασχετεί έντονα όταν το «αφεντικό» του, του φέρνει λάθος μάρκα γατοτροφής και στη συνέχεια ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του.
Θα μπορούσε να πει κανείς πάντως ότι η περίπτωση που συνοψίζει τον επισφαλή δεσμό μας με τα ανεξιχνίαστα αυτά πλάσματα είναι ο γάτος στην «Αμερικανική Νύχτα» (1973) του Τριφό, που αρνείται να ενδώσει στις επιθυμίες της ομάδας που επιχειρεί να τον κινηματογραφήσει. Η φιλία μαζί τους μοιάζει να βασίζεται σε μια αμοιβαία συμφωνία, επωφελή και για τις δύο πλευρές.
Οι γάτες έχουν γοητεύσει τους σκηνοθέτες και το κοινό όχι επειδή υπακούν στις οδηγίες κατά τη διάρκεια μιας σκηνής, αλλά για το ακριβώς αντίθετο: ως φορείς απροσδόκητου χάους που απολαμβάνουν να μας υπενθυμίζουν ποιος πραγματικά κάνει κουμάντο. Ένας σκύλος μπορεί να είναι υποδειγματικά συνεπής και προβλέψιμος, όπως έλεγε όμως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στην κωμωδία «Γαμπρός της συμφοράς» (2000), «οι γάτες όμως σε βάζουν να δουλέψεις για να κερδίσεις την εύνοιά και την τρυφερότητά τους και δεν ξεπουλιούνται όπως τα σκυλιά».
Με στοιχεία από το BBC.Culture
σχόλια