Η αγαπημένη μου ταινία του 2020 αφηγείται την τελευταία μέρα λειτουργίας ενός μπαρ

Η αγαπημένη μου ταινία του 2020 αφηγείται την τελευταία μέρα λειτουργίας ενός μπαρ Facebook Twitter
Aλκοολικοί σχεδόν όλοι και όλες τους, ανεξαρτήτως ιδιότητας, φύλου, ηλικίας, ταυτότητας. Όχι όμως καταραμένοι. Ούτε καν μοιρολάτρες.
0


 

ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ αλλά το παρακμιακό μπαρ στο οποίο τρυπώνει η κάμερα, μαζί με την αντηλιά από τον έξω κόσμο, είναι ανοιχτό και λειτουργικό. Ή μάλλον δεν έχει κλείσει ποτέ, έτοιμο να περιθάλψει κάθε ώρα της μέρας τις χαμένες ψυχές που έχουν βρει εκεί μέσα το καταφύγιο και τη συναισθηματική θαλπωρή που τους έχει αρνηθεί ο νηφάλιος κόσμος. Το όνομά του μαγαζιού παραπέμπει σε μια ξεθωριασμένη, αλλοτινή αίγλη –«The Roaring '20s»– και βρίσκεται σε ένα μάλλον υποβαθμισμένο απόκεντρο του Λας Βέγκας.


Σήμερα όμως τελειώνουν όλα. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του, από αύριο η άδεια λειτουργίας εκπνέει και οι νέοι ιδιοκτήτες του θα το κάνουν κάτι άλλο, στο πλαίσιο αναβάθμισης της ευρύτερης περιοχής, διώχνοντας για πάντα τον εξαίρετο θίασο που συχνάζει καθημερινά σ' αυτόν τον χώρο, που μοιάζει με όλες αυτές τις συγκινητικές λούμπεν/μποέμ «μπαρότρυπες» που βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες και που διαρκώς εξολοθρεύονται στον βωμό της «ανάπλασης». Μακριά μπάρα, τηλεόραση, τζουκμπόξ και μια ευτελής χριστουγεννιάτικη διακόσμηση ασχέτως εποχής του χρόνου.


Αυτή την τελευταία μέρα και όλα όσα πρόκειται να συμβούν κατά την αποχαιρετιστήρια αλκοολική τελετουργία μέσα στο μπαρ μέχρι το επόμενο πρωί, διανύει τρικλίζοντας και παρασύροντας τον θεατή στα άδυτα της ανθρώπινης ευπάθειας η δεξιοτεχνικά υποβλητική ταινία των μοναδικών στην αλχημική σύνθεση μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ αδελφών Ross, με τον εντέχνως μοιρολατρικό τίτλο «Bloody Nose, Empty Pockets» («Ματωμένη μύτη, άδειες τσέπες») και τη γραμματοσειρά που θυμίζει φιλμ του Άλτμαν στην δεκαετία του '70.

Δύο φορές την είδα μέσα στη χρονιά και θα τη δω πολλές ακόμα εις το διηνεκές, επειδή πρόκειται για μοναδικό κομψοτέχνημα και για υπόδειγμα «υβριδικού» σινεμά και επειδή οι μνημειώδεις ατάκες της είναι πολλές, οι συγκινήσεις της ακόμα περισσότερες και η ατμόσφαιρά της σε καλεί να τη βιώσεις ξανά και ξανά, έστω και ως τουρίστας.

Δύο φορές την είδα μέσα στη χρονιά και θα τη δω πολλές ακόμα εις το διηνεκές, επειδή πρόκειται για μοναδικό κομψοτέχνημα και για υπόδειγμα «υβριδικού» σινεμά και επειδή οι μνημειώδεις ατάκες της είναι πολλές, οι συγκινήσεις της ακόμα περισσότερες και η ατμόσφαιρά της σε καλεί να τη βιώσεις ξανά και ξανά, έστω και ως τουρίστας. Και ο υπερβατικός της χαρακτήρας προφανώς ενισχύθηκε σε μια εποχή όπου η εστίαση (ξεχνάμε ίσως την ουσία της λέξης) είναι κλειστή, και πολλά από τα μικρά μπαρ, από τα αυθεντικά στέκια, από τα ορόσημα στην κουλτούρα μιας πόλης απανταχού της γης, δεν θα ανοίξουν ποτέ ξανά.

Κατά τη διάρκεια αυτού του «ταξιδιού της μεγάλης μέρας στη νύχτα» (σε συνέντευξή του, πάντως, ο ένας εκ των δύο δημιουργών ανέφερε ως μακρινή έμπνευση ένα άλλο θεατρικό έργο του Ευγένιου Ο' Νιλ, «Ο παγοπώλης έρχεται») θα έρθουμε σε επαφή, μετά από άπειρα ποτά, ολίγα drugs και ατέλειωτα τσιγάρα (όλοι ανεξαιρέτως οι θαμώνες καπνίζουν, μέσα στο μπαρ) με τα εσώψυχα μιας σειράς χαρακτήρων που εκπροσωπούν διάφορες μπαρόβιες συνομοταξίες: Αυτοκαταστροφικοί ροκάδες, κλονισμένοι διανοούμενοι, κατά φαντασία ταγοί της αντικουλτούρας, κατεστραμμένοι βετεράνοι του Βιετνάμ, χίπστερ ριζοσπάστες, τρανς βασίλισσες, οργισμένοι millennials, αιωνίως νεανίες, άντρες που χάθηκαν και γυναίκες που ξέμειναν, ασυμβίβαστοι μπιτ και μποέμ, πρώην κάτι μερικοί εξ αυτών, νυν (και αεί) αλκοολικοί σχεδόν όλοι και όλες τους, ανεξαρτήτως ιδιότητας, φύλου, ηλικίας, ταυτότητας.

Όχι όμως καταραμένοι. Ούτε καν μοιρολάτρες. Και σίγουρα έτοιμοι να συμμετάσχουν με θέρμη και αυθεντική ενσυναίσθηση σ' αυτόν τον συνδυασμό αυτοσχεδιαστικού σινεμά βεριτέ και μαγικού ρεαλισμού, σ' αυτόν τον ύμνο (ή ελεγεία) στη φιλία και στις μικροκοινότητες των μπαρ, όσο κι αν τα μέλη τους συχνά τρώνε τις σάρκες τους αναμεταξύ τους.


«Είμαι περήφανος που δεν έγινα αλκοολικός παρά μόνο αφότου ήμουν ήδη μια αποτυχία» δηλώνει ψύχραιμα και χαλαρά σε μια από τις πρώτες σκηνές της ταινίας ο Μάρτιν, συγγραφέας και πρώην ηθοποιός, ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες αυτού του θιάσου που έχει μαζευτεί για την τελευταία παράσταση. «Οι αλκοολικές αποτυχίες είναι πολύ βαρετές. Νηφάλιος τη χάλασα τη ζωή μου. Και μετά βρέθηκα εδώ... Η επιτυχία μπορεί να έρθει ή μπορεί να μην έρθει ποτέ. Εξαρτάται από διάφορους παράγοντες που έχουν κυρίως να κάνουν με την τύχη και τη στιγμή. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να σε βαραίνει η ευθύνη. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, το μόνο για το οποίο είσαι υπεύθυνος, είναι να μην καταντήσεις ένα αστείο πριν φύγεις...».

 

Bloody Nose, Empty Pockets (Official Trailer)


Πολλές ώρες και πολλά ποτά αργότερα, προς το τέλος του πάρτι και της ταινίας, εμφανίζεται αρκετά πιο κλονισμένος, καθώς εκλιπαρεί έναν νεαρό μουσικό με προφανείς αυτοκαταστροφικές τάσεις, να μην ακολουθήσει τον δικό του δρόμο: «Είμαι 58 αλλά φαίνομαι 70!» του λέει (και είναι αλήθεια). «Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από έναν τύπο που κάποτε έκανε πράγματα αλλά δεν κάνει τίποτα πια επειδή είναι συνέχεια σ' ένα μπαρ».

Ούτε αυτό όμως, ούτε και οτιδήποτε άλλο που συμβαίνει στην ταινία εμπεριέχει διδακτικό τόνο. Μόνο αλήθειες, ευχάριστες και δυσάρεστες. Και ανθρώπινη ζεστασιά. Ακόμα και μέσα στα πεσίματα, τα μαλώματα, τις παρεξηγήσεις, τις διενέξεις που αναπόφευκτα συμβαίνουν με τόσο καύσιμο.


Όσο όμως κι αν έχει παρασυρθεί ο θεατής από τη ροή της ταινίας και το δέος της συμμετοχής του σε ένα κινηματογραφικό ντοκουμέντο, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσει να αναρωτιέται καχύποπτα αν αυτό που βλέπει είναι τελικά ντοκιμαντέρ ή κάτι άλλο, αν γυρίστηκε με όρους στεγνής καταγραφής ή με κάποιον άλλο τρόπο που του προσδίδει αυτή την έντονη υφή μυθοπλασίας με απίστευτα αυθεντικές ερμηνείες. Συνεχίζει όμως να παρακολουθεί, από τη στιγμή που η αλήθεια των χαρακτήρων φαίνεται τόσο αυθεντική που είναι αδύνατον να αμφισβητηθεί.


Μόνο εκ των υστέρων ίσως, όπως εγώ, αφότου το είδα για πρώτη φορά, θα πληροφορηθεί, από εξωτερικές πηγές, ότι το μπαρ δεν βρισκόταν στο Λας Βέγκας αλλά στη Νέα Ορλεάνη, όπου και υπάρχει ακόμα. Εκεί έγινε και η επιλογή των χαρακτήρων της ταινίας που υποδύονται κυρίως τον εαυτό τους, εκεί έγιναν και τα γυρίσματα σε ένα ντελίριο αυτοσχεδιασμού που κράτησε αρκετές μέρες. Σενάριο δεν υπήρξε. Τα ποτά και οι ουσίες που καταναλώνονται είναι όλα αληθινά, όπως και όλες οι στιγμές συναισθηματικής φόρτισης, ευδαιμονίας, σκοτεινιάς, χαράς, αμηχανίας, πικρίας, έκστασης, οργής, λύτρωσης.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Time»: Το καλύτερο ντοκιμαντέρ της χρονιάς

Πρώτη προβολή / «Time»: Το καλύτερο ντοκιμαντέρ της χρονιάς

Το ντοκιμαντέρ της Γκάρετ Μπράντλεϊ, που προβάλλεται στην πλατφόρμα του Amazon Prime, συλλαμβάνει εντυπωσιακά και συγκινητικά την πολύτιμη έννοια του χρόνου σε μια δύσκολη φάση και σαρώνει όλα τα βραβεία της σεζόν.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Στα εννιά μου προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση είχε το λεωφορείο με την Μπλανς Ντιμπουά» / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Μυθολογίες / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Η κινηματογραφική λίστα του Έλληνα συγγραφέα είναι συγκινησιακά φορτισμένη και γεμάτη παιδικές αναμνήσεις όπως και τα βιβλία του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Οι 10+1 αγαπημένες ταινίες του Σπύρου Στάβερη

Μυθολογίες / «Μου αρέσουν οι ιστορίες εκδίκησης στο σινεμά»: Οι 10+1 αγαπημένες ταινίες του Σπύρου Στάβερη

Από το φιλιππινέζικο σινεμά και τον Ζακ Τατί, μέχρι μια ταινία με μαχητές kung-fu που εξεγείρονται ενάντια στη γραφειοκρατία -και μία που τον ώθησε να ζητήσει από τη Marthe Keller να τον κάνει φίλο στο Facebook- η λίστα του φωτογράφου είναι γεμάτη εκπλήξεις.
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ