Η αγαπημένη μου ταινία του 2020 αφηγείται την τελευταία μέρα λειτουργίας ενός μπαρ

Η αγαπημένη μου ταινία του 2020 αφηγείται την τελευταία μέρα λειτουργίας ενός μπαρ Facebook Twitter
Aλκοολικοί σχεδόν όλοι και όλες τους, ανεξαρτήτως ιδιότητας, φύλου, ηλικίας, ταυτότητας. Όχι όμως καταραμένοι. Ούτε καν μοιρολάτρες.
0


 

ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ αλλά το παρακμιακό μπαρ στο οποίο τρυπώνει η κάμερα, μαζί με την αντηλιά από τον έξω κόσμο, είναι ανοιχτό και λειτουργικό. Ή μάλλον δεν έχει κλείσει ποτέ, έτοιμο να περιθάλψει κάθε ώρα της μέρας τις χαμένες ψυχές που έχουν βρει εκεί μέσα το καταφύγιο και τη συναισθηματική θαλπωρή που τους έχει αρνηθεί ο νηφάλιος κόσμος. Το όνομά του μαγαζιού παραπέμπει σε μια ξεθωριασμένη, αλλοτινή αίγλη –«The Roaring '20s»– και βρίσκεται σε ένα μάλλον υποβαθμισμένο απόκεντρο του Λας Βέγκας.


Σήμερα όμως τελειώνουν όλα. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του, από αύριο η άδεια λειτουργίας εκπνέει και οι νέοι ιδιοκτήτες του θα το κάνουν κάτι άλλο, στο πλαίσιο αναβάθμισης της ευρύτερης περιοχής, διώχνοντας για πάντα τον εξαίρετο θίασο που συχνάζει καθημερινά σ' αυτόν τον χώρο, που μοιάζει με όλες αυτές τις συγκινητικές λούμπεν/μποέμ «μπαρότρυπες» που βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες και που διαρκώς εξολοθρεύονται στον βωμό της «ανάπλασης». Μακριά μπάρα, τηλεόραση, τζουκμπόξ και μια ευτελής χριστουγεννιάτικη διακόσμηση ασχέτως εποχής του χρόνου.


Αυτή την τελευταία μέρα και όλα όσα πρόκειται να συμβούν κατά την αποχαιρετιστήρια αλκοολική τελετουργία μέσα στο μπαρ μέχρι το επόμενο πρωί, διανύει τρικλίζοντας και παρασύροντας τον θεατή στα άδυτα της ανθρώπινης ευπάθειας η δεξιοτεχνικά υποβλητική ταινία των μοναδικών στην αλχημική σύνθεση μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ αδελφών Ross, με τον εντέχνως μοιρολατρικό τίτλο «Bloody Nose, Empty Pockets» («Ματωμένη μύτη, άδειες τσέπες») και τη γραμματοσειρά που θυμίζει φιλμ του Άλτμαν στην δεκαετία του '70.

Δύο φορές την είδα μέσα στη χρονιά και θα τη δω πολλές ακόμα εις το διηνεκές, επειδή πρόκειται για μοναδικό κομψοτέχνημα και για υπόδειγμα «υβριδικού» σινεμά και επειδή οι μνημειώδεις ατάκες της είναι πολλές, οι συγκινήσεις της ακόμα περισσότερες και η ατμόσφαιρά της σε καλεί να τη βιώσεις ξανά και ξανά, έστω και ως τουρίστας.

Δύο φορές την είδα μέσα στη χρονιά και θα τη δω πολλές ακόμα εις το διηνεκές, επειδή πρόκειται για μοναδικό κομψοτέχνημα και για υπόδειγμα «υβριδικού» σινεμά και επειδή οι μνημειώδεις ατάκες της είναι πολλές, οι συγκινήσεις της ακόμα περισσότερες και η ατμόσφαιρά της σε καλεί να τη βιώσεις ξανά και ξανά, έστω και ως τουρίστας. Και ο υπερβατικός της χαρακτήρας προφανώς ενισχύθηκε σε μια εποχή όπου η εστίαση (ξεχνάμε ίσως την ουσία της λέξης) είναι κλειστή, και πολλά από τα μικρά μπαρ, από τα αυθεντικά στέκια, από τα ορόσημα στην κουλτούρα μιας πόλης απανταχού της γης, δεν θα ανοίξουν ποτέ ξανά.

Κατά τη διάρκεια αυτού του «ταξιδιού της μεγάλης μέρας στη νύχτα» (σε συνέντευξή του, πάντως, ο ένας εκ των δύο δημιουργών ανέφερε ως μακρινή έμπνευση ένα άλλο θεατρικό έργο του Ευγένιου Ο' Νιλ, «Ο παγοπώλης έρχεται») θα έρθουμε σε επαφή, μετά από άπειρα ποτά, ολίγα drugs και ατέλειωτα τσιγάρα (όλοι ανεξαιρέτως οι θαμώνες καπνίζουν, μέσα στο μπαρ) με τα εσώψυχα μιας σειράς χαρακτήρων που εκπροσωπούν διάφορες μπαρόβιες συνομοταξίες: Αυτοκαταστροφικοί ροκάδες, κλονισμένοι διανοούμενοι, κατά φαντασία ταγοί της αντικουλτούρας, κατεστραμμένοι βετεράνοι του Βιετνάμ, χίπστερ ριζοσπάστες, τρανς βασίλισσες, οργισμένοι millennials, αιωνίως νεανίες, άντρες που χάθηκαν και γυναίκες που ξέμειναν, ασυμβίβαστοι μπιτ και μποέμ, πρώην κάτι μερικοί εξ αυτών, νυν (και αεί) αλκοολικοί σχεδόν όλοι και όλες τους, ανεξαρτήτως ιδιότητας, φύλου, ηλικίας, ταυτότητας.

Όχι όμως καταραμένοι. Ούτε καν μοιρολάτρες. Και σίγουρα έτοιμοι να συμμετάσχουν με θέρμη και αυθεντική ενσυναίσθηση σ' αυτόν τον συνδυασμό αυτοσχεδιαστικού σινεμά βεριτέ και μαγικού ρεαλισμού, σ' αυτόν τον ύμνο (ή ελεγεία) στη φιλία και στις μικροκοινότητες των μπαρ, όσο κι αν τα μέλη τους συχνά τρώνε τις σάρκες τους αναμεταξύ τους.


«Είμαι περήφανος που δεν έγινα αλκοολικός παρά μόνο αφότου ήμουν ήδη μια αποτυχία» δηλώνει ψύχραιμα και χαλαρά σε μια από τις πρώτες σκηνές της ταινίας ο Μάρτιν, συγγραφέας και πρώην ηθοποιός, ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες αυτού του θιάσου που έχει μαζευτεί για την τελευταία παράσταση. «Οι αλκοολικές αποτυχίες είναι πολύ βαρετές. Νηφάλιος τη χάλασα τη ζωή μου. Και μετά βρέθηκα εδώ... Η επιτυχία μπορεί να έρθει ή μπορεί να μην έρθει ποτέ. Εξαρτάται από διάφορους παράγοντες που έχουν κυρίως να κάνουν με την τύχη και τη στιγμή. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να σε βαραίνει η ευθύνη. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, το μόνο για το οποίο είσαι υπεύθυνος, είναι να μην καταντήσεις ένα αστείο πριν φύγεις...».

 

Bloody Nose, Empty Pockets (Official Trailer)


Πολλές ώρες και πολλά ποτά αργότερα, προς το τέλος του πάρτι και της ταινίας, εμφανίζεται αρκετά πιο κλονισμένος, καθώς εκλιπαρεί έναν νεαρό μουσικό με προφανείς αυτοκαταστροφικές τάσεις, να μην ακολουθήσει τον δικό του δρόμο: «Είμαι 58 αλλά φαίνομαι 70!» του λέει (και είναι αλήθεια). «Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από έναν τύπο που κάποτε έκανε πράγματα αλλά δεν κάνει τίποτα πια επειδή είναι συνέχεια σ' ένα μπαρ».

Ούτε αυτό όμως, ούτε και οτιδήποτε άλλο που συμβαίνει στην ταινία εμπεριέχει διδακτικό τόνο. Μόνο αλήθειες, ευχάριστες και δυσάρεστες. Και ανθρώπινη ζεστασιά. Ακόμα και μέσα στα πεσίματα, τα μαλώματα, τις παρεξηγήσεις, τις διενέξεις που αναπόφευκτα συμβαίνουν με τόσο καύσιμο.


Όσο όμως κι αν έχει παρασυρθεί ο θεατής από τη ροή της ταινίας και το δέος της συμμετοχής του σε ένα κινηματογραφικό ντοκουμέντο, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσει να αναρωτιέται καχύποπτα αν αυτό που βλέπει είναι τελικά ντοκιμαντέρ ή κάτι άλλο, αν γυρίστηκε με όρους στεγνής καταγραφής ή με κάποιον άλλο τρόπο που του προσδίδει αυτή την έντονη υφή μυθοπλασίας με απίστευτα αυθεντικές ερμηνείες. Συνεχίζει όμως να παρακολουθεί, από τη στιγμή που η αλήθεια των χαρακτήρων φαίνεται τόσο αυθεντική που είναι αδύνατον να αμφισβητηθεί.


Μόνο εκ των υστέρων ίσως, όπως εγώ, αφότου το είδα για πρώτη φορά, θα πληροφορηθεί, από εξωτερικές πηγές, ότι το μπαρ δεν βρισκόταν στο Λας Βέγκας αλλά στη Νέα Ορλεάνη, όπου και υπάρχει ακόμα. Εκεί έγινε και η επιλογή των χαρακτήρων της ταινίας που υποδύονται κυρίως τον εαυτό τους, εκεί έγιναν και τα γυρίσματα σε ένα ντελίριο αυτοσχεδιασμού που κράτησε αρκετές μέρες. Σενάριο δεν υπήρξε. Τα ποτά και οι ουσίες που καταναλώνονται είναι όλα αληθινά, όπως και όλες οι στιγμές συναισθηματικής φόρτισης, ευδαιμονίας, σκοτεινιάς, χαράς, αμηχανίας, πικρίας, έκστασης, οργής, λύτρωσης.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Time»: Το καλύτερο ντοκιμαντέρ της χρονιάς

Πρώτη προβολή / «Time»: Το καλύτερο ντοκιμαντέρ της χρονιάς

Το ντοκιμαντέρ της Γκάρετ Μπράντλεϊ, που προβάλλεται στην πλατφόρμα του Amazon Prime, συλλαμβάνει εντυπωσιακά και συγκινητικά την πολύτιμη έννοια του χρόνου σε μια δύσκολη φάση και σαρώνει όλα τα βραβεία της σεζόν.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βαλ Κίλμερ: Ο άνθρωπος που θα (μπορούσε να) γινόταν σταρ

Απώλειες / Βαλ Κίλμερ (1959-2025): Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε γίνει σούπερσταρ

Έφυγε από τη ζωή ο Κρις του «Heat», ο Iceman του «Top Gun», ο «ξανθός» Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, ο Τζιμ Μόρισον του Όλιβερ Στόουν, ο γκέι ντέτεκτιβ του «Kiss Kiss Bang Bang», ένας ηθοποιός που κατέγραψε μερικές αξέχαστες εμφανίσεις στο ενεργητικό του, μα δεν έκανε την αναμενόμενη καριέρα μεγάλου σταρ λόγω ατυχών συγκυριών αλλά και προσωπικών επιλογών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η Λάιζα Μινέλι σήμερα δηλώνει ευτυχισμένη. ή Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης.

Οθόνες / Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης

Gay icon, μια χαρισματικά αφοσιωμένη performer, αλλά και αντικείμενο χλεύης. Το ντοκιμαντέρ του Μπρους Ντέιβιντ Κλάιν «Liza: A Truly Terrific, Absolutely True Story» σίγουρα δεν αφηγείται την ιστορία ενός τυπικού nepo baby.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
τομ χάρντι

Οθόνες / 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε την άνοιξη

Από τη μεγάλη επιστροφή του «The Last of Us» σε εκείνη του «Αστερίξ» και από τη σεξουαλική αναζήτηση της Μισέλ Ουίλιαμς σε μια απολαυστική ματιά στον κόσμο του σύγχρονου μπαλέτου, αυτές είναι οι σειρές που θα μας κρατήσουν καθηλωμένους στη μικρή οθόνη το επόμενο διάστημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Σάττι

Μυθολογίες / «Οι εικόνες του Ζβιάγκιντσεφ είναι υπνωτιστικές»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Σάττι

Στην κινηματογραφική λίστα της τραγουδοποιού, η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια, οι εικόνες αποκαλύπτουν κρυμμένα συναισθήματα, οι κόσμοι είναι γεμάτοι αβεβαιότητες και συγκρούσεις, και η μουσική έχει μια ιερή διάσταση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
21 ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα που αξίζει να δείτε

Οθόνες / 21 ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα που αξίζει να δείτε

Από μια σπουδαία στιγμή του σκορσεζικού σινεμά ως την ψηφιακή επανάσταση της Ανιές Βαρντά κι από το συγκλονιστικό δίπτυχο του Τζόσουα Οπενχάιμερ ως τη μεγάλη φιλμική «σκανταλιά» του Banksy, αυτοί είναι 21 σταθμοί του σύγχρονου σινεμά τεκμηρίωσης που πρέπει να έχει δει κάθε σινεφίλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Μπορεί να γίνει μια παραγωγή σαν το “Flow” στην Ελλάδα, αρκεί να το θέλουμε»

Οθόνες / «Μπορεί να γίνει μια παραγωγή σαν το “Flow” στην Ελλάδα, αρκεί να το θέλουμε»

Με αφορμή τη δεύτερη απονομή των βραβείων Stratos, που τιμούν το ελληνικό animation, o πρόεδρος της ASIFA HELLAS Κωνσταντίνος Κακαρούντας μιλά για την άνθηση της σκηνής, τις προκλήσεις και για το πώς η Ελλάδα μπορεί να πετύχει μια παραγωγή οσκαρικού επιπέδου.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
 «Εσύ, θείο, δεν θα φύγεις, θα μείνεις εδώ μαζί μου!» ή Γιάννα Δεληγιάννη: «Βρίσκω την ουσία μόνο στο να στηρίζει ο ένας τον άλλον». ή Η Γιάννα Δεληγιάννη προβάλλει ταινίες στους μαθητές της άγονης γραμμής.

Οθόνες / Η Γιάννα Δεληγιάννη προβάλλει ταινίες στους μαθητές της άγονης γραμμής

Η κινηματογραφίστρια και πρόεδρος της Cinemathesis μιλά για την πρωτοβουλία της να υλοποιεί κινηματογραφικά εργαστήρια για παιδιά σε απομακρυσμένα δημοτικά σχολεία της άγονης γραμμής, το όραμα και το αποτύπωμα της δράσης της, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και για το τι λείπει από την τυπική εκπαίδευση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;

Pulp Fiction / Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;

Είναι η τεχνική αρτιότητα μιας αστυνομικής σειράς με επίκαιρο κοινωνικό θέμα που της χαρίζει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό; Ή μήπως η πραγματική δύναμη πηγάζει από τον φόβο των γονιών για τις εγκληματικές παραλείψεις και, κυρίως, για την άγνοιά τους απέναντι στα κρυφά σημάδια του ψηφιακού κόσμου;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μαμά μου, ο Μπαρτ Ρέινολντς κι ένας θάνατος που παραμένει μυστηριώδης εδώ και μισό αιώνα

Οθόνες / Η μαμά μου, ο Μπαρτ Ρέινολντς κι ένας θάνατος που παραμένει μυστηριώδης εδώ και μισό αιώνα

Ο γιος της ηθοποιού Σάρα Μάιλς ήταν τεσσάρων ετών όταν βρέθηκε νεκρός ο μάνατζερ και πρώην εραστής της μητέρας του. Οι υποψίες είχαν πέσει τότε πάνω στον συμπρωταγωνιστή της Μπαρτ Ρέινολντς. 51 χρόνια αργότερα, ο Μπολτ προσπαθεί να θυμηθεί τι συνέβη.
LIFO NEWSROOM
Το Παιδί Τραύμα επιλέγει τις 10 αγαπημένες του ταινίες

Μυθολογίες / «Το Festen έχει επηρεάσει τους στίχους μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Παιδιού Τραύματος

Χάνεκε αλλά και Αγγελόπουλος, «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» αλλά και «Aftersun», το Παιδί Τραύμα επιλέγει 10 ταινίες που κυμαίνονται από τον ωμό ρεαλισμό και τη βία μέχρι τον θρίαμβο της ποίησης και της τρυφερότητας.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ