Πριν δύο χρόνια όλο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μιλούσε για μία ταινία με αστείο τίτλο, αστεία πλοκή, αλλά για ένα καθόλου αστείο θέμα! Πώς ένα τζάνκι περιφέρεται απελπισμένα, Δεκαπενταύγουστο σε μια άδεια Αθήνα, για να βρει τη δόση του. Όποιος αναφερόταν στο Τσίου (θα το έχετε δει γραμμένο σε πολλούς τοίχους) έσκαγε ένα χαμόγελο για την ευχάριστη έκπληξη, διηγούταν με γλυκύτητα την ιστορία, χαιρόταν για το αισιόδοξο τέλος της! Έτσι γλυκός, χαμογελαστός και απέραντα αισιόδοξος είναι και ο δημιουργός του Μάκης Παπαδημητράτος. Δεν γκρινιάζει για έλλειψη χρημάτων, δεν μπλέκεται σε ίντριγκες, δεν είναι φερέφωνο κανενός. Αυθόρμητος, με ειλικρίνεια και ανθρωπιά, πορεύεται με όπλο του την αγάπη του για το σινεμά, το ταλέντο του να γράφει σενάρια και να διηγείται ιστορίες, την αγωνία του να πει κάτι μέσα από αυτές, να στείλει ένα μήνυμα, να πάρει θέση απέναντι σε πράγματα που μας καίνε όλους. Έτσι έφτασε στη δεύτερή του ταινίαΟι Κλέφτες, και έμελε να αποδειχτεί ο θρίαμβος του τελευταίου διημέρου του φετινού φεστιβάλ! Βραβεία δεν πήρε την επόμενη ημέρα στα «ελληνικά Όσκαρ», αλλά είναι σίγουρο ότι θα πάρει ένα μικρό Όσκαρ στην καρδιά σας σαν το Τσίου.
Ξεκίνησες ως ηθοποιός και, απ' όσο ξέρω, δεν έχεις καθόλου σπουδές κινηματογράφου στο ενεργητικό σου...
Ναι, θέατρο έχω σπουδάσει, αλλά στο θέατρο έχω παίξει μόνο μία φορά, και κομπάρσος στην όπερα.
Στη Λυρική;
Στο Μέγαρο, σε πέντε μεγάλες παραγωγές, ήμουν και στη Λυσιστράτη του Θεοδωράκη. Μου αρέσει η όπερα, έχω κάνει και πιάνο μικρός, ενδέχεται να ξαναδουλέψω τώρα...
Στον κινηματογράφο έχεις παίξει;
Πολύ περισσότερο, μικρά περάσματα, αλλά και δύο μικρούς ρόλους στις ταινίες του Δημήτρη Μακρή, που έμελε να είναι και ο παραγωγός του Τσίου.
Πώς βρέθηκες πίσω από την κάμερα;
Ήταν κάτι που πάντα το ήθελα. Στα γυρίσματα σαν ηθοποιός καθόμουν με τις ώρες στο σετ να βλέπω τι γίνεται, έχω δουλέψει σκριπτ, φροντιστής, σε μικρές παραγωγές και σε μια μεγάλη αγγλική όπου έμαθα πολλά .Έχω καθίσει πολλές ώρες στον υπολογιστή μου να μοντάρω φωτογραφίες, βίντεο, παλιότερα που ήμουν πολιτικά ενεργός τραβούσα βιντεάκια από πορείες και τα έβαζα στο internet, βιντεοακτιβισμός...
Πού ήσουν ενεργός πολιτικά;
Ήμουν ενταγμένος σε μια αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα, την ΕΣΕ. Ελεύθερη Συνδικαλιστική Ένωση.
Νομίζω ότι οι ταινίες σου είναι άκρως πολιτικές, χωρίς να επικαλείσαι συγκεκριμένες ιδεολογίες. Βέβαια μου έκανε εντύπωση το ηθικοπλαστικό τέλος στο Τσίου...
Είναι ένα θέμα στο οποίο οφείλεις να δώσεις ελπίδα. Αναλύεις ένα θέμα πάρα πολύ ευαίσθητο, δηλαδή είναι σαν να λέω, προσπάθησε να βγεις από αυτό, μην αφήσεις να σε αποτελειώσει. Αλλά και στην υπόλοιπη κοινωνία θέλεις να πεις ότι ο Τσίου είναι κι αυτός άνθρωπος! Να σεβαστεί το πρόβλημά του και να τον βοηθήσει...
Ποια είναι η σχέση σου με το περιθώριο;
Κοίταξε, δεν έχω ταμπού στο κεφάλι μου σε σχέση με ποιον συναναστρέφομαι και σε τι χώρους κινούμαι. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι, και αν δεν είμαι, προσπαθώ πάρα πολύ να είμαι, ανεκτικός και να συμπεριφέρομαι παντού χωρίς προκαταλήψεις.
Δείχνεις να ξέρεις πολύ καλά τους ανθρώπους που δεν είναι στην αποδεκτή πλευρά της ζωής...
Έχω το «κουσούρι» των ηθοποιών, να παρατηρώ και να αναρωτιέμαι για τους ανθρώπους γύρω μου και τις κινήσεις τους. Είμαι γενικώς ανοιχτός σε ερεθίσματα. Από την άλλη, δεν είμαι παιδί, έχω αρκετές εμπειρίες, ιστορίες έχω ακούσει πολλές, συν τις ταινίες που έχω δει και με γοήτευσαν. Ας πούμε το Μίσος του Κασοβίτς ήταν μία από αυτές..
Η Αθήνα θυμίζει το Παρίσι του Μίσους;
Είναι θέμα χρόνου! Αυτήν τη στιγμή έχουμε αρκετούς ξένους και σίγουρα δεν περνάν καλά. Τους καταπιέζουμε, τους κρατάμε σε καταστολή, για να μην ξεσηκωθούνε. Ήδη, αν πιάσουν οι αστυνομικοί έναν μαύρο με cd, τον σπάνε στο ξύλο χωρίς πολλά πολλά. Μοιάζει λίγο σαν Μεσαίωνας, οι στολές έχουν αλλάξει...
ΣτουςΚλέφτες ο «Μεσαίωνας» αυτός υπονοείται απολύτως....
Οι μεν κλέφτες έπρεπε να συμβολίζουν τον μέσο απολιτίκ Έλληνα που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η πάρτη του, το δε ζευγάρι να είναι μορφές που συμβολίζουν τον αστυνομικό που χαστουκίζει, που βρίζει, τον εφοριακό που κλέβει, τον πολιτικό που λέει ψέματα. Γι' αυτό οι πρώτοι βγαίνουν πιο νατουραλιστικοί και οι δεύτεροι πιο γκροτέτσκοι. Χρειάστηκαν πρόβες ενός χρόνου για να βγει αυτό και ήταν πολύ τολμηρό για ελληνική ταινία...
Ξέρεις, εμένα όλο αυτό μου θύμιζε πολύ Μπουνιουέλ.
Λατρεύω τον Μπουνιουέλ, ο Εξολοθρευτής Άγγελοςείναι η αγαπημένη μου ταινία!
Ακριβώς! Το ζευγάρι της ταινίας είναι βγαλμένο από εκεί! Πιστεύεις στον κινηματογράφο; Δεν είναι μια τέχνη που έχει πεθάνει;
Είμαι αισιόδοξος. Οι ελληνικές ταινίες κόβουν τα τελευταία χρόνια εισιτήρια, το δίκτυο βοηθάει πολύ την προώθηση τους επίσης. Στο Google το Τσίου είχε 250.000 επισκέψεις. Άσε που οι μαύροι το διακινήσαν πάρα πάρα πολύ, ενώ ακόμα δεν έχει βγει κανονικά σε dvd...
Δεν σε ενοχλεί ότι χάνεις λεφτά από την πειρατεία;
Μα είναι το βραβείο κοινού του φεστιβάλ χωρίς τα ευρώ! Με τιμά που η πειρατεία κάνει αυτό για την ταινία μου. Και με δικαιώνει. Είναι πολύ κουραστική τέχνη το σινεμά, αλλά είναι και το μόνο που μένει!
σχόλια